Κοντός (Μπάσκετ με αμαξίδιο): «Πρόκειται για κοινωνική προσφορά του συλλόγου – Ο Άρης “αγκαλιάζει” όλα τα παιδιά του τμήματος»
Στο Yellow Radio 101,7 φιλοξενήθηκε ο προπονητής της ομάδας Μπάσκετ με Αμαξίδιο του Άρη, Γιώργος Κοντός.
Αναλυτικά τα όσα είπε στην Ελένη Παπαδοπούλου:
Που σας πετυχαίνει αγωνιστικά το lockdown;
Προλάβαμε και παίξαμε για την 1η αγωνιστική στην Αθήνα με τον Άτλα το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Τώρα από εδώ και πέρα περιμένουμε και εμείς τις εξελίξεις για να δούμε πως θα συνεχιστεί η διαδικασία. Ακόμη ωστόσο δεν υπάρχει σχετική ενημέρωση, αν εξαιρέσουμε τον αγώνα που πραγματοποιήθηκε.
Στο πρωτάθλημα δεν έχει εμφανιστεί κάποιο κρούσμα σωστά;
Όχι δεν εμφανιστεί σε καμία ομάδα όμως το πρόβλημα είναι οι μετακινήσεις μας αρχικά. Αν μπορέσουν να γίνουν οι μετακινήσεις μεταξύ των νομών διότι για παράδειγμα στην Α1 αγωνίζονται ομάδες από την Κρήτη, την Ρόδο, την Θεσσαλονίκη και την Αθήνα. Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι πως αν παραμείνουν κλειστά τα γήπεδα στη Θεσσαλονίκη, θα μείνουμε χωρίς προπονήσεις κάτι που εμείς προσπαθήσαμε και αλλάξαμε φέτος.
Δηλαδή;
Από τον Φεβρουάριο που ανέλαβα εγώ την ομάδα και στελεχώσαμε το τμήμα με ένα stuff για τα δεδομένα του αγωνίσματος σε επαγγελματικό επίπεδο. Έχω την ευλογία να έχω μαζί μου σαν γενικό αρχηγό τον Γιώργο Κυριαζή που είναι ένα μεγάλο όνομα για τον σύλλογο, τον Πέτρο Αποστόλου και τον Άγγελο Τσιακίρη. Επομένως έχουμε ένα προσωπικό πολύ δυνατό για να δουλέψουμε με τα παιδιά.
Επιπλέον, μπήκαμε στην διαδικασία να προπονούμαστε έξι φορές την εβδομάδα, έχουμε μόνο ένα ρεπό και μάλιστα κάνουμε πολλές φορές διπλές προπονήσεις αναλόγως με το πρόγραμμα στο γήπεδο. Μας έχει βοηθήσει πολύ σε αυτό και η ΚΑΕ καθώς μας έδωσαν την δυνατότητα να προπονούμαστε στο Παλέ. Αυτό που μας λυπεί είναι το ότι κάνουμε μια πολύ καλή προσπάθεια με δικά μας παιδιά, δεν έχουμε κάνει μεταγραφές όπως π.χ έκανε ο Παναθηναϊκός με ξένους παίκτες. Δεν ήμασταν αυτής της λογικής, είπαμε να σταθούμε στα δικά μας παιδιά, στον κορμό που έχτισε η ομάδα, ένας κορμός που έχει στηρίξει οκτώ χρόνια.
Έχετε παίκτες που είναι πολλά χρόνια στην ομάδα, με τα νέα παιδιά τι συμβαίνει;
Προσπαθούμε να «μπολιάσουμε» με νέα παιδιά. Το brand name του Άρη είναι πολύ μεγάλο δεν το συζητάω αυτό και ίσως είναι και ένας πολύ καλός κράχτης για να έρθουν νέα παιδιά που ίσως είχαν κάποιο ατύχημα ή οποιοδήποτε πρόβλημα και να τους δελεάσει το όνομα για να έρθουν. Αυτό προσπαθούμε να πετύχουμε αυτή την στιγμή.
