Με τους παλμούς να έχουν πέσει κάπως μετά την Κυριακή, θα προσπαθήσω να γράψω 5 πράγματα για το «πραγματικά» σημαντικό ματς που θα κλείσει την χρονιά του ποδοσφαιρικού τμήματος.
Ματς που είναι το σημαντικότερο για την ομάδα τα τελευταία 14 χρόνια. Αυτό του Σαββάτο θα είναι και όχι αυτό που πέρασε της Κυριακής. Θα μου πείτε τι μας λες ρε μεγάλε, χρυσώνεις το χάπι τώρα; Όχι, το αντίθετο. Ρεαλιστικά μιλάμε. Επειδή τα έφερε έτσι η τύχη, δεν πρέπει να μας μπερδέψει στον τελικό μας στόχο που είναι ένας τίτλος για εμάς, αυτός του Κυπέλλου, που σύμφωνα με τις δυνατότητες μας είναι απολύτως εφικτός.
Ναι, είχαμε ιστορική ευκαιρία την Κυριακή να σταματήσουμε την αδιανότητη ρέντα του φυσικού μας αντιπάλου, που όπως φάνηκε έμοιαζε αδύνατο. Όχι γιατί δεν ήμασταν καλοί, το κάθε άλλο, η ομάδα σκύλιασε πιάνοντας τον ρυθμό της κερκίδας που ήθελε τη νίκη και όχι την ισοπαλία. Ο Άρης έκανε αυτό που κάνει πάντα με οποιονδήποτε αντίπαλο. Έπαιξε για τη νίκη και όχι για κάτι άλλο. Αυτό το γράφω γιατί πολλοί σταθήκανε στο 3-3 με την ΑΕΚ στις καθυστερήσεις, που επί της ουσίας αυτό το ματς κατεύθυνε το πρωτάθλημα, πάντα υπό το πρίσμα μιας συγκεκριμένης λογικής. Εκεί πάλι ο Άρης έπαιξε για να κερδίσει και θυμίζω πως ήταν την τελευταία αγωνιστική της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος, αποτέλεσμα που έδωσε την πρωτιά στον «συμπολίτη».
Με τους παλμούς να έχουν πέσει κάπως μετά την Κυριακή, θα προσπαθήσω να γράψω 5 πράγματα για το «πραγματικά» σημαντικό ματς που θα κλείσει την χρονιά του ποδοσφαιρικού τμήματος. Ματς που είναι το σημαντικότερο για την ομάδα τα τελευταία 14 χρόνια. Αυτό του Σαββάτο θα είναι και όχι αυτό που πέρασε της Κυριακής. Θα μου πείτε τι μας λες ρε μεγάλε, χρυσώνεις το χάπι τώρα; Όχι, το αντίθετο. Ρεαλιστικά μιλάμε. Επειδή τα έφερε έτσι η τύχη, δεν πρέπει να μας μπερδέψει στον τελικό μας στόχο που είναι ένας τίτλος για εμάς, αυτός του Κυπέλλου, που σύμφωνα με τις δυνατότητες μας είναι απολύτως εφικτός.
Ναι, είχαμε ιστορική ευκαιρία την Κυριακή να σταματήσουμε την αδιανότητη ρέντα του φυσικού μας αντιπάλου, που όπως φάνηκε έμοιαζε αδύνατο. Όχι γιατί δεν ήμασταν καλοί, το κάθε άλλο, η ομάδα σκύλιασε πιάνοντας τον ρυθμό της κερκίδας που ήθελε τη νίκη και όχι την ισοπαλία. Ο Άρης έκανε αυτό που κάνει πάντα με οποιονδήποτε αντίπαλο. Έπαιξε για τη νίκη και όχι για κάτι άλλο. Αυτό το γράφω γιατί πολλοί σταθήκανε στο 3-3 με την ΑΕΚ στις καθυστερήσεις, που επί της ουσίας αυτό το ματς κατεύθυνε το πρωτάθλημα, πάντα υπό το πρίσμα μιας συγκεκριμένης λογικής. Εκεί πάλι ο Άρης έπαιξε για να κερδίσει και θυμίζω πως ήταν την τελευταία αγωνιστική της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος, αποτέλεσμα που έδωσε την πρωτιά στον «συμπολίτη».
Εκεί βέβαια ακούγαμε πως έκλεισε τα μάτια ο Θεός, αλλά πριν μια εβδομάδα στο 2-0 του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ, οι ευχαριστίες και οι ευχές εκατέρωθεν δίναν και παίρναν. «Ευχαριστούμε τον Ολυμπιακό για τη νίκη του με την ΑΕΚ» οι μεν, «καλή τύχη στην κατάκτηση του πρωταθλήματος» οι δε. Θα φανούν όλα αυτά φυσικά στις επόμενες εκλογές της ΕΠΟ, εκεί που ακούγεται στο «μπαρασκήνιο» πως έχει γεννηθεί μία νέα συμμαχία από τα… παλιά!
