Ήταν μέσα στο Κλεάνθης Βικελίδης, σε έναν αγώνα του Άρη με τον Εθνικό Νέου Αγιονερίου στα πιο μαύρα χρόνια. Τότε ήταν που έμαθα από έναν άνθρωπο που εμπιστευόμουν (και εμπιστεύομαι) με κλειστά μάτια, ότι ξεκινάει ένα νέο ραδιόφωνο για τον Άρη.
«Ο Πέτρος θέλει να το πούμε Yellow, το συζητάμε ακόμη», μου είχε πει ο Δημήτρης Κάμτσιου, ένας εκ των τεσσάρων που στήριξαν αυτή την προσπάθεια. Να πω την αλήθεια εκείνη τη στιγμή δε θα μπορούσα να φανταστώ, δε θα μπορούσα να κατανοήσω τι θα γινόταν τα επόμενα χρόνια.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν τους έχω ρωτήσει, αλλά θεωρώ ότι και οι ίδιοι οι… αφανείς πρωταγωνιστές δε θα μπορούσαν να φανταστούν τη διάρκεια, την ποιότητα, αλλά και τα συναισθήματα αυτού του ταξιδιού που συνεχίζει να μην έχει ημερομηνία λήξης.
Τόσο παράλογο που σχεδόν… έβγαζε νόημα
Σήμερα γυρνάω τον χρόνο πίσω και σκέφτομαι πόσο παράλογο ήταν αυτό το εγχείρημα. Σε μία εποχή που ο Άρης έπαιζε στη Γ’ Εθνική στο ποδόσφαιρο με μία ανίκανη διοίκηση. Σε μία εποχή που το μπάσκετ μόλις είχε ανακάμψει από τα μπαν και δεν είχε ούτε επενδυτή, ούτε ιδιαίτερα χρήματα.
Πώς θα κρατήσεις το κοινό; Πώς θα προσεγγίσεις διαφημίσεις; Με τα ματς κόντρα στον Άρη Ακροποτάμου και τους παιχταράδες τύπου… Λαμάρκους Ριντ; Κανονική επιχειρηματική αυτοκτονία θα έλεγαν πολλοί, από ανθρώπους που μάλιστα δεν δήλωσαν ποτέ εκατομμυριούχοι.
Αυτά βέβαια να πω την αλήθεια δε τα σκέφτηκα δευτερόλεπτο εκείνη την εποχή. Μέσα στο παράλογο της κατάστασης, όλα έβγαζαν νόημα. Όλα τα παραπάνω που αναφέρονται ως ανασταλτικοί παράγοντες ήταν ακριβώς αυτά που αποτέλεσαν το εφαλτήριο για τη δημιουργία του Yellow Radio.
Ακριβώς για αυτό δημιουργήθηκε το Yellow Radio. Ακριβώς επειδή ο Άρης έπαιζε με τους Καμπανιακούς, ακριβώς επειδή ο Αντεκμπόγιε ήταν ο βασικός πλέι-μέικερ του Αυτοκράτορα, ακριβώς επειδή τα τμήματα του ερασιτέχνη πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Ακριβώς για αυτό, γιατί με όσα συνέβαιναν, χρειαζόμασταν ένα ραδιόφωνο.
Το Yellow δημιουργήθηκε επειδή όλα ήταν μαύρα και χρειαζόμασταν και λίγο… κίτρινο. Χρειαζόμασταν μία φωνή που θα διασφαλίσει ότι ο Αρειανός θα μπορεί να ακούσει, να μιλήσει, να συζητήσει για την αγαπημένη του ομάδα. Όλα αυτά χωρίς να αναγκαστεί να βυθιστεί σε μία τοξική κατάσταση από ΜΜΕ τα οποία… ευκαιρία έψαχναν να βγάλουν τον Άρη από τα προγράμματα τους.
Βέβαια ακόμη και τότε, μέσα σε όλο τον ενθουσιασμό που υπήρχε στη σκέψη ο Αρειανός θα συνέχιζε να έχει φωνή, πάλι δε μπορούσα να φανταστώ τη σημασία της ύπαρξης του Yellow στο σήμερα της Θεσσαλονίκης.
