Γκρίνια
- Νικήσαμε!
- Ναι, αλλά ήταν χάλια το πρώτο ημίχρονο
- Αυτοί που έπρεπε να δουν είδαν και με την παρέμβασή τους άλλαξε η εικόνα και το σκορ
- Ναι, αλλά δεν είδα μπάλα
- Είναι εποχή μονταρίσματος νέων παικτών σε κορμό, με καινούργιο σύστημα να δουλεύεται. Είδαμε ρε συ, 20-25 λεπτά.
- Θέλω θέαμα…
- Όταν είχες θέαμα γκρίνιαζες για νίκες…
κλπ κλπ κλπ
Ανησυχία
Άνετα θα μπορούσε να ήταν ένας απ’ τους αναμεταξύ μας διαλόγους. Κάποιο Αρειανάκι με ένα άλλο, κάπου στην πόλη ή εκτός ή και σε ένα τηλέφωνο ή ακόμα πιθανότερο σε κάποιο απ’ τα social media, τα “περί παντός επιστητού” του καιρού μας!
Σε ένα στέκι, στα Κάστρα, που είδαμε το ματς κάμποσοι φίλοι και γνωστοί, είχα την κλασική ανησυχία, βάσει των όσων έβλεπα στο ημίχρονο, στα πρώτα 45+ λεπτά. Πρώτη φορά είδα την ομάδα, έχοντας μόνο διαβάσει κριτικές και έχοντας δει φάσεις των ως τώρα φιλικών. Ένας Άρης με 4+1 αλλαγές στην βασική ενδεκάδα. Οι τέσσερις αφορούν σε καινούργια πρόσωπα. 1. Ντάτκοβιτς, 2. Σάκιτς, 3. Γκανέα, 4. Τζέγκο, δίπλα σε εφτά “παλιούς”, ήτοι Κουέστα, Ροζ, Σάσα, Ματίγια, Γκάμα, “Φέτφα”, Μαντσίνι. Η +1 αλλαγή ήταν η μετατόπιση του Ροζ σε ρόλο δεξιού σέντερ μπακ, απ’ το δεξί άκρο της άμυνας, που “τράβηξε κουπί”, σχεδόν μια ολόκληρη χρονιά. Μπόνους (!) ο αδόκιμος ρόλος του φορ σε παίκτη που δεν είναι η θέση του, με 2 καθαρούς επιθετικούς στον πάγκο. Όταν λέγαμε για παραμονή σημαντικών μονάδων σχηματισμό κορμού και προσθήκες, έτσι λέει η λογική πως γίνεται, όμως. Οι λίγοι στους πολλούς, σταδιακά, βήμα – βήμα. Και πάλι, αργείς να βρεις συνεργασίες, αυτοματισμούς, προσαρμογή…
Ειδικός του ποδοσφαίρου δεν είμαι παρά τις, από εποχής Μπάχτιτς – Νίκιτς (του μπαμπά!), παραστάσεις μου, στα του Άρη και τις θύμησες απ’ τον ίδιο καιρό, της μέσης των 80’s δηλαδή, στην μπάλα, γενικότερα, εντός και εκτός. Έτσι, τα όποια συστήματα, αλλαγές, παραλλαγές, εξελίξεις και λοιπά, προσπαθώ να τα συζητώ με γνώστες, με… μύστες, με αυτούς που “βλέπουν” μπάλα, που λέμε. Η ομάδα μας, λέγεται ότι, απ’ αυτό το καλοκαίρι δουλεύει το 4-3-3. Σε έναν τέτοιο σχηματισμό απαιτείται κόφτης και 2 8ρια, όπως λέμε ή ένα 6αρο8αρι και ένα καθαρό “οκτώ”, εσωτερικός μέσος που κινείται στην μεσαία γραμμή, με καλές μεταβιβάσεις, κοντά ή μακριά, αφού πάρει το πρώτο κόψιμο και πάρει χώρο. Παίκτης πιο πίσω απ’ την θέση 10. Με βάση την εικόνα του 1ου ημιχρόνου, ο Ματίγια είχε τον ρόλο του εξαριού και οι Τζέγκο και Σάσα τους άλλους δύο, με εντολή μάλιστα να πιέζουν αρκετά ψηλά στο γήπεδο, για πιθανό κλέψιμο και δημιουργία επιθετικών καταστάσεων.
