Ο κόσμος του Άρη ούτε συγχωρεί, ούτε ξεχνάει, ούτε έχει μάθει να χωνεύει τις ήττες. Απαιτεί, πονάει, ζητά κάτι παραπάνω…
Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος:
Δύο μέρες τώρα έχουν γραφτεί για την κρίση του Παναθηναϊκού περισσότερα πράγματα από όσα γράφτηκαν για την κρίση στην Ελλάδα τα τελευταία δέκα χρόνια. Υπερβάλλω και το ξέρω, αλλά το κάνω για να γίνει κατανοητό ότι για μία ακόμα φορά μετά από ένα παιχνίδι ανάμεσα σε δύο ομάδες ασχολούμαστε με αυτή που έχασε και ξεχάσαμε αυτή που κέρδισε δηλαδή τον Άρη. Είναι μεγάλη ομάδα ο Παναθηναϊκός και είναι λογικό να τραβάει την προσοχή και στις επιτυχίες του και στις δυστυχίες του, όμως την Κυριακή η είδηση δεν ήταν η ήττα του. Ο ΠΑΟ είχε χάσει και από τον ΟΦΗ 1-3. Είδηση ήταν η εντυπωσιακή εμφάνιση του Άρη και το σπουδαίο ποδόσφαιρο που αυτός έπαιξε σε μία στιγμή που αυτό δεν ήταν καθόλου δεδομένο.
Με δυσκολίες και προβλήματα
Θα καταλάβαινα τη μανιακή σχεδόν ενασχόληση όλων μας με τα προβλήματα του Παναθηναϊκού αν ο Άρης, που πέτυχε την Κυριακή μία ιστορική νίκη, κατέβαινε στο γήπεδο με ένα ούριο άνεμο ευνοϊκών αποτελεσμάτων: σε αυτή την περίπτωση πραγματικά θα αξίζει κανείς να ασχοληθεί μόνο με τα προβλήματα του Παναθηναϊκού και να δει γιατί από το ξεκίνημα της χρονιάς δεν λειτουργεί. Μία ήττα του ΠΑΟ σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε όντως να γίνει αφορμή για έρευνα και κριτική: ο αντίπαλος με την κεκτημένη του ταχύτητα θα είχε κάνει απλά τη δουλειά του.
Όμως ο Άρης, που πέτυχε εναντίον του Παναθηναϊκού τη μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία του τα τελευταία 87 χρόνια, είχε και αυτός τεράστια προβλήματα πριν το παιχνίδι αρχίσει. Ο Άρης χτίστηκε φέτος το καλοκαίρι με σκοπό να φτάσει στους ομίλους του Γιουρόπα λιγκ. Ο Θόδωρος Καρυπίδης ξόδεψε αρκετά χρήματα κυνηγώντας αυτό το όνειρο. Ο αποκλεισμός του Άρη από την Ευρώπη μπορεί να ήρθε έπειτα από ένα επικό παιχνίδι με τη Μόλντε πλην όμως είναι ένα αποτέλεσμα που πόνεσε και τον κόσμο και το ταμείο της. Το ξεκίνημα του Άρη στο πρωτάθλημα ήταν εξίσου κακό με το ξεκίνημα του Παναθηναϊκού. Η ισοπαλία με τον ΟΦΗ και κυρίως η αδικαιολόγητη ήττα στο Βόλο ήταν για μία ομάδα που έχει μεγάλες φιλοδοξίες αποτελέσματα στενάχωρα.
Η παραίτηση του Σάββα Παντελίδη δείχνει ότι και στον Άρη υπήρχε αρκετή πίεση – φυσικά και δυσκολίες με τις οποίες ο καλός προπονητής δεν κατάφερε να αναμετρηθεί. Επιπλέον ο Άρης αντιμετώπισε τον Παναθηναϊκό έχοντας προηγουμένως εισπράξει διάφορες αρνήσεις από ξένους προπονητές με τους οποίους ο τεχνικός διευθυντής Άγγελος Χαριστέας μίλησε. Ο Παναθηναϊκός δεν αντιμετώπισε την Κυριακή έναν αντίπαλο χωρίς προβλήματα: έχασε από μια ομάδα με προβλήματα ανάλογα με τα δικά του. Που όμως έκανε μία καθόλα εντυπωσιακή εμφάνιση απροσδόκητα ίσως, αλλά όχι ανεξήγητα. Η εξήγηση της εμφάνισης αυτής είναι ίσως πιο χρήσιμη από όσα λέγονται και γράφονται για τον ΠΑΟ.
