Οι ήττες πάντα πονάνε και πληγώνουν γιατί είναι η φύση τους τέτοια πόσο μάλλον όταν προέρχονται από τον αιώνιο αντίπαλο που δεν πρέπει να λησμονούμε ότι είναι ο αγωνιστικός και εξωαγωνιστικός μας εχθρός τον οποίο περιμέναμε να αντιμετωπίσουμε με λαχτάρα εδώ και 4 έτη.
Παρόλα αυτά αυτό που πείραξε εμένα προσωπικά πολύ περισσότερο από την ήττα είναι ο τρόπος προσέγγισης του συγκεκριμένου αποτελέσματος. Δε γίνεται να προηγείσαι από τόσο νωρίς ξεκινώντας ουσιαστικά με γκολ από τα αποδυτήρια, να χάνεις πέναλτι για να καθαρίσεις το παιχνίδι, να δέχεσαι μια ανατροπή που στα μάτια μου μοιάζει απαράδεκτη και σαν να μην έφταναν όλα αυτά στο τέλος να χειροκροτείς την ομάδα επειδή στην έβδομη αγωνιστική έχασε παλεύοντας το παιχνίδι.
Όταν πήρα την απόφαση να γράψω αυτό το άρθρο ήξερα πάρα πολύ καλά ότι η άποψη την οποία έχω το θάρρος και καταθέτω σε αυτές τις γραμμές δε θα έβρισκε σύμφωνη την πλειοψηφία του κόσμου, ωστόσο όμως ήταν το πρώτο ντέρμπι της χρονιάς που έπρεπε να κερδηθεί πάση θυσία όχι μόνο για αγωνιστικούς, αλλά και για χιλιάδες ακόμη λόγους, λόγους οι οποίοι μπορεί να βρίσκονται στο κεφάλι του κάθε ρομαντικού ανθρώπου σε μια εποχή που ο ρομαντισμός αυτός καθ’αυτός μαράζωσε στο βωμό του επαγγελματισμού που δεν υπολογίζει τίποτα πέρα από ρήτρες και συμβόλαια.
Μπορούσα να εκφράσω την άποψη μου μέσω αυτής της αρθρογραφίας πριν το παιχνίδι της Κυριακής, όμως δε θέλησα να το κάνω για να μη δώσω το δικαίωμα σε κανέναν να θεωρήσει ότι επιχειρώ εντέχνως να δυναμιτίσω το κλίμα παραμονές ενός τόσο κρίσιμου παιχνιδιού. Από εκεί και πέρα όμως σε κάθε περίπτωση η συγκεκριμένη περίπτωση πιστεύω ακράδαντα πώς δεν αντιμετωπίστηκε όπως πρέπει, τουλάχιστον από τους περισσότερους.
