Τρελές ιστορίες και απαντήσεις από τη γυναίκα που βρίσκεται πίσω από το «τιμόνι» του πιο Underground Live-άδικου της Αθήνας.
Ίσως είμαι μικρός (ηλικιακά) για να πω πολλά πράγματα για το An Club. Για αυτό, δεν θα μιλήσω (εγώ) πολύ. Θα πω μόνο ότι θυμάμαι πως, γύρω στο 2008-09, όντας μαθητής Γ’ Λυκείου στην επαρχία, ονειρευόμουν να περάσω σε αθηναϊκή σχολή, μεταξύ άλλων, για να μπορώ να πηγαίνω στο An και να βλέπω Live τα αγαπημένα μου μουσικά ονόματα. Αυτή ήταν -και είναι- η φάση και τα ακούσματά μου.
Γράφει ο Παύλος Τουμπέκης:
Θυμάμαι, επίσης, το πρώτο Live που παρακολούθησα εκεί. Ήταν μία συναυλία του Τάκι Τσαν και είχα πάει μόνος μου. Όλη η διαδρομή μέσα στα στενά των Εξαρχείων μέχρι να φθάσω στη Σολωμού 13-15, η αναμονή με τα άλλα τα «αλάνια» έξω από το μαγαζί και η είσοδος στην υπόγα του An προμήνυαν ότι το live που θα παρακολουθούσα θα τα «έσπαγε».
Τα «έσπασε» – και αυτό και όλα τα υπόλοιπα που έχω πάει μέχρι σήμερα.
Όσο πιο παλιός είσαι, τόσο πιο πολλά έχεις ζήσει, καθώς από τη σκηνή του An Club έχουν περάσει γνωστά ονόματα, όπως οι Hermano, Savage Republic, Nightstalker, Shellac, Earthbound, Fuzztones και πάρα πολλοί άλλοι.
Θέλοντας να πιστεύω ότι εκπροσωπώ και άλλους, για όλους εμάς το An είναι ένας μουσικός ναός. Το Underground Live-άδικο των Εξαρχείων, πλησιάζοντας στα 40 χρόνια ζωής, ήρθε η ώρα να μιλήσει και να πει όσα έχει ζήσει, μέσω της Εύας Κολόμβου, της γυναίκας που την τελευταία δεκαπενταετία έχει αναλάβει τα ηνία του μαγαζιού, διευθύνοντας το.
Πριν ξεκινήσουμε να τα λέμε αναλυτικά, θέλω να μου λύσιες μία βασική απορία. Πώς προέκυψε το «Αn» για όνομα του μαγαζιού;
Αν θυμάμαι καλά, ο Πέτρος Κουτσούμπας, ο οποίος διηύθυνε το Αn από την αρχή της λειτουργίας του, μου είχε πει πως η ιδέα του είχε έρθει από το όνομα της τότε κοπέλας του, της Άννας.
Ξεκίνησε αυστηρά ως Live-άδικο, ή ως Bar και στην πορεία «εξειδικεύτηκε» στις συναυλίες;
Ξεκίνησε και παραμένει Live-άδικο. Κάποια στιγμή πήγαν να το κάνουν καμπαρέ, σε κάποια άλλη φάση ρεμπετάδικο, αλλά όποιος επιχείρησε να αλλάξει τη φιλοσοφία του χώρου, το ίδιο το An τον ξέρασε και και τον ξεπέρασε.
Εσύ, ήξερες από πριν το μαγαζί; Είχες πάει ως θαμώνας;
Όλοι όσοι ήμασταν τρελαμένοι με τις συναυλίες και το Rock, ξέραμε το An. Προσωπικά, κατέβαινα αυτά τα ιστορικά σκαλιά από 16 χρονών – χρονολογία 1989. Από την πρώτη φορά που μπήκα εκεί μέσα «κόλλησα». Άπειρες φορές πήγαινα ακόμα και μόνη μου και άραζα με τις ώρες.
Τι είναι αυτό που θα έλεγες ότι το έχει κάνει τόσο ξεχωριστό και διαχρονικό;
Το An κοντεύει 40 χρόνια ζωής και αυτό τα λέει όλα. Θα μπορούσα να πω ότι εκεί μέσα μεγάλωσαν τρεις γενιές μουσικών και μουσικόφιλων. Γεννήθηκαν έρωτες, συνέβησαν χωρισμοί, έκανε το τελευταίο του live ο Σιδηρόπουλος, έπαιξαν τα Διάφανα Κρίνα ενώ είχαν διαλυθεί, ο κόσμος λιποθυμούσε από το ασφυκτικά γεμάτο An στην αξέχαστη συναυλία του Mike Patton, κλάψαμε με τους The Earthbound, χορέψαμε με τους Fuzztones, ανατριχιάσαμε με τους Hermano και η ουρά είχε φτάσει ως την πλατεία Εξαρχείων σε εκείνο το ιστορικό τριήμερο των «Τρύπες» το 2000.
Σήμερα, γουστάρω πολύ που ανεβαίνουν στη σκηνή του An, εκτός των «Rock Stars», πιτσιρικάδες 16 και 18 χρονών που παίζουν τίμια και ζουν τις δικές τους στιγμές δόξας, ενώ από κάτω τους παρακολουθούν εκστασιασμένα 16χρονα. Όσο το Rock παραμένει διαχρονικό, το An θα αγκαλιάζει τα παιδιά του.
