“Παίζουμε επειδή αγαπάμε τον σύλλογο και για τίποτα άλλο, θέλουμε τον κόσμο δίπλα μας”

Στο Yellow Radio 92.8 και στην εκπομπή “Ο ερασιτέχνης έχει φωνή” φιλοξενήθηκε ο αθλητής του μπάσκετ με αγωνιστικό αμαξίδιο, Νίκος Οικονόμου

Αναλυτικά όσα είπε στην Ελένη Γρηγοράκη:

Αρχικά ανέφερε:

Οι κανονισμοί είναι ίδιοι, υπάρχουν βήματα, υπάρχουν τεχνικές ποινές, υπάρχουν τα πάντα.

Με την διαφοροποίηση ότι οι αθλητές αγωνίζονται πάνω σε αγωνιστικό αμαξίδιο και προσαρμόζονται πάνω σε αυτό.

Το ύψος στο καλάθι είναι το ίδιο, όπως και η απόσταση στο τρίποντο.

Μπορούμε να μπούμε στο παλέ και να αγωνιστούμε.

Η βασικότερη διαφορά είναι στο πως μπορεί να καταρτιστεί η πεντάδα.

Υπάρχει μια βαθμολογία ανάλογα τον τραυματισμό και ορίζεται ότι το σύνολο πρέπει να είναι 14,5 βαθμοί.

Εγώ είμαι 4,5 ως αρτιμελής, οπότε καταλαμβάνω μεγάλο μέρος.

Για το πως ασχολήθηκε ο ίδιος:

Έτυχε να είμαι από την αρχή, από το δεύτερο εξάμηνο του τμήματος.

Τότε ως φοιτητής ειδικής αγωγής πήγα να γνωρίσω το μπάσκετ με καρότσι, δεδομένου ότι ήταν και στον Άρη.

Τηλεφώνησα, τους βρήκα, πήγα να παρακολουθήσω και να γνωρίσω αυτό το άθλημα, κυρίως προπονητικά.

Και στην διάρκεια του δεύτερου χρόνο μου πρότειναν τα παιδιά να βγάλω δελτίο, και τότε έμαθα ότι μπορεί ένας αρτιμελής να βγάλει δελτίο.

Κάθε ομάδα μπορεί να έχει δυο αρτιμελής στην αποστολή, και έναν στην 5αδα.

Για το πότε ξεκινάει το πρωτάθλημα:

Η σεζόν ξεκινάει τον Ιανουάριο, το πρωτάθλημα ξεκινάει μέσα Φεβρουαρίου, ολοκληρώνεται τον Ιούνιο με τον Final4 και το δεύτερο μέρος της σεζόν έχουμε το κύπελλο.

Για τα έξοδα τα οποία υπάρχουν:

Όλο αυτό χωρίζεται σε δυο κομμάτια, είναι κάποιοι χορηγοί που μας βοηθάνε.

Η ομάδα έχει φτάσει σε ένα πάρα πολύ καλό επίπεδο, το καλό είναι ότι ξέρουμε ότι θα υπάρχουμε και αύριο.

Για το κατά πόσο η κοινωνία είναι σε καλό επίπεδο:

Νομίζω ότι σιγά-σιγά βελτιωνόμαστε, με τι ταχύτητα δεν ξέρει κανείς, αλλά σε σχέση με μια δεκαετία πίσω υπάρχει βελτίωση.

Πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι της νέας γενιάς έχουν δει περισσότερες φορές κάποιον με το αμαξίδιο του, να πάει για βόλτα, για ψώνια, για καφέ.

Για την απουσία του κόσμου από το γήπεδο:

Για αυτό έχω μεγάλη αγάπη για τους Αρειανούς της επαρχίας, γιατί πέρα από το ότι αντέχουν όσα αντέχουν με την ομάδα είναι δίπλα μας.

Στην Κω στο Final4 είχε 6 άτομα στο πρώτο παιχνίδι, είναι 12 άτομα την δεύτερη μέρα, και την τελευταία μέρα μετά από 2 ήττες είχε 15 άτομα.

Και μέσα είχε και 2-3 δημοτικά σχολεία που ήρθαν να δούνε τι είναι αυτό το αθλητικό γεγονός, και τα βάλανε σε ένα τρυπάκι τα πιτσιρίκια όταν γυρίσαμε το παιχνίδι να φωνάζουν “Άρης”

Στα Τρίκαλα θα έχει 5 Αρειανούς, στα Χανιά ήρθαν να μας δουν και από τον Super3 Χανίων.

Όπου παίζουμε εκτός θα έχουμε έστω 2-3 άτομα.

Για το πως ξεκίνησε το άθλημα:

Ξεκίνησε ως αποκατάσταση για τους τραυματίες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου στην Αγγλία.

Στην Ελλάδα ο πρώτος αγώνας δόθηκε το 1989 στο Αλεξάνδρειο.

Για την φιλοσοφία του τμήματος:

Για εμάς είναι ξεκάθαρο το ότι δεν υπάρχει πληρωμή, παίζουμε επειδή αγαπάμε το σωματείο.

Βασική μας αρχή είναι ότι όποιος θέλει μένει, όποιος θέλει φεύγει.

Δεν κρεμάμε δελτία όπως γίνεται με άλλο σωματεία.

Για το εάν υπάρχουν άνθρωποι στον Α.Σ. που μπορούν να βοηθήσουν:

Υπάρχουν άνθρωποι στον Α.Σ. που μπορούν να δώσουν και δίνουν, όταν πήγαινα τον γιο μου στην πυγμαχία μου έκανε εντύπωση η αγάπη του Γιώργου του Γκαβέζου.