Ποια είναι δηλαδή η αντιμετώπιση του τμήματος προς έναν νέο παίκτη που θα έρθει στην ομάδα;
Επαναλαμβάνω πως μας έχουν βοηθήσει πολύ και η ΚΑΕ και ο Α.Σ γιατί εγώ έχω κάποιες ώρες μέσα στην εβδομάδα για ατομικές προπονήσεις ώστε ένα παιδί που θα έρθει στην ομάδα, να μπορέσει να μπει πιο ομαλά στο τμήμα. Σίγουρα στην αρχή δεν θα έχει το ίδιο αγωνιστικό πρόσωπο που έχουν τα παιδιά που είναι τόσα χρόνια στην ομάδα, αλλά έτσι θα μπορέσουν να ενταχθούν πιο ομαλά, να μπορέσουν να μάθουν το αμαξίδιο σε συνδυασμό με την μπάλα και σιγά σιγά να ενταχθεί στο αγωνιστικό κομμάτι.
Πρόκειται για ένα άθλημα λοιπόν στο οποίο αφιερώνετε και εσείς ο ίδιος και οι παίκτες πάρα πολλές ώρες προπόνησης και θα είναι πραγματικά κρίμα να διακοπούν.
Εννοείται αυτό και επιπλέον είχαμε άλλες δύο «απώλειες», δύο βασικά στελέχη μας, ο Βαλάντης αποχώρησε με την οικογένεια του για το εξωτερικό για οικονομικούς λόγους και λόγω της κατάστασης και ο δεύτερος είναι ο Νίκος Τσιντάρης, από τους πιο παλιούς παίκτες της ομάδας ο οποίος βρίσκεται στο νοσοκομείο και θα ήθελα να του ευχηθώ και από εδώ περαστικά.
Ένας τραυματισμός στο δικό μας άθλημα, δεν είναι π.χ σαν ένα διάστρεμμα που μπορεί να σε αφήσει εκτός για λίγες εβδομάδες. Ο τραυματισμός ενός αθλητή σε αμαξίδιο, μπορεί να τον αφήσει για πολλούς μήνες εκτός και για μια ομάδα σε αυτό το επίπεδο, είναι δύσκολο να επανέλθει εύκολα και το σύνολο σε ομαδικό επίπεδο μιλώντας, αν λείπουν σημαντικοί «κρίκοι» της ομάδας.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Είναι πολύ μεγαλύτερη χρονικά η αποκατάσταση των παιδιών, είναι ένα πολύ δυναμικό άθλημα και φυσικά έχει τραυματισμούς, ας μην κρυβόμαστε. Ίσως είναι και πιο δυναμικό από το μπάσκετ των αρτιμελών. Γι αυτό και εμείς μπήκαμε σε μια διαδικασία να κάνουμε περισσότερες προπονήσεις, τα παιδιά να είναι πιο πολλές ώρες στο γήπεδο, να γίνουν πιο ανθεκτικοί, να δουλεύουν, διότι ποτέ δεν ξέρεις ποιοι θα είναι «ετοιμοπόλεμοι» να παλέψουν.
Είναι πιο εύκολο να τραυματιστεί ένας παίκτης στο μπάσκετ με αμαξίδιο;
Εννοείται αυτό, είναι πολύ πιο εύκολο γιατί το αμαξίδιο έχει πολλές συγκρούσεις, πολλές πτώσεις και έτσι ένας αθλητής είναι πιο εύκολο να τραυματιστεί από αυτό και πόσο μάλλον οι αθλητές που είναι καθηλωμένοι στο αμαξίδιο, δηλαδή δεν πρόκειται για κάποιον ακρωτηριασμό που σε εκείνη την περίπτωση μπορεί να σηκωθεί και να αποφύγει μια σύγκρουση. Τα παιδιά δηλαδή που είναι καθηλωμένα και απλώς είναι δεμένα και γίνονται ένα σώμα με το αμαξίδιο, είναι πολύ πιο εύκολο να τραυματιστούν γιατί όντως πρόκειται για ένα πολύ δυναμικό άθλημα.
Επομένως είναι πιο εύκολο ένας αθλητής που είναι καθηλωμένος στο αμαξίδιο.
Ακριβώς και είναι και το άθλημα για τους ίδιους πιο δύσκολο γιατί χρησιμοποιούν μόνο τα χέρια τους και τον κορμό τους και αυτό όχι πάντα γιατί υπάρχουν αθλητές που δεν μπορούν να κρατήσουν ισορροπία στον κορμό τους, αυτό είναι ανάλογο της αναπηρίας που έχουν. Για αυτό λοιπόν, πρέπει να βρίσκεσαι όσο πιο συχνά γίνεται στο γήπεδο, να δουλεύεις εντατικά για να μπορείς να τα αποφύγεις, δηλαδή να τα συναντάς στην προπόνηση και να σου γίνονται βίωμα, να μην τα βλέπεις πρώτη φορά στον αγώνα.
