Η συγκινητική ιστορία του ερχομού του Γκάλη μέσα από τα μάτια της Τσιλιγκαρίδου
Η Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου, η κόρη του ανθρώπου που έφερε τον Γκάλη στην οικογένεια του Άρη, μίλησε στο Yellow Radio 92.8 και στην εκπομπή «Αθλητικό x-press»
Όσα είπε στους Γιώργος Τότσικας και Ιάσονας Μίσχο:
Τι θα ευχόταν στον Νίκο Γκάλη:
Θα του ευχόμουν όπως και κάθε χρονιά να είναι γερός, δυνατός, να χαίρεται την οικογένεια του την όμορφη και ότι επιθυμεί η καρδιά του να το έχει γιατί είναι ένα πολύ καλός άνθρωπος και του αξίζει.
Αν υπάρχουν ακόμα οι δεσμοί αγάπης μεταξύ των δυο οικογενειών:
Υπάρχουν και υπήρχαν πριν γεννηθώ εγώ. Ήταν δεσμοί σχεδόν οικογενειακοί. Με τον μπαμπά μου είχε σχέσεις οικογενειακές γιατί ήταν πολύ μικρός όταν τον έφερε στην Ελλάδα, οπότε σχεδόν τον μεγάλωσε. Έμεναν μαζί, του γνώρισε κόσμο, τον «εγκλημάτισε» στην χώρα μας και στη πόλη του οπότε δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς και με τα παιδιά του.
Για τον πατέρα της και την ιστορία του ερχομού του Γκάλη:
Στο πατέρα μου άρεσε πάρα πολύ και ήταν μεγάλη του τιμή, χαρά και συγκίνηση . Θυμάμαι κάθε φορά που τον ρωτούσαν και του ζητούσαν να πει αυτή την ιστορία να βουρκώνει, να συγκινείται και να έχει όλα τα αυτά τα χαρακτηριστικά. Ήταν πάρα πολύ συγκινημένος κάθε φορά που εξιστορούσε αυτή την τόσο σπουδαία ιστορία που είχε δημιουργήσει και μαζί με τους υπόλοιπους ανθρώπους του Άρη, που είχαν μια πολύ έντονη ιδεολογία και αγάπη στον Άρη και εξακολουθώ ύστερα από τόσα χρόνια να το κάνω και εγώ.
Βλέπω από ανθρώπους να αναρτούν διάφορα ευχαριστήρια στον πατέρα μου και στον Νίκο ύστερα από τόσα χρόνια και είναι πολύ συγκινητικό γιατί το παράσημο πλέον είναι η αγάπη του κόσμου.
Για το αν φανταζόταν πως αλλάξει την ιστορία όλης της αθλητικής Ελλάδας:
Δεν είμαι σίγουρη ότι το φανταζόταν. Έψαχνε παίκτες το ’79 που ο Άρης είχε πάρει το πρωτάθλημα, ήταν πολύ δυνατός και ήθελαν να συνεχίσουν με τους υπόλοιπους κυρίους που ήταν στην ηγεσία του Άρη αλλά σίγουρα απ’ όσο μου είχε πει, όταν γνώρισε τον Γκάλη είχε δει την στόφα αυτού του μεγάλου παίκτη που ήταν τόσο εργατικός, γιατί πέρα από το ταλέντο πρέπει να είσαι και εργαρτικός για να πετύχεις. Έβλεπε ακόμα κι όταν οι υπόλοιποι δεν τον πίστευαν και του λέγαν «τι μας τον έφερες εδώ;» γιατί στην αρχή δεν έπαιζε καλά, πείσμωνε και έλεγε ότι «ο Νίκος ξέρει και θα τα καταφέρει», του έδινε τα κλειδιά από το Παλέ για να προπονείται ζωσμένος με βάρυ. Ήταν ασπίδα γι’ αυτόν γιατί ένιωθε φοβερή υποχρέωση απέναντι στους γονείς του.
