Ένας Έλληνας ποδοσφαιριστής αποφάσισε να δημιουργήσει το δικό του δρόμο προς την αλήθεια και την αυτάρκεια, συλλογικά και με σεβασμό προς την γη. Ο Τάσος Χριστοφιλέας μιλάει για την «Τσάπας» και τη σημασία της.
Όπως κάθε παιδί που θέλει να κάνει το ποδόσφαιρο που τόσο αγαπά επάγγελμα, ο Τάσος Χριστοφιλέας δεν σταμάτησε να ονειρεύεται. Την καριέρα, τη ζωή παίζοντας μπάλα, τις μεγάλες στιγμές, τις συγκινήσεις. Πίσω όμως από τη βιτρίνα, το ποδόσφαιρο κρύβει πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις. Όπως λέει άλλωστε και ο ίδιος ο αμυντικός του Εθνικού, «τα παιδιά στο ποδόσφαιρο ζούνε σε ένα σύννεφο. Σε ένα ψεύτικο σύννεφο. Όσο μεγαλώνεις αρχίζει και καταρρέει και δεν σου φαίνεται. Είναι έτσι η κατάσταση».
Δουλειά και νερό
Ο Χριστοφιλέας έχει παίξει σε αρκετές ομάδες της δεύτερης και της τρίτης κατηγορίας, ενώ ήταν μέλος στη Λαμία που ανέβηκε μέχρι τη Super League, χωρίς όμως να ακολουθήσει τους Φθιωτούς στο μεγαλύτερο ταξίδι τους. Η περσινή χρονιά τον βρήκε στην ταλαιπωρημένη Football League με τη φανέλα του Αήττητου Σπάτων, αλλά τα οικονομικά προβλήματα της ομάδας τον έκαναν να αναζητήσει αλλού ποδοσφαιρική στέγη. Άλλωστε, στα 31 του πλέον και κατασταλαγμένος, ήθελε απλά ένα περιβάλλον που να του δίνει ηρεμία και τα απαραίτητα για να δουλέψει. Τα βρήκε στον ιστορικό Εθνικό, όπου η διοίκησή του αποτελεί εξαίρεση για το ελληνικό ποδόσφαιρο, πόσο μάλλον για τις μικρότερες κατηγορίες.
Παράλληλα όμως με τις ποδοσφαιρικές του αναζητήσεις, ήρθε κοντά στο περιβάλλον, το οποίο τον βοήθησε να ανακαλύψει τον αληθινό εαυτό του. Περπατώντας με τον φίλο του τον Πέτρο στην εξοχή της Ανατολικής Αττικής αποφάσισαν να συνδεθούν περισσότερο με αυτή και να αναζητήσουν χώρο για τη δημιουργία του δικού τους βιολογικού λαχανόκηπου. Στη συνέχεια, προστέθηκαν στο εγχείρημα η κοπέλα του Τάσου και δύο ακόμα φίλοι. «Υπάρχουν πολλά παρατημένα κτήματα εδώ γύρω, τα οποία παράγουν προϊόντα και δεν ασχολείται κανείς. Έτσι είπα κάποια στιγμή στον φίλο μου τον Πέτρο να κολλήσουμε αγγελίες και να αναζητήσουμε ένα κτήμα. Πήγαμε και στον συνεταιρισμό Παιανίας και μετά από μια εβδομάδα μας πήρε η ιδιοκτήτρια τηλέφωνο για να γνωριστούμε και να δει τι ήθελε να κάνουμε. Εμείς αναζητούσαμε ένα χωράφι με κάποιες προϋποθέσεις, όπως νερό, περίφραξη, κάποια βασικά. Και μας έκατσε το ιδανικό. Ρίξαμε πολλή δουλειά βέβαια, πολλά από τα είδη είχαν εξαφανιστεί. Η ρίγανη είχε πιάσει ζιζάνια, η λεβάντα είχε καταστραφεί. Με δουλειά και νερό όμως όλο αυτό παίρνει ζωή».
Και το όνομα αυτού…Τσάπας!
Ένα χρόνο μετά, το κτήμα είναι πλήρως παραγωγικό. Σε σημείο που να «τρέφει» τους πέντε διαφορετικούς φίλους που πλέον το καλλιεργούν και να μένει και περίσσεμα! «Το ονομάσαμε Τσάπας, εμπνευσμένοι από τον αγώνα τον Ζαπατίστας για γη και ελευθερία στο Μεξικό, καθώς και από τον συλλογικό τρόπο που τρέχουν τα πράγματα», μας λέει χαρακτηριστικά, τονίζοντας πως δεν έχει βλέψεις… μεγαλογαιοκτήμονα: «Όχι, δεν σκεφτόμαστε να το επεκτείνουμε. Το κάνουμε για εμάς, για την διαδικασία όλη και για να ξέρουμε από πού προέρχεται αυτό που τρώμε. Να ξέρουμε ότι είναι αληθινό, ότι έχει φάει μόνο νερό, ότι έχει περάσει η μέλισσα και έχει κάνει τη δουλειά της. Για να γίνει αυτό πρέπει να έχεις αφήσει τη μέλισσα, γιατί αν ρίξεις φάρμακο τη σκοτώνεις.
