Κάιζερ: “Το μπάσκετ μου έσωσε κυριολεκτικά την ζωή, όχι βάρος αλλά κίνητρο το παρελθόν και ο κόσμος του Άρη”
Ο Μάικλ Κάιζερ έδωσε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην εφημερίδα “Μακεδονία”. Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στα δύσκολα παιδικά χρόνια, τον ρατσισμό, τον ρόλο που έπαιξε ο αθλητισμός και ο Άρης στη ζωή του, αλλά και για τη σύγχρονη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα στην πατρίδα του, τις ΗΠΑ.
Πώς ξεκίνησες να παίζεις μπάσκετ, τι σε έκανε να το επιλέξεις;
Αρχικά έκανα στίβο, αλλά κάποια στιγμή άρχισα να ψηλώνω πολύ και με την προτροπή των αδελφών μου, στράφηκα προς το μπάσκετ. Το πρότυπό μου ήταν ο Κέβιν Γκαρνέτ. Λάτρευα να τον βλέπω να παίζει και δεν σου κρύβω ότι ο θαυμασμός μου για εκείνον ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο αποφάσισα να ασχοληθώ σοβαρά με το μπάσκετ.
Τι ρόλο έχει παίξει το μπάσκετ στη ζωή σου;
Το μπάσκετ μού έσωσε τη ζωή. Στη δική μου περίπτωση δεν είναι απλώς ένα σχήμα λόγου. Αυτό που σου είπα, το εννοώ. Το μπάσκετ μού έσωσε κυριολεκτικά τη ζωή. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά της πόλης Βικτόρια, στο Τέξας, όπου κυριαρχούσαν οι συμμορίες και η βία. Αν δεν είχα ασχοληθεί με το μπάσκετ, ίσως να είχα τη μοίρα άλλων μαύρων παιδιών, τα οποία γνώριζα και δεν έζησαν για να δουν την επόμενη μέρα. Παιδιών που δεν πρόλαβαν να φύγουν και έχασαν τη ζωή τους σε εφηβική ηλικία. Το μπάσκετ ήταν η διέξοδος που μου επέτρεψε να μετακομίσω αρχικά στο Ντάλας και μετά στο Χιούστον, να ξεφύγω από τον κόσμο της βίας, να γνωρίσω σημαντικούς ανθρώπους και να φτιάξω τη ζωή μου, κάνοντας κάτι που αγαπώ πολύ. Τα τατουάζ που έχω χτυπήσει στο σώμα μου λένε ιστορίες για μένα και τη ζωή μου. Ένα από αυτά λέει: Η μπάλα είναι ζωή.
Στην Αμερική του 2019 υπάρχει ακόμη φυλετικός ρατσισμός και αν ναι, πώς τον έχεις βιώσει;
Δυστυχώς υπάρχει. Η ζωή είναι πιο δύσκολη αν είσαι μαύρος. Σε κάποιες Πολιτείες, κυρίως στον Νότο, οι διακρίσεις είναι πολύ έντονες. Στην πλειονότητά τους, οι άνθρωποι που έχουν καταδικαστεί και βρίσκονται στη φυλακή είναι μαύροι. Είναι εύκολο να καταλήξεις εκεί αν είσαι μαύρος, αφού υπάρχει προκατάληψη και είσαι διαρκώς στο στόχαστρο. Πίστεψέ με, τα ξέρω όλα αυτά από προσωπική εμπειρία. Κάποια στιγμή, στο παρελθόν, ο μεγαλύτερος από τους αδελφούς μου, είχε μπλεξίματα με το νόμο. Μολονότι, όμως, ήταν αθώος, κατέληξε στη φυλακή. Δεν είχε ευθύνη για τις πράξεις που του καταλόγισαν, αλλά καταδικάστηκε σε 14 χρόνια κάθειρξης και εξέτισε όλη την ποινή του. Δεν πάει πολύς καιρός που αποφυλακίστηκε. Με ρωτάς αν πιστεύω ότι η άδικη καταδίκη του είχε σχέση με το γεγονός ότι είναι μαύρος; Η απάντηση είναι ναι. Είναι λογικό να κάνεις αυτήν τη σκέψη. Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Πρέπει να είσαι σκληρός. Είμαι ο μικρότερος από τα τέσσερα αδέλφια, αλλά οι άλλοι τρεις μού δίδαξαν να συμπεριφέρομαι σαν να ήμουν ο μεγαλύτερος.
Στην Πολιτεία σου, το Τέξας, έχουν γίνει οι περισσότερες εκτελέσεις. Ποια είναι η γνώμη σου για τη θανατική ποινή;
Είμαι κατά της θανατικής ποινής, ανεξάρτητα από την υπόθεση. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αποκτήσει την εξουσία να αποφασίζουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει; Όταν παίρνεις τέτοιου είδους αποφάσεις, στην ουσία υποδύεσαι τον Θεό. Υπάρχουν αλήθεια άνθρωποι στους οποίους αναγνωρίζουμε αυτό το δικαίωμα;
Ένα ακόμη θέμα που διχάζει την αμερικανική κοινωνία είναι η οπλοκατοχή.