Όταν ο πατέρας μου βρήκε τον Γκάλη στην Αμερική ήταν ένα παιδί 17 χρονών, εφόσον έδωσε το «οκ» η ηγεσία του Άρη πήγε για να πείσει και τον μάνατζερ του και τους γονείς του, ώστε αυτό το μικρό παιδί να έρθει στην Θεσσαλονίκη. Προσέγγισε τους γονείς του, η μητέρα του Νίκου ήταν πολύ βαριά άρρωστη και επειδή ο πατέρας μου πέρα από επιχειρηματική ευφυία, είχε και κοινωνική νοημοσύνη και συναισθηματική, πραγματικά ενδιαφέρθηκε γι’ αυτήν την γυναίκα και της έδωσε μια εικόνα της Παναγία και της είπε «εγώ σαν Γιώργος θα φροντίζω το παιδί σου σαν δικό μου παιδί» και επειδή ήταν πολύ θρήσκα εκτίμησε τον πατέρα μου σαν άνθρωπο και παρά τα πολλαπλάσια χρήματα που δίνανε οι άλλες ομάδες, έδωσε το «οκ» να έρθει Ελλάδα με τον μπαμπά μου.
Δεν το έκανε σαν τέχνασμα, πήγαζε από την ψυχή του. Πήγε ο πατέρας μου και τους προσέγγισε με αυτόν τον τρόπο, αν δεν πήγαινε αυτός θα πήγαινε κάποιος άλλος πολύ στυγνα ή οικονομικά και σίγουρα δεν θα υπήρχε αυτό το αποτέλεσμα.
Για την κριτική στο Γκάλη:
Τότε ο πατέρας μου είχε δεχτεί πολύ σκληρή κριτική γιατι έφερε αυτόν τον παίκτη. Ο Νίκος στην Αμερική έπαιζε με άλλο σύστημα, πιο κλειστό και υπήρχαν διαφορές. Μέχρι να «εγκληματιστεί» ήταν λογικό ότι ήθελε το χρόνο του, ήταν σε άλλη χώρα, χωριστά από τους γονείς του. Ευτυχώς υπήρχαν άνθρωποι που τον πίστεψαν πάρα πολύ και του δώσαν χρόνο και έτσι έλαμψε.
Για τον μπασκετικό Άρη των τελευταίων χρόνων:
Έχω μια γενική εικόνα. Όποτε μπορώ εγώ και ο αδερφός μου πάμε στους αγώνες γιατί έχουμε τα διαρκείας. Αλλά λόγω της δουλειάς τον παρακολουθώ συστηματικά μέσα από τις οθόνες.
Εύχομαι φέτος ο Άρης να πάει καλά γιατί το αξίζει. Εύχομαι να τιμάει τους ανθρώπους που συνεισέφεραν, γιατί αυτό είναι και ένα αγκάθι. Μου το ζητάει και ο κόσμος, έρχεται και μου λέει « αγαπάμε τον μπαμπά σου, έκανε τόσα πολλά, άλλαξε την μπασκετική ιστορία». Το παράσημο του πατέρα μου είναι η αγάπη του κόσμου που ακόμα και μετά τον θάνατο του μιλάει γι’ αυτόν με τόση αγάπη.
Ωστόσο είναι αγκάθι το γεγονός ότι δεν έχει τιμηθεί και δεν έχει γνωριστεί έτσι όπως του αξίζει επισήμως. Όχι μόνο για τον πατέρα μου, γιατί δεν το έχει ανάγκη, αλλά το να αναγνωρίσεις έναν άνθρωπο που έχει συνεισφέρει τόσο πολύ είναι ένα μήνυμα που περνάς στις νέες γενιές για το ποια είναι η ιστορία και πόσο σημασία είχε και τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα.
Το μήνυμα της:
Η μέρα σήμερα είναι του Νίκου. Είναι ένας πολύ προσφιλής και δικός μας άνθρωπος. Να είναι γερός, να χαίρεται την οικογένεια του και να έχουν όλα τα καλά του κόσμου.
