Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν
Έφυγα κάμποσες ημέρες…
Οι διακοπές μου, αυτές του Αυγούστου, είναι απόδραση στο μέρος που χτυπάει η καρδιά, κάπου στην Πίνδο, ορεινά. Εκεί βρέθηκα και φέτος, πάνω από 2 βδομάδες και μου φάνηκε πως το είχα μεγάλη ανάγκη. Καθάρισμα του μυαλού, που προέρχονταν από μια ιδιαίτερη και φορτισμένη περίοδο, μιλώντας για Άρη, φυσικά. Σκέψεις σε σειρά, με ησυχία, μα και κουβέντες με μύστες του αθλήματος, “δάσκαλους” της πορείας χρόνων σε κερκίδες και γήπεδα, με ποδοσφαιροματιά καθαρή.
Μια χρονιά ξεκίνησε, διακόπηκε λόγω κοσμογονικών αλλαγών και γεγονότων και έκλεισε (συνεχίζοντας άμεσα) “στην κόψη του ξυραφιού”. Ίσως, περνώντας ο καιρός, λίγοι θα μείνουν να θυμούνται τα τελευταία ματς μιας διαδικασίας play off στα οποία μείναμε να παίζουμε, σαν τους πρωταγωνιστές της παλιάς ταινίας, σε σκηνή της “απόδρασης των 11” (+ενάμισι!) στο χορτάρι της Τούμπας. Ένα ματς που η αλαζονεία και τα νεόπλουτα, παχιά σαν τα πορτοφόλια, λόγια ήρθαν να “ακουμπήσουν” στο διαχρονικό αίσθημα ανασφάλειας που μας διακατέχει. Έκλεισε όπως του άρμοζε, ξεγυμνώνοντας νοοτροπίες και συναισθήματα. Με ένα σπρώξιμο – κόκκινη ενός παίκτη – σημαίας γι’ “αυτούς”. Ενός παίκτη που (το μιντιακό, καλοταϊσμένο νεόκοπο σύστημα) έπρεπε να περάσει ως “μέγεθος” μικρότερο του ιδιοκτήτη, του γιου και των λοιπών, παρατρεχάμενων. Οι πρωταγωνιστές κάτω απ’ το χρήμα. Σημεία των καιρών!
Δεν θα γίνονταν αναφορά σε αυτά αν δεν προέκυπταν τα συμπεράσματα της αχαριστίας ως κουλτούρα, μεν, για “τους εκεί” και της νοοτροπίας της “αγωνιστικής συγκέντρωσης, θυσίας και υπέρβασης”, δε, για εμάς. Ισχυρή βάση για τροφή για σκέψη και μπούσουλας πορείας στην εδώ, κιτρινόμαυρη αθλητική ζωή.
Οι διακοπές μου, στο μέρος που χτυπάει η καρδιά και βρίσκεται η “φωλιά” μου, με έφερε σε επαφή με την σοφία του δάσους, τα δέντρα του, τον κορμό και τις ρίζες τους, σαν αυτό στην φωτογραφία. Εκεί έκατσα και φιλοσόφησα, ποδοσφαιρικά. Κάπως έτσι προέκυψαν τα παρακάτω…
Στα όρια της “ζεστής κοιλάδας”, Πίνδος 2020
Είθισται να γράφεται για τον “κορμό” της κάθε ομάδας, ως το αυτό που δημιουργείται με σταδιακές επιλογές παικτών, καθιέρωσή τους, “μπόλιασμα” σε αυτούς με νέα αποκτήματα. Απ’ την ομάδα που τελείωσε την περασμένη περίοδο ανανέωσαν με διετή συμβόλαια οι: Κουέστα, Ματίγια και Γκάμα. Αυτοί παρέμειναν δίπλα στους ήδη υπάρχοντες: Δεληζήση, Σάσα, Ροζ, Φετφατζίδη (οριακά δεν πουλήθηκε αντί αξιοσέβαστου ποσού), Μαντσίνι, αλλά και Έμαν, Μπαγκαλιάνη, Μπακούτση. Έφυγε ο βιονικός Κόρχουτ, αξιόπιστο αριστερό μπακ, ο μόνος απ’ τους 3+1 στόχους ανανέωσης που δεν επιτεύχθηκε, ο φίλος Μαρτίνεθ, που ενδεχομένως άξιζε λίγο χρόνο συμμετοχής παραπάνω, ο δανεικός και “λίγος” αγωνιστικά Μπα, παρά τα αρκετά 90λεπτα που πήρε, ο Διαμαντόπουλος, ένα παιδί που τίμησε την φανέλα, αγάπησε και αγαπήθηκε. Έμαθε η ομάδα να κάνει φίλους, να ανακτά κομμάτι της χαμένης αξιοπρέπειας, πράγμα διόλου αυτονόητο εδώ και χρόνια. Ο κορμός του δέντρου δεν έχει μόνο αγωνιστικά “υλικά”, αλλά και ποιοτικά. Έχει και αυτό που αποκαλούμε “νοοτροπία, φιλοσοφία και αρχές”!
Κοντά στους πάνω, ήρθαν (άπαντες με διετή + συμβόλαια): σέντερ μπακ ο Ντάτκοβιτς, με καλές περγαμηνές και “κοψιά βράχου”, δεξί και αριστερό μπακ (κανονικά, παρά τις περσινές αλχημείες, ειδικά μετά το θέμα παραγκωνισμού του Σούντγκρεν) οι Σάκιτς και Γκανέα, αντίστοιχα. Ήρθε κόφτης, το λεγόμενο και ως 6άρι, ο Αυστραλός Τζέιμς Τζέγκο, αλλά και ο Μπερτόλιο, που λογίζεται ως χαφ, γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας και εργαλείο, αντί του (άτυχου, αλλά και πλήρως απογοητευτικού, ειδικά για τα πεταμένα πολλά λεφτά) Ντουάρτε. Ήρθαν 2 φορ, αντί του “πολύ” Ιντέγε, που λάκισε καλοκαιριάτικα αποδεικνύοντας το λάθος ως επιλογή παικτών που λογίζονται ως “μεγαλύτεροι του Συλλόγου”. Κριστιάν Λόπεζ (λόγω πανηγυρισμού με… βέλος, πουλέν) και Μάνος, στοχευμένη επιλογή παιδιού που έχει γεμάτες συμμετοχές, επαφή με δίχτυα και νεαρό ηλικίας. Άρτι αφιχθέντας και τερματοφύλακας, ως συμπληρωματική επιλογή, 2ος στην επετηρίδα πίσω απ’ τον Κουέστα. Δεν έπεσαν υπογραφές όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν αναφέρουμε το όνομα, όπως και όποιου άλλου φέρεται να έχει συμφωνήσει.Τζάμπα διαφήμιση… αλλού!
Μιλώντας για διαφήμιση, η “βιτρίνα” του Άρη ήρθε η ώρα να βγάλει στην προθήκη της δικά της παιδιά ή ταλέντα. Ο Άγγελος (Χαριστέας) το ξέρει καλύτερα απ’ όλους, εγώ θυμάμαι πολύ καλά τα λάθη σε διαχείρισή του ως παίκτη, απ’ τις “μπαλαδόφατσες, παράγοντες” της εποχής. Ο Γερμανός, με τα σωστά και τα λάθη του, ο κόουτς Ένινγκ παραμένει όπως είναι η προσωπική μου εκτίμηση και “θέλω” για ομάδες που σέβονται τον εαυτό τους και δείχνει να στηρίζει προώθηση πιτσιρικάδων όπως ο Χατζηπιριρίδης, ο Μαρμαρίδης, ο Σεγκέργκης. Την “παράγω – πουλάω” δουλειά την απαιτεί, πλέον, το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Όλως περιέργως, δεν μπόρεσα να δω ούτε ένα ματς από τα φιλικά. Έχω την αίσθηση, όμως, πως ο κορμός δείχνει να δυναμώνει.
Τα κλαδιά του συστήματος και του… δέντρου μας
Ζω πολύ με τον Άρη. Παρακολουθώ απ’ την πιο σοβαρή ως την πλέον γελοία είδηση, στέκομαι σε δημοσιεύματα, σε απόψεις και άρθρα που αφορούν οτιδήποτε έχει σχέση με την “οικογένειά μας”. Οι εποχές είναι περίεργες, πάντα ήταν, αλλά ένεκα της διαρκούς κρίσης και των… Κροίσων, ειδικά στην πόλη μας, μένεται ένας υπόγειος “πόλεμος”. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το εξής: Υποθέτοντας πως γίνεται το ίδιο ακριβώς λάθος στις 2 (δυστυχώς, μέχρι να επιστρέψει με το καλό ο “γηραιός”) ομάδες, στην μία πλευρά προωθείται από όλο το γνωστό, μιντιακό σύστημα η λογική “πάρε σκούπα” μπαμπά του γιου (με τον περίγυρο να μένει ανέγγιχτος και) με “θύματα” στυμμένες λεμονόκουπες, όπως το πιο πρόσφατο, τον παλιό “τυφλό επόπτη”, αλλά στην δική μας πλευρά έντεχνα καλλιεργείται το κλίμα “για όλα φταίει ο ανίκανος πρόεδρος”.
Ένα ακόμα; Πρόσφατο; Η μεταγραφή γνωστού, πολύ καλού Ιρανού φορ σε ομάδα της Αθήνας, μετά από στάση σε εξωτερικό. Λόγω του παρελθόντος του, σκεφτείτε τι θα γράφονταν σε περίπτωση απόκτησής του από εμάς, καθώς “έπαιξε” κι εδώ το όνομα. Τώρα… σιωπή και διθύραμβοι! Παγίδες έξυπνα στημένες και μελετημένες, από “παιδιά της πιάτσας”, από “στυλό και πληκτρολόγια – πιστόλια” στην υπηρεσία του… ενός! Κλαδιά και παρακλάδια ενός συστήματος που άλλοτε τα γράφει όμορφα και περισπούδαστα και άλλες φορές αμπντάλικα. Δημοσιογράφοι της κακιάς ώρας, χωρίς την ικανότητα σύνταξης ενός κειμένου, μιας πρότασης, ρίχνουν διαδικτυακό “δηλητήριο”. Χαλάει την πιάτσα ο Άρης. Αυτιά και μάτια ανοιχτά.
Δεν τίθεται ζήτημα του να θεοποιηθεί ο (με πολλά λάθη) Καρυπίδης. Εδώ η προσωπολατρία δεν έχει θέση, νόμος μόνος η βελτίωση του Συλλόγου Άρη και (λογικά) το κέρδος θα είναι με αυτόν που επενδύει σωστά. Σε μια συγκυρία, όμως, κατά την οποία βρεθήκαμε δεμένοι χειροπόδαρα, αποτέλεσμα τραγικών λαθών του κοντινού και μακρινού παρελθόντος, δόθηκαν λύσεις άμεσες και σήμερα αποδίδονται “τα του Καίσαρος τω Καίσαρι”. Για μας “κέρδος” είναι η βελτίωση αυτού που αγαπάμε και τραγουδάμε, “από παιδιά μικρά”! Τα κλαδιά του δέντρου, λοιπόν, η σύνδεση του κορμού που προαναφέρεται, είναι τα πρόσωπα που βρίσκονται στα γραφεία, τα στελέχη, οι άνθρωποι που συντονίζουν, διευθύνουν και εκτελούν αποφάσεις που γνώμονα έχουν το κέρδος και την σταδιακή γιγάντωση του Άρη. Τμήμα scouting, εμπορικό, διαφημιστικό, οικονομικό, δημοσίων σχέσεων είναι κάποια απ’ όσα οφείλει να έχει σε ανάπτυξη και λειτουργία όποιος ζητάει την πρόοδο και το πολλαπλό κέρδος. Η Θεσσαλονίκη έχει την ανάγκη της επανατοποθέτησης του Άρη σε αυτήν, σε κάθε σημείο της, το σήμα παντού. Είναι στόχος!
