“Η μεταβίβαση των μετοχών, το τοπίο εγκατάλειψης και ο δρόμος της πίστης”
Έναν μικρό απολογισμό του τι συνέβη τους προηγούμενους μήνες, από τον πρώτο καιρό των σκέψεων του να ασχοληθεί με τον Άρη μέχρι και το σήμερα έκανε ο Δημήτρης Γουλιέλμος
Αναλυτικά είπε:
Αρχικά θέλω να πω ότι η διαδικασία μεταβίβασης δεν ήταν τόσο γρήγορη όσο φαντάζεστε, δεν θ μπω σε πολλές λεπτομέρειες γιατί δεν πρέπει, μια ομάδα είναι η ιστορία της και ότι λέμε μένει στην ιστορία
Θέλω να πω ότι δεν ήταν εύκολο, ακολουθήσαμε μια διαδικασία που δεν ήταν τόσο απλή, ήμουν πλήρως ενήμερος, η σκέψη ξεκίνησε τον Νοέμβριο-Δεκέμβριο του 17′, δεν ήταν υπόθεση 1-2 εβδομάδων, ήταν μια διαδικασία που κατέληξε να είναι στο τέλος πραγματικά μια υπογραφή, γιατί είχαν συμφωνηθεί τα πάντα.
Έγιναν όμως συζητήσεις και διαπραγματεύσεις, ενημερώθηκε για τις 2 ακόμη προτάσεις που υπήρχαν, που ενημερώθηκα από την οικογένεια Λάσκαρη ότι δεν θα γινόταν δεκτές.
Συνεπώς κάναμε όλοι τους συμβιβασμούς μας σε αυτό το επίπεδο, ούτε ήταν απλή απόφαση να αναλάβει κανείς τα 5 εκατομμύρια χωρίς να κάνει έλεγχο,γιατί δεν κάναμε κάτι τέτοιο.
Ήταν λοιπόν μια δύσκολη απόφαση, ήταν που ήταν δύσκολα τα πράγματα, θα μπορούσαν αντί για 5 τα χρέη να ήταν 15.
Τώρα, θέλω να σταθώ λίγο εδώ, χρειάζεται πολύ γερό στομάχι αυτή η ιστορία, να μπαίνεις κανείς σε μια εταιρία η οποία πάνω από 1 χρόνο χρωστάει χρήματα, έναν απογοητευμένο κόσμο, εργαζόμενους σε επίσχεση, γραφεία κλειστά και κλειδωμένα, να μην μπορείς να μπεις να πληρώσεις!
Παίκτες απλήρωτοι και απογοητευμένοι, σε απελπισία, κάποιοι και σε οικονομική απελπισία, γιατί και οι παίκτες άνθρωποι είναι, έχουν οικογένειες, με κόσμο που έχει φύγει, να μην υπάρχει μαρκετινγκ, να μην υπάρχει τμήμα social media, οι άνθρωποι που ήταν παλαιότερα ήταν απλήρωτοι και έφυγαν, θυμάμαι ακόμη την κουβέντα που μου είπε ένας φίλος μου, μου λέει “σε λυπάμαι” γιατί έρχομαι από έναν κόσμο που δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν, που τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, και μπήκα σε έναν άλλο κόσμο.
Ήρθα από έναν κόσμο που όλοι μου συμπεριφερόταν με τρομερό σεβασμό, και ξαφνικά έκανα ένα βήμα και άλλαξε το ποιος είμαι και πως με αντιμετωπίζουν, έγινα ένας άνθρωπος που δεν πρέπει να μου μιλάνε, ότι είναι προσυμφωνημένος ο υποβιβασμός της ομάδας, ότι ο Άρης θα πτωχεύσει.
Να ζητώ να συναντηθώ με ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες θα ήθελαν να με γνωρίσουν, και να μην μου μιλάν στο τηλέφωνο.
Υπομονή όμως, πίστη, αξίες, και ένας δρόμος, ο δρόμος της πίστης είναι αυτός που μας έφτασε εδώ που είμαστε σήμερα, και πραγματικά δεν έχει καμία σχέση το που ήμασταν και που είμαστε σήμερα.