Αναρωτιόμασταν… μέχρι που;
Το Yellow ήταν ωραίο εγχείρημα από την αρχή, αλλά το μέχρι που θα έφτανε είναι κάτι που κανείς δεν ήξερε. Στην αρχή δε μπορούσε καν να υπογράψει κάποιος ότι θα βρεθεί συχνότητα -άλλωστε ιντερνετικά είχαμε ξεκινήσει-.
Σκεφτείτε ότι ήμασταν όλοι ενθουσιασμένοι όταν βγάλαμε την πρώτη εκτός έδρας μετάδοση αγώνα της ομάδας. Ήταν σε ένα μεσημεριανό 0-4 επί της Αναγέννησης Γιαννιτσών με τον γράφων στο στούντιο, τον Μιχάλη Σουνά στη μετάδοση και τον Πέτρο Γαβριηλίδη… σε αναμμένα κάρβουνα μην πάει τίποτα λάθος. Όταν έχεις πάει σε Νορβηγία, Ισραήλ και Καζακστάν, ο ενθουσιασμός μάλλον φαίνεται παράλογος. Δεν ήταν όμως.
Γιατί σε κάθε κατάκτηση του Yellow αναρωτιόμασταν όλα τα μέλη του: «μέχρι που θα πάει αυτό;». Αναρωτιόμασταν όταν ήμασταν ιντερνετικά αν θα βρούμε συχνότητα, αναρωτιόμασταν αν θα βγάζουμε μεταδόσεις, αν αυτές θα βγαίνουν καλά από θέμα ήχου και ποιότητας, αν θα πηγαίνουμε σε εκτός έδρας παιχνίδια, αν θα στηρίξει ο κόσμος το εγχείρημα.
Όταν έφτασε το 19′ αναρωτιόμασταν «πώς θα πάμε Νορβηγία»; Το ταξίδι δεν ήταν εύκολο για κανέναν και πόσο μάλλον για ένα μέσο που πάλευε κάθε μέρα με θεούς και δαίμονες. Μη σας κουράζω με λεπτομέρειες, τα ξέρετε, τα ακούγατε. Ο Δημήτρης πήγε στο Μόλντε, πήγε στο Τελ Αβίβ, πήγε στην Αστάνα, όπως θα πάει και στη… Σιβηρία αν χρειαστεί.
Μετά απλά συνεχίσαμε να αναρωτιόμαστε «μέχρι που»; Μέχρι που μπορεί να φτάσει το Yellow; Μπορεί να ανέβει και άλλο η ακροαματικότητα; Μπορούσε. Μπορεί να κάνει ακόμη περισσότερες ώρες πρόγραμμα; Μπορούσε. Μπορεί να έχει ακόμη καλύτερους συνεργάτες; Μπορούσε.
Βέβαια το πιο σημαντικό ερώτημα ήταν πάντα το εξής: Μπορεί να μείνει στο μυαλό του Αρειανού ότι υπάρχει ένα ραδιόφωνο που με τα καλά και τα στραβά του είναι ανεξάρτητο, ξεκάθαρο και δίνει βήμα σε όλες τις απόψεις; Επιτρέψτε μου να θεωρώ ότι μπόρεσε.
Ένα θλιβερό καθήκον
Δυστυχώς όμως το Yellow Radio επιφορτίστηκε και με ένα άλλο καθήκον. Να δίνει καθημερινά μία μάχη που κανείς δεν τολμάει να δώσει.
Ζούμε σε μία Θεσσαλονίκη μουντή και ασπρόμαυρη. Σε μία Θεσσαλονίκη που δεν είναι ελεύθερη, όσο και αν πείραξε κάποιους που ειπώθηκε από επίσημα χείλη. Με όλα όσα έχουν συμβεί, το Yellow Radio έχει το ιερό καθήκον να μην ξεχνάει, να μην κάνει πίσω, να φωνάζει, να διεκδικεί, να δίνει φως σε καταστάσεις που κάποια (πολλά) αρρωστημένα μυαλά θέλουν να ξεχαστούν.