Ρέντα => Η εύνοια της τύχης στα τυχερά παιχνίδια
Η στιγμή που έκρινε κατ΄εμέ το πρωτάθλημα είναι μία. Το 78’ λεπτό του ΠΑΟΚ – ΑΕΚ. Εκεί λοιπόν η ΑΕΚ προηγείται με 1-2. Σε ένα ρεσιτάλ προπονητικής βλακείας ο Αλμέιδα βγάζει τον Πόνσε και τον Ρότα, τον επιθετικό και τον δεξιό του μπακ, για να βάλει τον Λιβάι και τον Τσούμπερ, έναν φορ και έναν ακραίο επιθετικό. Παίρνει τον Πινέδα που είναι όλο το κέντρο της ΑΕΚ και τον βάζει δεξιό μπακ στη θέση του Ρότα, γυρίζοντας το σύστημα σε 4-4-2, δηλαδή με έναν λιγότερο παίκτη στο κέντρο και έναν έξτρα επιθετικό. Όχι απλώς έναν παίκτη του κέντρου, τον καλύτερο παίκτη της μεσαίας γραμμής της ΑΕΚ. Απευθείας πήρε ο ΠΑΟΚ τον έλεγχο και γύρισε μέσα σε 10 λεπτά το παιχνίδι σε 3-2. Μιλάμε για προπονητική αφέλεια που ούτε σε ακαδημίες βλέπεις.
Επιστρέφω στα δικά μας. Η ομάδα την Κυριακή ήταν εξαιρετική, δεν έχω κανένα μα κανένα παράπονο. Δέχθηκε 2 φάσεις σε όλο το ματς, από κατοχές που δώσαμε εμείς φτηνά. Στο πρώτο γκολ, ο Μορόν έχασε «εγκληματικά» τη μπάλα στο κέντρο πάνω στο επιθετικό μας τρανζίσιον και ήμασταν ανοιχτοί πίσω, ενώ στο δεύτερο γκολ τη μπάλα την έχασε φτηνά ο Σαβέριο. Η μόνη ένσταση μου για την Κυριακή ήταν οι τελευταίες αλλαγές του Άκη. Ήταν οι τέλειες επιλογές και αυτό φάνηκε, αλλά μπήκαν αργά. Το 86’ δεν είναι στιγμή να βάλεις έξτρα παίκτη στην επίθεση όταν κυνηγάς το σκορ από το 62’ και έχουν μείνει με 10 από το 78’. Δεν έχω καμία αμφιβολία πως αν είχαν άλλα 5-10 λεπτά στα πόδια τους ακόμη, ειδικά ο Φέτφα που πετούσε, θα γύριζε τελείως το παιχνίδι.
Για τον τελικό
Αν πιάσουμε την απόδοση της Κυριακής δεν έχω αμφιβολία για τον τελικό, καμία. Θα είναι άλλο ματς όμως, δεν περιμένω τέτοια ένταση, γιατί θα είναι χωρίς κόσμο. Νομίζω πως όλος ο οργανισμός και κατά συνέπεια και οι παίκτες έχουν αντιληφθεί τι σημαίνει αυτό το τρόπαιο. Ο Άκης Μάντζιος επίσης που είναι και ο «μεσάζων» του έξω κλίματος και των παικτών, που είναι ξένοι και επαγγελματίες. Η αλλαγή προπονητή του αντιπάλου είναι κακή συγκυρία για εμάς, καθώς το κάκιστο κλίμα με τον Τερίμ όπως και οι προπονητικές του «πινελιές» με 3 και 4 επιθετικούς σε κάποια σχήματα, θα ήταν βούτυρο στο ψωμί μας, αλλά ok, εμείς τον στόχο μας και τη δουλειά μας χωρίς να μας νοιάζει ο αντίπαλος.
ΥΓ. Η ΕΠΟ πλέον ξεφτιλίζεται και στα κυβερνητικά στελέχη που ασκούν δημόσια κριτική τύπου «διοργανώνουμε Ευρωπαϊκό τελικό και δεν μπορούμε να κάνουμε έναν τελικό Κυπέλλου με κόσμο». Μιλάμε για ιστορικές ντροπές και πρώτες παγκοσμίως περιπτώσεις. Μονό εδώ αυτά θα τα βρεις. Να παίζει η ομάδα σου για τρόπαιο και να μην μπορείς να πας να τη δεις επειδή άνθρωποι που πληρώνονται για να οργανώνουν αυτούς τους αγώνες, δηλαδή αυτή είναι η δουλειά τους, να μην μπρορούν να την κάνουν παρά τους παχυλούς μισθούς που παίρνουν…
ΥΓ1.
“50 χρόνια περιμέναμε για αυτή τη βραδιά
Θα τραγουδάμε όλη νύχτα κι ούτε πόνος ούτε χαρά
Οι εραστές έχουν ανάψει κι ορκιστήκαν να ‘ναι πιστοί
50 χρόνια περιμέναμε για αυτή τη γιορτή”
