Αφού στείλαμε το πνεύμα “Τοκολόσι” να τριγυρνάει αλλού, αφού μάθαμε πως “ο άνθρωπος που προσπαθούσε” μπορεί να αποκτά πολλές μορφές, άλλοτε ποδοσφαιριστή, μία άλλη φορά μπασκετμπολίστα, κάποιες άλλες προπονητή ή διοικητικού ηγέτη, καταλήγουμε πως αν είχε όνομα, αυτό θα ήταν Άρης! Προχωράμε παρακάτω…
Όταν τριγύρω σου υπάρχει συννεφιά, από παλιές αμαρτίες – χρέη και κακοδιαχείριση και φαίνονται αχτίδες φωτός που σε γυρνάνε, έστω και λίγο, σε στιγμές όμορφες 16-17 χρόνια πίσω, νομίζω πως δικαιωματικά η κουβέντα ξεκινάει απ’ το Παλέ…
Άρη, θυμήσου!
Δεν υπάρχει οπαδός με μεγαλύτερο δέσιμο και αλληλεπίδραση απ’ τον Αρειανό με τις ομάδες του. Ειδικά μιλώντας για το μπάσκετ, αυτό είναι κάτι παραπάνω από δέσιμο. Από εποχή “παίχτη Ιωαννίδη” ακόμα και μετέπειτα, με τα όσα ακολούθησαν, το χτίσιμο της “ομάδας του αιώνα”, τα λάβαρα και την φανέλα στο ταβάνι του Παλέ, τον ιδανικό συγχρονισμό κόσμου και ομάδας σε κάθε παράσταση.
Έφτασαν εποχές και καιροί που χαθήκανε. Η στόχευση, ο τρόπος. Δεν αξίζει να αναφερθούν ονόματα που έπαιξαν τον ρόλο τους. Στα δικά μου μάτια, υπάρχει ένα κενό ιστορίας, εδώ και 10+ χρόνια. Η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε μετά την ομάδα Μπάρτον, με τελευταία ικανή για να σταθεί στο μέγεθος του Άρη, όπως εγώ τουλάχιστον ζητάω, αυτή του Μπλατ.
Φτάσαμε στο 2021, οριακά 2022, για να φαίνονται ακτίνες ελπίδας και ήλιου, όπως εκείνες που έμπαιναν απ’ τα τζάμια στα ψηλά σκαλιά του Παλέ των 80’s και 90’s, κάτι απογεύματα πριν το πρώτο τζάμπολ. Είναι μακρύς ακόμα ο δρόμος, μέχρι την ισορροπία, αρχικά και ύστερα το βλέμμα για ακόμα πιο ψηλά, για εκεί που πρέπει να είμαστε. Συμβάλλουν πολλά για όλα αυτά. Στο μυαλό μου, τα τελευταία παραδείγματα ομάδων μας, ισχυρών, βασίστηκαν στο κράτημα κορμού για 2-3 χρόνια, μέχρι να μπουν στα παρκέ και να σηκώσουν βάρος φανέλας και τίτλους. Η κούπα της Προύσας, εκείνη της “εθνικής οδού”, ξεκίνησαν απότην δημιουργία κορμού, για κάποιον καιρό πριν. Δεν ξέρω πόσο είναι εφικτή η παραμονή παιχτών, Ελλήνων ή ξένων, πλέον, στις μέρες μας. Θα ήταν μία προϋπόθεση μελλοντικών επιτυχιών, για εμένα.
Μέχρι να συμβεί κάτι τέτοιο, αρκεί, θεωρώ, για τον μέσο Αρειανό, μικρότερο ή μεγαλύτερο, η εικόνα υγείας και προσπάθειας από γνώστες του αντικειμένου, έτσι ώστε “να συνεχίσει να συμβαίνει” αυτό που μάθαμε από μωρά παιδιά και να είναι απτή πραγματικότητα το ιστορικό, “Άρη θυμήσου”, σύνθημα! Εμπιστοσύνη, στήριξη, παρουσία…
Δεν έχει τόση σημασία το αν παίζουμε στην Πυλαία (Σάββατο). Το παρελθόν δείχνει τον δρόμο για την νοοτροπία. Δεν μπαίνω… τουρλουμπούκι και άναρχα, αλλά βρήκα τον βηματισμό που μου ταιριάζει. Τα τοπικά ντέρμπι πάντα είχαν ιδιαιτερότητες. Ενδεχομένως, να συναντήσουμε πραγματικότητες… γνωστές. Έξυπνο παιχνίδι, διαχείριση και αντίδραση.
