Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θυμήθηκε τα δύσκολα χρόνια πριν μεταμορφωθεί σε “Greek Freak” και μίλησε για τη μετάβαση από την εποχή που δεν είχε να φάει μέχρι σήμερα που παρέχει στην οικογένειά του και στον εαυτό του τα… πάντα.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο παραχώρησε μακροσκελή συνέντευξη στο Contra.gr όπου έκανε μία αναδρομή στα δύσκολα παιδικά του χρόνια που είχαν ακόμα και προπονήσεις με το γυναικείο τμήμα του Φιλαθλητικό αλλά… ελάχιστο φαγητό και στις δυνατότητές του τονίζοντας ότι βρίσκεται ακόμα στο 60-70%.
Ο “Greek Freak” παραμένει ταπεινός ενώ όπως είπε και ο ίδιος τώρα που βοήθησε την οικογένειά του και τον εαυτό του στόχο έχει να κάνει πράγματα και για άλλους.
Αντετοκούνμπο σημαίνει “ο βασιλιάς που ήρθε από μακριά’”. Πόσο πιο καρμικό θα μπορούσε να είναι το επίθετο του Γιάννη, ο οποίος στα 24 του είναι ήδη ένας θρύλος και ένας ‘βασιλιάς’ του Μιλγουόκι, την ώρα που η κομητεία, με κάθε επισημότητα, ανακήρυξε την 14η Ιουλίου σε ‘Giannis Antetokounmpo Day’. Κι αυτός είναι ένας τίτλος που ίσως και να ξεπερνά ακόμα και αυτόν του MVP του NBA, με τον οποίο αρχίζει τη νέα σεζόν.
Γυρίζω έντεκα καλοκαίρια πίσω, στον Ιούλιο του 2008, και βρίσκομαι στα ανοιχτά γηπεδάκια της Τσόχα, πίσω από το γήπεδο της Λεωφόρου. Παιδιά πολλών γειτονιών και εθνικοτήτων μαζεύονται για να μοιραστούν την αγάπη τους για το μπάσκετ. Ανάμεσά τους, ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, με τον οποίο γνωριζόμαστε ήδη και ο 14χρονος αδερφός του Γιάννης, ένα παιδάκι πολύ αδύνατο και όχι υπερβολικά ψηλό. Με τον Γιάννη θα μιλούσα για πρώτη φορά δύο χρόνια μετά, στο λεωφορείο 230 που κατευθυνόταν προς το γήπεδο του Ζωγράφου (σ.σ. τότε ήμουν παίκτρια του Φιλαθλητικού). Ήταν πολύ ντροπαλός, σε αντίθεση με τον κοινωνικό, μεγάλο αδερφό του.
Στην ηλικία των 16, ο Γιάννης πήγαινε σε αθλητικό σχολείο στο Αιγάλεω με συναθλητές τον Θανάση, τον συμπαίκτη του στην Εθνική Ελλάδας Γιαννούλη Λαρεντζάκη, αλλά και παιδιά που αγωνίζονται πλέον σε μικρότερες κατηγορίες. Εκείνη την εποχή, τα φώτα ήταν στραμμένα στον πολύ καλό Θανάση, παρά τα λίγα χρόνια του στο μπάσκετ. Το Μαρούσι επεδίωξε να τον εντάξει στο ρόστερ του, αλλά η μεταγραφή δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, γιατί ο Θανάσης δεν είχε την ελληνική υπηκοότητα. Τον Γιαννάκη λοιπόν (όπως τον αποκαλούσα), δεν τον έπαιζαν οι συμμαθητές του στα μονά. Μάλιστα, σωστά διαβάσατε. Παρά το ύψος του (1,93μ. τότε), το αδύνατο κορμί του δεν ήταν αρκετό για να κοντράρει τους συμμαθητές του. Παρόλα αυτά, ο επίμονος χαρακτήρας και ο εγωισμός του ήταν υπεραρκετοί για να θέλει να δουλέψει παραπάνω.