Κάτι που, επίσης, έβλεπα (και “ζήλευα”, χωρίς να ξέρω γιατί, σε άλλες ομάδες, τα προηγούμενα χρόνια) ήταν το να ανοίγουν στις γραμμές τα σέντερ μπακ, να κατεβαίνει ανάμεσά τους ο “6” για να πάρει μπάλα και να προωθήσει, τα πλαϊνά μπακ να γίνονται εξτρέμ, οι 2 εσωτερικοί χαφ να ανεβαίνουν πολύ ψηλά και τα εξτρέμ να κλείνουν, δημιουργώντας τριάδα, κοντά και πίσω απ’ τον φορ.
Αποτέλεσμα των παραπάνω, της ζύμωσης σε μια καινούργια συνθήκη, δηλαδή, ήταν οι φάσεις που έβγαλε ο αντίπαλος από αντεπιθέσεις, ενώ μας περίμενε με 2πλη ζώνη άμυνας. Φάσεις υψηλού κινδύνου σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις, πλην του πέναλτι – γκολ. Ανησυχία. Ακόμα μεγαλύτερη, καθώς δεν έβλεπα/βλέπαμε, σαν παρέα, τον ορθό τρόπο ανάπτυξης και δημιουργίας φάσεων για γκολ στα αντίπαλα καρέ. Εγκλωβισμένοι…
Υπομονή
Μέγιστη αρετή αυτού που δουλεύει έχοντας πλάνο, βλέψεις και στόχο είναι η υπομονή. “Υπομονή παιδιά, υπομονή…”, άκουγα συχνά τον αδερφό μου, από πίσω μου, στο τραπέζι. Είθισται, όταν τα πράγματα, δείχνουν να, στραβώνουν να ζητάμε λύσεις “εδώ και τώρα”, μαγικές. Λέξη πολυτέλεια η υπομονή στην “όλα τρέχουν γρήγορα” εποχή. Ξεκινώντας το 2ο ημίχρονο σχεδόν, έγιναν 2 παρεμβάσεις του “πάγκου”. Μπαγκαλιάνης αντί Σάκιτς, Λόπεζ αντί Ματίγια και η πρώτη “αλλαγή σχηματισμού”. Βέβαια, εκεί που όλοι, έχουν κατά νου το 4-3-3 με τον Αργεντίνο Μαντσίνι στο 8 ή 4-2-3-1 με τον ίδιο παίκτη στο 10, ο σιωπηλός Ένινγκ κάνει αυτό που επί ένα χρόνο αναγκάστηκε να εφεύρει, λόγω έλλειψης λύσεων εκείνη την εποχή και που είχε αποτέλεσμα τότε. Ψευτοεννιά, σε αντιΛάρσον ρόλο τον τίμιο ξανθό. Δείγμα της εξέλιξης, κάποιες φορές, είναι η γρήγορη λήψη αποφάσεων. Ρίσκα, όταν είσαι, φαινομενικά, στριμωγμένος. Μετά από 15 περίπου λεπτά, η αλλαγή του Μπερτόλιο, στην θέση του συμπατριώτη του, πήγε τα πράγματα σε πιο ευδιάκριτο, επιθετικό 4-2-3-1. Είχαν, στο διάστημα αυτό, προλάβει να βρουν τα πατήματα και την άνεση σε έναν ξεκάθαρο “φυσικό τους χώρο” οι Σάσα, Τζέγκο και ο Ροζ έδειχνε να “διασκεδάζει” το παιχνίδι σε θέση που, μου φαίνεται πως, του αρέσει περισσότερο. Κάποιες φορές όχι, αλλά κάποιες άλλες είναι ωραίο, μα πάνω απ’ όλα χρήσιμο, να σου αρέσει εκεί που είσαι!