Πρόκειται για ένα πολύ δύσκολο θέμα. Δεν είναι εύκολο να διαλέξεις πλευρά και να απαντήσεις με ένα ναι ή ένα όχι. Επί της αρχής, είμαι κατά. Το γεγονός ότι σχεδόν όλοι έχουν εύκολη πρόσβαση στα όπλα έχει οδηγήσει σε απίστευτες τραγωδίες, με αμέτρητα θύματα, μεταξύ των οποίων βρίσκονται και παιδιά. Είναι αδύνατον, για παράδειγμα, να ξεχάσει κανείς αυτό που είχε συμβεί στο Κόλουμπαϊν. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος. Έχοντας μεγαλώσει σε μια γειτονιά όπου ο αγώνας για την επιβίωση είναι καθημερινός, έμαθα από πρώτο χέρι ότι, κάποιες φορές, μπορείς να έρθεις σε δύσκολη θέση, να βρεθείς στο πιο ακατάλληλο μέρος, την πιο ακατάλληλη στιγμή. Τότε, ο μόνος τρόπος για να αμυνθείς, είναι να έχεις ένα όπλο στην κατοχή σου, ώστε, αν χρειαστεί, να υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Όπως είπα και πριν, είναι ένα περίπλοκο θέμα, που δεν προσφέρεται για εύκολες απαντήσεις γι’ αυτό και δεν το έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου. Είμαι στο 50-50.
Πώς κρίνεις την προεδρία Τραμπ;
Η αλήθεια είναι ότι δεν θα τον ψήφιζα ποτέ. Είτε μου αρέσει, όμως, είτε όχι, αυτός είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ, αφού κατάφερε να κερδίσει τις τελευταίες εκλογές. Κάποιες φορές τα πράγματα φτάνουν σε τέτοιο σημείο που η μόνη επιλογή είναι να γκρεμιστεί ό,τι υπάρχει και να ξαναχτιστεί από την αρχή.
Μία από τις κύριες υποσχέσεις του Ντόναλντ Τραμπ είναι το χτίσιμο ενός τείχους, ώστε να μην μπορούν οι μετανάστες από την Κεντρική Αμερική να περάσουν τα σύνορα.
Είμαι ριζικά αντίθετος με την ανέγερση του τείχους. Προέρχομαι από φτωχή οικογένεια, έζησα δύσκολες καταστάσεις και ξέρω πολύ καλά πώς είναι να ασφυκτιάς στον τόπο καταγωγής σου και να θέλεις να φύγεις για να κυνηγήσεις τα όνειρά σου και να διεκδικήσεις μια καλύτερη ζωή, για σένα και την οικογένειά σου. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να στερήσει από τους ανθρώπους την ελπίδα για μια δεύτερη ευκαιρία. Οι μετανάστες είναι άνθρωποι που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φτώχεια και τη δυστυχία. Δεν αποτελούν απειλή. Δεν είναι δυνατόν να σηκώνουμε τείχη για να χωρίζουμε τους ανθρώπους.
Οι στόχοι του Άρη, το βάρος της φανέλας και ο ρόλος του στην ομάδα
Ο Μάικλ Κάιζερ αισθάνεται δικαιωμένος για την επιλογή του να αγωνιστεί με τη φανέλα του Άρη και μετά τα θετικά αποτελέσματα των τελευταίων εβδομάδων, αισιοδοξεί πως η ομάδα μπορεί να βάλει ψηλότερα τον πήχη. «Περάσαμε μια πολύ δύσκολη περίοδο, αλλά έχουμε βρει πλέον τον δρόμο μας και πιστεύω ότι έχουμε τις δυνατότητες να πάμε ακόμη καλύτερα στη συνέχεια της σεζόν. Το πλέι οφ είναι ένας ρεαλιστικός στόχος και οφείλουμε να τον κυνηγήσουμε μέχρι τέλους».
O σέντερ του Άρη εξηγεί πώς η ομάδα κατάφερε να ανακάμψει. «Τη βασική ευθύνη για τις εμφανίσεις και τα αποτελέσματα κάθε ομάδας την έχουν οι παίκτες. Κάποια στιγμή η ομάδα είχε φτάσει πολύ χαμηλά και τότε συνειδητοποιήσαμε πως είχε έρθει η ώρα να κοιταχτούμε στον καθρέφτη, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να βγάλουμε την ομάδα από την κρίση. Η αλλαγή προπονητή παίζει πάντα κάποιο ρόλο, αλλά επαναλαμβάνω ότι πρωταγωνιστές στις καλές και τις κακές στιγμές είναι οι παίκτες».
