Το τραγούδι του Ινδιάνου – Γράφει το Κίτρινο Βέλος

Όταν θα έχει ολοκληρωθεί ο, γνωστός και ως, Ε-65 που θα ενώνει την Λαμία με την Εγνατία οδό, αυτοί που μελετάνε και ολοκληρώνουν το έργο, λένε πως το χρονικό διάστημα που θα απαιτείται για την διαδρομή θα είναι 1 ώρα και 45 λεπτά.

Χοντρικά, μαζί με το διάλειμμα του ημιχρόνου, όσο ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Η απόσταση θα έχει μειωθεί. Πολλά πράγματα είναι σχετικά στην ζωή, όπως ο χρόνος, κάποια άλλα λειτουργούν ως οδοδείκτες. Ένα από αυτά είναι η “απόσταση” που χωρίζει δύο 90λεπτα με διαφορά τεσσάρων, περίπου, χρόνων. Το διπλό του Άρη στην Λαμία, τον Αύγουστο του 2018, με αυτό στα Γιάννενα, τον Μάιο του 2022. Πες το και σύμπτωση. Και το ένα και το άλλο, με 0-3. Από τότε, έως και σήμερα, η απόσταση μειώθηκε. Λογικά, η πολεμική εναντίον του Άρη αυξήθηκε. Συνήθως, έτσι θα πηγαίνει αυτό και πρέπει όλοι όσοι νιώθουμε από την ομάδα, τον Σύλλογο, να συσπειρωθούμε ακόμα παραπάνω, κοντά σε αυτήν.

Η αγέλη των λύκων

Ο γιος μου ήταν 2,5 χρονών, εκείνο το βράδυ, μιας Δευτέρας του Αυγούστου του 2018. Μαζί του και με τον πατέρα μου, περιμέναμε να ξεκινήσει και να δούμε από την τηλεόραση, το τελευταίο, προγραμματισμένο, παιχνίδι της 1ης αγωνιστικής, στην πατρίδα και το ομώνυμο γήπεδο του Αθανασίου Διάκου. Στην Λαμία. Με τον αδερφό μου ήμασταν μακριά, δύσκολο να συντονιστούμε και να κατέβουμε. Από 3 ώρες για τον καθένα, με διαφορετική αφετηρία. Τρέχα, γύρευε. Είπα να πάω μαζί με κάτι τσακάλια που άφηναν την Πίνδο για εκεί. Τελευταία στιγμή άλλαξα γνώμη. Στην καλύβα θα έβλεπα τον αγώνα.

Το πρώτο ημίχρονο τελείωσε 0-0, με ένα γκολ μας, ακυρωθέν. Επιθετικό φάουλ. Στο τηλεφώνημα της ανάπαυλας, μετά βίας συγκρατούσαμε τον ενθουσιασμό. Μάλλον, περιμέναμε να δικαιώσει η μπάλα την εικόνα. Όταν αυτή έφυγε από το κεφάλι του Νικολά Ντιγκινί, χτύπησε στο κάτω μέρος του δοκαριού και κατέληξε στα δίχτυα, ένιωσα σαν να με τίναξε ηλεκτρικό ρεύμα! Η πόρτα ήταν ανοιχτή. Πετάχτηκα στην αυλή. Ούρλιαξα.
“Γκόοοοοοοολλλλλλ”! Ο αντίλαλος πολλαπλασίασε την κραυγή, στην ησυχία των βουνών.

Το δεύτερο γκολ ήρθε, ξανά, από κεφαλιά. Ματέο Γκαρσία. Μαθαίναμε τα ονόματα των καινούργιων παιχτών με ιδανικό τρόπο. Ψιχάλιζε στην Στερεά Ελλάδα, σ’ εμάς έβρεχε, εγώ ήμουν μισός μέσα, μισός έξω. Φώναζα, πανηγύριζα, ο πατέρας γελούσε, ο μικρός έδειχνε την κιτρινόμαυρη φανέλα και έλεγε “Άρης”, όπως μπορεί να κάνει ένα παιδάκι και χτυπούσε παλαμάκια. Ένα, ξερό όπως συνηθίζουμε να λέμε, σουτ του Μπρούνο Γκάμα τίναξε το πλαϊνό δίχτυ και έγραψε το 0-3, μέσα σε ντελίριο. Όλοι αγκαλιά και τραγούδι, όλοι ένα, όλα ένα! Από τον αξέχαστο πανηγυρισμό, “θεός του πολέμου”, μέχρι την λήξη σκάρτα 35 και κάτι λεπτά. “Γκόοοοοοοολλλλλλ”, ξανά και ξανά και κάποια στιγμή, νομίζω πως, μία αγέλη λύκων απάντησε από κάπου κοντά, με ουρλιαχτά!