“Πείσμωνα πολύ, νευρίαζα, έβαζα το κεφάλι κάτω και πήγαινα σε διπλανό γήπεδο για να κάνω μόνος μου προπόνηση. Έλεγα στον εαυτό μου ότι μια μέρα θα γίνω καλύτερος από αυτούς και δεν θα τους παίζω εγώ. Είναι αστείο αυτό το γεγονός, αναπολώ συχνά εκείνες τις μέρες σκεπτόμενος ότι δεν με έπαιζαν. Δουλειά, δουλειά, δουλειά, αυτό έκανα πάντα”.
Δανεικά για ένα σουβλάκι και προπονήσεις με το γυναικείο του Φιλαθλητικού
Όλοι θυμόμαστε το πολυδιαφημισμένο βίντεο, ύστερα από το τέλος του αγώνα Περιστέρι-Φιλαθλητικός στις 13 Φεβρουαρίου 2013, όταν ο δημοσιογράφος του δικτύου ‘Draft Express’ ρωτά τον Γιάννη ποιος είναι ο στόχος του. Η απάντηση ήταν ξεκάθαρη:”Θέλω να γίνω παίκτης του ΝΒΑ”. Δεν το σκέφτηκε καν. Δεν ανοιγόκλεισε τα μάτια. Αυτός ήταν ο στόχος του από την ηλικία των 12 ετών, όταν και κατάλαβε ότι θέλει να γίνει επαγγελματίας μπασκετμπολίστας. “Στη Στ’ Δημοτικού συνειδητοποίησα ότι έχω ταλέντο. Υπήρχαν και άνθρωποι δίπλα μου που με έκαναν να το πιστέψω, αλλά δεν θα σου πω ψέματα, ήμουν ‘σκύλος’, θα έκανα οτιδήποτε περνά από το χέρι μου για να αγωνιστώ στο ΝΒΑ. Υπήρχαν μέρες, όπως ξέρεις κι εσύ, που έκανα προπονήσεις με το εφηβικό, το ανδρικό και το γυναικείο. Ήμουν όλη μέρα σε ένα γήπεδo. Πολλές φορές μάλιστα κοιμόμουν εκεί, σε ένα μπλε στρώμα, που νομίζω ότι υπάρχει ακόμα”.
Υπάρχουν παιδιά που έχουν ως πρότυπο κορυφαίους αθλητές και μια εσωτερική παρακίνηση που τους ωθεί στο να ασχοληθούν εντατικά με τον αθλητισμό. Ο Γιάννης αποτελεί ένα πρότυπο για μικρούς και για μεγάλους σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά ακόμα και σήμερα συνεχίζει να έχει πρότυπα που τον παρακινούν να κυνηγά τους στόχους του. “Στα 16-17 μου ήθελα να μοιάσω στον Νικολά Μπατούμ, αργότερα ήθελα να γίνω σαν τον Κέβιν Ντουράντ. Πάντα έχω μπασκετικά πρότυπα -ακόμα και τώρα- τα οποία με παρακινούν συνεχώς να πετύχω τον στόχο μου. Για παράδειγμα, ο Λεμπρόν Τζέιμς, ο Κάγουαϊ (σ.σ. όπως προφέρει ο Γιάννης τον Λέοναρντ) έχουν μια δική τους επιτυχημένη πορεία, που με ωθεί στο να τους ξεπεράσω. Κάποια εποχή πέρασα τόσο δύσκολα με την οικογένειά μου, που δεν με ένοιαζε καν το μπάσκετ. Ήθελα να γίνω σκληρός σαν τη μητέρα μου. Η μητέρα μου είναι ένας άνθρωπος που πάντα έχει ψηλά το κεφάλι και χαμογελά. Πλέον, θέλω να γίνω ένα καλό πρότυπο πατέρα”.