Ήδη η Λαμία η… πανούργα, είχε χάσει μέτρα. Σωστότερα; Ο Άρης κέρδισε 7-10 μέτρα στο γήπεδο, μέσω σταδιακής μετάβασης σχηματισμών και προσώπων. Είδαμε πράγματα γνωστά, ενέργειες οικείες, αρχίσαμε να αναθαρρούμε και περιμέναμε τις στιγμές. Το ποδόσφαιρο είναι γεμάτο από τέτοιες, ψάχνοντας και σκαλίζοντάς το. Η ηγετική μορφή του παίκτη – διαμάντι, Μπρούνο Γκάμα και οι γνωστές διεισδύσεις του Φετφατζίδη έφεραν καμπανάκια κινδύνου στα πέριξ τους.
Τι ήθελες; Ένα καλό στημένο – ασίστ. Στο το έφερε, το 10ρι στην φανέλα. Τι πινελιά χρειάζεται; Κατάλληλο timing, συντονισμός. Στο έφερε το φορ με το 11 στην πλάτη, ξεσκονίζοντας την γκαντεμιά ή ανασφάλεια, κατά άλλους, του περσινού κατόχου του. Δείτε κατ’ αναλογία τις φάσεις τις πρεμιέρας του Αυγούστου 2019 με Ο.Φ.Η. Τα “Αχ, όχι ρε γαμώτο, φτου σου” στις 6-7 κλασικές και το χαμένο πέναλτι εκείνη την μέρα και κάντε αντιπαραβολή. Πάτημα δυνατό, κεφαλιά επίσης, κόντρα στην κίνηση του γκολκίπερ, γκολ. “Γκόοοοολ”, μάλλον και 1-1 με το γήπεδο να γέρνει προς την 3. Επόμενο επίπεδο, level που λένε; Πώς “τελειώνεις” αυτόν που παραπατάει; Απάντηση πίσω από νούμερα (σε φανέλες) κρυμμένη. Ό,τι περίμενες, μάταια, να σου δώσει το περσινό (και φετινό, την έχει ακόμα) 8, στην έδωσε το 18, 10 πάνω. Εμφάνιση κοντά στο 10, για την ακρίβεια!
Ανοίγω παρένθεση. Λίγο πριν την σέντρα, συζητώντας με τον “ποδοσφαιρικό μου γκουρού”, Βέλος και… Φαρέτρα, λέγαμε για παίκτες ρολίστες, από εποχής Μπάγιεβιτς και Κούπερ. Σιστόν, Σανσόν, Μενδρινός. Είπαμε και ευχηθήκαμε, ελπίσαμε αναλύοντας παικτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά, πως ο Μπερτόλιο μπορεί να παίξει τέτοιον, κομβικό ρόλο. Διάνα! Κερδισμένο πέναλτι, γκολ σε αντεπίθεση σαν… βέλος, απλότητα. Ίσως, αυτή να είναι και η λέξη της ποδοσφαιρικής ευφυίας. Το μεγαλείο της απλότητας! Αυτό σου δίνει, μαζί με την ρέντα, την εκμετάλλευση των “στιγμών”. Όχι μόνο αυτό, όμως…
Επιμονή
Το να επιμένεις σε κάτι στραβό είναι ξεροκεφαλιά. Το να επιμένεις σε κάτι που δουλεύεις, έχοντας βλέμμα, εναλλακτικές και (πλέον) επιλογές, το να το αλλάζεις, ήρεμα, ήσυχα και απλά, όταν πρέπει, είναι εξέλιξη, είναι δείγμα του ότι προσπαθείς να βελτιωθείς. Το βράδυ της Παρασκευής, ο Άρης έδειξε να εξελίσσεται, βελτιώθηκε σίγουρα. Θα μου πεις, “Ξεκίνησε από λάθος αφετηρία”, θα σου πω “Μπορεί και ναι” αλλά, όπως σε τόσα πράγματα στην ζωή, έτσι κι εδώ, πάντα από κάπου, υπό κάποιες συνθήκες, σκεπτικό και σχέδιο ξεκινάς.
