Η διαχείριση κάθε κατάστασης σε οποιαδήποτε πτυχή της ζωής μας είναι ιδιαίτερα σημαντική.
Φτάνει μάλιστα στο σημείο αρκετές φορές να είναι σημαντικότερη από το ίδιο το γεγονός σε τέτοιο βαθμό που έχει εξελιχθεί σε επιστήμη.
Γράφει ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος:
Πρόσωπα, φορείς, εταιρείες, κυβερνήσεις δαπανούν σημαντικά ποσά για επικοινωνιακή διαχείριση αρνητικών ή θετικών καταστάσεων.
Τα όρια της επικοινωνιακής διαχείρισης φυσικά-όπως πάντα-είναι σχετικά κι έχουν φτάσει στο σημείο να στήνονται ολόκληροι επικοινωνιακοί μηχανισμοί, όχι μόνο για να κάνουν το “άσπρο-μαύρο” αλλά να επιτίθενται στον αντίπαλο με σκοπό την αποδόμηση.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει στον ποδοσφαιρικό ΑΡΗ.
Ο ΑΡΗΣ αντιμετωπίζει έναν ανηλεή επικοινωνιακό πόλεμο με στόχο το βασικό του χαρακτηριστικό, το μεγάλο πλεονέκτημα και τον “συνεκτικό ιστό” του… τον αντισυστημικό του χαρακτήρα.
Ο σύλλογός μας σε κρίσιμες καμπές της ιστορίας του, με διακύβευμα ακόμη και την ύπαρξη του δεν αμφιταλαντεύτηκε καθόλου, η αξιοπρέπεια και η ακεραιότητα μπήκαν πάνω από όλα….
Αυτές οι επιλογές διαμόρφωσαν και επιβεβαιώνουν διαχρονικά τον χαρακτήρα του συλλόγου.
Αυτά τα χαρακτηριστικά ήταν που τον κράτησαν ζωντανό όταν κάθε είδους παράγκα τον έστελνε στα τάρταρα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως από τη στιγμή που δεν ευοδώθηκε το σχέδιο “Μια πόλη-μια ομάδα” και ο ΑΡΗΣ επανήλθε και μάλιστα δυναμικά στη φυσική του θέση, ο μηχανισμός που επεδίωκε την διάλυση του, στόχευσε αυτό που τον διατηρεί σε πείσμα και κόντρα κάθε λογικής, όσο δύσκολες καταστάσεις και να περνά… το ηθικό του πλεονέκτημα.
Αυτό είναι το διαχρονικό του πλεονέκτημα, που στους δύσκολους καιρούς του έδινε τη δυνατότητα μέσα από την ανυπαρξία να φτιάχνει νέους φιλάθλους.
Είναι λοιπόν “Case Study” πως το ηθικό πλεονέκτημα με έναν φετιχιστικό τρόπο και μια εμμονική οπτική διατήρησής του, τείνει σε μερικές περιπτώσεις με την πίεση ενός εχθρικού μηχανισμού να εξελιχθεί σε πρόβλημα.
Το ηθικό πλεονέκτημα του ΑΡΗ δεν κινδυνεύει, γιατί δεν είναι ούτε ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα, ούτε ένας προπαγανδιστικός νεολογισμός.
Δεν κινδυνεύει, γιατί έχει να κάνει με τη συλλογική κουλτούρα του συλλόγου, έχει να κάνει με τον ορισμό “από τον Λαό, με τον Λαό, για τον Λαό”.
Ο ΑΡΗΣ είναι ζωντανός-έστω και βαριά τραυματισμένος-από το υστέρημά, την αγάπη, τ ην αυταπάρνηση του Λαού του. Αυτό έχει κατακτηθεί στο πέρασμα του χρόνου με πράξεις και όχι με λόγια.
Ο Λαός του ΑΡΗ ξήλωσε στο βωμό της αξιοπρέπειας και της αξιοπιστίας του συλλόγου από μεγαλοεπενδυτη μέχρι την ιστορική ηγεσία του μεγαλύτερου συνδέσμου.
Δε θα διστάσει να το ξανακάνει οποιαδήποτε στιγμή… αλλά όταν πρέπει να γίνει και όταν θα το κρίνει αυτός και μόνο αυτός.
Και όχι για να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας… ειδικά από αυτούς που τώρα τελευταία προσπαθούν να πείσουν στο πανελλήνιο…
…πως ο γάιδαρος πετάει!!!
