Είχα πολλά χρόνια να δω αγώνα του Άρη και να μην μπορώ να βρω κάτι να πιαστώ και αυτό ανεξαρτήτως αποτελέσματος, καθώς η μόνη διαφορά στο 0-0 θα ήταν η “ματς που δεν μπορείς (με τίποτα) να κερδίσεις, μην το χάνεις” έστω, χιλιοειπωμένη ατάκα. Ούτε αυτό μπόρεσε, το “Χ”, ένας βαθμός ελάχιστος, ως αποτέλεσμα ελάχιστης προσπάθειας και ατομικά και συνολικά.
Ξεκινάω ανάποδα.
Παίχτες: Ντένις 5, Φαμπιάνο 5, Μπράμπετς 5, Σούντγκρεν 5, Σάκιτς 5, Σάσα 4, Μπαντού 6, Μαντσίνι 6, Μπερτόλιο 6, Ιτούρμπε 6, Καμαρά 4
Αλλαγές: Γκάμα 6, Αλί 5, Χαΐροβιτς 5, Γκάνεα 6, Μάνος (λόγω χρόνου και παιχνιδιού ροντέο, πλέον) δεν κρίνεται
Προπονητής: Μάντζιος 2
Τάση πτωτική, εμφάνιση θλιβερή, παίχτες ασύνδετοι, στα χαμένα, προπονητής που κάνει το ανάποδο απ’ ό,τι τέσσερις μέρες πίσω. Θυμίζω, στο ματς με Ο.Φ.Η. αλλαγές τρεις, όλες μετά το 75′. Σήμερα, αλλαγές πέντε, όσες δικαιούται, η τελευταία στο 65′ περίπου. Σημάδι πίεσης, άγχους ενδεχομένως. Ένδειξη ότι “ακούει”, δυστυχώς, τον περίγυρο, τα social media, την κερκίδα που λέμε.
Αποφασίζεται διπλή αλλαγή στο ημίχρονο, αλλαγή σε 4-4-2. Λίγη σημασία έχει ένα σύστημα από μόνο του, όταν δεν μπορείς να το αξιοποιήσεις μέσω ρόλων, ειδικών εντολών και έλλειψης, όπως δείχνει η εικόνα, επιθετικής τακτικής. Ίσα ίσα, λειτουργεί ως μπούμερανγκ, όπως έγινε στην Νίκαια που, η αλλαγή Μπερτόλιο αρχικά και το 4-4-2 στην συνέχεια έστειλε το ένα περισσευούμενο, αντίπαλο αμυντικό χαφ πάνω στον Εντιαγέ, αποκόπτοντας κάθε επιθετική χρησιμότητά του. Άλλος ένας αντίπαλος προπονητής που λέει “ευχαριστώ” σε δώρα. Η αρχή του κακού, της ήττας εννοώντας, γιατί η κακή εικόνα του πρώτου σαρανταπενταλέπτου συνεχίστηκε και επιδεινώθηκε. Ένα καμπανάκι, οριακά ακυρωθέν, γκολ οφσάιντ αυτοί, μία ευκαιρία μετά το 40′ εμείς. Δημιουργοί Μπερτόλιο – Ιτούρμπε, αλλαγή και οι δύο (!!) στο ημίχρονο. Επιπρόσθετα, τα θεωρητικά βαριά σου όπλα, οι μεταγραφές, πλην των στόπερ, απενεργοποιούνται, με αυτόν τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας. Ευκαιρία στο 55′ περίπου, οι άλλες δύο (κεφαλιές) μετά το 80′. Χάθηκε το δυνατό όπλο, της υψηλής κατοχής, η μπάλα όταν κινούμασταν μεσοεπιθετικά πήγαινε έως 10 μέτρα κάτω απ’ το κέντρο, όσες φορές έφτανε έξω απ’ την αντίπαλη περιοχή γίνονταν με το… στανιό. Μετά; Εμπνεύσεις και προσευχή να γίνει κάνα λάθος. Αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο, που απαιτεί σκακιστή και όχι ταβλαδόρο, όπως λέγαμε δύο βδομάδες πίσω. Τάβλι λοιπόν και αναμενόμενα εικόνα καφενείου.
