Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ο μπασκετικός Άρης βρίσκεται στην τελευταία θέση κι αυτό είναι ότι χειρότερο κι ότι πιο ντροπιαστικό.
Το εύκολο είναι να γράψεις ότι οι βαριές φανέλες και τα ανάλογα σήματα δεν παθαίνουν ποτέ τίποτα προσπαθώντας να φερθείς ρομαντικά σε μια περίοδο εν έτη 2019 που ο ρομαντισμός μοιάζει να έχει μπει σε μια ουτοπική σφαίρα η οποία τείνει να χαθεί αν δε το έχει ήδη κάνει.
Γράφει ο Δημήτρης Σαχινίδης
Το δύσκολο κομμάτι κι αυτό που κατά την γνώμη μου καλείσαι να κάνεις αν σέβεσαι στοιχειωδώς τον εαυτό σου είναι να πεις την αλήθεια σου ή να την καταγράψεις σε ένα κείμενο χωρίς να φοβάσαι το ενδεχόμενο ότι ο λόγος σου μπορεί να θεωρηθεί σαν μια έμμεση προσπάθεια αντιπολίτευσης από τον οποιονδήποτε.
Έχω ξανά αναφέρει και σε παλιότερη αρθρογραφία μου πως ο λόγος για τον οποίο γράφω στο Yellow είναι γιατί πιστεύω ακράδαντα πως η όποια θετική προσπάθεια προς μια θετική κατεύθυνση ξεκινήσει επιβάλλεται να ξεκινήσει από εδώ μέσα.
Το θέμα λοιπόν για να γίνω πιο σαφής και συγκεκριμένος δεν είναι μόνο να γεμίσει ο κόσμος το γήπεδο με το Περιστέρι την Κυριακή, αυτό είναι κάτι το οποίο θεωρώ ότι θα γίνει δεδομένα, μιας και ο Αρειανός έχει αποδείξει διαχρονικά και εμπράκτως την αμέριστη στήριξη του προς την ομάδα στα δύσκολα φεγγάρια της.
Το πλέον ουσιαστικό κατά την κρίση μου είναι η εκάστοτε διοίκηση να πάψει να θεωρεί την στήριξη του κόσμου της ως το μόνιμο αποκούμπι της και να επικαλείται τη συσπείρωση σε κάθε ευκαιρία, μιας και πρέπει να καταστεί σαφές ότι διανύουμε το τελευταίο διάστημα του 2019 και τέτοιου είδους πρακτικές φαντάζουν πλέον πολύ παλιές σε μια εποχή που μόνο το χρήμα μιλάει.
Ναι θα στηρίξει ο κόσμος κανείς δεν είπε ποτέ το αντίθετο, όμως οι φίλοι του Άρη έχουν πλέον περισσότερο ανάγκη από ποτέ να αισθανθούν πως κάποιος κατανοεί τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του. Δε γίνεται με την ομάδα τελευταία εμείς να κάνουμε λόγο για οπαδικό μεγαλείο και παραδείγματα Αρειανοσύνης. Θα πρέπει κάποια στιγμή και οι αρμόδιοι να κουνήσουν το δάχτυλο τους και να βγάλουν το τμήμα από το επικίνδυνο τέλμα.
Κι επειδή κατά καιρούς ακούω απόψεις του τύπου ότι η ομάδα είναι σε δύσκολο σταυροδρόμι και κατ’ επέκταση όποιος μιλά ή γράφει κάτι για το Δημήτρη Γουλιέλμο θα πρέπει να το σκεφτεί δύο και τρεις φορές, μιας και ήταν αυτός που ανέλαβε την ύστατη στιγμή όταν όλα διαλύονταν θα ήθελα να θέσω ένα ρητορικό ερώτημα προς όλους.
Πριν ο νυν μεγαλομέτοχος της Κ.Α.Ε. αναλάβει τις τύχες του τμήματος δε γνώριζε τίποτα για τις δυσκολίες που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ή μήπως μας καλύπτει η εξήγηση ότι ενήργησε με βάση το συναίσθημα του;;;;;
Συναισθήματα έχουμε όλοι μας το θέμα είναι πως όταν εκφράζεις την επιθυμία να ηγηθείς μιας προσπάθειας να έχεις και την ανάλογη οικονομική επιφάνεια, καθώς όπως έγραψα και στην αρχή ο ρομαντικός είναι μια παρωχημένη αντίληψη κι όταν τον επικαλείσαι οφείλεις να είσαι απόλυτα ξεκάθαρος. Διαφορετικά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σε κρατά μονίμως στάσιμο κάτι που δυστυχώς παρατηρείται έντονα στο φετινό Άρη.
