Μηνύματα Ιερολοχιτών για ελεύθερες μετακινήσεις οπαδών και Μουντιάλ
Το κλαμπ των Ιερολοχιτών στη Θεσσαλονίκη μέσω ανακοίνωσης πήρε θέση για τις ελεύθερες μετακινήσεις οπαδών και τα ταξίδια σε Περιστέρι και Γιάννενα, ενώ σε αυτή αναφέρεται και το Μουντιάλ.
Η ανακοίνωση αναφέρει:
Φωτογραφίες από την κερκίδα των οπαδών του Άρη στο Περιστέρι και τα Γιάννενα.
Γιατί το να μιλάμε ενάντια στις απαγορεύσεις έχει μηδαμινή σημασία αν ο λόγος μας δεν συνοδεύεται και από πράξεις. Γι’αυτό όσοι ακόμα νιώθουμε και αγαπάμε τον αγνό οπαδισμό πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να είμαστε κάθε Κυριακή στο πλευρό της αγαπημένης μας ομάδας. Αψηφώντας τις απαγορεύσεις, αλλά και τις οδηγίες προέδρων και “επενδυτών”, που προτιμούν συχνά να μη ζητάνε καν εισιτήρια για τους εκτός έδρας αγώνες. (Μην ξεχνάμε πόσο μεγάλο μερίδιο έχουν όλες οι παέ στο κόψιμο των εκδρομών, με το να μαλώνουν και καλά για τον αριθμό των εισιτηρίων, ενώ έκαναν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να κόβουν τελικά οι μπάτσοι τις μετακινήσεις. Έτσι μπορούσαν να αποποιούνται των ευθυνών τους, και συχνά ακόμα και να πουλάνε οπαδιλίκι). Οφείλουμε επίσης να κλείσουμε τ’αυτιά μας στους δημοσιογράφους-αυλοκόλακες των μεγαλομετόχων, να ταξιδεύουμε ακόμα κι όταν ξέρουμε ότι οι πιθανότητες να μπούμε στο γήπεδο δεν είναι υπέρ μας, ή να σπάμε στην πράξη τους ηλίθιους διαχωρισμούς περί οργανωμένων και μεμονωμένων μετακινήσεων όταν το κρίνουμε απαραίτητο, ώστε να δείξουμε την αντίθεση μας στα παράλογα μέτρα που αντιμετωπίζουν τους οπαδούς ως ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας.
Παράλληλα πρέπει να προσπαθούμε να βρίσκουμε έξυπνους τρόπους για να μπαίνουμε όντως στο γήπεδο, να σηκώσουμε τα κασκόλ και να φωνάξουμε τα συνθήματά μας. Να αφιερώσουμε όλες μας τις δυνάμεις ώστε το σπάσιμο των απαγορεύσεων να μην είναι υπόθεση λίγων “τολμηρών” ρομαντικών ή σκληροπυρηνικών, αλλά να αποτελέσει ένα κίνημα στο οποίο θα μπορούν να συμμετέχουν οι χιλιάδες οπαδοί κάθε ομάδας, από τον πιτσιρίκο που βιώνει τις πρώτες του γηπεδικές εμπειρίες δίπλα στον πατέρα του (ή και τη μάνα του), μέχρι τις γερασμένες φιγούρες μιας άλλης εποχής, που έχουν φάει τα γήπεδα με το κουτάλι.