Λέει μια ιστορία παλιά για έναν βάτραχο που, με πολλούς ακόμα, διαγωνίστηκαν στο να ανέβουν σε έναν πύργο και θα κέρδιζε όποιος έφτανε πάνω. Όσο ανέβαιναν, άκουγαν τις ανήσυχες φωνές των από κάτω θεατών. “Μη, πρόσεχε, στάσου” και πολλά ακόμα. Όποιοι κοιτούσαν κάτω ή στέκονταν εκεί που ήταν ή κατέβαιναν ή… έπεφταν. Ένας συνέχισε. Αργά – αργά, ανέβαινε, χωρίς να κοιτάξει κάτω, μέχρι που έφτασε στην κορυφή, κέρδισε! Κατέβηκε και αποθεώθηκε μα, ξαφνικά, ενώ τον ρωτούσαν διάφορα, αυτός δεν απαντούσε. Εκεί, κατάλαβαν με έκπληξη πως ήταν… κουφός! Δεν είναι κακό να “κουφαθεί” για κάποιο καιρό αυτός, αυτοί που τρέχουν τα της ομάδας…
Εξάλλου, στην εποχή των αποκαλύψεων που ζούμε, το “Κίτρινο Βέλος” που γράφει όσα διαβάζετε, κάπου, κάποτε, από ένα ατύχημα της στιγμής, χτύπησε σοβαρά, δεν ακούει πολύ καλά, φορές σχεδόν καθόλου. Ήταν αυτό, όμως, μια εκκίνηση, μια αφετηρία (από) λάθος, που έδωσε κίνητρο για εξέλιξη, για αναγέννηση!
Αντί επιλόγου
Δεν έχει τόση σημασία το τι κρατάμε εμείς. Άλλος γκρίνια, ένας άλλος ανησυχία, κάποιος υπομονή, την επιμονή ίσως ένας ακόμα. Για μένα, φερ ειπείν, οι νίκες, τα τρίποντα, οι προκρίσεις (με το καλό) θα δώσουν την ηρεμία για να δουλεύεται η αδυναμία, η αστοχία, το ατομικό ή ομαδικό λάθος. Οι νίκες θα δώσουν κι άλλα πράγματα, πέρα απ’ τα αυτονόητα βαθμολογικά οφέλη που, στην σούμα του Απρίλη, θα φαίνονται πολύτιμα. Θα δώσουν την ευκαιρία στα φίδια να βγουν απ’ τις τρύπες τους, στους “υγιείς” να ρωτήσουν και να ανησυχήσουν και να βγάλουν τον… Πανούργο τους εαυτό. Ζέστη έχει ακόμα η εποχή. Ευκαιρία για κάποιους να ξεβρακωθούν!!
ΥΓ: Νέα συχνότητα στον “μολυσμένο αέρα της πόλης”, όπως έγραφε και ένα παλιό σύνθημα τοίχου σε ένα στενό της Άνω Πόλης! Στους 101,7 των fm πλέον το YellowRadio.gr, “μακριά” απ’ τους πολλούς, ντυμένοι στα ίδια χρώματα, τα κιτρινόμαυρα, με τον ίδιο νταλγκά, το ίδιο σαράκι, τον ίδιο καημό. Με οδηγό και φάρο τα λόγια του θρυλικού “τάπα”, που μάταια πήγαν και αυτά να καπηλευτούν… “Μια ζωή Άρης, πάνω απ’ όλα ο Άρης”!
“Μέχρι τα όνειρα να πάρουν εκδίκηση…”!
Παρασκευή (προς Σάββατο), 11 (προς 12) Σεπτεμβρίου 2020, ακούγοντας…
Κίτρινο Βέλος
Never give up…