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, εμφανίστηκε και ο Κώστας Αντετοκούνμπο, που φέτος θα αγωνιστεί στους Λέικερς του Τζέιμς και του Άντονι Ντέιβις. Του ζήτησα να γυρίσει στο μακρινό 2011, τότε που το μπόι του δεν ξεπερνούσε τα 1,80μ. “Θυμάμαι που μαζί με τον Γιάννη κάναμε προπόνηση το απόγευμα με το ανδρικό και ρωτούσαμε τον κόουτς αν μπορούμε να συμμετέχουμε στην προπόνηση του γυναικείου αμέσως μετά”. (σ.σ. ναι λοιπόν, έχω μαρκάρει και τον Γιάννη και τον Κώστα Αντετοκούνμπο). Και ο Γιάννης συμπληρώνει:”Kάναμε προπόνηση το πρωί, δεν τρώγαμε, πηγαίναμε παραλία, όλη μέρα στον ήλιο, πάλι δεν τρώγαμε και ξανά απογευματινή προπόνηση. Νηστικοί. Ζητούσαμε 5 ευρώ από τον Νίκο Γκίκα και τον Χρήστο Σαλούστρο (σ.σ. συμπαίκτες και φίλοι από τότε) για να φάμε σουβλάκι. Εκείνη την εποχή τρώγαμε μια φορά τη μέρα και τώρα δεν αντέχουμε αν περάσουν 3 ώρες χωρίς φαγητό”.
Δεν προλαβαίνω να ρωτήσω ποια είναι τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του Γιάννη και ο Κώστας πετάγεται πρώτος για να απαντήσει. “Είναι ένα πολύ καλό παιδί, που νοιάζεται για την οικογένειά του κι έχει βοηθήσει πολλά άτομα στον κύκλο του. Το βασικό μειονέκτημα είναι ότι δεν έχει τον σωστό τρόπο προσέγγισης των ανθρώπων. Εννοώ ότι δεν μπορεί να μιλάει με τον ίδιο τρόπο σε μένα και με τον ίδιο τρόπο σε έναν ξένο, αλλά το έχει καταλάβει κι έχει βελτιωθεί σημαντικά σε αυτό το κομμάτι”. Και μετά παίρνει τον λόγο ο Γιάννης. “Δεν ξέρω αν είναι πλεονέκτημα ή μειονέκτημα, αλλά είμαι πολύ ειλικρινής. Aν δεν μου αρέσει κάτι, δεν μπορώ να το κρύψω. Όταν κουβεντιάζω με τον Θανάση και έχει κάνει ένα κακό παιχνίδι, θα του μιλήσω ειλικρινά και θα του πω ‘σήμερα έπαιξες χάλια’. Επίσης, είμαι αρκετά ευέξαπτος”.
Έξι χρόνια μετά την ‘εποχή Φιλαθλητικού’ (και εξαιρώντας τη συνύπαρξή τους στην Εθνική), o Γιάννης θα είναι ξανά συμπαίκτης με τον Θανάση, αυτήν τη φορά με τη φανέλα των Μιλγουόκι Μπακς. “Είναι κάτι που δεν πίστευα ποτέ ότι θα γίνει. Θεωρώ πως θα είναι τρομερό. Κάναμε ήδη προθέρμανση στην Εθνική για τη σεζόν που θα ακολουθήσει στο ΝΒΑ και ο ίδιος έχει ανεβασμένη ψυχολογία. Από την εποχή του Φιλαθλητικού ταιριάζαμε πολύ ως συμπαίκτες, αλλά για μένα είναι ιδιαίτερη χαρά που θα τον έχω παρέα στο Μιλγουόκι, διότι το να έχεις τον αδελφό σου τα κάνει όλα πιο εύκολα. Επίσης, όσον αφορά τη μετάβασή του από την Ευρώπη στο ΝΒΑ, έχοντας εμπειρία 6 ετών στο NBA, γνωρίζω πολύ καλά τι θέλουν οι προπονητές”.