Οι εκδρομές εξάλλου αποτελούν ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία της ταυτότητας ενός οπαδού. Είναι εκεί που δημιουργούνται εμπειρίες και αδελφικές σχέσεις μιας ζωής. Ταυτόχρονα διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό την “κουλτούρα” της οπαδικής σκηνής στη χώρα, η οποία και άρχισε να αλλάζει ραγδαία μετά το κόψιμό τους: η εμπειρία του γηπέδου αποστειρώνεται, κι η γκάβλα του να περιμένεις την Κυριακή και να προσπαθείς να κάνεις καλύτερη κερκίδα από τους απέναντι εξαφανίζεται (με ολόκληρες γενιές οπαδών να μην έχουν δυστυχώς βιώσει ποτέ αυτή την κατάσταση). Έτσι, η “χαμένη ενέργεια” εκτονώνεται με την κλιμάκωση της βίας, μακριά πλέον από τα γήπεδα ποδοσφαίρου (σε παιδικούς και γυναικείους αγώνες, ή σε σπίτια και δουλειές), με κάθε είδους εργαλείο να καθιερώνεται για την άσκησή της. Η αγνή αγάπη για την ομάδα ξεθωριάζει, κι οι σύνδεσμοι -οι χώροι που ανέκαθεν πηγαίναμε για να βρεθούμε και να συζητήσουμε για την ομάδα με τ’αδέρφια μας, να πιούμε, να τραγουδήσουμε και να προετοιμάσουμε την κερκίδα και την εκδρομή της Κυριακής- απομαζικοποιούνται και κλείνουν.
Προφανώς μέσα σε όλη αυτή τη συνθήκη γίνονται εμφανείς και οι ευθύνες -από τις πράξεις ή την απραξία μας- ως οπαδοί. Αναγνωρίζοντας αυτά τα προβλήματα, και με τη δολοφονία του 19χρονου Άλκη από οπαδούς του παοκ να μας φέρνει αντιμέτωπους με μια κατάσταση χωρίς επιστροφή, ξεκίνησε πέρυσι μία προσπάθεια συνεννόησης μεταξύ οργανωμένων οπαδών για την εκ νέου πραγματοποίηση μετακινήσεων. Μία πολύ δύσκολη αλλά σημαντική κίνηση ώστε να βγαίνει άκρη μεταξύ των ίδιων των οπαδών, χωρίς τη διαμεσολάβηση μπάτσων, παέ, και λοιπών παρατρεχάμενων. Χωρίς να εξαρτόμαστε από αυτούς που μας έχουν επιτεθεί δεκάδες φορές, και μετά πίσω από τις δικές τους πλάτες να κάνουμε τους δύσκολους σ’αυτούς που φοράνε άλλα χρώματα και παθιάζονται με άλλες ομάδες από τις δικές μας.
Το σκηνικό στο Περιστέρι -με ακόμα και γυναίκες και παιδιά να καταλήγουν στο νοσοκομείο από τη μανία των μπάτσων- δεν αποτελεί κάποιο μεμονωμένο περιστατικό. Το σπάσιμο του κόσμου σε μικρές ομάδες, η προσπάθεια απομόνωσής μας σε σκοτεινά στενά, μακριά από τα πολλά μάτια, δείχνουν ότι ήταν ακόμα μία σχεδιασμένη επίθεση, που όμως αυτή τη φορά δεν μπόρεσε να κουκουλωθεί εξαιτίας της ενεργοποίησης και της αλληλεγγύης των κατοίκων μιας λαϊκής γειτονιάς όπως το Περιστέρι. Πρόκειται για μία ακόμη από τις δεκάδες περιπτώσεις βίαιης καταστολής απέναντι σε όποιους χαλάνε το αφήγημά τους: είτε στους δρόμους, είτε στους χώρους εργασίας ή τα πανεπιστήμια, και φυσικά στα γήπεδα και τους οπαδούς. Το έχουμε πει εξάλλου αμέτρητες φορές: οι οπαδοί αποτελούμε τα πειραματόζωα της καταστολής, που έρχεται σταδιακά και για την υπόλοιπη κοινωνία. Γι’αυτό και σκηνικά όπως αυτό δεν πρέπει να ξεχαστούν, ώστε κανείς να μην πέσει από τα σύννεφα όταν θα ξαναγίνουν. Γι’αυτό και πρέπει να εντείνουμε την προσπάθεια για μετακινήσεις σε όλα τα γήπεδα, κάθε Κυριακή.
