Ένα επίπεδο κάτω από όσο έπρεπε, αγωνιστικά και ψυχολογικά
Κατώτερος των προσδοκιών εμφανίστηκε ο Άρης στο ντέρμπι κορυφής με τον Ολυμπιακό. Τόσο στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, όσο και με τον τρόπο που αγωνίστηκε.
Σε ένα παιχνίδι όπως το χθεσινό (28/11) η ομάδα του Άκη Μάντζιου θα έπρεπε να βρεθεί στο… 101% των δυνατοτήτων της. Δεν το έκανε όμως.
Έλλειπε η φαντασία, το κάτι παραπάνω, η έξυπνη πάσα και συνήθως η τελική ενέργεια. Έλλειπε η «στιγμή» που συνήθως είχε ο Άρης, και τελικά πλήρωσε το ότι -αντικειμενικά- έπαιζε με έναν ικανό αντίπαλο.
Δύσκολα θα βρεθεί άλλωστε ομάδα στην Super League που θα άντεχε την -κατά διαστήματα- πίεση του Άρη χωρίς να κάνει σχεδόν κανένα λάθος. Και όμως ο Ολυμπιακός είχε παίκτες οι οποίοι μπορούν να βγάζουν την μπάλα με ασφάλεια ακόμη πιεζόμενοι από 2 ή 3 ποδοσφαιριστές του Άρη. Ακόμη η ικανότητα της ομάδας του Μαρτίνς να βγει στην αντεπίθεση με δύο-τρεις πάσες πλήγωσε τον Άρη με τον Μπουχαλάκη, και τον έκανε να κινδυνέψει και σε άλλες περιπτώσεις.
Όχι ότι η διαφορά δεν μπορεί να γεφυρωθεί, όχι ότι ο Άρης δεν θα μπορούσε να κερδίσει, αλλά φάνηκε ότι ο μέχρι τώρα οι κιτρινόμαυροι είναι τουλάχιστον ένα κλικ κάτω. Για να το ισοσταθμίσουν αυτό θα έπρεπε είτε να είναι πιο έξυπνοι είτε να κερδίσουν στον… ψυχολογικό πόλεμο, κάτι το οποίο δεν συνέβη.
Στο ψυχολογικό κομμάτι υπήρχε διαφορά. Την στιγμή που η αντίπαλος του έδειχνε να πιστεύει στον εαυτό της και να ξέρει τι θέλει, ο Άρης δεν είχε παρόμοια χαρακτηριστικά.
Αρκετοί παίκτες έδειχναν να είναι αγχωμένοι, άλλοι προσπαθούσαν να κάνουν το κάτι παραπάνω και δεν έβγαινε, ενώ συνολικά δεν υπήρχε η απαραίτητη σιγουριά και αυτοπεποίθηση στην ομάδα.
Σαφώς και αυτό δεν είναι παράλογο. Τέτοια παιχνίδια -δυστυχώς- έλλειπαν από τον Άρη αυτά τα χρόνια. Παιχνίδια με υψηλές απαιτήσεις και που κρίνονται οι πρώτες θέσεις. Αγώνα με τον αγώνα όμως πρέπει η ομάδα να αποκτήσει τα παραπάνω στοιχεία για να μπορέσει να είναι αυτή που πρέπει στους σημαντικότερους αγώνες. Όχι για φέτος, αλλά και για τα επόμενα χρόνια.
