Είναι τρομακτικό αυτό που συνέβη στη Θεσσαλονίκη χθες – καμία δολοφονία δεν τη χωρά ο νους του ανθρώπου, αλλά ετούτη είναι από τις χειρότερες και σαφώς ξεπερνά αυτό που μάθαμε να αποκαλούμε «οπαδική βία». Ένα παιδί 19 χρονών μαχαιρώθηκε και ξεψύχησε. Δυο φίλοι του είναι στο νοσοκομείο – ευτυχώς εκτός κινδύνου. Χάρη σε αυτούς και χάρη σε κάποιους αυτόπτης μάρτυρες έγινε γνωστό το χρονικό της δολοφονίας και οι λεπτομέρειές της. Αν όλα αυτά που ακούσαμε ισχύουν ό,τι έγινε δεν έχει καμία σχέση με όσα γνωρίζαμε σχετικά με την οπαδική βία. Είμαστε μπροστά σε κάτι καινούργιο: κάτι που εμφανίστηκε πριν μερικά χρόνια και συνεχώς θεριεύει.
Τρόμος, πολύς τρόμος
Αν είναι αλήθεια τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας μετά το θάνατο του 19χρονου Αλκιβιάδη, στη Θεσσαλονίκη υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα – μου μοιάζει δυστυχώς δεδομένο ότι μια μερίδα οπαδών πιστεύει πραγματικά ότι δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τις τοπικές αρχές, αστυνομικές και όχι μόνο. Κάτι ώρες πριν τη δολοφονία του Αλκιβιάδη είχε υπάρξει και μια άλλη απόπειρα: μια επίθεση σε 14χρονα παιδιά! Αν ισχύουν όσα κυκλοφορούν δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με συμπλοκή οπαδών, ούτε με «καρτέρια», ούτε πόσο μάλλον με «ραντεβού για ξύλο» όπου το πράγμα ξέφυγε. Κι αυτές οι ηλιθιότητες είναι φυσικά ανεπίτρεπτο να συμβαίνουν, όμως συμβαίνουν τόσο συχνά που δυστυχώς έχουν πάψει να αποτελούν είδηση: είδηση υπάρχει όταν και εφόσον η αστυνομία μαζεύει τους πρωταγωνιστές τους, πράγμα που γίνεται όλο και πιο σπάνια. Αλλά το χθεσινό μαχαίρωμα είναι κάτι καινούργιο. Και εφιαλτικό. Μια κανονική απόπειρα δολοφονίας, προμελετημένη. Που γίνεται απλά για να ικανοποιηθούν δολοφονικά ένστικτα. Και για να υπάρχει στην πόλη τρόμος. Πολύς τρόμος.
Κουρδιστό Πορτοκάλι
Με βάση τις ανατριχιαστικές περιγραφές οι δράστες κατέβηκαν από δυο αυτοκίνητα, περικύκλωσαν το θύμα και δυο φίλους του που βρίσκονται στο νοσοκομείο ευτυχώς εκτός κινδύνου, τους ρώτησαν τι ομάδα είναι κι όταν αυτοί απάντησαν «Αρης» τους μαχαίρωσαν χρησιμοποιώντας μάλιστα ένα δρεπάνι. Το ‘γραφα και στην εφημερίδα: από την εξιστόρηση των λεπτομερειών καταλαβαίνει κανείς πως έχουμε να κάνουμε με μια «αγέλη λύκων» – η όλη σκηνή θα μπορούσε να προέρχεται από το «Κουρδιστό Πορτοκάλι». Οι τύποι βγήκαν βόλτα νυχτιάτικα με σκοπό να μαχαιρώσουν οπαδούς του Αρη – όχι συγκεκριμένους, ούτε μέλη κάποιου κλαμπ οργανωμένων με τους οποίους είχαν προηγούμενα. Αλλά διερχόμενους. Παιδιά που θα συναντούσαν τυχαία, παιδιά που θα μπορούσαν να είναι γιοί μας, αδέρφια μας, φίλοι μας.