ΥΓ1. Έννοιες όπως η αλληλεγγύη, η οπαδική κουλτούρα, ο αγώνας για τις μετακινήσεις, είναι καλό να εκφράζονται σε πανιά ώστε να έχουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απήχηση, αλλά είναι κενά νοήματος αν δεν εκφράζονται και στην πράξη. Μας φαίνεται υποκριτικό να μιλάνε για μπέσα και “μεμονωμένα περιστατικά” αυτοί που λίγους μήνες μετά τα επεισόδια στον αγώνα μπάσκετ, επέλεξαν να κάψουν ένα βανάκι όσο εμείς βρισκόμασταν μέσα στο γήπεδο στο Περιστέρι. Από πότε θεωρείται μπέσα το να χρεώνεις εννιά ανθρώπους (που ταξίδεψαν 500 χιλιόμετρα για να υποστηρίξουν την ομάδα τους), να τους μπλέκεις πρακτικά με καταθέσεις και αθλητική βία, αδιαφορώντας παράλληλα για το αν και τι ποσό θα χρεωθούν για ένα κατεστραμμένο όχημα;…
Είναι επίσης στενάχωρο για κόσμο που υποτίθεται πως έχει μια οπαδική συνείδηση να αναρωτιέται που ήταν οι σεκιούριτι, ενώ δικά του άτομα ήταν μέσα στο γήπεδο με γιλέκα. Να περνάει δίπλα από μπάτσους και να λέει σε τραυματίες “καλά να πάθετε!”. Να βγάζει ανακοινώσεις που χτίζουν υπερασπιστική γραμμή για τους μπάτσους, κι ας μην έχουμε πει κάτι εμείς οι ίδιοι, ώστε να νιώσουν μια τέτοια ανάγκη. Στενάχωρο για ανθρώπους που κάποτε ξηγιόντουσαν και τους έχουμε ξηγηθεί…
Αυτά για ένα θέμα στο οποίο δεν έχουμε διάθεση να επανέλθουμε από’δώ. Δεν θεωρούμε ότι τα “ξεκατινιάσματα” μέσω ίντερνετ προωθούν οποιαδήποτε γόνιμη λύση για τέτοια ζητήματα, και δεν σκοπεύουμε να μπούμε σε μια λογική αντιπαράθεσης, ούτε να ασχοληθούμε με το ποιος είναι πιο “μπεσαλής”, “αυθεντικός”, κτλ. Ούτε μας αναλογεί, ούτε έχει καμία σημασία. Ο μόνος λόγος που μιλήσαμε δημόσια, είναι επειδή θεωρούμε ότι αυτή αρμόζει να είναι η απάντηση στο δημόσιο λόγο.
ΥΓ2. Πάνω από 10.000 εργάτες έχουν χάσει τη ζωή τους την τελευταία δεκαετία στο Κατάρ, στην πλειοψηφία τους μετανάστες από την Ινδία, το Πακιστάν, το Νεπάλ, το Μπαγκλαντές και τη Σρι Λάνκα. Άνθρωποι που ζούσαν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες και δούλευαν καθημερινά στον καυτό ήλιο, ακόμα και για πάνω από 15 ώρες τη μέρα, για ένα κομμάτι ψωμί. Έχασαν τη ζωή τους για να βγάλουν δισεκατομμύρια οι εμίρηδες κι οι μεγαλοεργολάβοι, οι πολυεθνικές κι οι υψηλόβαθμοι της Fifa, όλοι αυτοί που δεν γνωρίζουν τι θα πει δουλειά.
Η αρρώστια μας για την μπάλα, το άθλημα που αγαπήθηκε και διαδόθηκε από τους φτωχούς, τους ανθρώπους σαν κι εμάς, σ’όλο τον κόσμο, μπορεί να μας κάνει κάποιες φορές να κάνουμε τα στραβά μάτια στο ότι εδώ και δεκαετίες το ποδόσφαιρο εμπορευματοποιείται και απομακρύνεται όλο και περισσότερο από’μας… Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα δεχόμαστε και θα καταναλώνουμε τα πάντα δίχως όριο.
BOYCOTT QATAR – ΣΚΑΤΑ ΣΤΙΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΣΑΣ
ΑΡΗΣ – ΙΔΕΑ – ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΕΣ
Από το 1970, κι ακόμα παλιότερα…