Πορεία εξέλιξης
Στο ποδόσφαιρο, στα μάτια μου ως κάποιου που πρωτοπάτησε το Χαριλάου, το Κλεάνθης Βικελίδης, κάπου στα μέσα των 80’s, αλλά και ενός που σκαλίζει την ιστορία και την διαχρονική πορεία της ομάδας που αγαπάει, αν έδινα ένα όνομα στον δρόμο που χαράσσεται εδώ και κάποια χρόνια, αυτό θα ήταν: Ο δρόμος της εξέλιξης. Διασταυρώνεται με αυτόν της καθιέρωσης. Δεν έχω καταλήξει ακόμα για το σημείο που βρισκόμαστε, καθώς μπλέκονται και στοιχεία νέας εποχής, η οποία τρέχει γρήγορα, αλλά σίγουρα υπάρχει αισιοδοξία, πίστη, στήριξη κι εκεί.
Εμπιστοσύνη, είναι η λέξη κλειδί κι εδώ. Λένε πως “ο μόνος τρόπος να εμπιστευτείς κάποιον είναι να τον… εμπιστευτείς”! Εκνευριστικά απλοϊκό, ίσως, αλλά αληθινό. Ισχύει σε τόσες σχέσεις μας, στην ζωή. Ειδικά, έχοντας βιώσει καταστάσεις να ακολουθάς την ομάδα μη έχοντας ουσιαστική ελπίδα για το μετά, μέσα σε πούλμαν, σε Ι.Χ. σε τρένα, οπουδήποτε.
Ο μεγάλος, ο ικανός, ο ισχυρός, βάζει στόχους και δημιουργεί τις συνθήκες για να τους πετύχει. Αντιδρά, ακόμα κι όταν τα εμπόδια τον κλονίζουν. Προσπαθώντας να βρει η ομάδα βηματισμό μετά από ανεπανάληπτο “χαστούκι”, παρατηρήσαμε άμεση, αγωνιστική, αντίδραση. Και ψυχραιμία. Και βάδισμα στα όσα το άθλημα επιτάσσει. Χωρίς φανφάρες. Με βλέμμα στην μεγάλη εικόνα, αλλά στόχο στο κάθε επόμενο παιχνίδι.
Είδαμε συγκέντρωση σε αυτό της προηγούμενης Κυριακής, αυτό με την Τρίπολη, που ο μέσος οπαδός τα περνάει… μπάι, ως εύκολα, δεδομένα ή αυτονόητα. Το αυτονόητο το δημιουργείς εσύ, δεν προϋπάρχει. Παίζοντας απέναντι σε μία πολλή σοβαρή και καλή ομάδα, που έχασε ελάχιστα έως καθόλου τον τρόπο που ζητούσε πράγματα απ’ το ματς, έτυχε να βρίσκομαι στην επαρχία και να παρακολουθώ, μαζί με συνοπαδούς, τον αγώνα αλλά έχοντας μπερδεμένους τόσο Παναθηναϊκούς όσο και Α.Ε.Κ.τσηδες ανάμεσά μας, που έβλεπαν το αθηναϊκό ντέρμπι. Στην κουβέντα και συμπεριφορά των οπαδών αυτών των ομάδων, διέκρινα σεβασμό, εκτίμηση για τα όσα βγάζει ο Άρης στο γήπεδο, αντιμετώπιση σχεδόν επί ίσοις (αγωνιστικά) όροις. Αξιομνημόνευτο, για όσους γνωρίζουν τα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Όλα αυτά, δημιουργούν ευθύνες. Αυτές ξεκινούν απ’ την συνεχή προσπάθεια για βελτίωση. Δεν φτάσαμε κάπου. Είμαστε στην πορεία των πραγμάτων. Απαιτούνται πολλά. Άλλα για την διοίκηση, άλλα για το τεχνικό επιτελείο ή τους παίχτες, άλλα για τους οπαδούς, τους φιλάθλους, τον περίγυρο. Ο καθένας έχει τον δικό του ρόλο. Διακριτοί, ξεχωριστοί, αλλά με κοινή συνισταμένη, τα χρώματα, το σήμα, τα λόγια του Συρόπουλου. Πάνω απ’ όλα!
