Ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια στη λειτουργία μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, είναι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται τις κρίσεις που μπορούν να ξεσπάσουν στο εσωτερικό της. Για τον Άρη μέχρι και το παιχνίδι του προηγούμενου Σαββάτου στα Γιάννενα, όλα πήγαιναν… πρίμα.
Η ομάδα αγνοούσε την ήττα, ακόμη και στα φιλικά παιχνίδια του καλοκαιριού και όλοι (τεχνικό τιμ, ποδοσφαιριστές, διοίκηση και κόσμος) βρίσκονταν σε κατάσταση μόνιμης ευφορίας.
Η ήττα στα Γιάννενα και κυρίως ο τρόπος που αυτή ήρθε, ήταν ένα δυνατό «καμπανάκι» που ήχησε στα αποδυτήρια της ομάδας. Μπορεί όμως αν τη διαχειριστούν σωστά, να φέρει θετικά αποτελέσματα στη συνέχεια.
Ο Άρης και στα προηγούμενα παιχνίδια του, αν εξαιρέσεις ένα 30λεπτο με τη Λαμία και ένα 30λεπτο με τη Λάρισα, αμφότερα στο ξεκίνημα των δευτέρων ημιχρόνων, δεν μπορώ να πω ότι με είχε εντυπωσιάσει με την απόδοσή του. Είχε μία σωστή κυκλοφορία με την μπάλα κάτω, που είναι το απόλυτο δόγμα του Πάκο Ερέρα, δεν επέτρεπε στους αντιπάλους του να δημιουργούν πολλές επικίνδυνες καταστάσεις στην περιοχή του και εκμεταλλευόμενος κάποιες εξάρσεις των ποιοτικών μεσοεπιθετικών του, είχε καταφέρει να πάρει τη νίκη στα τρία πρώτα παιχνίδια.
Για μένα είναι λογικό να έχει αυτήν την εικόνα, καθώς μιλάμε για μία ομάδα που φτιάχτηκε από την αρχή, με νέο τεχνικό τιμ και πολλούς καινούριους ποδοσφαιριστές, με ορισμένους μάλιστα εξ’ αυτών να έρχονται μετά το βασικό στάδιο προετοιμασίας. Γι’ αυτό έλεγα ότι είναι πολύ σημαντικό που η ομάδα παίρνει τις νίκες, χωρίς ακόμη να είναι έτοιμη και χωρίς να αποδίδει στις πραγματικές της δυνατότητες.
Όλο αυτό δικαιολογημένα δημιούργησε στον κόσμο προσδοκίες, για κάτι καλό τη φετινή σεζόν, που φυσικά δεν απέχει από την πραγματικότητα, καθώς όταν αυτή η ομάδα έρθει στο 100%, θα βλέπουμε όμορφα πράγματα στον αγωνιστικό χώρο.
Και εδώ βρισκόμαστε σε ένα πολύ κομβικό σημείο. Ο Άρης έχει μπροστά της ένα παιχνίδι για το Κύπελλο, που μπορεί ουσιαστικά να μην έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς είναι σε όμιλο που περνούν δύο ομάδες και θα πρέπει να αυτοκτονήσει για να τον αφήσουν εκτός Εργοτέλης και Αήττητος Σπάτων, αλλά είναι κόντρα στον συμπολίτη, με όλες τις ιδιαιτερότητες αυτών των αναμετρήσεων.
Παρ’ όλ’ αυτά για μένα το σημαντικό παιχνίδι της εβδομάδας, είναι αυτό της Κυριακής με τον Αστέρα Τρίπολης. Μιλάμε για μία ομάδα που είναι πολύ καλή, σίγουρα καλύτερη απ’ όλες όσες αντιμετώπισε έως τώρα.
Εδώ είναι που θα πρέπει ο προπονητής να διαχειριστεί όλη αυτήν την κατάσταση. Πόσο θα ανοίξει το ροτέισον στην αναμέτρηση του Κυπέλλου; Σε ποιους παίκτες θα δώσει την ευκαιρία να δοκιμαστούν σε ένα απαιτητικό τεστ; Ποιους θα αφήσει εκτός, απ’ όσους δείχνουν «μπουκωμένοι» στα τελευταία παιχνίδια; Είναι ερωτήματα στα οποία θα πρέπει να… απαντήσει ο Ισπανός προπονητής του ΑΡΗ, στις πρώτες δύσκολες εξετάσεις τις οποίες καλείται να δώσει.
ΑΠΕΛΑΣΤΕ… ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΑΙΤΗΤΕΣ
Ο Άρης έστειλε την προηγούμενη εβδομάδα επιστολή, ζητώντας ξένους διαιτητές στα παιχνίδια του με τους υπόλοιπους μεγάλους. Κανονικά με αυτά που βλέπουμε κάθε αγωνιστική, όλες οι ομάδες και κυρίως αυτές που μόνιμα αδικούνται, πρέπει να ζητήσουν ξένους διαιτητές σε όλους τους αγώνες της Σούπερ Λιγκ και άμεση… απέλαση των Ελλήνων ρέφερι και βοηθών…
Η πιο ουσιώδης διαφορά που έχει ο Άρηςαπό τους τρεις… χαϊδεμένους, είναι τα σφυρίγματα. Τέσσερις αγωνιστικές στο Πρωτάθλημα και σε όλες έχουμε φάσεις κατά του Άρη. Γκολ του Γιουνές στη Λαμία ακυρώνεται ως φάουλ, πέναλτι στον Γκάμα δεν δίνεται στο Καυτανζόγλειο με τη Λάρισα, ανύπαρκτο πέναλτι δίνεται στον Λεβαδειακό στο Χαριλάου και δύο περιπτώσεις που είναι πολύ πιο κραυγαλέες υπέρ του Άρη δεν σφυρίζονται στα Γιάννενα. Σφυρίγματα βλέπουμε ότι παίρνει ακόμη και ο ανύπαρκτος διοικητικά Παναθηναϊκός. Μόνο ο Άρης αντιμετωπίζεται με αυτόν τον τρόπο από τα… φυντάνια της ελληνικής διαιτησίας!