“Αυτό που του έχω ζητήσει είναι να γίνεται καλύτερος καθημερινά. Για εκείνον, αυτό είναι μόνο η αρχή, θα φτάσει πολύ ψηλά. Ο Θανάσης πάντα ήθελε μια ευκαιρία και όποτε του δινόταν, την εκμεταλλευόταν στο έπακρο. Να ξέρεις ότι ο Θανάσης είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος που έχω αντιμετωπίσει, γιατί παίζει πολύ καλή άμυνα και γνωρίζει τις αδυναμίες μου. Επίσης, δεν μπορώ να παίξω όσο σκληρά παίζω με άλλους γιατί είναι αδελφός μου (σ.σ. γέλια). Κακά τα ψέματα, αναγνωρίζω τον εαυτό μου ως έναν από τους top παίκτες στο κόσμο, αλλά όταν σκέφτομαι κάτι τέτοιο, με κάνει να σταματάω να δουλεύω. Δεν μου αρέσει να το ακούω συνεχώς, είμαι ένας άνθρωπος που παλεύει για το ψωμί του, για τη θέση του. Έτσι έχω μάθει από μικρό παιδί, να παλεύω καθημερινά, αυτή ήταν και είναι η ζωή μου. Πολλά στοιχεία του παιχνιδιού μου χρειάζονται βελτίωση, όπως το σουτ και η ντρίμπλα. Ακόμα βρίσκομαι στο 60% με 70% των δυνατοτήτων μου”.
“Πίεση; Τι σημαίνει πίεση;”
Υπήρχαν εποχές που ο Γιάννης και τα αδέλφια του δεν είχαν παπούτσια να φορέσουν και υπήρχαν παιχνίδια που ο Γιάννης με τον Θανάση έπαιζαν με το ίδιο ζευγάρι. Έβγαινε ο ένας από το ματς, έμπαινε ο άλλος και άλλαζαν παπούτσια στο ενδιάμεσο. Το 2016, η Νike του ανακοίνωσε ότι θα φτιάξει παπούτσια με το δικό του όνομα, κάνοντάς τον τον 19ο παίκτη στην ιστορία του ΝΒΑ που θα είχε παπούτσια με την υπογραφή του. Τα Zoom Freak 1 τονίζουν τη διαδρομή του από τα χρόνια της φτώχειας μέχρι και σήμερα.
“Το 2016, ύστερα από ένα ματς, μου ανακοίνωσαν ότι ήταν στα σχέδιά τους να φτιάξουν μια σειρά παπουτσιών με το όνομά μου. Τους απάντησα ‘δεν σας πιστεύω’. Το 2017 κάναμε μια παρουσίαση στα γραφεία της Νike. Ήταν και η οικογένειά μου εκεί. Μιλήσαμε για το σχέδιο και φυσικά υπέγραψα αμέσως το συμβόλαιο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Φέτος βγήκαν στην αγορά και περιμένουμε ακόμα 20 διαφορετικά σχέδια. Σε κάθε ζευγάρι έχει βάλει την πινελιά της ολόκληρη η οικογένεια. Κάθε παπούτσι αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι από την ιστορία μου”.
Ο χαρακτήρας του ίσως είναι το σημαντικότερο στοιχείο που τον καθιστά πολυτιμότερο παίκτη. Το ταλέντο έρχεται στη συνέχεια. Ο Γιάννης δεν εφησυχάζει ποτέ, ακόμα και έπειτα από σπουδαίες νίκες. Η προσήλωση στον στόχο να γίνει ο καλύτερος όλων των εποχών παραμένει αναλλοίωτη.”Καταρχάς, για μένα δεν έχει σημασία μόνο αν νικήσουμε ή αν χάσουμε. Εγώ σκέφτομαι πάντα ότι θέλω να είμαι ένας από τους top παίκτες που έχουν παίξει ποτέ. Ακόμη κι αν έχω κάνει την καλύτερη εμφάνιση, δεν μπορώ να επαναπαύομαι. Έχω φτάσει στο σημείο που βρίσκομαι, διότι είμαι τρομερά ανταγωνιστικός”.