Παίξε για μας

Για το παιχνίδι του Σαββάτου ίσως χρειαστεί ένα ολόκληρο, ειδικό, ξεχωριστό κεφάλαιο. Παρόλα αυτά, θα αφιερωθούν λίγες γραμμές πιο μετά. Ξεκινάω ανάποδα, χρονικά. Μεσημέρι Τρίτης και μέσα στα τόσα, άλλο ένα αυτοκίνητο ξεκινάει για τα Γιάννενα. Σε αγώνα του Άρη στους Ζωσιμάδες είχα να πάω από το μακρινό παιχνίδι του 0-1, με σκόρερ τον Ναφτί. Ένα παιχνίδι οπαδική γιορτή και συνύπαρξη, τότε. Στα δύο, απέναντι, πέταλα μοιρασμένοι εμείς, Γιαννιώτες του Π.Α.Σ. στις κεντρικές κερκίδες. Εισιτήριο φθηνό, μέσα από τον σύνδεσμό τους, με τα διαφορετικά κασκόλ μας, καφέδες, τσίπουρα, ανακάτεμα διαφορετικών ανθρώπων.

Επανέρχομαι στην Τρίτη. Πλησιάζοντας την κερκίδα μας, κατέβαιναν 3 οπαδοί με κυανόλευκα, του Π.Α.Σ. Ασυναίσθητα, αυτόματα σχεδόν, χτυπήσαμε δίνοντας τα χέρια με τον έναν, κινούμενοι αντίθετα. Ένας αμοιβαίος σεβασμός, όπως εκεί, στα κάγκελα της “1”, στο Χαριλάου λίγο καιρό πίσω. Μπήκαμε, βρήκαμε την παρέα των γερόλυκων, συναντήσαμε πολλούς φίλους, από όλη την Δυτική Μακεδονία, την Ήπειρο, την Θεσσαλία, την Νότια και Δυτική Ελλάδα. Κουβέντες πολλές, χαμόγελα, χέρια…
“Χέρια, ρεεεεεε”!!! “Άρης”!!!

Ένα ημίχρονο από εκεί που σταμάτησε εκείνο στην Λαμία. Δύο γκολ σε 25 λεπτά, μία επιβράβευση της ομάδας σε μας, που την τηρήσαμε την υπόσχεση. Ένα “ευχαριστώ” για την παρουσία και το χειροκρότημα, μία ανταπόδοση. “Παίξε για μας. Που δεν σ’ αφήσαμε. Ποτέ!”. “Μ’ έχεις κάνει τρελό και δεν βάζω μυαλό… Αρειανάρα σ’ αγαπώ”!
Πάνω κάτω, συνθήματα, τραγούδια, για όλους. Για εμάς, για όσους “είναι μακριά”, σε αυτόν ή σε άλλον κόσμο, κιτρινόμαυρο κι αυτό. “Αρειανό και αυτό θα τον κάνω…”!

Ο κύκλος που κλείνει…

Πολλοί λένε και γράφουν για έναν αγωνιστικό κύκλο που κλείνει. Ίσως να είναι έτσι, για να ανοίξει ο επόμενος, όσο κι αν αυτό ενοχλεί, όσο κι αν λυσσάνε να τον εμποδίσουν. Όσο κι αν προσπαθούν να χαλάσουν κάθε στιγμή χαράς και κάθε χαμόγελο Αρειανού. Ούτε ένα εικοσιτετράωρο να μην χαμογελάσεις, σου λένε. Με την λήξη, με το σφύριγμα βγαίνει από το συρτάρι το επόμενο σχέδιο, ο καουμπόης με το… Κίτρο είναι το νέα “πιστόλι”. Ο παλιός, γνωστός σερίφης! Τρομάρα του(ς).

Μπορεί, όντως, να αλλάξουν πρόσωπα το καλοκαίρι. Οι αποφασίζοντες γνωρίζουν καλύτερα. Είναι τέτοια τα σημάδια και οι συμπτώσεις που μπορεί να αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Την περασμένη Τρίτη, το βράδυ, στο χορτάρι των Ζωσιμάδων, τελείωσαν παρέα το παιχνίδι ο Κουέστα, ο Δέλη, ο Γκάμα, ο Ματέο. Αν δεν είχε προηγηθεί η αβλεψία, η λάθος εκτίμηση με την απομάκρυνση του Ντιγκινί, θα ήταν όλοι εκεί, όπως τότε, το ιδανικό κλείσιμο μιας εποχής, που σηματοδοτεί την καθιέρωση του Άρη στο πάνω επίπεδο. Κι όμως, εμένα μου φάνηκε πως δεν έλλειπε. Για μία στιγμή, στην έξαψη των συναισθημάτων, σαν να είδα καθισμένο τον “θεό του πολέμου”, εκεί, στην γραμμή!!