Η μεγάλη διαφορά των δύο
Υπάρχει μία διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες και αυτό είναι που νομίζω ότι μέτρησε καθοριστικά: η διαφορά είναι ο κόσμος, η αγάπη του και το ενδιαφέρον του. Ο Άρης είναι αλήθεια ότι το καλοκαίρι δεν έπιασε το στόχο του και ότι στο πρωτάθλημα ξεκίνησε τρομερά μουδιασμένα, όμως ο κόσμος του την Κυριακή ήταν εκεί: γέμισε το Βικελίδης, κατέθεσε την αγάπη και το πάθος του ξύπνησε την ομάδα με ένα τρόπο συνταρακτικό – κυρίως την έβαλε μπροστά στην υποχρέωση να κερδίσει, απαιτώντας από αυτή να κάνει το καλύτερο δυνατό παιχνίδι της. Το έκανε αυτό με τον απλούστερο και συγχρόνως, στην Ελλάδα, με τον δυσκολότερο τρόπο, δηλαδή με την παρουσία του.
Ο κόσμος του Άρη ούτε συγχωρεί, ούτε ξεχνάει, ούτε έχει μάθει να χωνεύει τις ήττες. Απαιτεί, πονάει, ζητά κάτι παραπάνω, αλλά όλα αυτά τα κάνει τιμώντας το συμβόλαιο πίστης που έχει με την ομάδα: είναι δίπλα της και κοντά της κυρίως στα δύσκολα, πρώτα από όλα γιατί καταλαβαίνει ότι μόνο η δική του παρουσία μπορεί να δίνει στην ομάδα λάμψη, κύρος και δύναμη – στοιχεία απαραίτητη ειδικά στις δύσκολες στιγμές και σε τόσο δύσκολα ματς.
Σκεφτόμουν τι θα συνέβαινε αν το παιχνίδι αυτό είχε γίνει στο ΟΑΚΑ μετά την ήττα του ΠΑΟ από τον ΟΦΗ. Δεν αποκλείεται ο Παναθηναϊκός να κέρδιζε και να το έκανε και εμφατικά αφού ο Άρης συχνά-πυκνά στα ματς που δίνει στην Αθήνα μπερδεύεται μόνος του. Όμως είμαι βέβαιος ότι η εικόνα του ΟΑΚΑ δεν θα είχε καμία σχέση με την εικόνα του Βικελίδης. Ο Παναθηναϊκός θα αγωνιζόταν μπροστά σε ελάχιστο κόσμο – όπως συνήθως συμβαίνει. Δεν θα υπήρχε η γιορτή που είδαμε την Κυριακή αλλά απλά ένα ματς με ένα νικητή που θα ξεφυσούσε από ανακούφιση και θα κέρδιζε λίγο χρόνο μέχρι την επόμενη κρίση.
Ξεπέρασε ο Άρης στην κρίση του επειδή κέρδισε τον Παναθηναϊκό; Όχι φυσικά. Ενδεχομένως την άλλη Κυριακή από τον ΠΑΟΚ να χάσει, αλλά είναι δεδομένο πως και στο επόμενο παιχνίδι στο Βικελίδης ο κόσμος θα είναι εκεί για να τον εμψυχώσει αλλά και να το κριτικάρει. Σίγουρα δεν θα τον παρατήσει: κι αυτό είναι μία μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον Άρη και στον Παναθηναϊκό.
