Μια ξεχωριστή ανάρτηση από μια οπαδό που μας περνάει σε ένα παράλληλο σύμπαν, στο δικό της σύμπαν και άλλων χιλιάδων οπαδών, με αφορμή και τα γενέθλια της ομάδας.
Της Γρηγορίας Πάλλα:
«Πάλι γήπεδο θα πας; Αλήθεια, δεν θυμάμαι πόσες φορές έχω ακούσει αυτήν την ερώτηση. Πάντα την αποφεύγω με ένα -αμήχανο- χαμόγελο και ένα ξερό ”ναι”. Τι να τους πω δηλαδη; Πώς να δώσω σε κάποιον να καταλάβει κάτι που δεν έχει ζήσει, που δεν έχει νιώσει; Γιατί αυτός που έχει έρθει έστω μια φορά στο “Κλεάνθης Βικελίδης” ξέρει ότι δεν υπάρχει απάντηση. Πολύ απλά γιατί δεν είναι ένα απλό γήπεδο.Είναι ένας παράλληλος κόσμος.
Ένας κόσμος που αρχίζει από την στιγμή που βλέπεις την Παπαναστασίου κίτρινη.’Οταν σου έρχονται οι πρώτες μυρωδιές από καντίνες και καπνογόνα, όταν απαρνιέσαι για εκατοστή 8η φορά τα φελιζόλ και στραβοπατάς σε πατημένα κουτάκια μπύρας. Όταν βλέπεις τα πρώτα οικεία πρόσωπα και χάνεσαι μέσα σε αγκαλιές.
Πρόσωπα που χρόνια τώρα μοιράζεστε όμορφες και δύσκολες στιγμές. Κάποιους θα τους χαιρετήσεις. Με κάποιους θα ανταλλάξεις ματιές ή ένα νέβμα. Σίγουρα δεν ξέρεις τα ονόματα όλων. Με αρκετούς από αυτούς όμως, έχεις αγκαλιαστεί δεκάδες φορές, έχεις κλάψει , έχεις βρίσει έχεις φωνάξει.
Μετά θα σφηνωθείς μέσα στα τουρνικέ με τον φίλο σου, θα πάρεις την μπύρα σου από το κυλικείο και εκεί θα ακούσεις τα τύμπανα πολέμου να σε καλούν στα ιστορικά τσιμέντα της θύρας 3. Από εκεί και πέρα, όσα έπονται περιέχουν την μαγεία που αδυνατώ να περιγράψω.
Είμαι γυναίκα και το ζώ σαν δέκα άνδρες μαζί. Περήφανη για το μεγαλύτερο ποσοστό αυτού του λαού και της ιστορίας. Τυχερή για τους ανθρώπους που γνώρισα, με στηρίζουν και είναι δίπλα μου σε κάθε τρέλα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην (κλειστή ομάδα που έχουμε φτιάξει) και λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία (μου) τα τελευταία δύο χρόνια. Και ένα μεγάλο συγγνώμη στην οικογένεια μου που με ανέχεται σχεδόν 30 χρόνια..
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΨΟΥΡΑ ΜΟΥ! ΑΠΟ ΤΟ 1914 ΩΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ »
