Ας ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι δεν χρειάζεται να σκεφτούμε πολύ για να εντοπίσουμε τα ελαττώματα κάποιου, πόσο μάλλον ενός δημόσιου προσώπου στο οποίο έχουν εμπιστευτεί το χαμόγελό τους χιλιάδες άνθρωποι.
Ελαττώματα διαχείρισης, χαρακτήρα και εικόνας. Μπορώ να φανταστώ μερικά και για σενα που διαβάζεις αυτό το κείμενο κι ας μη σε ξέρω.
Με την εμφάνισή του ο Καρυπίδης μου έδωσε αφορμές να σκεφτώ άλλα τόσα από εκείνα που είχα στο μυαλό μου. Γιατί αυτό συμβαίνει όταν εκτίθεσαι στη δημόσια σφαίρα. Ολοι αποκτούν άποψη. Δικαιωματικά.
Μου έδωσε όμως ταυτόχρονα και την ευκαιρία να καταλάβω ποιος είναι ο ισχυρός άνδρας του Άρη. Ο πρόεδρος που σιωπούσε και άφηνε στον καθένα μας να βγάζει τα συμπεράσματά του.
Τελικά φαίνεται ότι μπορεί και να μην είναι αυτός που πίστευα. Είναι νέος, ναι. Γουστάρει την αναγνώριση. Αλλά την προκαλεί κιόλας. «Δεν φοβάμαι κανέναν, μόνο τον Θεό» είπε και τον πίστεψα, γιατί μόλις είχε αποδείξει ότι και θέλει και μπορεί να χωθεί ανάμεσα στους … παλιούς και να παίξει το παιχνίδι στα ίσα.
Στην κίνηση Ματ ίσως αργεί να φτάσει ακόμη, αλλά το ματσάκι το παίζει σοβαρά. Με τους κανόνες που έβαλαν οι … παλιοί.
Ταυτόχρονα, επειδή Άρης είμαστε και όσο και να χτυπιούνται κάποιοι, το ποδόσφαιρο το παίζουμε στο χορτάρι, άφησε εκεί να παίξει μπάλα ένας άνθρωπος που έχει τρέξει στο Βικελίδης χιλιόμετρα. Στο χόρτο, όχι στους διαδρόμους. Εκεί που οι ποδοσφαιριστές υπογράφουν με τον ιδρώτα τους. Ο Άγγελος Χαριστέας, ο οποίος δείχνει ότι τελικά κουβαλάει και τα εξαρτήματα που χρειάζονται για να επιστρέψει η μπάλα εκεί που πρέπει. Μακριά από τους διαδρόμους των γραφείων και μέσα στο γήπεδο.
Επενδύοντας σε αυτό που έχουμε επενδύσει και όλοι εμείς. Στη φανέλα του Άρη, στο brand name που κάποιοι χρησιμοποίησαν επίσης, αλλά δυστυχώς όχι για να δούμε εμείς ποδόσφαιρο.
Έχει κι αυτός δρόμο μπροστά του για να μπορέσει να μιλήσει με γεγονότα. Τουλάχιστον όμως ακούσαμε μια ρητορική διαφορετική. Που πλησιάζει στις σκέψεις των πολλών.
Το μεγάλο ερώτημα λοιπόν είναι ένα. Μπορούμε να δώσουμε το χρόνο που απαιτείται για να φτάσουμε στη στιγμή που οι προθέσεις γίνονται ιστορία; Και να συνεχίσουμε να έχουμε απαιτήσεις. Τόσες πολλές που να μην μπορούν εκεί στην ΠΑΕ να πάρουν ανάσα.
Ή μήπως να ταμπουρωθούμε για μία ακόμη φορά πίσω από τα “μαθήματα” που μας έδωσε το παρελθόν, με κόστος να μη μάθουμε ποτέ τι θα συμβεί αν σταματήσουμε να κυνηγάμε τη σκιά μας;