Μιας και αναφέρθηκες σε ιστορικά Lives, ποιες άλλες αγαπημένες εμφανίσεις θυμάσαι;
Brant Bjork, Earthless, Hermano, Savage Republic, Nightstalker, Shellac, Vibrators, Senser και άλλα πολλά.
Γενικά, αποδέχεσαι τον όρο Underground για το μαγαζί ή δεν βάζεις λεζάντες;
Η αγγλική λέξη Underground, κυριολεκτικά, σημαίνει «υπό το έδαφος», «υπόγειο». Στον χώρο της κουλτούρας, το Underground ταυτίζεται με κάθε πολιτιστική έκφραση που κινείται συνειδητά κάτω από τον «φλοιό» της εκάστοτε κυρίαρχης (Mainstream) κουλτούρας. Δηλαδή, κάθε ιδιόρρυθμη και εναλλακτική έκφραση. Πολλές φορές, ταυτίζεται και με την λεγόμενη αντι-κουλτούρα (Counter-Culture).
Το Underground στη μουσική, την τέχνη και την έντυπη έκφραση έφθασε στη μεγαλύτερη -έως σήμερα- ακμή του κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του ’60 και ’70 και ειδικότερα με τα κινήματα των Hippies και του Punk, όπως λέει και το Wikipedia. Οπότε, το αποδέχομαι.
Νομίζεις ότι η τοποθεσία (Εξάρχεια) παίζει κάποιον ρόλο στον Underground χαρακτήρα του μαγαζιού;
Αν μπορούσα να πω ότι τα Εξάρχεια είναι το στόμα του λύκου (για κάποιους τεχνοκράτες), το Αn είναι μία από τις κουφάλες του. Στα Εξάρχεια γεννήθηκαν ιδέες, ιδανικά, τέχνες, ιδεολογίες και το An έπαιξε τον δικό του ρόλο σε όλα αυτά. Η ελευθερία της έκφρασης και των ιδεών, η αγάπη για τη μουσική, είναι πράγματα που έχουν «ποτίσει» τους τοίχους του.
Η επιλογή της τοποθεσίας ήταν στοχευμένη δηλαδή;
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Έχει να κάνει και πάλι με τον Κουτσούμπα. Όντας άνθρωπος των Εξαρχείων, δεν θα μπορούσε να μη «φτιάξει κατάσταση» στο «σπίτι» του.
Υπήρχε ποτέ (ή υπάρχει) η σκέψη να μετακομίσει το Αn; Αν ναι, νομίζεις ότι αυτό θα το επηρέαζε;
Αν μετακομίσει ποτέ το Αn, το πολύ να φθάσει μέχρι απέναντι. Δεν υπάρχουν τέτοιες σκέψεις, τουλάχιστον προς το παρόν.
Μιας και τον αναφέρεις συνέχεια, ο προκάτοχός σου σε αυτόν τον ρόλο, ο Πέτρος Κουτσούμπας, τι σε συμβούλευσε όταν σου παρέδωσε τα ηνία του μαγαζιού;
Να μην κάθομαι πίσω από το μπαρ. Οι λόγοι ευνόητοι.
Τι θυμάσαι από όλα αυτά τα χρόνια; Δηλαδή, αν αύριο το πρωί έκλεινε το μαγαζί ή σταματούσες εσύ, τι θα σου έμενε ως ανάμνηση;
Φτου, φτου, φάε τη γλώσσα σου. Πάντως, αν συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο, θα πάθαινα αυτό που συμβαίνει στους μελοθάνατους όταν έρχεται ο Χάρος να τους πάρει, που για δευτερόλεπτα περνάει όλη ζωή μπροστά από τα μάτια τους. Έτσι και μένα, θα μου «έσκαγαν» όλα και όλοι – μπάντες, φίλοι, τρομερά Live, χάλια Live, μουσικές, ιδιαίτεροι καλλιτέχνες, ιδιότροποι μουσικοί, όμορφες στιγμές, μεθύσια, Rock, απίστευτοι Drummers.
Τα πιο περίεργα περιστατικά που έχεις ζήσει με θαμώνες και με γκρουπ;
Θυμάμαι μια φορά που είχε τελειώσει μια συναυλία των «Αντίδραση». Όταν άδειασε το μαγαζί, βρήκα κάτω μια ολόκληρη τούφα με μαλλιά – ξεμαλλιάστηκε ο άνθρωπος. Άλλη μια φορά, βρήκα μια αρβύλα, μόνη της. Απορώ πώς έφυγε ο άνθρωπος από εκεί, με το ένα παπούτσι. Θυμάμαι, επίσης, δύο πράγματα από μια συναυλία των Mayhem: τη γουρουνοκεφαλή που κουβαλούσαν μαζί τους, η οποία βρισκόταν στο ψυγείο μας και, αργότερα, τον τραγουδιστή να κόβει τις φλέβες του και να περιλούζει με αίμα το κοινό.
Ποιο μουσικό όνομα θα ήθελες να φέρεις πολύ, αλλά δεν έχεις καταφέρει ακόμα να πείσεις να έρθει στην Ελλάδα και στο Αn;
Τους Μοtorhead, για έναν μήνα ολόκληρο. Ευτυχώς, ό,τι έχω κυνηγήσει ως τώρα μου ‘χει «κάτσει».