Χωρίς υποστήριξη δεν γίνεται
Έχει πρόβλημα προπονητή ο Παναθηναϊκός; Ειλικρινά δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Απόστολος Τερζής, που οδήγησε τον Αρη στη μεγαλύτερη νίκη του επί του Παναθηναϊκού στην ιστορία της Α’ Εθνικής, δεν είναι σίγουρα κάποια ιδιοφυΐα της προπονητικής. Την Κυριακή βέβαια χρησιμοποιώντας στη μεσαία γραμμή την τριάδα Ματίγια, Σάσα, Μπρούνο Γκάμα, έκανε ένα πραγματικό ματ: ο Δώνης νομίζω ότι περίμενε στο γήπεδο έναν Άρη με μία πιο light μεσαία γραμμή δηλαδή με δύο κόφτες και ένα «δεκάρι» σαν τον Μαρτίνες ή τον Τόνσο. Είναι το πρόβλημα του Παναθηναϊκού η διοίκηση του Γιάννη Αλαφούζου; Ίσως και να είναι – θυμίζω ωστόσο ότι δεν έχει εμφανιστεί και κανένας δύο χρόνια τώρα για να αποκτήσει την ΠΑΕ. Θυμίζω επίσης ότι πέρσι πάλι με τον Αλαφούζο (και με τον Δώνη και με τον Νίκο Νταμπίζα) ο Παναθηναϊκός με μία ομάδα από παιδάκια έκανε ένα εξαιρετικό πρώτο γύρο πρωταθλήματος και στο Βικελίδης για παράδειγμα είχε φέρει ισοπαλία. Επίσης δεν νομίζω ότι αν αποκτούσε τον Παναθηναϊκό ο Θόδωρος Καρυπίδης θα σηκωνόταν ο κόσμος του από τους καναπέδες και θα έτρεχε στο γήπεδο να υποστηρίξει την ομάδα. Χωρίς υποστήριξη είναι δύσκολο μία ομάδα να ξεπεράσει οποιαδήποτε κρίση. Το μόνο που μπορεί είναι να αφήνει για ένα ελάχιστο διάστημα πίσω τη μαυρίλα, πριν την ξαναβρεί μπροστά της.
Η συνθήκη της μεταμόρφωσης
Ο κόσμος του Άρη που έχει γνωρίσει κρίσεις πραγματικές κι ασύλληπτα μεγάλες παλεύει για να μην παγιδευτεί πάλι η ομάδα του σε αδιέξοδα. Το κάνει πηγαίνοντας στο γήπεδο και δείχνοντας εμπράκτως την στήριξή του. Σε μία τέτοια συνθήκη είναι λογικό ο Γιάννης Φετφατζίδης να αναγεννηθεί, ο Μπράουν Ιντέγε να ξαναβρεί τη φόρμα του, ο Ντιγκινί να βελτιωθεί κι άλλο κι ο Βέλεθ να μοιάζει Φράνκο Μπαρέζι. Αν αφαιρέσεις τον κόσμο του Άρη από το Βικελίδης αν όλους αυτούς τους βάζεις να παίζουν μεταξύ συγγενών και φίλων, αν όλοι έχουν στο μυαλό τους ότι στην πρώτη στραβή αυτοί που έχουν απομείνει να έρχονται στο γήπεδο θα μπουκάρουν στον αγωνιστικό χώρο και θα διακόψουν το ματς, τότε όλοι αυτοί οι παίκτες νομοτελειακά θα γίνουν χειρότερα. Αυτό φοβάμαι ότι είναι σήμερα το δράμα του Μπουζούκη και του Χατζηγιοβάνη, του Κουρμπέλη, του Διούδη και πολλών άλλων παικτών που έχει ο Παναθηναϊκός: όλοι τους χρειάζονται μεγαλύτερη υποστήριξη – το να τους στείλεις στον τοίχο είναι πανεύκολο.
Ξέρετε ποια είναι η υποψία που έχω από την Κυριακή το βράδυ; Ότι αν στη Θεσσαλονίκη ανέβαινε ο Παναθηναϊκός με προπονητή τον Τερζή, διοικητικό ηγέτη τον Καρυπίδη καθισμένο στον πάγκο του φορώντας τη φανέλα της ομάδας και με βασικούς τους παίκτες που αγωνίζονται σήμερα στον Άρη, πιθανότατα θα έχανε πάλι από έναν Άρη που θα είχε τους παίκτες του σημερινού Παναθηναϊκού. Δεν θα έχανε βέβαια με 4-0. Αλλά μπροστά σε ένα τέτοιο κοινό, υπέροχα παθιασμένο και αληθινά υπέροχο, ποτέ δεν ξέρεις…
ΠΗΓΗ: https://www.karpetshow.gr/