Το καλοκαίρι, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κίνας, όλος ο μπασκετικός πλανήτης περίμενε την εμφάνιση του Γιάννη με τα γαλανόλευκα. Τον περίμενε για να (απο)δείξει τον τίτλο του MVP που είχε κερδίσει λίγους μήνες νωρίτερα. Πολλοί θεώρησαν πως έχοντάς τον στο ρόστερ, η Εθνική έχει κλεισμένη μια θέση στην 4άδα. Αυτομάτως, όλο το βάρος των προσδοκιών για μετάλλιο είχε πέσει στις πλάτες του και φαινόταν να του δημιουργεί μεγάλη πίεση. Ήμουν βέβαιη ότι η άποψη του θα ήταν διαφορετική.
“Όχι, δεν υπήρχε πίεση. Ο καθένας μπορεί να γράφει και να λέει ό,τι θέλει. Πίεση δεν θα υπάρχει ποτέ για μένα, γιατί από τα 12 έως τα 16 μου δεν είχα να φάω… Αν είχα μεγαλώσει μέσα στα λεφτά και είχα τις ανέσεις από μικρός, θα έλεγα πως τότε ναι, υπάρχει πίεση, αλλά εγώ ήρθα από το τίποτα και έχω φτάσει εδώ που είμαι. Ακόμα και σήμερα να έκοβα το μπάσκετ, θα κοίταζα πίσω και θα έλεγα πως είμαι ο πρώτος Έλληνας και ο δεύτερος Ευρωπαίος που έχει κερδίσει το βραβείο του MVP, ότι έχω βοηθήσει τα αδέλφια μου να φοιτήσουν σε ιδιωτικά σχολεία και ότι έχει ζήσει μια καλή ζωή ο πατέρας μου. Έχω καταφέρει ήδη πολλά στα 25 μου, δεν μπορώ να νιώσω πίεση”.
Όπως αποδείχτηκε στα παρκέ της Κίνας, οι προσδοκίες για την Εθνική παραήταν υψηλές για την περίσταση.”Σίγουρα είχαμε μια ομάδα που θα μπορούσε να διεκδικήσει μετάλλιο, αλλά εγώ ως Γιάννης δεν έδωσα υποσχέσεις, ούτε είπα πως έχουμε την καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Όλοι δώσαμε τον καλύτερό εαυτό. Τα media και ο κόσμος δημιούργησαν αυτό το κλίμα”. Τι δεν πήγε καλά, όμως; Τι δεν διαχειρίστηκε σωστά το προπονητικό τιμ;”Δεν μπορώ να το κρίνω εγώ αυτό. Δουλειά μου είναι να μπω στο γήπεδο και να κάνω αυτό που ξέρω. Η διαχείριση είναι δουλειά του επιτελείου. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι το Παγκόσμιο ήταν μια εμπειρία για μένα. Μπορεί να μην ήταν καλή, αλλά με έκανε καλύτερο”.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο τρόπος παιχνιδιού του ήταν άρτια διαβασμένος από τους αντιπάλους της Εθνικής και οι άμυνες προσαρμοσμένες πάνω του. Αυτό είχε σαν συνέπεια να τονιστούν οι αδυναμίες του. Οι διαστάσεις του γηπέδου και οι κανόνες παιχνιδιού διαφέρουν σε σχέση με το NBA, αλλά όπως τονίζει, δεν ήταν αυτό που τον δυσκόλεψε.”Το μπάσκετ είναι διαφορετικό, αλλά δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα. Σίγουρα, οι άμυνες ήταν πιο σκληρές, το γήπεδο μικρότερο, η προσοχή ήταν συνεχώς πάνω μου. Το σύστημα της FIBA ήταν 100% δίκαιο, εμείς ήμασταν άτυχοι που χάσαμε από τη Βραζιλία. Η Βραζιλία μάς έκανε κακό και δεν προκρίθηκε ούτε αυτή. Απίστευτο, ε;”
Στο παιχνίδι απέναντι στις ΗΠΑ, ο Γιάννης βρέθηκε αντιμέτωπος με τους συμπαίκτες του στα ‘Ελάφια’, Μπρουκ Λόπεζ και Κρις Μίντλετον. Φαντάστηκα πως θα υπήρχαν πειράγματα μεταξύ τους, αλλά τελικά διαψεύστηκα.”Είμαι τόσο ανταγωνιστικός που και ο αδελφός μου να έπαιζε σε αντίπαλη ομάδα, μπορεί να μην του μιλούσα πριν από το ματς. Δεν θέλω να διασπάται η προσοχή μου και να είμαι πιο ‘μαλακός’ απέναντί του”.
