Ο Παύλος Μυροφορίδης μαζί με το Δημήτρη Σπανό, το περασμένο καλοκαίρι έθεσαν τα θεμέλια της ανόδου στηριζόμενοι σε κάποιους ποδοσφαιριστές που ήταν οι πυλώνες της φετινής ομάδος.
Σε κάθε επιτυχία και αποτυχία στα ομαδικά αθλήματα το αποτέλεσμα είναι συλλογικό. Είναι όμως γνωστό ότι κάθε ομάδα στηρίζεται σε ένα κορμό, που σηκώνει το αγωνιστικό βάρος.
Ο φετινός Άρης είχε τους δικούς του πυλώνες που σήκωναν σε μεγάλο βαθμό το φορτία της αγωνιστικής περιόδου.
Στην άμυνα οι Ούγκο Σόουζα μαζί με τον αρχηγό Γιώργο Δεληζήση ήταν αναντικατάστατοι. Οι δύο αμυντικοί ήταν καθ’ όλη τη διάρκεια του πρωταθλήματος, οι άνθρωποι που πρόσφεραν σιγουριά στον εκάστοτε τερματοφύλακα. Μάλιστα στα αριστερά τους είχαν ως άξιο συμπαραστάτη το Γιώργο Βαλεριάνο, που ήταν στη μεγαλύτερη διάρκεια του πρωταθλήματος αναντικατάστατος, ενώ από τα δεξιά οι Μπούρμπος και Τζανακάκης μοιράστηκαν τις συμμετοχές.
Στο χώρο της μεσαίας γραμμής η ομάδα στηρίχθηκε σε απόλυτο βαθμό στους Ιντζόγλου και Μουμίν, έχοντας όμως ως χρυσή εφεδρεία τον Μπράνισβλαβ Νίκιτς που έδινε πολύτιμες λύσεις όταν του ζητήθηκε.
Στην επίθεση ο πρώτος σκόρερ της ομάδας Δημήτρης Διαμαντόπουλος μαζί με τον Βαγγέλη Πλατέλλα σήκωσαν το βάρος του σκοραρίσματος, πετυχαίνοντας την πλειοψηφία των γκολ του φετινού Άρη. Βέβαια δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τη συνεισφορά των Κάσσο, Πασσά και Ντούνη, οι οποίοι βοήθησαν σε μεγάλο βαθμό την επιθετική λειτουργία της ομάδος, είτε ως βασικοί είτε προερχόμενοι από τον πάγκο. Ενώ πολύτιμα γκολ σημείωσαν και οι Μπαργκάν, Παυλίδης.