Έχοντας την τιμή και χαρά να μοιράζονται οι σκέψεις μου μέσω ενός κιτρινόμαυρου μέσου, οφείλω να ισορροπώ. Την πραγματικότητα και το συναίσθημα. Εκφράζω άποψη, πράγμα απόλυτα σεβαστό, αλλά δεν διοικώ, δεν προπονώ, δεν παίζω. Οφείλω να το κατανοώ. Όπως και αυτός που διοικεί, προπονεί ή παίζει, να κατανοεί αντίστοιχα το ότι η ομάδα, ο Άρης, δεν σταματάει στα επαγγελματικά δρώμενα. Να εμπιστευτεί, αντίστοιχα, να αφουγκραστεί, να προσπαθήσει για το εφικτό, κοιτάζοντας το… ανέφικτο που ονειρεύονται αυτοί που φωνάζουν “δίπλα σου, πάντα, εγώ”!
Το “δάγκωμα” της κόμπρας!
Θα μπορούσε να επικεντρωθεί το άρθρο στο συναίσθημα, στα πολλά που μας χωρίζουν με τον Ολυμπιακό, όπως γράφτηκε αντίστοιχα πριν το ματς της Τούμπας ή θα γράφει για την Λεωφόρο, το Ο.Α.Κ.Α. και οπουδήποτε. Να γυρίσουν μνήμες και ιστορίες Μυτιλήνης, Πύργου, Πάτρας, να μπλεχτούν ονόματα με μαύρα ρούχα και σφυρίχτρες που έδρασαν ως γιατροί, χειρουργοί. Θα χαθεί το μυαλό και ο στόχος. Αυτός είναι το τρίποντο στο αυριανό ματς. Μετά το επόμενο. Η ομάδα, πολύ παραπάνω όταν είναι μακριά από αυτούς που διαμορφώνουν εξωαγωνιστικές πραγματικότητες, οφείλει να στέκεται στα εντός των γραμμών. Εκεί να απαντά.
Καθαρά αγωνιστικά, στην παρούσα στιγμή, με τις όποιες απουσίες, βλέπω αδυναμία στην δεξιά πλευρά μας, αμυντικά μιλώντας. Μία ισχυρή πτέρυγα, επιθετικά, για τους “κόκκινους” του Πειραιά. Ψάχνοντας αδυναμίες τους, το δικό μου μάτι “βλέπει” αδύναμους κρίκους το δεξιό τους μπακ και τουλάχιστον το ένα σέντερ μπακ τους, σε αμυντικό επίπεδο. Πιστεύω πως η ομάδα πρέπει να ψάξει και να βρει την συνθήκη ούτως ώστε να “δαγκώσει” σαν κόμπρα. Έχω άποψη για το πώς, αγωνιστικά μιλώντας πάντα. Εμπιστεύομαι, όμως, τις επιλογές αυτών που θα αποφασίσουν και αυτών που θα κληθούν να κάνουν πράξη τα σχέδια.
Πάμε, για νίκες, γερά, παντού.
Μπάσκετ Σάββατο αργά το απόγευμα, βόλλεϊ Κυριακή μεσημέρι, ποδόσφαιρο Κυριακή βραδάκι, κι άλλα τμήματα, παντού… (και πάντα,) Άρης!
Πάνω απ’ όλα ο Άρης!!
Με μουσικές από… https://m.youtube.com/watch?v=boxAzbHGI9o
Σάββατο, 11 Δεκέμβρη 2021
Κίτρινο Βέλος
Never give up