Κάποιοι από μας υπερασπίζονται την άποψη πως “πας με την πεπατημένη, τον περσινό κορμό και εκεί μπολιάζεις παίχτες” άποψη. Κάποιοι άλλοι, ίσως λένε πως, ορθά γίνονται τόσες αλλαγές, έξι στην βασική ενδεκάδα της Νίκαιας, άλλοι τόσοι την πρώτη αγωνιστική και πως δεν μπορεί να τους “δέσει” ή δεν δουλεύονται καλά απ’ τον υπεύθυνο αγωνιστικού. Σίγουρα, η κάθε εκτίμηση ή προσέγγιση έχει τα συν και πλην και ακόμα σιγουρότερα οι υπεύθυνοι για το όποιο πλάνο πρέπει να είναι το τιμ όσων παίρνουν τις τελικές αποφάσεις.
Με όσα άντεξα και είδα, όλο το ματς δηλαδή, σήμερα ο προβληματισμός είναι βαθύτερος. Ξεκινάει απ’ αυτό που χτίστηκε και βασιζόταν το περσινό πλάνο, τα αποδυτήρια δηλαδή και επεκτείνεται στο χορτάρι, που είναι ο καθρέφτης της συνολικής λειτουργίας ενός σωματείου. Του Άρη, που μας καίει και μας ενδιαφέρει. Όλο αυτό, έχει προεκτάσεις και στην διοίκηση, φυσικά. Οι λεγόμενες και ως “επενδύσεις” δεν αρκούν για τα καλά λόγια. Το γήπεδο, τα αποτελέσματα εντός (και εκτός) του, σε υποβάλλουν και σένα στο πεδίο της κριτικής.
Όπως λέει και ο φίλος, ο “Ένταμ”, όταν μιλήσαμε μετά το τέλος, “Η εικόνα του γκολ καθρεφτίζει την νοοτροπία και την ψυχολογία μας, αδερφέ”. Τέσσερις παίκτες “πέφτουν” σε έναν, φεύγει η μπάλα από αυτόν, πάει εκτός περιοχής όπου ο πέμπτος παίκτης μας βάζει κόντρα, στρώνεται στον τρίτο δικό τους, φωτοβολίδα στο παράθυρο. Οι τρεις κέρδισαν τους πέντε. Συμβαίνει. Κάτι δηλώνει, όμως. Ειδικά όταν οι τρεις είναι, στα χαρτιά τουλάχιστον, κατώτερης ποιότητας και αγωνιστικής αξίας. Την πνευματική ετοιμότητα και προσέγγιση. Αλλά και τα αγωνιστικά δικαιώματα που έδωσες, δημιουργώντας συνθήκη κινδύνου για την άμυνά μας. Αυτή που το αποτέλεσμά της το βλέπουν άπαντες. Όλα στα εξηγεί η μπάλα, που δεν μπορεί να παιχτεί με πάσα στα 5-10 μέτρα. Αισθάνεται και δικαιώνει όποιον πιστεύει, ενεργεί σοφά, με την ελπίδα της νίκης. Ή τιμωρεί. Παρασκευή βραδάκι, 17 Σεπτεμβρίου. Σοφίας, Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδας. Πρώτα Σοφίας. Λείπει απ’ τον Άρη.
