Το άσχημο δεν είναι αυτό που βιώνει φέτος ο μπασκετικός Άρης, μιας και όλα όσα λαμβάνουν χώρα εντός του τμήματος ήταν λίγο έως πολύ αναμενόμενα βάσει των οικονομικών δεδομένων που επικρατούν στην ομάδα.
Το πραγματικά άσχημο είναι ότι η διοίκηση της Κ.Α.Ε. όχι απλώς μοιάζει αλλά είναι ανήμπορη να προστατεύσει τους παίκτες που αν μη τι άλλο αποτελούν με όλα τα ελαττώματα και τις αδυναμίες τους περιουσιακά της στοιχεία κι έτσι φτάσαμε σε ένα σημείο ο μπασκετικός Άρης να είναι απλά έρμαιο των κάθε άλλο παρά ευχάριστων εξελίξεων που προέκυψαν και δεν τιμούν σε καμία των περιπτώσεων κανέναν.
Αυτή η εικόνα διάλυσης που παρατηρείται εδώ και καιρό εμποδίζοντας την ομάδα να αναπνεύσει έχει πατέρες, κάποιοι επιβαρύνονται με ευθύνες κι όπως μου αρέσει να γράφω πάντα έχουν ονοματεπώνυμα, καθώς από την πρώτη στιγμή που υπάρχει το προσωπικό πρόβλημα της οικογένειας Λάσκαρη η πορεία της ομάδας άρχισε σταδιακά να γίνεται όλο και πιο πτωτική.
Το ζητούμενο όμως δεν είναι να μάθουμε πώς φτάσαμε πάλι στο σημείο μηδέν, άλλωστε ως γνωστόν τα πεπραγμένα δεν αλλάζουν ούτε φυσικά μπορεί να γυρίσει ο χρόνος πίσω. Αυτό που πρέπει να μας καίει όλους είναι να υπάρχει μια αξιοπρεπής ομάδα και κάτι τέτοιο με την παρουσία του Νίκου Λάσκαρη στο τιμόνι είναι αδύνατον τουλάχιστον με βάση τα σημερινά δεδομένα.
Το έκτακτο Δ.Σ. στη σύγκλιση του οποίου προχώρησε η Κ.Α,Ε. είναι αναμφίβολα ένα βήμα προς τη θετική κατεύθυνση.
Το ερώτημα όμως που οφείλει να τεθεί στο σημείο αυτό χωρίς περιστροφές είναι ένα και μοναδικό και έχει να κάνει με το αν η κίνηση αυτή θα μπορέσει να αποδειχθεί αρκετή ούτως ώστε η ναυαρχίδα του συλλόγου να γλιτώσει τα χειρότερα, αφού εκτός όλων των άλλων παρατηρείται και έντονη αποψίλωση του ρόστερ της ομάδος και κάτι τέτοιο όπως είναι φυσικό αναμένεται να δημιουργήσει περισσότερες δυσκολίες στο ήδη πάρα πολύ δύσκολο σχεδόν εφιαλτικό έργο του προπονητή Παναγιώτη Γιαννάκη, που όμως δε θα πρέπει να λησμονηθεί από κανέναν ότι είναι και άνθρωπος και ως εκ τούτου δεν έχει μαγικές ικανότητες ούτε υπερφυσικές δυνάμεις.
