Μετά από μια Συνέντευξη, που εγώ προσωπικά ακόμη αδυνατώ να καταλάβω το νόημά της, καθώς σε τίποτα δε μας έκανε σοφότερους, ο Θόδωρος Καρυπίδης επέλεξε να ακολουθήσει μια τακτική, η οποία κατά την κρίση μου δεν βοήθησε καθόλου ούτε τον ίδιο, ούτε φυσικά και το σύλλογο τον οποίο αυτός διοικεί.
Στη ζωή το να μεταθέτεις τις ευθύνες που σου αναλογούν σε οποιονδήποτε άλλον, απλά για να φύγει το βάρος τους από πάνω σου, δεν είναι και το πιο σωστό και ο μεγαλομέτοχος της Π.Α.Ε. Άρης επιβάλλεται να αναθεωρήσει κάποια πράγματα, εάν φυσικά επιθυμεί την ομαλοποίηση μιας κατάστασης, που τουλάχιστον προς ώρας μοιάζει να είναι τεταμένη.
Το να κουνάς το δάχτυλο σε έναν κόσμο που έχει υπομείνει πολλά και σε στήριξε όσο λίγους, σε εποχές δύσκολες για το ποδοσφαιρικό τμήμα, είναι σαφέστατα ένα «εγκληματικό» επικοινωνιακό λάθος, που δεν επιτρέπεται να μην το αναγνωρίζεις, καθώς όταν έχεις την ύψιστη τιμή να είναι στα χέρια σου οι τύχες της πιο ιστορικής ομάδας στη Μακεδονία, δεν γίνεται να μην αντέχεις την πίεση και να δυσανασχετείς με τις πρώτες αποδοκιμασίες, που νομοτελειακά θα ερχόντουσαν σε κάποια στιγμή.
Όταν είσαι υπεύθυνος για τη λήψη αποφάσεων σε μια ανώνυμη εταιρία, θα αφουγκράζεσαι όλα τα συναισθήματα των ανθρώπων που καταπιάνονται με αυτήν, πόσο μάλλον όταν για κάποιους αυτή η ανώνυμη εταιρία είναι η ιδέα που συντροφεύει τη ζωή τους, από την πρώτη μέρα που θα έρθουν σε αυτόν τον κόσμο, μέχρι να έρθει η στιγμή να αφήσουν την τελευταία τους πνοή. Γιατί θα έπρεπε να ξέρεις ότι αυτοί σε αποδοκίμασαν Θόδωρε Καρυπίδη και προσωπικά πιστεύω ότι άργησαν κιόλας.
Ο Άρης ήταν είναι και θα συνεχίσει να είναι ένα φαινόμενο, που απαρτίζεται από αθώες ψυχές που τον αγαπούν. Το να λέει ο εκάστοτε πρόεδρος ότι οι ψυχές αυτές βρίσκονται σε λάθος δρόμο, είναι τουλάχιστον ασέβεια. Μπορεί να το υπονόησε έμμεσα και να μην το μετέφερε έτσι επί λέξη, σε κάθε περίπτωση όμως εάν ο σωστός δρόμος είναι να αποθεώνεις τον οποιονδήποτε πρόεδρο, χωρίς να τον κριτικάρεις για τα πιθανά κακώς κείμενα που κατά καιρούς προκύπτουν, τότε χαίρομαι απεριόριστα που ο κόσμος της ομάδας που λατρεύω και στηρίζω από μικρό παιδί, βρίσκεται σε λάθος δρόμο.
Η τακτική της «λευκής επιταγής» ήταν αυτή που εν πολλοίς μας καταδίκασε τα προηγούμενα χρόνια και αν θέλεις να είσαι τίμιος με τον εαυτό σου και με τους άλλους, οφείλεις αφού κοιτάξεις τα λάθη σου κατάματα, πρώτιστα να τα αναγνωρίσεις και μετέπειτα να βάλεις κι εσύ το δικό σου μικρό λιθαράκι, ώστε να μην επαναληφθούν ξανά.
