Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης παρουσίασε για μια ακόμη φορά τη “βιωματική τραγουδοποιία του” στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου
Εκτός από τα ήδη γνωστά τραγούδια του, ακούστηκαν και δυο καινούρια, που αναμένεται να συμπεριληφθούν στην επόμενη δισκογραφική του εργασία, με τίτλο “Του τρελού η ανάσα”. Με αυτή την αφορμή συνομιλήσαμε μαζί του πάντα σε σχέση με τη μουσική.
Έχετε δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξη πως είναι μεγάλη τύχη να ζει κανείς από την τέχνη του. Τι ορίζει την “τύχη”;
Σίγουρα όχι το μέγεθος της “επιτυχίας”. Σίγουρα ναι το να βρίσκεται κανείς την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη θέση. Πάντα η τύχη ορίζεται και από το γεγονός του να μπορεί κάποιος να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά στην εξελικτική διαδικασία της ζωής ή της καλλιτεχνικής του προσπάθειας εν προκειμένω. Σίγουρα η τόλμη συμβάλλει. Η διαλεκτική αντίληψη της ζωής απαιτείται. Η ιστορική συγκυρία αναδεικνύει.
Τι παραμένει ίδιο και τι έχει αλλάξει μέσα σας μετά από τόσα χρόνια πορείας στη μουσική;
Η δημιουργική δίψα παραμένει ψηλά μέσα μου σαν ανάγκη για το δρόμο προς την αυτογνωσία μέσα από την τέχνη μου. Αυτό που άλλαξε είναι το μοιραίο συναίσθημα του ναρκισσισμού του καλλιτέχνη που θεωρεί πως πρέπει να τα έχει “καλά” με όλους… Πράγμα αστείο ανεδαφικό και ψεύτικο. Έπαψα να ζητώ και να δίνω εξηγήσεις.
Έχετε ακόμα και σήμερα τον ίδιο ενθουσιασμό και λαχτάρα να γράψετε τραγούδια όπως όταν πρωτοξεκινήσατε;
Όσο ωριμάζεις στη διαδικασία αυτή, ο “χυμός” σου είναι συμπυκνωμένος και πολύτιμος. Άρα και ο ενθουσιασμός διαφοροποιείται ως προς την ένταση. Μην ξεχνάτε πως ήδη μιλάμε για μια δημιουργική διαδρομή δεκαετιών στην οποία έχεις μιλήσει, έχεις τραγουδήσει για πολλά πράγματα με μια διευρυμένη θεματολογία.
Η λαχτάρα όμως είναι άλλο ζήτημα. Την αισθάνεσαι όταν αντιλαμβάνεσαι θετικά πως ναι, “κάτι έχουμε εδώ” όταν γράφεις. Ανίκητο συναίσθημα.
Αν έπρεπε να διαλέξουμε, ποιο θα λέγατε πως είναι σημαντικότερο σ’ ένα τραγούδι, ο στίχος ή η μουσική;
Επειδή μιλάμε για τραγούδι θεωρώ τα δύο συστατικά αναπόσπαστα το ένα από το άλλο. Πάντα τοποθετούμαι στο πεδίο της βιωματικής τραγουδοποιίας, όπως μου αρέσει να περιγράφω την τέχνη μου. Τροβαδούρος λοιπόν που χρονογραφεί ουσιαστικά μέσα από τον έμμετρο λόγο και τη μουσική. Με τη δύναμη της μελωδίας πάντα.
Υπήρξαν στιγμές στην καριέρα σας που σκεφτήκατε να τα παρατήσετε;
Μια φορά μόνον στην αρχή, όταν διαλύθηκαν οι Νέοι Επιβάτες. Έκτοτε ποτέ!! Είναι πολύτιμη για μένα η Μουσική, σαν ανάσα ζωής. Δεν θα τη χάριζα, ή αν θέλετε δεν θα τη θυσίαζα εύκολα σε οτιδήποτε ή για οποιονδήποτε με δυσκόλεψε, με απογοήτευσε ή και με πολέμησε. Πόσο δε μάλλον για κάποιο δικό μου μικρό ή μεγάλο λάθος. Η δύναμη των τραγουδιών είναι κάτι μαγικό. Από μόνα τους σε παίρνουν από το χέρι για τη βόλτα που λέγεται ζωή. Μια βόλτα μοναδική και βέβαια καθόλου τυχαία αν το επιθυμείς.