Με όλα τα φάρμακα και χημικά που ρίχνουμε στη γη δεν καταλαβαίνουμε το κακό που κάνουμε στη γη και στους εαυτούς μας, αφού τρεφόμαστε από αυτήν. Φέτος είχαμε μπρόκολο, κουνουπίδι, λάχανο, τρελάθηκα. Δεν έχω ξαναφάει τόσα πολλά λαχανικά».
Πώς αποφασίζει όμως ένα παιδί που παίζει μπάλα, ζει από το ποδόσφαιρο, να στραφεί στη γη; «Έχω παίξει πολλά χρόνια επαγγελματικά, έχω φάει τα μούτρα μου, έχοντας και καλές αλλά και κακές χρονιές, τόσο αγωνιστικά, όσο και οικονομικά. Αποφάσισα λοιπόν να ασχοληθώ με τη γη γιατί η ηρεμία που προσφέρει είναι απίστευτη. Όταν είμαι λίγο φρικαρισμένος και έρθω εδώ μια ώρα να τσαπίσω, να ασχοληθώ με τις τομάτες, να κάτσω να με χτυπήσει ο αέρας, αλλάζει όλη μου η διάθεση. Είναι κάτι παραπάνω από ψυχανάλυση. Μπορεί να πιάσουμε ο καθένας από μια γωνιά στο χωράφι και να μην μιλάμε καν μεταξύ μας, να κάνουμε δουλειά και να ξεφεύγουμε». Βγαίνοντας από τα Σπάτα και παίρνοντας τον δρόμο για το κτήμα, καταλαβαίνεις πολύ καλά αυτό που λέει ο Τάσος. Κυρίως, από τη στιγμή που αφήνεις το αυτοκίνητο. Μυρωδιές και χρώματα, που σε κάνουν να νομίζεις ότι έχεις αφήσει χιλιόμετρα πίσω τον αστικό ιστό.
«Κοίτα πιο πέρα εκεί μπορεί να τη δεις…»*
Ο Τάσος Χριστοφιλέας, κατάφερε μέσω του ΠΣΑΠ να πάρει υποτροφία στο γαλλικό κολέγιο στη φυσική αγωγή. Πλήρη υποτροφία, για πλήρες, τετραετές πρόγραμμα σπουδών. Παράλληλα, μαζί με την κοπέλα του κάνει σεμινάριο στην ελαιοκομία και οραματίζεται ένα μέλλον γεμάτο φύση και αθλητισμό. «Θέλω να συνδυάσω αυτά τα δύο στο μέλλον. Αυτό που μου δίνει η φύση πίσω όσο της δίνω εγώ πράγματα είναι ανεκτίμητο. Και λέω όσο της δίνω εγώ, γιατί ό,τι ρίχνουμε είναι πολύ προσεγμένο. Αφήνουμε κάποια φυτά να σποριάσουν, ώστε να έχουμε σπόρους για το επόμενο καλοκαίρι που μπαίνουν. Αφήνουμε επίσης κάποια να βγουν και να χαλάσουν στην ουσία, για να πάει η μέλισσα να κάνει λουλούδι, πάντα με σεβασμό».
Ο ψεύτικος κόσμος του ποδοσφαίρου, αλλά και του σύγχρονου αστικού τρόπου ζωής, κλειδώνεται έξω από την συρμάτινη περίφραξη. «Είναι τόσο αληθινό αυτό το πράγμα, που μου κάνει 100%. Και με το ποδόσφαιρο το αντιπαραβάλλω και με τη ζωή γενικότερα. Νομίζω ότι το έχουμε χάσει αυτό. Ψεύτικη ζωή, ψεύτικο φαγητό, ψεύτικα λόγια, ψεύτικη διασκέδαση. Αν δεν βρεις τρόπους να την κάνεις από όλο αυτό, να βρεις κάποια πράγματα αληθινά, χάνεις το παιχνίδι. Και θα φτάσεις σε μια ηλικία και θα αναρωτιέσαι εγώ τι έκανα; Τι έζησα; Τι εικόνες και τι μυρωδιές πήρα; Μήπως ήμουν ζόμπι πάνω από μια οθόνη και πήγαινα όπου μου έλεγαν να πάω;».