To Antetokounbros Academy και το κλειστό στη Ραφήνα:
Ο Γιάννης αποκαλεί τον εαυτό του “απλά ένα παιδί απ’ τα Σεπόλια” και με αυτή τη φράση δείχνει πως δεν ξεχνά από πού ξεκίνησε. Γι’ αυτό ακριβώς, στο event που διοργανώθηκε για το τουρνουά 3on3 το περασμένο καλοκαίρι, ανακοίνωσε μαζί με τον Θανάση την έναρξη της Antetokounbros Academy, που έχει ως πρωταρχικό στόχο να βοηθήσει όλα τα παιδιά που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.”Είναι μια δική μου πρωτοβουλία, για να φύγουν τα παιδιά από τους δρόμους και να τους δοθούν κάποιες ευκαιρίες μέσω υποτροφιών, να σπουδάσουν και να μην σταματούν ποτέ να κυνηγούν τα όνειρά τους”.
H αγάπη του για την Ελλάδα δεν μένει μόνο σε λόγια, αλλά προχωρά σε πράξεις. Ο Γιάννης δώρισε ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ που θα κατασκευαστεί στο μπλε λιμανάκι της Ραφήνας για να στηρίξει τους πυρόπληκτους μετά τη φονική φωτιά στο Μάτι. Ο ίδιος δεν είχε αναφερθεί δημόσια σε αυτή τη κίνηση.”Έχει μαζευτεί ένα ποσό για να χτιστεί γήπεδο στη Ραφήνα αλλά αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν μ’ αρέσει να μιλάω. Αυτά τα αφήνω στους μάνατζερ και στους δημοσιογράφους. Όπως μου είχε διδάξει ένας άνθρωπος κάποτε στο κατηχητικό, ό,τι γνωρίζει το δεξί σου χέρι δεν πρέπει να το μαθαίνει το αριστερό. Εγώ ως Γιάννης έχω αποκτήσει αρκετά, το θέμα είναι να αφήσω κάτι πίσω για τον κόσμο που το έχει ανάγκη. Στα μελλοντικά σχέδια είναι να προσφέρω κάτι και στη Νιγηρία, τη χώρα στην οποία είναι οι ρίζες μου. Δεν έχω καταφέρει να πάω ακόμα, διότι ενώ είχα κλείσει εισιτήρια το 2016, πέθανε ο παππούς μου και η μητέρα μου δεν ήθελε να έχω ως πρώτη ανάμνηση από τη Νιγηρία αυτό το γεγονός. Ύστερα, το 2017, ‘έφυγε’ ο πατέρας μου, αλλά σίγουρα κάποιο καλοκαίρι που δεν θα έχω αγωνιστικές υποχρεώσεις, θα την επισκεφτώ”.
