Οι The Ex θα μας μάθουν τι εστί avant-garde! (video)

Κάθε φορά που οι The Ex έβλεπαν την επιτυχία να πλησιάζει, έστριβαν στο πρώτο μικρό, σκοτεινό, ταπεινό στενάκι για να γλιτώσουν…!!!

Οι Ολλανδοί The Ex δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις!

Το underground συγκρότημα δημιουργήθηκε πάνω στην έκρηξη του punk το 1979 και στο γύρισμα της δεκαετίας, το 1980, έβγαλε το πρώτο του studio album, “Disturbing Domestic Peace”. Όπως ήταν αναμενόμενο αρχικά έπαιζαν punk αλλά μέσα στα τριάντα χρόνια της μουσικής τους πορείας εξελίχθηκαν και ενσωμάτωσαν πολλά και διαφορετικά είδη: noise, rock, jazz, αυτοσχεδιασμοί αλλά και ethnic μουσικές επιρροές, χαρακτηρίζουν το “Ex Music” παίξιμο τους.

Με τις ακραία ρυθμικές, φαλτσαριστές κιθάρες, τα δαιμονισμένα drums και «εκσφενδονίζοντας» συνεχώς ειρωνικούς στίχους, οι The Ex κατάφεραν να μην «καλουπωθούν» ποτέ. Βρίσκονται πάντα σε αναζήτηση νέων ιδεών και συνεργασιών με ανθρώπους που τους εμπνέουν.

Βασική αρχή τους, που δεν πρόδωσαν ποτέ, παραμένει το “να γράφουν μουσική με την καρδιά τους και την ψυχή τους, μακριά από τους εμπορικούς δρόμους προώθησης”.

Κινούνται πάντα ανεξάρτητα και αυτό αντανακλάται και στον τρόπο που οργανώνουν τις συναυλίες τους αλλά και στον τρόπο διάθεσης και διανομής της μουσικής τους.

Είναι ένα συγκρότημα με δημιουργικότητα, συνέπεια, ήθος και ουσία, φτιαγμένος με τον παλιό μερακλίδικο τρόπο, με στέρεα, διαχρονικά υλικά, που δεν βασίζεται σε δάνεια και ανακύκλωση ιδεών, που δεν θέλει να μοιάζει ή να ακούγεται κάπως, που δεν τραβάει κανένα ζόρι, που δεν υποδύεται κάτι.

Είναι μία μπάντα με υπόσταση και προσωπικότητα από ένα σύνολο που επί 34 συναπτά έτη δημιουργεί ξέροντας τι θέλει (και κυρίως τι δεν θέλει), που συνεχώς «κυλάει για να μη χορταριάσει», που έχει κοινωνική υπόσταση και ιδεολογία (χωρίς να το κάνει θέμα), που παραμένει στο «περιθώριο» από επιλογή, διασφαλίζοντας έτσι την καλλιτεχνική του ελευθερία.

Κάθε φορά που οι The Ex έβλεπαν την επιτυχία να πλησιάζει, έστριβαν στο πρώτο μικρό, σκοτεινό, ταπεινό στενάκι για να γλιτώσουν, χάνονταν στα βάθη της Αφρικής αναζητώντας ήχους και συνεργασίες, εξαφανίζονταν στο σύμπαν της τζαζ ψάχνοντας διαφυγή, απαντούσαν με ανοιχτά μυαλά και συνεργασίες δίνοντάς μας μερικούς από τους καλύτερους δίσκους τους, όπως με τον τσελίστα Tom Cora ή τον Αιθίοπα σαξοφωνίστα Getatchew Mekuria.

Μπορεί από το αρχικό σχήμα του 1979 να παραμένει μόνο ο Terrie Hessels, αλλά αυτό δεν έχει κατ’ ελάχιστο αλλοιώσει τη φυσιογνωμία του γκρουπ. Το punk attitude είναι πάντα παρόν, συνεχίζουν να καυτηριάζουν την καταναλωτική κοινωνία και τα δεινά της, να τραγουδάνε για περιπλανήσεις χωρίς προορισμό και να μετατρέπουν τις συναυλίες τους σε μουσικές μυσταγωγίες αλλά και διονυσιακά παραληρήματα.

Με την Katherina Bornefeld στα ντραμς να φέρνει στο νου τη Moe Tucker και τη φωνή του Arnold de Boer να θυμίζει Lou Reed και Iggy Pop, οι Velvets αλλά και όλο το παρελθόν του rock n’ roll και του πρωτο-punk είναι πανταχού παρόν στην αισθητική και στον ήχο τους.

Χωρίς μπασίστα πια, αλλά με τους κιθαρίστες να παίζουν και με βαρύτονες κιθάρες, με δική τους εταιρεία για να έχουν τον πλήρη έλεγχο της τέχνης τους και να κυκλοφορούν ακόμη και κασέτες όποτε γουστάρουν (όπως τον παλιό καλό καιρό), οι The Ex θα μπορούσαν –τηρουμένων των αναλογιών– να είναι μια αντανάκλαση των Crass στη σημερινή πραγματικότητα.

Και στον καινούργιο τους δίσκο καταφεύγουν στη συνεργασία για να ανθίσουν και να καρποφορήσουν. Ένα κουαρτέτο πνευστών από καταξιωμένους μουσικούς που για την περίσταση ονομάστηκαν: Brass Unbound (όνομα εμπνευσμένο από την θαυμάσια ταινία: «Bewogen Koper») και που θα μπορούσαν να παίζουν με τον Zappa ή τους Funkadelic.

Όλοι μαζί, σαν να παίζουν σε live, συνεργάζονται, συμπλέκονται, ανταλλάσσουν, διαφωνούν και συμπλέουν σε ένα όργιο από punk, funk, afrobeat, jazz και αυτοσχεδιασμούς, χωρίς ποτέ να χάνεται το μέτρο. Μελωδίες, ρυθμοί, παιξίματα, φωνητικά, όλα είναι στη θέση τους και λειτουργούν άψογα.