Το μετά; Ποιο το μέλλον; Η αίσθηση και θεωρώ όχι μόνο, η δική μου, λέει “αλλαγή προπονητή”. Αν θα είναι πριν ή μετά τον Παναθηναϊκό την Τετάρτη, μικρή σημασία έχει. Άλλο ένα δείγμα έλλειψης σοφίας, διοικητικής. Άλλαξαν δύο την ίδια, πάνω κάτω, περίοδο. Παντελίδης, Ένινγκ. Γνωρίζοντας το ποδοσφαιρικό τοπίο, εντός αλλά και στην χώρα, σε συνδυασμό με τα προαναφερόμενα, ακολουθεί ο Μάντζιος. Θα γινόμουν αιρετικός, να γραψω πως θα ήθελα να δω, τώρα ειδικά, την διοίκηση να τον στηρίζει, να τον κρατάει και το ίδιο να κάνουν οι παίχτες. Να τον στηρίξουν, με προσπάθεια, νίκες, βαθμούς. Όχι γιατί είμαι προσωπολάτρης. Μόνο και πάνω απ’ όλα ο Άρης, για μένα. Γιατί, ζητάω η ομάδα μου να λειτουργεί και να είναι σοβαρή. Και στις στραβές εποχές. Το πιο πιθανό, παρά τα παραπάνω, λέει “αλλαγή”, ένας ανορθόδοξος τρόπος λειτουργίας, που στο φινάλε, τρεις σαιζόν δικαίωσε το ζητούμενο. Εξάδα και Ευρώπη. Το “πάτωμα”, που λέγαμε, που πρέπει να έχει ο Άρης, ως μέγεθος. Υπήρξα υπερασπιστής του προπονητή μας και των αποτελεσμάτων του, αλλά δεν βρίσκω τρόπο και λόγο να μακροημερεύσει στον πάγκο. Θα βρω λογική και στο λεγόμενο και ως “ηλεκτροσόκ”!
Τέτοιες μέρες πέρσι έγραφα για “την μέρα της Μαρμότας”, ταινία που πρέπει να δείτε όλοι. Κλείνει η κινηματογραφική παρένθεση. Πιθανότατα, όσο δεν θα γίνεται σοβαρή προσέγγιση στα “πού θέλω να πάω ως ομάδα”, “πώς θέλω να γίνει αυτό”, “τι στόχευση και πλάνο έχω και πώς το επικοινωνώ στον κόσμο” ερωτήματα, θα συνεχίσει να ισχύει το ίδιο κάθε τέλη Αυγούστου, μέσα Σεπτέμβρη βαριά.
“Από Αύγουστο χειμώνα κι από Μάρτη καλοκαίρι”, που λέει και η παροιμία.
Για το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό δεν έχω να πω κάτι ιδιαίτερο, ενώ ίσως θα έπρεπε, με όσα σκαλίζουν εξωαγωνιστικά και δημοσιογραφικά τα γνωστά τους φερέφωνα και παπαγαλάκια, πορτοκαλί απόχρωσης. Χαμογέλασαν εχθροί, εκτός Άρη, την Παρασκευή, που ηττήθηκε η ομάδα, που ήταν θλιβερή, όντως. Σε πείσμα πολλών, κάποτε δεν πέθανε. Άντεξε, απάντησε. Ούτε τώρα σκοτώθηκε ο Άρης. Η ομάδα μας, δίνει δικαίωμα να χαμογελάν ως σήμερα. Στο χέρι της είναι να απαντήσει. Στο γήπεδο, εκεί πρέπει να συμβαίνει πρώτα απ’ όλα.
Συνεχίζω να υποστηρίζω πως ούτε η καλή αρχή σημαίνει καλό τέλος, κόντρα στην “αρχή ίσον ήμισυ του παντός” αρχαία διαπίστωση, ούτε και το ανάποδο, όπως συμβαίνει τώρα. Η πίστη, η αγάπη και η ελπίδα, που λέγαμε. Με τα έως τώρα δεδομένα, με αποτελέσματα και αφαιρέσεις που ίσως διαρκέσουν πολύ, ο Άρης έγινε γκράντε αουτσάιντερ για είσοδο σε εξάδα σήμερα που μιλάμε. Παρόλα αυτά, την πρώτη εκτίμηση για εικόνα και πορεία την κάνει κάποιος περίπου μετά την 6η αγωνιστική. Σοφία, είπαμε!
Ακούγοντας… https://m.youtube.com/watch?v=6fa5M6kR4tw
“Παίξε για μας, που δεν σ’ αφήσαμε… Ποτέ”!
Τετάρτη, 22 Σεπτεμβρίου 2021
Κίτρινο Βέλος
