Με χιούμορ βαθιά σουρεαλιστικό, η αναρχική, σχεδόν πανκ ταινία, των μοναδικών Monty Python.
“Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν στους Python ως μια μορφή ειλικρίνειας, σε αντίθεση με αυτό που συνήθως παρουσιάζεται στην τηλεόραση”, Terry Gilliam.
Οι ταινίες των Monty Python είναι διαχρονικές καθώς το στυλ, η ευαισθησία και το χιούμορ τους ήταν πάντα υπερσύγχρονο. Το The Meaning of Life (Το Νόημα της Ζωής) γράφτηκε το 1983 από την ομάδα των Βρετανών κωμικών σε σκηνοθεσία Terry Jones, ήταν η τελευταία μεγάλου μήκους ταινία στην οποία πρωταγωνιστούσαν και τα έξι μέλη, Graham Chapman, John Cleese, Terry Gilliam, Eric Idle, Terry Jones και Michael Palin, πριν τον θάνατο του Chapman το 1989.
“Ο Θεός χρειάστηκε εφτά μέρες για να φτιάξει τον κόσμο, οι Monty Python χρειάζονται μόνο μιάμιση ώρα για να τον γκρεμίσουν”.
Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Μήπως είναι η εργασία; Μήπως η μάθηση; Η οικογένεια; Ο πλούτος; Και τι κάνουμε όταν ο θάνατος μας χτυπά την πόρτα;
Οι Monty Python, που με το αναρχικό τους χιούμορ αποτέλεσαν μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία της κωμωδίας, σατιρίζουν μέχρι τελικής πτώσεως κάθε κοινωνικό περιορισμό που μας εμποδίζει να χαρούμε το πραγματικό νόημα της ζωής.
Μέσα από διαφορετικά κεφάλαια παρουσιάζουν όλα τα στάδια της ζωής ενός ανθρώπου, από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, ισοπεδώνουν όλα τα κοινωνικά στερεότυπα, στοχεύουν κατ ευθείαν στην καρδιά του βρετανικού καθωσπρεπισμού, στηλιτεύουν θεσμούς της “πολιτισμένης” κοινωνίας και αφήνουν στον κινηματογράφο ως κληρονομιά, τη δική τους συμβολή για το ποιο είναι τελικά το νόημα της ζωής.
Άδραξαν την ευκαιρία να εξαπολύσουν μια πολυμέτωπη επίθεση στους κοινωνικούς θεσμούς και τις φιλοσοφικές αρχές.
Σχολιάζουν και καυτηριάζουν ζητήματα που σχετίζονται με την ανθρώπινη ύπαρξη, όπως το θαύμα της γέννησης, τα στερεότυπα της εκκλησίας, τα αμαρτήματα της αλαζονείας, της απληστίας και της λαιμαργίας, το Sex, τα κίνητρα του πολέμου, τα ατοπήματα της επιστήμης, τις φιλοσοφικές ασάφειες και την αναπόφευκτη εμπειρία του θανάτου.
Στην ταινία πρωταγωνιστούν 6 αρσενικά ψάρια που κολυμπούν χαλαρά στο ενυδρείο ενός γκουρμέ εστιατορίου, παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω τους, γεγονός που τα οδηγεί να αμφισβητούν το νόημα της ζωής.
Οι καταπιεσμένοι υπάλληλοι μιας ασφαλιστικής εταιρείας ξεκινούν ανταρσία και κηρύσσουν τον πόλεμο στις πολυεθνικές. Τα ψάρια εκπλήσσονται με μια όχι ακριβώς συνηθισμένη σκηνή τοκετού στο νοσοκομείο υψηλής τεχνολογίας. Η αναπαραγωγή είναι διαφορετική στην αναπτυσσόμενη κομητεία του Γιορκσάιρ, όπου ένας Καθολικός εξηγεί στο τεράστιο πλήθος των παιδιών του με ζωηρές μελωδίες γιατί κάθε σπέρμα είναι ιερό και η αντισύλληψη είναι αμαρτία. Στη σχολή των νεοσύλλεκτων, όλοι έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν από το να κάνουν μια ηλίθια άσκηση μπροστά στον λοχία. Αντίθετα, ο Βρετανός αξιωματικός εμφανίζεται στωικός στον πόλεμο των Ζουλού, όπου ένα δαγκωμένο πόδι δεν είναι χειρότερο από ένα τσίμπημα κουνουπιού.
Δεδομένου ότι είμαστε ανούσιοι στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, δεν έχει σημασία αν ένας δότης ήπατος είναι νεκρός ή ζωντανός, όπως επισημαίνει εντυπωσιακά ένας έξυπνος τραγουδιστής. Ο παχύσαρκος καλοφαγάς Creosote δεν έπρεπε να έχει δεχθεί ένα τελευταίο μπισκότο μέντας από τον σερβιτόρο μετά το πλούσιο δείπνο του. Μετά την απόλαυση της χαλασμένης μους σολομού, μια αξιοπρεπής παρέα συνδαιτυμόνων βρίσκονται στον ουρανό, όπου γιορτάζονται τα Χριστούγεννα “à l’américaine”…
Είναι απλώς μια συνάθροιση σκίτσων με μια μοναδική δομή: τα σκίτσα συγκεντρώνονται σε κεφάλαια, το καθένα εστιασμένο σε ένα διαφορετικό στάδιο του ανθρώπινου κύκλου ζωής.
Το μόνο κοινό που έχουμε όλοι ως ζωντανά όντα είναι ότι μια μέρα, θα πεθάνουμε. Το πώς, το γιατί ή το πότε ακριβώς είναι ασαφές μέχρι να είναι πολύ αργά. Αυτή η καθολική έννοια σατιρίζεται έξοχα στο σκίτσο “Θάνατος” που ολοκληρώνει το νόημα της ζωής.
“Προσπαθήστε να είστε ευγενικοί με τους ανθρώπους, αποφεύγετε να τρώτε λίπος, να διαβάζετε ένα καλό βιβλίο κάθε τόσο, προσπαθήστε να ζήσετε με ειρήνη και αρμονία μαζί με ανθρώπους όλων των δογμάτων και εθνών”.