Ο ρούκι Giannis των 6,8 πόντων, που δεν επελέγη καν στην πρώτη All-Rookie Team του ΝΒΑ τη σεζόν 2013-2014, κατέχει το 2019 τον τίτλο του MVP, έχει παπούτσι με την υπογραφή του, είναι το franchise name μιας ομάδας και ο στόχος που έχει θέσει γι’ αυτήν τη σεζόν είναι το πρωτάθλημα με τους Μπακς. Απίστευτο, αλλά αληθινό. Βέβαια, οι δυναμικές των ομάδων έχουν αλλάξει φέτος στο ΝΒΑ, με αποτέλεσμα να αναμένεται ακόμα πιο ανταγωνιστικό και με περισσότερα αμφίρροπα παιχνίδια.
“Κλείνω την 7η σεζόν στο Μιλγουόκι. Πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια… Είναι δύσκολο να ηγείσαι μιας ομάδας, γιατί δεν το κάνεις μόνο για 5 ματς, αλλά για ολόκληρη τη σεζόν. Πρέπει να είσαι πάντα έτοιμος να ανταπεξέλθεις στις προσδοκίες της, αλλά και στις δικές σου. Η ομάδα βοήθησε από την αρχή, τόσο εμένα όσο και την οικογένειά μου. Μας έκανε να νιώσουμε σαν στο σπίτι μας και μακάρι να είμαστε μαζί για πολλά χρόνια ακόμα. Ο στόχος μου φέτος είναι να πάρω το πρωτάθλημα με τους Μπακς, κάτι το οποίο θέλει δουλειά. Είναι δύσκολο, δεν θα σου πω ψέματα. Αν πέρσι είχαμε κερδίσει το 3ο παιχνίδι με τους Ράπτορς, που πήγε στην παράταση, λογικά θα ήμουν πρωταθλητής του ΝΒΑ στα 24. Είναι δύσκολο, αλλά μαθαίνουμε από τα λάθη μας και μακάρι όταν φτάσουμε στο ίδιο σημείο, να μην τα επαναλάβουμε. Σκοπός μου κάθε χρόνο είναι να κερδίζω κάτι, είτε αγωνίζομαι στους Μπακς είτε στην Εθνική”.
Σίγουρα θα έχεις ακούσει για τις συνήθειες ή τα γούρια των αθλητών, πριν από κάποιον αγώνα. Ο Γιάννης, πριν από το τζάμπολ, κάνει μια συγκεκριμένη κίνηση, δείχνοντας τον ουρανό.”Πριν ξεκινήσει ο αγώνας, χτυπώ το στήθος μου και δείχνω τον ουρανό. Με την κίνηση αυτή, αναφέρομαι στον πατέρα μου. Από κει και πέρα, όσον αφορά τις συνήθειές μου πριν αγωνιστώ, προσπαθώ να κοιμάμαι πάντα δύο ώρες και σαράντα πέντε λεπτά πριν από το ματς. Αν δεν το κάνω, δεν νιώθω καλά. Επίσης, συνηθίζω να τρώω ελάχιστη ποσότητα από μακαρόνια”.
Ο μεγαλύτερος φόβος του είναι να μη χάσει την οικογένειά του, όπως εξομολογείται. Εκείνους που έχουν διαμορφώσει το χαρακτήρα του, τη σιγουριά που πηγάζει από μέσα του εντός κι εκτός παρκέ. Τη σκληράδα και την υπερηφάνεια την έχει πάρει από τη μητέρα του, Βερόνικα, και τη σεμνότητα και ‘γλυκιά’ συστολή από τον πατέρα του, Τσαρλς. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ξεκινάει την πρώτη χρονιά του στο NBA ως MVP. Θα δουλέψει ακόμα περισσότερο, θα καρφώσει ακόμα περισσότερο και θα ανέβει ακόμα πιο ψηλά. Γι’ αυτό, άλλωστε, ζει και αναπνέει.
πηγή: Contra.gr