Τρεις και όλοι αλλοδαποί
Ενας καλός γνώστης των χουλιγκάνικων συμπεριφορών, που δουλεύει στην διεύθυνση αθλητικής βίας μου έλεγε χθες ότι η όλη εξέλιξη αποτελεί σίγουρα «μια κακιά στιγμή» – ωστόσο το όλο περιστατικό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Τελευταία αυτού του τύπου τα μαχαιρώματα είναι όλο και πιο συνηθισμένα: οι «μαχαιροβγάλτες» (ας μην φοβόμαστε τις λέξεις…) σημαδεύουν πόδια και γλουτούς. «Θέλουν το θύμα να πέσει κάτω και να τους παρακαλάει να σταματήσουν. Θέλουν επίσης από το τραύμα να τρέχει αίμα – πολύ αίμα» λέει. «Ολα αυτά καταγράφονται από κινητά που πάντα υπάρχουν διαθέσιμα, ανεβαίνουν σε ειδικά οπαδικά forum και δίνουν πόντους στους δράστες, που ανεβαίνουν στην ιεραρχία» συμπληρώνει. Αν αυτά ισχύουν, είναι δεδομένο ότι θα γίνουν χειρότερα. Η κλιμάκωση αυτής της βίας σχετίζεται σαφώς με μια αίσθηση παντοδυναμίας των οπαδών, που έχει σαφέστατα προκύψει από το γεγονός ότι ένα πλήθος από προηγούμενες ανάλογες ενέργειες έχουν μείνει επί της ουσίας ατιμώρητες. Θυμάμαι τρεις τουλάχιστον: τα αιματηρά γεγονότα στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος στο Πανθεσσαλικό το 2017 (όπου τιμωρήθηκαν με καταδίκες όλοι κι όλοι τρεις χουλιγκάνοι και μάλιστα κανείς δεν ήταν Ελληνας), την επίθεση στην ομάδα Νέων του Ολυμπιακού και τη διακοπή ενός αγώνα της με τον ΠΑΟΚ από μια ανάλογη αγέλη που έφυγε από το γήπεδο χωρίς πρόβλημα και φυσικά την δολοφονία του Βούλγαρου Τόσκο Μποζατσίσκι μπροστά στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης – οι ηθικοί αυτουργοί κυκλοφορούν ατιμώρητοι κι όσοι την προκάλεσαν κάνοντας μια αναίτια επίθεση σε αυτόν και τους φίλους του ακόμα αναζητούνται. Οι οπαδοί του Αρη είχαν καταγγείλει με πανό συγκεκριμένους αστυνομικούς για συγκάλυψη: δεν είχε ιδρώσει το αυτί κανενός.
Διαφεντεύουν την πόλη
Πολλά από αυτά που συμβαίνουν στη Θεσσαλονίκη, συμβαίνουν φυσικά και αλλού. Δεν λείπουν συμπλοκές, επιθέσεις, βλακώδεις συμπεριφορές – τις βλέπεις στο σύνολο της χώρας. Αλλά αν στη Θεσσαλονίκη συμβαίνουν συνεχώς και χειρότερα (σε καμία άλλη πόλη δεν υπάρχουν δυο δολοφονίες φίλων ομάδας σε λιγότερο από τρία χρόνια) προφανώς συμβαίνουν διότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως φόβος ότι θα υπάρξουν τιμωρίες, συλλήψεις, καταδίκες, κτλ. Όταν έγινε το περίφημο ντου των οπαδών του ΠΑΟΚ στο ματς ΠΑΟΚ – Αρης πάλι είχαν συλλήφθη τρεις οπαδοί όλοι κι όλοι και πάλι, ως εκ θαύματος, οι δυο από αυτούς ήταν αλλοδαποί!