Συγκρίνοντας τη φιλοσοφία των Βαγγέλη Αγγέλου και Γιάννη Καστρίτη, ο Μάικλ Κάιζερ εντοπίζει τη βασική διαφορά στον ρυθμό. «Ο προπονητής χρειάζεται χρόνο για να μεταδώσει τη φιλοσοφία του στην ομάδα και να εξηγήσει σε κάθε παίκτη ξεχωριστά ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος του και τι ακριβώς περιμένει από εκείνον. Αυτό που νομίζω ότι έχει αλλάξει σε επίπεδο αγωνιστικού στιλ είναι ότι παίζουμε πλέον πιο γρήγορα. Πιστεύω ότι αυτή η προσέγγιση ταιριάζει περισσότερο στην ομάδα. Μπορώ να κρίνω από τον εαυτό μου, αλλά και από το πώς συμπεριφέρεται γενικά η ομάδα. Ακόμη και οι παίκτες που δεν είναι συνηθισμένοι στο γρήγορο παιχνίδι, έχουν τη διάθεση να προσαρμοστούν».
Μιλώντας για τον δικό του ρόλο στην ομάδα, ο Μάικλ Κάιζερ στέκεται στα αθλητικά του προσόντα. «Τα δυνατά μου σημεία είναι η σωματική διάπλαση και τα αθλητικά προσόντα. Προσπαθώ λοιπόν να τα αξιοποιήσω όσο καλύτερα γίνεται. Δεν θέλω, όμως, να είμαι μονοδιάστατος στο παιχνίδι μου. Ο ρόλος μου δεν περιορίζεται στο παιχνίδι μέσα στη ρακέτα. Πιστεύω ότι για το ύψος μου έχω αρκετά καλή επαφή με το καλάθι και μπορώ να σουτάρω από μακριά. Έχω δηλαδή τη δυνατότητα να παίξω και ως σμολ φόργουορντ, όταν αυτό χρειάζεται».
Ο Αμερικανός σέντερ δεν συμμερίζεται την άποψη όσων λένε πως τα κατορθώματα της «αυτοκρατορίας» αποτελούν βάρος για τις επόμενες γενιές. «Καταλαβαίνω τι λες, αλλά για μένα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το σπουδαίο παρελθόν της ομάδας και η αγάπη του κόσμου γι’ αυτήν, αποτελούν ένα επιπλέον κίνητρο για μας και όχι ένα ασήκωτο βάρος στους ώμους μας. Είναι ωραίο να αποτελείς κομμάτι ενός μεγάλου κλαμπ και είμαστε τυχεροί που βρισκόμαστε εδώ και φοράμε αυτή τη φανέλα».
Το All Star Game, ο Ντουράντ και ο Γιάννης
Ο Μάικλ Κάιζερ παρακολούθησε, όπως είναι φυσικό, το πρόσφατο All Star Game του NBΑ, MVP του οποίου αναδείχθηκε ο αγαπημένος του παίκτης, Κέβιν Ντουράντ. «Το θέαμα ήταν εξαιρετικό, αλλά αυτό σίγουρα δεν αποτελεί έκπληξη. Είναι η μεγαλύτερη γιορτή του μπάσκετ, αφού συγκεντρώνονται οι καλύτεροι με αυτόν ακριβώς τον σκοπό, να προσφέρουν θέαμα. Όπως σου είπα πριν, ο παίκτης που μου ενέπνευσε την αγάπη για το μπάσκετ είναι ο Κέβιν Γκαρνέτ. Αν με ρωτήσεις, όμως, ποιος είναι ο νούμερο 1 σήμερα, θα σου πω ο Κέβιν Ντουράντ, ο πολυτιμότερος παίκτης του φετινού All Star Game. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω, όταν έπαιζε ακόμη στο κολλέγιο, στο Τέξας. Όταν ήμουν μικρός δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά ένα All Star Game. Ήξερα όμως έναν σπουδαίο παίκτη που έγινε All Star. Είναι ο Κρις Μπος, με τον οποίο είχαμε τον ίδιο προπονητή στο γυμνάσιο».
Ο 28χρονος σέντερ μιλά με θαυμασμό και για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. «Ό,τι και να πει κανείς για τον Γιάννη είναι λίγο. Δεν θα πρωτοτυπήσω, λοιπόν, αν σου πως ότι πρόκειται ένα απίστευτο ταλέντο που έχει ήδη κερδίσει θέση στην ελίτ του ΝΒΑ. Για μένα είναι ένας από τους τρεις καλύτερους παίκτες του κόσμου, μαζί με τον Ντουράντ και τον ΛεΜπρον. Αν σκεφτεί κανείς πόσο νέος είναι, μπορεί να καταλάβει πόσο ψηλότερα ακόμη μπορεί να φτάσει. Είναι ήδη σχεδόν τέλειος και το δείχνει σε κάθε παιχνίδι. Το μόνο που θα μπορούσε να βελτιώσει είναι το τζαμπ σουτ, ώστε να μπορεί να απειλεί περισσότερο και από πιο μακρινή απόσταση. Αν τελειοποιήσει και το σουτ, θα γίνει ο καλύτερος μπασκετμπολίστας του κόσμου. Το μέλλον ανήκει στον Γιάννη».
