«Έλα να δεις»: Η εμβληματική αντιφασιστική ταινία με το βαθύ πολιτικό μήνυμα
Το φινάλε της ταινίας αποτελεί έναν ύμνο, τόσο από άποψη σκηνοθετικής δεινότητας, όσο και από πολιτικής πλευράς.
Σαν σήμερα το 1945 η ναζιστική Γερμανία υποχρεώνεται σε συνθηκολόγηση άνευ όρων. Από τότε, η 9η Μαΐου αποτελεί την ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, την ημέρα που γιορτάζεται η επικράτηση του Ανθρώπου απέναντι στον φασισμό.
Αρκετές δεκαετίες αργότερα, και συγκεκριμένα το 1985, ο σοβιετικός σκηνοθέτης Έλεμ Κλίμοφ δημιουργεί μια από τις σημαντικότερες αντιφασιστικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου, το «Έλα να δεις».
Η πλοκή του έργου είναι φαινομενικά απλή: Ο Φλιόρα, ένα 12χρονο αγόρι βρίσκει ένα τουφέκι και επιχειρεί να πολεμήσει στο πλευρό του Κόκκινου Στρατού. Λόγω του νεαρού της ηλικίας του, τον αφήνουν πίσω και ο Φλόρια επιστρέφοντας στο χωριό του αντικρίζει όλη τη φρίκη του πολέμου.
Στην απλή πλοκή της ιστορίας, έρχεται να «πατήσει» η συνθετότητα της σκηνοθετικής άποψης, μέσα από την οποία πηγάζουν τα βαθύτερα πολιτικά νοήματα του έργου του Κλίμοφ.
Ο Φλιόρα, βλέποντας τα φρικαλέα αποτελέσματα του πολέμου χάνει σιγά σιγά τη παιδική του αθωότητα αφού το πρόσωπό του, αρχίζει να γερνάει.
Έχοντας συνειδητοποιήσει τελικά ότι ο πόλεμος δεν είναι παιχνίδι και ενώ στο διάβα του αντικρίζει πτώματα, κατεστραμένα χωριά, Ναζί στρατιώτες να αλωνίζουν και να καίνε χωριά (η ταινία μοιάζει σαν κινούμενος πίνακας της Κόλασης του Ιερώνυμου Μπος), ο Φλιόρα γίνεται όλο και πιο σκληρός.
Το φινάλε της ταινίας αποτελεί έναν ύμνο, τόσο από άποψη σκηνοθετικής δεινότητας, όσο και από όσο και από πολιτικής πλευράς.
Με ένα εξαιρετικό μοντάζ, ο μικρός χωρίς να έχει χρησιμοποιήσει το τουφέκι του ούτε μια στιγμή μέσα στη ταινία για να σκοτώσει, πυροβολεί την εικόνα του Χίτλερ.
Κάθε πυροβολισμός εναντίον του πορτρέτου του Χίτλερ γυρίζει τον χρόνο πίσω, προς την αρχή του πολέμου, φτάνοντας τελικά στον Αδόλφο Χίτλερ όταν ήταν μωρό, στην αγκαλιά της μάνας του.
Ο Φλιόρα κοιτάζει τον μικρό Αδόλφο στα μάτια, ταυτόχρονα κι εμάς.
Μας καλεί να δούμε κι εμείς όλη αυτή τη φρίκη και σαν να μας υπενθυμίζει έτσι μια αλήθεια που πολλές φορές τείνουμε να ξεχάσουμε: ότι φασίστας δε γεννιέσαι, γίνεσαι.