Το lifestyle του επαγγελματία αθλητή, όπου δεδομένα έχει να κάνει με έναν υγιεινό τρόπο ζωής, σπάνια φτάνει στην παραγωγή. Κατανάλωση, προϊόντων που κάποιοι τα έχουν χαρακτηρίσει υγιεινά, αλλά μέχρι εκεί. «Το συζητάμε με τους συμπαίκτες μου, αλλά οι πιο πολλοί είναι σε φάση “πάλι πας στο κτήμα; Τι κάνεις; φέρε μου να φάω!”. Οι περισσότεροι δεν το καταλαβαίνουν, δεν το ψάχνουν παραπέρα, σκέφτονται μέχρι ένα σημείο. Υπάρχει και στο ποδόσφαιρο ρηχή σκέψη, όπως υπάρχει γενικώς στην κοινωνία. Και γενικώς θα πρέπει να εμβαθύνουμε περισσότερο στη σκέψη μας».
Κι όταν κάποιος αποφασίζει να το δει διαφορετικά, πώς αισθάνεται για τη «φούσκα» που ζούσε όλα αυτά τα χρόνια; Απογοητεύεται από το ποδόσφαιρο; «Έχω απογοητευτεί από τους ανθρώπους που διαφεντεύουν το ποδόσφαιρο. Τα παιδιά βρήκαν μια τέτοια κατάσταση, τους έδειχναν την κατεύθυνση. Γιατί όταν ξεκινάς και σου λένε “μην σε ενδιαφέρει τίποτα, παίξε την μπάλα σου, μην διαβάζεις, στο σχολείο δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα, θα παίξεις μπάλα, θα βγάλεις λεφτά από αυτό” κάπου επαναπαύεσαι. Έτσι, δεν γίνεται όμως. Κάπου και εγώ το έζησα, γλυκαίνεσαι, λες είναι όλα εύκολα. Είχα διαβάσει μια συνέντευξη σχετική του Δημήτρη Ελευθερόπουλου και με είχε ταράξει, πραγματικά. Είχα διαβάσει πριν και για ποδοσφαιριστές ξένους, που μόλις τελειώνουν την καριέρα τους έχουν κατάθλιψη, αυτοκτονικές τάσεις, σε κάνει να προβληματίζεσαι. Εγώ ποτέ νομίζω δεν ζούσα σε πλάνη. Ήμουν στα πόδια μου, με βοήθησε πολύ και η μουσική σε αυτό. Μεγάλωσα με Active Member και με μεγάλωσαν πραγματικά».
Φως στο σκοτάδι
Υπάρχουν παιδιά με παιδεία και διαφορετικές καταβολές και προτιμήσεις στον χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. «Κοίτα, ποτέ δεν έψαξα να κάνω φίλους μέσα από το ποδόσφαιρο. Έπαιζα γιατί μου αρέσει και είχα το όνειρο να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ. Έπαιρνα χαρά από αυτό το πράγμα, έκανα το όνειρο μου επάγγελμα. Μπορεί να μην έφτασα στο επίπεδο που ήθελα, αλλά ζω από αυτό. Λίγα είναι τα παιδιά που έχω κρατήσει επαφή, γιατί οι υπόλοιποι σαν άνθρωποι δεν είχαν κάτι να μου δώσουν. Όμως αυτό αλλάζει. Υπάρχουν πλέον παιδιά διαφορετικά. Και εκείνοι που βγήκαν στο νέο συμβούλιο του ΠΣΑΠ, και oι Solidarity Athletes, που έχουν κάνει πολλά. Τέτοιες πρωτοβουλίες δεν υπήρχαν πριν. Οπότε υπάρχει πλέον φως στο τούνελ και έτσι πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα, γιατί αλλιώς θα μείνουμε στη μιζέρια».
Όσο για την ασέβεια προς τη φύση; «Θα πρέπει να μας τρομάζει όλους. Δεν έχουμε καταλάβει ακόμα τι θα μας βρει. Αν δεν γίνουν πράγματα δραστικά, θα είναι μεγάλο το κακό. Και μεμονωμένα και από εκείνους που ουσιαστικά αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, Βλέπεις, μαζεύονται οι ισχυροί του πλανήτη για σοβαρά θέματα όπως η κλιματική αλλαγή και δεν μπορούν να συμφωνήσουν, αποχωρεί ο Τραμπ, αποχωρεί κάποιος άλλος, δρουν με βάση το συμφέρον τους. Αυτό θα είναι πολύ κακό για τον πλανήτη…».
*Στίχος από το τραγούδι Fiera των Active Member
ΠΗΓΗ: www.koutipandoras.gr