Τι θα λέγατε πως φταίει κυρίως για τον ευτελισμό που υφίσταται η μουσική στις μέρες μας, τουλάχιστον στο κομμάτι της που απευθύνεται στη μάζα;
Η έλλειψη – κατάργηση της ουσιαστικής παιδείας που ασκεί περίτεχνα η εξουσία, ψαλιδίζοντας τις κορυφές και τις αιχμές μας. Σίγουρα ευθύνεται και η δικιά μας επιλογή – ροπή στο “εύπεπτο”, το απροβλημάτιστο, το “κολλητικό”, το σαρκαστικό, λόγω της συνεχούς επίθεσης που δεχόμαστε σε όλα τα επίπεδα. Η “αισθητική” αποτελεί μια προέκταση της πολιτικής, της ιδεολογίας. Πάντα σε περιόδους κρίσεων καταπίπτει δυστυχώς, αφήνοντας χώρο στο ρατσισμό, τη ξενοφοβία, την ομοφοβία και τον φασισμό.
Έχετε διακρίνει φωτεινές εξαιρέσεις στους νέους τραγουδοποιούς και τραγουδιστές;
Ναι. Όχι μόνον διακρίνω, μα συχνά πυκνά συντάσσομαι στο πλευρό τους, συμμετέχοντας στις πανέμορφες δουλειές τους, προτείνοντάς τους στο κοινό που με στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια. Νοιώθω πως αφήνω σπορά. Τα βλαστάρια θέλουν στήριγμα στην αρχή της ζωής τους. Μετά βρίσκουν τον δρόμο τους. Έτσι νοιώθω πως επιστρέφω πίσω και κάτι από όλο αυτό που μου χαρίστηκε από τη Μουσική, σε αυτή τη συναρπαστική διαδρομή. Επιστρέφω κάτι στην πηγή.
Το σχόλιο σας για τα ραδιόφωνα των playlist;
Σίγουρα δεν αποτελούν ανάγκη του κοινού. Στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης εξοβελίζεται η ανθρώπινη παρουσία από ένα βαθιά επικοινωνιακό μέσο για λόγους αύξησης της “κερδοφορίας”. Ραδιόφωνο χωρίς τον άνθρωπο δεν είναι ραδιόφωνο. Όσα ραδιόφωνα έχουν απομείνει, πιστεύω πως η αξιοπιστία τους σαν μέσο, ακριβώς ορίζεται από την παρουσία ανθρώπινου δυναμικού ή όχι. Δυναμικό που θα σχολιάσει εύστοχα, θα πει και την κοτσάνα, θα κρίνει, θα προειδοποιήσει, θα παροτρύνει, θα ενημερώσει, θα ενεργοποιήσει το φαντασιακό μας, όλα τα ανθρώπινα δηλαδή.
Τι σας λείπει περισσότερο από τον “παλιό, καλό καιρό”;
Η νοσταλγία μου κάνει παρακμή, γι’ αυτό δεν την αντέχω και πολύ. Η αίσθηση πάντως πως ορίζαμε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας μέσα από το περίφημο “μαζί”, είναι κάτι που νοιώθω πως άλλαξε. Πιστεύω στην άμεση Δημοκρατία και τις διεργασίες της. Απογοητευτήκαμε από τον εαυτό μας και απαξιώσαμε τον διπλανό. Μέγα λάθος.
Πείτε μας δυο λόγια για τις εμφανίσεις σας στο Σταυρό του Νότου. Εκτός από αυτές, περιμένουμε κάτι άλλο από σας;
Ο ΣτΝ για μένα τα τελευταία χρόνια αποτελεί ένα σταθερό σημείο αναφοράς, μιας και είμαι αυτός που ξεκινά τη χειμερινή περίοδο. “Επιστροφή στο σπίτι” θα το χαρακτήριζα.
Αυτόν το χειμώνα λοιπόν ερχόμαστε με νέα δισκογραφική πρόταση καταρχάς. “Του τρελού η ανάσα”. Μια πρόταση που θα ολοκληρώνεται σταδιακά και θα κυκλοφορεί τμηματικά στη διάρκεια του γόνιμου χειμώνα που έρχεται. Μια σύμπραξη με την “παρέα” του “Περί μπάζων και λοιπών απορριμμάτων” με την οποία συναντιόμαστε εκ νέου μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια. Θωμάς, Ευριπίδης και Θεμιστοκλής Μπέκος (Μ.Ο ΝΟΜΑD) υπογράφουν ένα μεγάλο δημιουργικό κομμάτι αυτής της δουλειάς, μαζί μου. Συνεισφέρει ο Δημήτρης Χατζάκος με ένα πανέμορφο τραγούδι καρδιάς. Ξεκινάμε λοιπόν με δύο νέα τραγούδια. “Abou Johny” ο πατέρας του Τζώνυ, η πρώτη μας ιστορία και “Του τρελού η ανάσα” η δεύτερη. Καλή αντάμωση.
Πηγή: ogdoo.gr
