H φετινή χρονιά τελείωσε με χαμόγελο για την επιτυχία του στόχου της Ευρώπης και την κατάρριψη των ρεκόρ, αλλά και με ένα «αν» για τις δυνατότητες της ομάδας που μπορούσε να κάνει παραπάνω.
Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι με την λήξη του πρωταθλήματος ο Άρης θεωρείται επιτυχημένος. Αφήνουμε πίσω την αποτυχία της Ευρώπης, και κρίνοντας την χρονιά από το ματς με τον ΠΑΣ οι κιτρινόμαυροι μπορούν να είναι χαρούμενοι.
Ξεπέρασαν για πρώτη φορά τους 60 βαθμούς, βγήκαν τρίτοι μετά από σαράντα χρόνια, ήταν στην κορυφή του πρωταθλήματος για σχεδόν έναν γύρο και έγραψαν πολλά ακόμη ρεκόρ.
Ο Θεός του πολέμου στάθηκε όρθιος στην Αθήνα, ήταν ο μόνος που δεν «λύγισε» στο Καραϊσκάκης (σ.σ. ο Ολυμπιακός είχε 17 νίκες και 1 ισοπαλία) ενώ δεν έχασε από Παναθηναϊκό και ΑΕΚ εκτός έδρας, αφήνοντας ομάδα της Αθήνας εκτός Ευρώπης επίσης σαράντα χρόνια μετά.
Μόνο από τα παραπάνω φαίνεται ότι η χρονιά είναι πετυχημένη, όπως και συνολικά η τριετία με ισάριθμες εξόδους στην Ευρώπη.
Από την άλλη δεν γίνεται να μην υπάρχει το «γαμώτο». Γιατί η ομάδα έδειχνε ότι μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα στο πρωτάθλημα. Σίγουρα να βγει δεύτερη αλλά και να έχει μικρότερη απόσταση από τον Ολυμπιακό.
Ίσως με διαφορετική διαχείριση, ίσως με άλλη λογική τον Ιανουάριο θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά, να είναι καλύτερα.
Φυσικά μένει και η πικρία για το κύπελλο. Εκεί δεν μπορείς να πεις κάτι για το αγωνιστικό. Καλά έστησε την ομάδα ο Μάντζιος, καλά έπαιξαν οι παίκτες αλλά ήρθε μια φάση που (θέλουμε να πιστεύουμε ότι) δεν θα την ξαναδούμε ποτέ στην ζωή μας.
Έτσι σε μία πετυχημένη χρονιά μένει ένα κρίμα, που πρέπει όμως να μετατραπεί σε κίνητρο. Οι κιτρινόμαυροι πρέπει να χτίσουν πάνω στα καλά, να δουν τι πήγε λάθος και να χρησιμοποιήσουν αυτήν την χρονιά ως εφαλτήριο για κάτι ακόμη καλύτερο.