Το Yellow Radio ήταν -και παραμένει- το μόνο μέσο στην Ελλάδα που ασχολήθηκε και ασχολείται με τη δολοφονία του Τόσκο Μποζατζίσκι. Κανένα μέσο δεν είχε και δεν έχει το θάρρος συντεταγμένα να μιλήσει για τη δολοφονία, για τους δολοφόνους, για την τιμωρία που δεν τους επιβλήθηκε ποτέ.
Κανενας δεν είχε το θάρρος να μιλήσει για τις μαρτυρίες που ξαφνικά δεν έπαιξαν ρόλο. Κανένα μέσο της χώρας δε τόλμησε καν να αναρωτηθεί για την αξιοπιστία των μαρτύρων που εμφανίστηκαν από τον… ουρανό και αθώωναν τους υπόπτους.
Ακόμη και την υπόθεση του Άλκη βλέπεις αηδιασμένος ότι προσπαθούν να την καλύψουν σιγά-σιγά, να λειάνουν της γωνίες, να προσθέσουν φανταστικούς παράγοντες σε περιστατικά για να ισοφαρίσουν ένα από τα χειρότερα εγκλήματα που έχει δει η πόλη μας εδώ και χρόνια.
Εδώ έρχεται η ευθύνη του Yellow, η ευθύνη να πέσει φως σε ότι συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη. Γιατί δεν είναι μόνο τα δύο παιδιά που δολοφονήθηκαν από αυτή την αρρωστημένη κατάσταση. Είναι πολλά παιδιά που στάθηκαν «τυχερά» που κατέληξαν σε κρεβάτι γιατρού και όχι ιατροδικαστή.
Αν λοιπόν με ρωτήσει κάποιος ποιο είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του Yellow, είναι το να ρίχνει φως σε αυτές τις υποθέσεις. Να μιλάει για την αρρωστημένη κατάσταση στη Θεσσαλονίκη, για το πως συντηρείται, για τους πολιτικούς που φοβούνται να κάνουν έστω και μία δήλωση.
Να έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τα μέσα που προσπαθούν να υποβαθμίσουν αυτό που συμβαίνει, να μιλάει για τα πανό στήριξης στους δολοφόνους και για τα συνθήματα που ζητωκραυγάζουν τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν.
Αυτή είναι η πιο σημαντική ιδιότητα του Yellow. Να κερδίζει το ψέμα, να κερδίζει αυτούς που στον βωμό μίας καρέκλας πολιτικού ή ενός καλύτερου μισθού είναι έτοιμοι να κοιτάξουν από την άλλη όταν συμβαίνουν όλα τα παραπάνω.
Πρόκειται για μία μάχη που κανένας στην Ελλάδα δεν τολμάει να δώσει, αλλά το Yellow Radio την κερδίζει καθημερινά.
Το «αποτύπωμα» του Yellow Radio
Μέσα σε όλα θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε ότι το Yellow Radio έχει αφήσει το δικό του αποτύπωμα στη δημοσιογραφική Ελλάδα.
Το Yellow Radio έχει βγάλει δημοσιογράφους που βρίσκονται στα κορυφαία ειδησεογραφικά μέσα της Βορείου Ελλάδος. Παιδιά που ξεκίνησαν από το Yellow βρέθηκαν γραφεία τύπου σε επαγγελματικές ομάδες, ενώ ραδιόφωνα και σάιτ της Αθήνας εμπιστεύτηκαν δημοσιογράφους που ξεκίνησαν από το Yellow.
Μέσα σε όλα λοιπόν, το ραδιόφωνο αυτό έχει αφήσει το δικό του αποτύπωμα και στη δημοσιογραφική Ελλάδα, αποτελώντας το σημείο έναρξης στο ταξίδι πολλών ανθρώπων προς το κυνήγι των στόχων της ζωής τους.