Η φωτιά στην μέση

Γυρίζω λίγο πίσω. Στο σημείο καμπής, στην ρωγμή του κιτρινόμαυρου χρόνου. Πιστεύω πως τα όσα βίωσα, μαζί με χιλιάδες Αρειανάκια, μικρά και μεγάλα, το Σάββατο που προηγήθηκε της τελευταίας αγωνιστικής των play off, θα αποτελούν μνημείο αναφοράς για πολλά χρόνια. Η ευχή μου είναι να λέμε πως “τότε έγινε η αρχή”. Να μην είναι μία “στείρα αναφορά”, “μία Μαδρίτη” και μία επέτειος για τα site. Εκείνο το 15λεπτο έχει επί μέρους ανάλυση και εξήγηση. Χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο αποτελείται από το 8λεπτο 78′-86′. Η σπίθα που βάζει ο Πάλμα, η φωτιά που ανάβει ο Μαντσίνι. “Κι όμως η φλόγα δεν θα σβήσει, αφού μας γέννησαν οι πυρκαγιές”!

Ο Άρης που ήξερα για δεκαετίες θα “έσβηνε”, στο ελάχιστο κεκτημένο. Θα θωρακίζονταν στο ασφαλές σκορ και θα πήγαινε στην Ήπειρο να παίξει την παρτίδα. Δεν θα φλέρταρε με την στιγμή που εκδικείσαι τον κακό σου εαυτό, που αλλάζεις το DNA και την κοσμοθεωρία σου. Θα έδινε δικαίωμα. Στους γνωστούς. ΘαΑυτό περίμεναν κι αυτοί, εξάλλου. Θα έδινε άλλοθι. Στον εαυτό του.

Η βραχνή φωνή του εκφωνητή του γηπέδου είναι η πρώτη που έδωσε το σύνθημα. “Αρειανάρα βάλε κι άλλο γκολ”. Το ορκίζομαι. Το άκουσα. Η κερκίδα ακολούθησε άμεσα. Ο Καμαρά πήρε σβάρνα κάθε αμυντικό της Α.Ε.Κ., ο τεράστιος Γκάμα δεν σούταρε αλλά πάσαρε, ο Ματέο έπρεπε να παλέψει κι εκεί, στο 93′, με κάθε δαίμονά του. Δοκάρι, πίσω, πάγωμα του μυαλού και του χρόνου. Σουτ, πλασέ, κόντρα στην κίνηση του τερματοφύλακα, πάνω από τον αμυντικό. Φυσάει, κόντρα! Τα 7 λεπτά, από το 86′ έως το 93′, αλλάζουν την νοοτροπία μίας ομάδας που πάλεψε γι’ αυτό. Που έδωσε η ίδια ελπίδα, όταν φαινόταν πως είχε χαθεί κάθε ίχνος. Μίας ομάδας που έδωσε βάρος στην φανέλα και που, στα δικά μου μάτια, των 35 και πλέον χρόνων κοντά της, την έκανε επιτέλους να φτάσει τον κόσμο της. Οφείλει να τον ξεπεράσει. Να πάρει προκρίσεις και να φέρει τον τίτλο, απαρχή για την νέα εποχή. Αυτό είναι το πιο πάνω επίπεδο. Εκεί θα κλείσει ο επόμενος κύκλος…

ΥΓ Κάποτε, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου πήρε θέση για το τότε επικείμενο κλείσιμο του Τμήματος λαϊκής και παραδοσιακής μουσικής στα Τ.Ε.Ι. Άρτας. Κλείνοντας το κείμενό του, ανέφερε:
“… χρησιμοποιήστε την αρχέγονη φλόγα της μουσικής κι ανάψτε μια φωτιά στη μέση, να ‘ρθουν να ζεστάνουν τα χέρια τους οι παγωμένοι.”!
Αυτό το παραλληλίζω με τα της ομάδας, τα όσα της συμβαίνουν. Ελάτε, τραγουδήστε, ζεσταθείτε από Άρη!

ΥΓ 2 Το τραγούδι του Χαριλάου, του Κλεάνθης Βικελίδης, αυτό των Ζωσιμάδων ή της Λαμίας, του κάθε γηπέδου που παίζει ο Άρης είναι η απάντηση σε κάθε ύπουλο σχέδιο που εξυφαίνεται.
Νιώθω πως κλείνει, σιγά σιγά κι ένας ακόμα κύκλος, όμως. Πως έρχεται η ώρα να επανέλθω στις ρίζες. Μία οπαδική αποστολή, από την γωνιά του yellowradio.gr , βγήκε εις πέρας. Στο φινάλε, πρέπει να ξέρεις πότε να κάνεις χώρο.
“Πάνω απ’ όλα ο Άρης” και όχι τα πρόσωπα, έρχεται να θυμίσει η φωνή του θρυλικού “τάπα” και αυτό οφείλω να έχω κατά νου, σιγοτραγουδώντας το τραγούδι του Ινδιάνου… https://m.youtube.com/watch?v=Yq6J7EIz8i0

Σάββατο, 21 Μαΐου 2022
Κίτρινο Βέλος