Είναι πρόβλημα του ΠΑΟΚ; Δύσκολο να το πεις. Οι ΠΑΕ έχουν παραδοθεί εντελώς στα «παιδιά» και το βλέπει κανείς στα γήπεδα. Την Κυριακή στην Τούμπα βρέθηκαν καμιά 500ρια άτομα για να δουν το ματς με τον Ολυμπιακό. Ηταν λιγότεροι από χίλιους – θυμίζω ότι τόσοι επιτρέπονται. Ηταν όμως όλοι στην εξέδρα των επισήμων (!), μαυροφορεμένοι κι έτοιμοι να πουν τα συνθήματα τους και να δείξουν μεγαλοπρεπώς αυτό που κάνουν καιρό τώρα: διαφέντευαν το γήπεδο στο οποίο είχαν προηγουμένως πει ότι δεν θα μπουν γιατί δεν δέχονται τις διακρίσεις κτλ κτλ. Τελικά μπήκαν γιατί το ματς ήταν πολύ σημαντικό για να μην δείξουν την δύναμή τους. Αφού μοιάζει να απουσιάζει οποιαδήποτε άλλη εξουσία προβλέπω, μετά το γήπεδο, σύντομα να διαφεντεύουν και την πόλη της Θεσσαλονίκης. Συγχαρητήρια σε όλους και να μην ξεχάσουν να δώσουν στα «παιδιά» τα κλειδιά της…
Καλύτερα να σιωπούσαν
Διάβασα τις ανακοινώσεις των ομάδων. Αν εξαιρέσεις αυτή του Αρη που έχασε ένα οπαδό του και λογικά τον αποχαιρέτησε με κάμποση συναισθηματική φόρτιση, οι ανακοινώσεις των υπόλοιπων ομάδων που τοποθετήθηκαν μου φάνηκαν αμήχανες, αν όχι και υποκριτικές. Θα μπορούσαν να μην πουν τίποτα οι ΠΑΕ. Το ξέρουμε πως δεν υπάρχουν ποδοσφαιρικές εταιρίες που θα ήθελαν οι οπαδοί των ομάδων τους να κυκλοφορούν σαν δολοφόνοι. Ολες καταλαβαίνουν πια ότι αυτά περιστατικά ασχημαίνουν ακόμα πιο πολύ την έτσι κι αλλιώς ανυπόφορα άσχημη εικόνα του εγχώριου ποδοσφαίρου μας. Φυσικά και δεν υπάρχουν παράγοντες που θα ήθελαν τα οπαδικά πάθη να εκτονώνονται με τέτοιο τρόπο. Αλλά είναι αλήθεια πως οι ΠΑΕ έχουν παραιτηθεί κι από την πιθανότητα ό,τι συμβαίνει με κάποιο τρόπο να το περιορίσουν.
Ακουσα χθες διάφορα ανάθεμα για τους συνδέσμους. Εντάξει δεν ακούστηκαν οι συνηθισμένες υπερβολές για το κλείσιμό τους κτλ – θα ήταν αστείο να λέγονται τέτοια πράγματα όταν δεν ξέρουμε καν τα ονόματα των δολοφόνων. Ξέρουμε ωστόσο ένα πράγμα: πως τίποτα από αυτό που συμβαίνει δεν συμβαίνει τυχαία. Για την καλλιέργεια του μίσους επενδύονται χρήματα, προσλαμβάνονται επικοινωνιολόγοι που σκοπός τους είναι να συντηρούν την ένταση, οι ίδιες οι ΠΑΕ δέχονται ξεκάθαρα ότι το να ρίχνεις λάδι στη φωτιά, αν αυτό εξυπηρετεί, είναι απαραίτητο. Ξέρουμε πως υπάρχουν άνθρωποι που πληρώνονται για να πείθουν ότι οι ομάδες δεν έχουν αντιπάλους αλλά εχθρούς και πως οι ΠΑΕ αυτή την εχθροπάθεια την απολαμβάνουν: ποντάρουν στην καλλιέργεια του μίσους ανενδοίαστα. Τουλάχιστον μπροστά σε ένα νεκρό παιδί ας σιωπούσαν…
Στο τέλος του δράματος μένει αυτό το νεκρό παιδί: τίποτα άλλο. Ηταν φοιτητής. Τον έλεγαν Αλκη. Περπατούσε στο δρόμο αμέριμνος με τους φίλους του. Είχε το γιγάντιο σθένος να δηλώσει ότι αγαπάει τον Αρη έχοντας απέναντι του μια αγέλη δολοφόνων. Σήμερα το παιδί κηδεύεται. Ας είναι αιώνια η μνήμη του. Κι ας μην ξεχάσουν ποτέ στον Αρη ότι δεν έχασαν ένα φίλο της ομάδας, αλλά ένα ήρωα που πλήρωσε με τη ζωή του την αγνή του αγάπη για τον Αρη. Η αγάπη για τον Αρη στον καιρό μας αποδεικνύεται τελικά μια πράξη ηρωική.
