Νίκο Μαρτίνες: Ένας «αφανής ήρωας» που στα δύσκολα του Άρη φώναξε «παρών»
Περιμέναμε μέρες για να ολοκληρωθεί αυτή η σεζόν και τώρα που τελείωσε με έναν από τους πιο ιδανικούς τρόπους, ήρθε η ώρα να δοθούν κάποια εύσημα, εύσημα σε παίκτες που δεν φάνηκαν ίσως όσο ήθελαν, αλλά όταν ο Άρης τους χρειάστηκε ήταν εκεί, στο πλευρό του φωνάζοντας δυνατό «παρών» και ένας εξ αυτών, είναι ο Νίκο Μαρτίνες.
Το λέμε και θα το ξαναπούμε πως η φετινή χρονιά για τον Άρη ήταν δύσκολη, είχε ζόρια και πολλά απρόοπτα που στα μάτια και τα αυτιά μερικών έμοιαζαν δικαιολογίες για αυτές τις εμφανίσεις… που όμως δεν ήταν. Όταν έφυγαν οι παίκτες από την ομάδα, η μόνη μας απορία και αγωνία ήταν για το πώς θα τα καταφέρει ο Άρης; Ακούγαμε φιλάθλους να λένε «ποιος θα παίξει ρε παιδιά τώρα; Τι θα κάνουμε;» Περιμέναμε κάθε Τετάρτη και Κυριακή για να δούμε τι άλλο μπορεί να κάνει ο Ένινγκ προκειμένου να λήξει όσο πιο αναίμακτα γίνεται αυτή η χρονιά. Και τελικά έγινε χάρη σε μερικά παιδιά που έδωσαν το 110%.
Από την περσινή χρονιά οφείλω να πω πως ο Νίκο Μαρτίνες μου έκανε πολύ θετική εντύπωση. Μικρόσωμος και γρήγορος, έδειχνε πως θα μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του Άρη που επέστρεψε στην μεγάλη κατηγορία και είχε στόχους, δεν ήθελε απλώς μια αξιοπρεπή πορεία στο πρωτάθλημα. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν εκείνο το υπέροχο γκολ κόντρα στον ΟΦΗ στο Χαριλάου από απευθείας εκτέλεση φάουλ για να διαμορφώσει το τελικό 3-1. Μπορεί το «τέρμα» του Μαρτίνες σε εκείνη την χρονική στιγμή να μην ήταν τόσο σημαντικό, εμένα όμως κάτι μου έδειξε, όπως και σε πολλούς άλλους.
Οι συνθήκες ωστόσο τα έφεραν έτσι που ο Αργεντινός φέτος δεν αγωνίστηκε σε πολλά παιχνίδια, 15 για να είμαστε ακριβείς. Σίγουρα δεν ήταν αυτό που περίμενε και ο ίδιος, ήθελε παραπάνω και το έδειχνε κάθε φορά. Αυτό όμως που κάνει θετική εντύπωση και είναι άξιο σεβασμού ειδικά όταν μιλάμε για ξένους παίκτες που δεν βρίσκονται χρόνια στην ομάδα, είναι η όρεξη και το «θέλω» να βοηθήσει όταν ο Άρης τον είχε ανάγκη. Και εκείνος το έκανε. Δεν ήταν από τους παίκτες που το αρνήθηκε, ούτε ζήτησε «ανταλλάγματα», μπήκε ξανά στον αγωνιστικό χώρο, έπαιξε ως βασικός στα τελευταία παιχνίδια και απέδειξε πως υπάρχει λόγος που βρίσκεται στον Άρη.
Βλέποντας τώρα με πιο καθαρή ματιά τα πλέι οφ, φαίνεται πως σίγουρα ήταν από τους ποδοσφαιριστές που αυτή η περίεργη και δύσκολη εξέλιξη στην ομάδα τους ευνόησε και ψυχικά και αγωνιστικά, ήταν από τους παίκτες που όταν ήρθε η κατάλληλη (αυτό είναι σχετικό) στιγμή, δεν αντέδρασαν αρνητικά, δεν έφυγαν, ούτε… ανακάλυψαν τραυματισμούς αλλά έμειναν εκεί και αγωνίστηκαν μέχρι τέλους.
Και τελικά ο Άρης έπαιξε και τα κατάφερε. Μπορεί να ζορίστηκε, να κουράστηκε να έφτασε στα όρια του αλλά τα κατάφερε και ολοκλήρωσε την σεζόν με το κεφάλι ψηλά στέλνοντας με την στάση του μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση.