Πότισε την ρίζα
Κάνοντας ποδοσφαιρογεωπονικής (!!) ανάλυσης συνέχεια, περνάμε στα φύλλα, στην ομορφιά του δέντρου, της φύσης! Αυτά, δεν είναι τίποτα παραπάνω απ’ τα αποτελέσματα. Κάθε νίκη, βήμα με το βήμα και μια όμορφη στιγμή, ένα φύλλο ως αποτέλεσμα του υγιούς κορμού και των κλωναριών. Καθρέφτης της λειτουργίας όλων των πάνω είναι το γήπεδο, αυτό που βλέπουν “οι πολλοί” κι εκεί οδηγός και παράδειγμά μας το παρελθόν, ας αναφέρουμε το πρόσφατο:
Μόλις πέρυσι, σε παιχνίδια με ομάδες της (λεγόμενης και ως) 3ης ταχύτητας ο Άρης “πέταξε” (ενδεικτικά, με Λαμία, Ο.Φ.Η., Α.Ε.Λ., Ατρόμητο) 9 απ’ τους 12 διεθέσιμους βαθμούς εντός και άλλους 9 απ’ τους αντίστοιχους εκτός έδρας. Τραγωδία!
Χρειάστηκαν υπερβάσεις, όσο κι αν δεν φάνηκε, για να επιτευχθεί ο στόχος – πάτωμα της εισόδου σε εξάδα και σε Ευρώπη. Τα πράγματα ζορίζουν κι άλλο φέτος. Μία ομάδα μείον στα ευρωπαϊκά, αυξημένος ανταγωνισμός, χρησιμοποιώντας ό,τι “όπλα” έχει ο καθένας τους, ειδικά ο (με 17 πέναλτι, αλά Γιούβε) ένας απ’ τους “κάτω” πήρε φιλί ζωής από “συμμάχους και αιώνιους” και δεν φαίνεται να παίζει καθαρά το ματς. Θα μου πεις “και πότε το έκανε;” και θα μου θυμίσεις ηλεκτροΧαβίτο ή και επόπτη Θαλάσση, παλιότερα και θα έχεις δίκιο. Άρα; Μένει η προσήλωση σε στόχους παιχνίδι το παιχνίδι, βήμα το βήμα και το πρώτο ειναι την ερχόμενη Παρασκευή, πρώτα ο Θεός, στο Χαριλάου με την Λαμία. Συγκέντρωση για νίκη, το γιατρικό σε κάθε ποδοσφαιρική οικογένεια όπως η δική μας, που ζητάει την ηρεμία πάνω στην οποία θα “χτίσει” την βελτίωση και το ζητούμενο θέαμα που μας καλοέμαθε, ως ορεκτικό στο κυρίως πιάτο.
Τι μένει; Οι ρίζες μένουν! Το “δέσιμο με την μάνα γη”, την δική μας γη, το πότισμά τους. Αυτές είμαστε εμείς, όλοι, μηδενός εξαιρουμένου. Τι κι αν είσαι μακριά, χιλιομετρικά ή ως συνήθεια; Τι κι αν συνήθισες να είσαι πιο κοντά, ως παρουσία; Δεν βάζω, ούτε έβαζα ζυγαριά στην αγάπη, παρά την διαφορετική έκφραση του καθένα και της καθεμιάς. Πήρα την απόφασή μου, όμως. Αποτελώντας ένα μικρό, απειροελάχιστο ίσως, τμήμα των ριζών του δέντρου, η αγορά εισιτηρίου διαρκείας, η εγγραφή στον Α.Σ., η παραγγελία 2-3 προϊόντων απ’ την ανανεωμένη και ανακαινισμένη μπουτίκ, τα λεφτά απ’ τον πιο απλό καφέ στο γήπεδο και την μπυραρία ως και την στήριξη όποιου χορηγού ενισχύει και στηρίζει Άρη είναι ο τρόπος ενίσχυσής μου φέτος. Μέχρι να έρθει η ευλογημένη εκείνη ώρα, να ανοίξουν οι κερκίδες, να ακουστεί πιο δυνατά από ποτέ πως…
🎵 Αν δε σε δωωω, εγώ θα τρελαθώ και δεν θα σταματώ ποτέ να τραγουδώ… Άρη ολέ, ολέ, ολέ, ολέο, Άρη ολέ, ολέ, ολέ, ολέεε🎵
ΥΓ: Αναμένοντας “τα δικά μας”, του YellowRadio.gr και τα πιο όμορφα και κιτρινόμαυρα που έρχονται…
Τα παραπάνω γράφτηκαν “σ’ ένα δέντρο καθισμένος”, κάπου κοντά στην Βάλια Κάλντα, ακούγοντας…
