Πολυτέλεια για τον Άρη να έχει ταυτόχρονα απουσίες Μήτρογλου, Σαντέ Σίλβα, Ματίγια, Κάτσε, Γκάνεα, Μπεναλουάν και Ματέο προερχόμενο από 3 βδομάδες απουσίας, με οριακά 20-25 λεπτά. Όλα αυτά στο Καραϊσκάκη, απέναντι σε Ολυμπιακό κουρασμένο και με αλλαγή συστήματος μεν, ποιοτικότατο δε.
Το αβαντάζ του παίχτη παραπάνω για 1+ ημίχρονο απαιτεί και λύσεις. Είχαμε μέτριο Γκάμα, που πάει τάπα σε συμμετοχές, χωρίς ανάσα, μέτριο μέχρι να γίνει αλλαγή Μπερτόλιο, οριακά καλό Μπρούνο. Ένας Μαντσίνι δεν φέρνει την Άνοιξη, που λέει και μία παλιά, ποδοσφαιρική παροιμία!
Έκανε γκολ την καλή ευκαιρία ο Μασούρας, έχασε το τετ-α-τετ ο εκ των κορυφαίων Αργεντίνος. Έτσι είναι η μπάλα και δόθηκε και μια απάντηση για τους εύκολους σε μεγάλα λόγια συνοπαδούς, για το αν ο Άρης ήταν έτοιμος για τίτλο. Θέλει πολλά ψωμιά ακόμα η ομάδα για να ονειρεύεται πρωτάθλημα, όμως είναι πέρα για πέρα άξιος ο πρωταθλητισμός που κάνει. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Να τα ξεχωρίζουμε. Κάνουμε πορεία πρωταθλητισμού που, ακόμα και για το 2ο επίπεδο των ομάδων στο ελληνικό πρωτάθλημα, ανεβάζει την δυναμική και το βάρος της φανέλας. Δημιουργεί νοοτροπία. Διεκδίκησης. Τα πράγματα έρχονται έτσι. Μαθαίνοντας να διεκδικείς. Με ικανοποιεί ο τρόπος αντιμετώπισης της πλειοψηφίας των φετινών παιχνιδιών. Δείγμα, σταδιακής, εξέλιξης.
Απέναντι σε αντίπαλο με περίπου 15 φορές μεγαλύτερο μπάτζετ, άσχετα αν δεν έβαλε Φορτούνη, Καμαρά, σταθήκαμε αξιοπρεπέστατα και διεκδικήσαμε το καλύτερο δυνατόν, με τις υπάρχουσες επιλογές. Δεν βρέθηκε ο τρόπος. Κορυφαίοι Σούντγκρεν, Δέλη, Κουέστα, Τζέγκο και φυσικά Μαντσίνι. Για αποτέλεσμα απέναντι σε τέτοια ομάδα, πρέπει 3, το λιγότερο, μεσοεπιθετικοί να είναι διακριθέντες. Ή, τουλάχιστον, να προηγηθείς. Μάθημα, για την επόμενη φορά. Άλλο ένα. Κομμάτι και κόστος αυτού που λέμε “βελτίωση”. Οιωνοί καλοί. Προς το παρόν, ξεκούραση. Χρειάζεται…
Πορτοκαλί νεύρα
Στο μπάσκετ, αποφάσισε η ομάδα να… ξεκουραστεί 10 λεπτά πριν λήξει το παιχνίδι. Μια νοοτροπία πέρα και μακριά απ’ όσα πρεσβεύει ο Σύλλογος Άρης και ειδικότερα η βαριά φανέλα του μπασκετικού τμήματος, άσχετα με τα όσα συμβαίνουν 5-6 χρόνια και έκαναν τα (πορτοκαλί) νεύρα και τις αντοχές μας κλωστές. Ο Άρης οφείλει να ματώνει, να ιδρώνει, να μάχεται, να διεκδικεί. Απ’ το 1′ ως το 90φεύγα στο ποδόσφαιρο. Απ’ το 1′ ως το 40′ ή και παραπάνω όταν συμβαίνει, στο Παλέ ή εκτός. Οπουδήποτε. Το παρελθόν δεν είναι απλή “και διηγώντας τα να κλαις” αναφορά, αλλά οδηγός και φάρος. Ο Αρειανός μπαίνει μπροστά. Και πριν και τώρα και μετά. Δεν στάθηκε σε ήττες και πίκρες. Δεν ζύγισε την προσφορά του με το αν θα μπει η βολή, το λέι απ ή το τρίποντο. Όμως, το να ιδρώνει η φανέλα είναι πέραν κάθε συζήτησης.
Με θύμωσε η αντιμετώπιση του Σαββάτου. Οπαδός είμαι. Κάθε ήττα με ενοχλεί. Όμως, η μύτη ψηλά, ο ωχαδερφισμός, η υπεράνω νοοτροπία επειδή πάρθηκαν σημαντικά παιχνίδια δεν δικαιολογείται. Τεράστια ευθύνη πάγκος και παίχτες. Μεγαλύτερη η διοίκηση. Που (θα έπρεπε να) δείχνει τον δρόμο. Καμιά χρονιά δεν τελειώνει με την ελάχιστη υποχρέωση της αγωνιστικής σωτηρίας και επιβίωσης. Ο Άρης είναι συνεχής προσπάθεια και αγώνας. “Όσο θα ζω”, που λέει και το σύνθημα. Είναι φιλοσοφία και στάση ζωής…
Don’t give up the fight!
Ακούγοντάς το… https://m.youtube.com/watch?v=X2W3aG8uizA
Δευτέρα, 22 Μαρτίου 2021
Κίτρινο Βέλος
