Ασημακόπουλος: “Γίναμε και εμείς παιδιά όταν τιμήθηκε ο Νικ, με θυμώνει ο Άρης του σήμερα”
Στο Yellow Radio 92.8 και στην εκπομπή “Αθλητικό X-Press” φιλοξενήθηκε ο πρώην παίκτης του Άρη, Αντώνης Ασημακόπουλος
Ο έμπειρος φόργουορντ ήταν αρχηγός των κιτρινόμαυρων, όταν 6 πριν την σημερινή ημέρα (7/5) τιμήθηκε ο Νίκος Γκάλης από την οικογένεια του Άρη, και θυμήθηκε τι έζησε τότε, ενώ σχολίασε το “σήμερα” του Άρη.
Αναλυτικά όσα είπε στους Γιώργο Τότσικα και Ιάσονα Μίσχο:
Για το πως νιώθει όταν θυμάται και όταν βλέπει ξανά τι έγινε εκείνη την βραδιά:
Δεν μπορείς να μην έχεις μια έκρηξη συναισθημάτων βλέποντας αυτά που έγιναν εκείνη την βραδιά προ στιγμήν του Νίκου του Γκάλη. Και εγώ όποτε το θυμάμαι ανατριχιάζω.
Όσοι είμαστε τυχεροί, το είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια και ζήσαμε την ατμόσφαιρα που μόνο στο Nick Galis Hall μπορεί να δημιουργηθεί σίγουρα έχουμε μια έκρηξη συναισθημάτων όταν το βλέπουμε ξανά.
Για το ότι ήταν αρχηγός του Άρη εκείνη την χρονιά, αλλά και το πως έζησε εκείνη την βραδιά:
Είχα την τιμή να είμαι αρχηγός της ομάδας εκείνη την δύσκολη περίοδο, που είχαμε την τιμωρία από την FIBA και προσπαθούσαμε να κρατήσουμε την ομάδα με νύχια και με δόντια.
Ήταν μια πολύ έντονα συναισθηματική βραδιά από όλους μας, είχαμε μεγαλώσει με τα θαύματα του Νικ. Όλοι μεγαλώσαμε με τις χαρακτηριστικές του φάσεις, θέλαμε να μιμηθούμε κάποια στιγμή αυτά που έκανε και το κάναμε με… τεράστια αποτυχία (γέλια).
Το πιο σημαντικό είναι ότι γίναμε παιδιά και εμείς. Γυρίσαμε στα δωμάτια μας και τις αφίσες μας, τότε που είχαμε σαν παιδικό όνειρο να φτάσουμε το μεγαλείο του Νικ.
Εννοείται ότι δεν τα καταφέραμε, αλλά εκείνη η μέρα ήταν ιδιαίτερη.
Για το ότι ο Άρης “γέμισε” τα ανοιχτά γήπεδα:
Κοιτώντας το παρελθόν και τα παιδιά που είχαν γεμίσει τα ανοιχτά γήπεδα βλέπουμε την μεγάλη διαφορά σε σχέση με τώρα. Που βλέπεις τα γήπεδα με τα φώτα ανοιχτά αλλά άδεια.
Γιατί ένα τάμπλετ και ένας υπολογιστής μπορεί να ενώσει πολύ περισσότερο τα παιδιά από ένα ανοιχτό γήπεδο.
Για το αν ο Άρης ορισμένες φορές μένει περισσότερο από όσο πρέπει στο τι συνέβη στο παρελθόν:
Είναι ένα φαινόμενο που έχουμε ως Έλληνες. Έχουμε μείνει στην εποχή της Ακρόπολης, στο ότι τότε ήμασταν μπροστά. Έχουμε μείνει στα γεγονότα του παρελθόντος, έχουμε επαναπαυθεί, αλλά ο καιρός αλλάζει.
Τα λάβρα κοσμούν το ταβάνι του Αλεξανδρείου, αλλά έχει πολύ καιρό να ανέβει ένα λάβαρο.
Οι άνθρωποι που προσπαθήσανε για τον Άρη του παρελθόντος έκαναν την δουλειά τους, τώρα έχουμε να δούμε τι θα κάνουμε σήμερα.
Για τον Άρη του σήμερα:
Είναι κάτι που μας θλίβει όλους εμάς. Όλους όσους με τα μέσα που διαθέταμε και την μπασκετική ικανότητα που είχαμε προσπαθήσαμε να βγάλουμε την ομάδα από το οργανωτικό, οικονομικό και αθλητικό τέλμα που υπήρχε.
Βιώσαμε μια κατάσταση για την οποία δεν ευθυνόμασταν εμείς, αλλά παρόλα αυτά έπρεπε να βγούμε μπροστά και να καλύψουμε ότι είχε γίνει στο παρελθόν.
Μπήκαμε μπροστά όλα τα παιδιά, νέα παιδιά με πάντρεμα κάποιων πιο έμπειρων να μπορέσουμε να κάνουμε κάτι καλύτερο.
Νομίζω ότι τα είχαμε καταφέρει εκείνη την περίοδο, πιστέψαμε ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα βλέπαμε την ομάδα έτσι.
Το ότι βλέπουμε πάλι τον Άρη σε τέτοια κατάσταση είναι κάτι που με θλίβει. Είναι σαν να τα κάναμε όλα αυτά για το τίποτα, σαν να κάναμε μια τρύπα στο νερό.
Με θυμώνει, και νομίζω ότι αδικεί κιόλας. Γιατί όταν θυσιάζεσαι για κάτι περιμένεις αυτό το κάτι να πάρει την δική σου προσπάθεια, και να γίνει κάτι καλύτερο.
Αυτό όμως δεν έγινε, και τα πράγματα πάνω από το κακό στο χειρότερο.
Γίνεται τώρα μια τεράστια προσπάθεια από την διοίκηση και το τεχνικό τιμ, αλλά αυτό δεν αρκεί. Χρειάζεται οικονομική στήριξη, δεν μπορεί να γίνει κάτι χωρίς να υπάρχουν χρήματα, πρέπει ο Άρης να κοιτάει μόνο μπροστά και να φτάσει εκεί που του αξίζει.
Ενώ κλείνοντας είπε:
Θέλω στο επόμενο τηλεφώνημα να μιλήσουμε για έναν τίτλο, ή για κάτι που συνέβη και πραγματικά μπορεί να αλλάξει την ιστορία αυτής της ομάδας.