Πείτε μας δύο λόγια για το φιλικό τουρνουά στο οποίο ο Άρης κατέκτησε την 2η θέση.
Ήταν ένα τουρνουά προετοιμασίας που αποτελούνταν από δύο ομάδες της Α1 όπως ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Άρης και δύο ομάδες από την Α2, ο Βόλος και ο Πανσερραϊκός. Η διαφορά με τις ομάδες της Α2 είναι αρκετά μεγάλη και λόγω της δυναμικότητας των ομάδων αλλά κυρίως γιατί οι ομάδες της Α1 έχουν μεγαλύτερο ρόστερ και βάθος. Είναι δύσκολος στις περιοχές όπως Βόλο και Σέρρες να βρεθούν παιδιά που να θέλουν να ασχοληθούν με το άθλημα. Δεν μειώνω την δύναμη των αντιπάλων απλώς σίγουρα στις μεγάλες πόλεις και λόγω των δυνατών ονομάτων των ομάδων, μπορείς πιο εύκολα να μαζέψεις αθλητές.
Πρέπει να φέρουμε αθλητές εμείς στο τμήμα γιατί ο αριθμός των παιδιών που έρχονται είναι μικρός ο αριθμός.
Λόγω ψυχολογίας;
Και λόγω ψυχολογίας αλλά και γιατί πολλοί δεν το γνωρίζουν ότι υπάρχει σαν άθλημα στην πόλη. Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα υπήρχαν οικογένειες που δεν ήθελαν να δείξουν ότι το παιδί τους έχει αναπηρία. Επομένως εμείς πρέπει να προσεγγίσουμε αυτά τα παιδιά, να τα φέρουμε στο γήπεδο αρχικά σαν φιλάθλους και μετά αν θελήσουν να κάτσουν να παίξουν, δεν παύει να είναι παιχνίδι και μια δίοδο.
Πρόεδρος μας είναι η Βίκυ Νικολαράκου και αντιπρόεδρος ο Χάρης Παπαγεωργίου, που πρόκειται για μια προσωπικότητα που αντιπροσωπεύει τον Άρη και το γεγονός ότι μας έδωσαν το Παλέ που είναι η φυσική έδρα της ομάδας είναι πολύ πιο σημαντικό και εύκολο για ένα παιδί να έρθει. Είναι προσπελάσιμο, οι συνθήκες είναι ιδανικές, από τους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί η αντιμετώπιση τους είναι εξαιρετική, ό, τι και αν χρειαστούμε είναι εκεί για να μας το προσφέρουν.
Υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των παικτών της ανδρικής ομάδας;
Ναι φυσικά, επειδή τυχαίνουν οι προπονήσεις μας να είναι κοντά, τα παιδιά είναι πολύ κοντά. Οποιαδήποτε φορά ζητήσαμε από κάποιον παίκτη να έρθει να τους μιλήσει, είναι όλοι πρόθυμοι να το κάνουν. Το πιο σημαντικό είναι ότι και πριν τον κορωνοϊό πηγαίναμε στο γήπεδο και βλέπαμε τα παιχνίδια.
Πρόκειται πως είναι και μια κοινωνική προσφορά του συλλόγου. Πρέπει να βγει προς τα έξω για να γίνει γνωστό του τι προσφέρει ο Άρης σαν ιδέα, το ότι έχει ένα τμήμα που προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο. Μιλάμε για παιδιά που έχουν μια κινητική αναπηρία και ο Άρης τα «αγκαλιάζει» και τα παιδιά όσο βλέπουν την ομάδα να δουλεύει, είναι μια επιβράβευση παραπάνω.
Πως μπορεί να γίνει η προσέγγιση για νέους αθλητές;
Για παράδειγμα, υπήρχε ένας αθλητής, ο Γιώτης Χρυσοβέργης που εξίσου ήταν αρκετά χρόνια στην ομάδα ο οποίος παλιότερα δούλευε σε κέντρο αποκατάστασης επομένως ήταν πιο εύκολο από ένα μέρος σαν αυτό, να δώσει πληροφορίες σε ένα παιδί για να έρθει, να δοκιμάσει και να δει. Αυτό θα προσπαθήσουμε και τώρα, το κατά πόσο θα μπορέσουμε να προσεγγίσουμε παιδιά από κέντρα αποκατάστασης, να τους δώσουμε την ευκαιρία να γνωρίσουν το τμήμα.
