Έστειλαν το μήνυμα, έφεραν την ελπίδα και μένει να φανεί το «μέχρι που»
Ο Άρης έκανε το καλύτερο παιχνίδι του εδώ και πολλά χρόνια, σκορπίζοντας χαμόγελα.
Με το Σαββατιάτικο 0-0 με τον Απόλλωνα να έχει προηγηθεί, μετά το πρώτο ημίχρονο να είναι μέτριο, οι περισσότεροι είχαμε συμβιβαστεί με ένα κακό Σαββατοκύριακο.
Μετά όμως ήρθε μία «μαγική» εμφάνιση στο δεύτερο μέρος. Ο Άρης ήταν στο -19, έπαιζε με τον νταμπλούχο Παναθηναϊκό, με μία ομάδα που κοστίζει εκατομμύρια ευρώ, και όμως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Κι όμως ο Αυτοκράτορας τα κατάφερε.
Ένας εκπληκτικός Χάνλαν, ένας Νετζήπογλου με προσωπικότητα και «guts», ο Κάουαν σε ρόλο μαέστρου, έκαναν την διαφορά, ενώ ο Τζούστον έκανε την μπασκέτα του Παναθηναϊκού να υποφέρει. Κάπως έτσι ήρθε μία μεγάλη νίκη, που μακάρι να είναι μόνο η αρχή.
Ο Άρης λοιπόν έδωσε επιτέλους χαμόγελα στον κόσμο. Κατάφερε να κάνει τον κόσμο να θελήσει να επιστρέψει στο Αλεξάνδρειο, να σκεφτεί ότι «ναι, αυτή η ομάδα θα είναι διαφορετική» και να μην φοβάται για την… πίεση του σε κάθε ματς στο Παλέ.
Μετά από χρόνια κάκιστου μπάσκετ ήρθε η ελπίδα ότι -αρχικά- δεν θα πονάνε τα μάτια μας και -στην συνέχεια- ίσως αυτή η ομάδα μπορεί να πετύχει κάτι.
Καλά κάνουν βέβαια όλοι στην ομάδα και κρατάνε τον πήχη χαμηλά. Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά μέχρι που μπορεί να πάει η ομάδα.
Φαίνεται σίγουρα ότι έχουν γίνει κάποιες πολύ καλές επιλογές, ότι στην καλή του μέρα ο Άρης μπορεί να χτυπήσει κυριολεκτικά οποιονδήποτε αντίπαλο.
Δεν χρειάζεται όμως να υπάρχουν παράλογες προσδοκίες. Χρειάζεται να στηριχθεί αυτή η νέα και ορεξάτη ομάδα ώστε να φανεί το μέχρι που μπορεί να πάει.
