Εάν ρωτήσετε δέκα φιλάθλους του Άρη να σας πουν ποιο κατά τη γνώμη τους είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτή τη στιγμή στην ομάδα μπάσκετ, οι… εννιάμισι θα σας απαντήσουν: “Το οικονομικό, φυσικά”. Κι όμως, η σωστή απάντηση μπορεί να είναι διαφορετική. Στην ΚΑΕ Άρης, εδώ και δύο χρόνια, το σημαντικότερο πρόβλημα είναι το “λειτουργικό”, το πώς ασκείται η διοίκηση και κυρίως από πού.
Δεν είναι πρωτάκουστη η παραπάνω αναφορά. Αλλά παραμένει ως προς την ουσία της άκρως ιδιόρρυθμη και αναποτελεσματική. Ας υποθέσουμε σε αντίστοιχα παραδείγματα ότι η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού διοικείται από τη Θεσσαλονίκη, της Αρμάνι Μιλάνο από τη Ρώμη και της Ρεάλ Μαδρίτης από τη Βαρκελώνη. Θα μπορούσε; Θα μπορούσε, αλλά στην πραγματική ζωή δε συμβαίνει αυτό! Συμβαίνει όμως στον Άρη Θεσσαλονίκης.
Θα ήταν ευχής έργο η υποχρεωτική μετεγκατάσταση του Νίκου Λάσκαρη στην Ελλάδα να είχε σημάνει τη μονιμοποίησή του στην πόλη που έχει για έδρα του ο Άρης. Κι αν χρειαζόταν πάση θυσία η παρουσία του Δημήτρη Παπακυριάκη, να μετακόμιζε κι αυτός στη Θεσσαλονίκη. Έτσι κι αλλιώς, έξι άτομα έχουν μείνει ενεργά στο διοικητικό συμβούλιο. Οι δύο που ασκούν ουσιαστικά τη διοίκηση βρίσκονται στην Αθήνα και οι υπόλοιποι που λειτουργούν επικουρικά προσπαθούν καθημερινά να μηδενίσουν την απόσταση των 500 χιλιομέτρων, ρωτώντας για τις εξελίξεις…
Νομίζω ότι είναι πρωτοφανές το συγκεκριμένο διοικητικό “μοτίβο”. Ακόμη και στην εποχή Κοντομηνά (κράτησε μόλις μια σεζόν, 1998-99), υπήρχε στη Θεσσαλονίκη σε ρόλο γενικού διευθυντή ο πρώην πρόεδρος της “αυτοκρατορίας”, Χρήστος Μιχαηλίδης. Ανεξάρτητα από το πώς κατέληξε η σεζόν, ο τότε χορηγός έκρινε σωστά ότι τα θέματα αναφορικά με το αγωνιστικό τμήμα θα έπρεπε να διευθετούνται από τη φυσική έδρα της ομάδας.
Ναι, ακόμη και με σφραγισμένη την “κάνουλα” που ρέει ευρώ, η ΚΑΕ θα μπορούσε να πετύχει καλύτερα αποτελέσματα εάν ο κάθε ενδιαφερόμενος γνώριζε πως θα μπορούσε να συζητήσει το πρόβλημά του με οποιοδήποτε από τα στελέχη της διοίκησης, η οποία θα είχε -πολύ φυσιολογικά- τη βάση της στα γραφεία του Παλέ ντε Σπορ.
Φυσικά, τα ίδια ίσχυαν και στην πρώτη χρονιά Λάσκαρη, που όλα φάνηκαν να κυλούν… ρολόι. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε δύο παράγοντας που συνέπεσαν μαζί. Ο ένας ήταν η οικονομική άνεση και η συνέπεια στις πληρωμές. Ο άλλος ήταν ότι δε χρειάστηκε (ή ακόμη κι αν χρειάστηκε, δεν αποφασίστηκε) να γίνει οποιαδήποτε αλλαγή στο έμψυχο δυναμικό. Με άλλα λόγια, δεν προέκυψε κάποια κρίση ώστε να απαιτήσει την κατάλληλη διαχείριση, από πλευράς τρόπου και χρόνου. Η ομάδα τελείωσε όπως ακριβώς άρχισε.
Αντίθετα, η περυσινή χρονιά ήταν γεμάτη από… κρίσεις και αλλαγές. Οι κινήσεις της διοίκησης χαρακτηρίστηκαν από βραδύτητα και σπασμωδικότητα. Σε συνδυασμό με τις προβληματικές επιλογές ξένων παικτών και ορισμένες ατυχείς συγκυρίες -και όλα αυτά υπό το πέπλο της οικονομικής ασφυξίας από τον Οκτώβριο του ’16 και μετά- δημιούργησαν το αποτέλεσμα του οποίου γίναμε αυτόπτες μάρτυρες όλοι όσοι ασχολούμαστε με την ομάδα.
Οι ατομικές ικανότητες των ανθρώπων που μετέχουν στη διοίκηση του Αρη είναι άλλη ιστορία. Η αναγκαιότητα ή μη ενός τεχνικού διευθυντή με γνώση του αντικειμένου και του περιβάλλοντος που συνθέτουν η ελληνική λίγκα ειδικά και η μπασκετική αγορά γενικά, είναι επίσης μια άλλη ιστορία. Επί του παρόντος, κρίνεται ο παράταιρος τρόπος λειτουργίας ενός σχήματος που θα μπορούσε υπό… φυσιολογικές συνθήκες να πετύχει περισσότερα. Ακόμη και σε περίοδο… ανομβρίας.
Είναι αφύσικο ο Άρης Θεσσαλονίκης να κυβερνιέται από άλλη πόλη, όποια κι αν είναι αυτή. Είναι αφύσικο η διοικητική ομάδα να είναι διασπασμένη. Ο δημόσιος αντίκτυπος είναι ήδη εμφανής και καθόλου κολακευτικός για το μέγεθος και την ιστορία του συλλόγου. Ακόμη κι αν βρεθούν χρήματα, ο Άρης δεν πρόκειται να φτάσει όσο ψηλά θα μπορεί. Δε γίνεται να λένε για το πόσο σπουδαία είναι η “χημεία” της ομάδας, η ενότητα στα αποδυτήρια, η συσπείρωση του κόσμου και… αυτοί που τα λένε να βλέπονται μεταξύ τους τρεις φορές το χρόνο.
ΥΓ 1: Εύχομαι οι αντοχές του Παναγιώτη Γιαννάκη να είναι ίδιες ή και περισσότερες από όσες διέθετε ως αθλητής. Αυτή την εποχή αποτελεί τη γέφυρα που δεν αφήνει τις ελπίδες να πέσουν στον γκρεμό.
ΥΓ2: Η ζωή προσφέρει μοναδικά μαθήματα ως προς τις αληθινές αξίες. Πάνω από τα χρήματα είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και η ανάγκη για κατανόηση, συμπόνια και αλληλεγγύη. Πολλές φορές ο νεοπλουτισμός φέρνει αλαζονεία. Και η αλαζονεία φέρνει (εγγυημένα) την πτώση.
ΥΓ3: Στον Δημήτρη Πρίφτη οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό το γεγονός ότι μια απλήρωτη -επί μήνες- ομάδα τερμάτισε αξιοπρεπώς τη σεζόν 2016-17. Κανείς δεν πρέπει να το ξεχάσει αυτό.
