Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας:
Σκέφτηκα πως είχα πολλά χρόνια να βάλω αυτό το βινύλιο να παίξει και πήγα και τον τράβηξα από την δισκοθήκη.
Είναι κοντά μισός αιώνας από τότε που κυκλοφόρησε, από τότε που δεν ξέραμε τίποτα για τους Dead Kennedys παρα μόνο ότι είχαμε δει στο ντοκιμαντέρ Αυτή Είναι Η Αμερική Μέρος 2 (This Is America Part 2) όπου μαρτυρούσε πως ο Jello Biafra (κατά κόσμον Eric Reed Boucher) είχε βάλει υποψηφιότητα για δήμαρχος του San Francisco και ήρθε τέταρτος ανάμεσα σε δέκα υποψηφίους.
Κάπως έτσι μαθαίναμε οι περισσότεροι συνομήλικοί μου τι συνέβαινε σε άλλες χώρες και αυτά δεν τα έδειχνε η τηλεόραση αλλά έπρεπε να πας στο σινεμά για να τα δεις.
Άλλες εποχές. Πόσοι πάνε σήμερα στο σινεμά για να δουν ντοκιμαντέρ;
Το εξώφυλλο του “Fresh Fruit for Rotting Vegetables” απεικονίζει να καίγονται περιπολικά της αστυνομίας του San Francisco, να καίγονται, μετά από διαδηλώσεις που έγιναν για την δολοφονία του Harvey Milk, του gay ακτιβιστή και δημοτικού συμβούλου της πόλης. Μαζί με τον Milk σκοτώθηκε και ο δήμαρχος George Moscone.
Φυσικά δεν τα γνωρίζαμε αυτά εμείς εδώ στην Ελλάδα και μάλιστα στην δική μου ηλικία.
Ήρθε πολύ αργότερα, το 2008, να μας τα μάθει ο Sean Penn με την ταινία Milk.
Αλλά σοβαρά τώρα, ποιος θα περίμενε πως ο Sean Penn θα γινότανε τέτοια ηθοποιάρα όταν κάποτε ήταν το κακό παιδί του Hollywood και όταν παντρευόταν την Madonna ή πως θα είχε κάποιες υγιείς πολιτικές αντιλήψεις.
Έγιναν πολλά αυτά τα 43 χρόνια.
Δεν μπορώ να πω ότι ήταν καλύτερα ή χειρότερα. Απλά θα πω πως ήταν αλλιώς.
Απλά εγώ, δεν θα πω εμείς, γιατί τότε θα δώσω credit σε ανθρώπους που δεν πρέπει, μάθαμε τι ήταν ο τυπάκος των Dead Kennedys, μας ήρθε εδώ, πήγαμε εκεί, έκανε κι άλλα, μάθαμε πως είναι και μανιώδης συλλέκτης βινυλίου, βγάλαμε κι εμείς δίσκους, όχι απαραίτητα στο δικό του μουσικό ύφος, αλλά αν δεν υπήρχε αυτός και κάποιοι άλλοι σαν αυτόν, ίσως σήμερα να ήμασταν κι εμείς κάποιοι άλλοι.
Να μην ξέραμε για τον Harvey Milk γιατί δεν θα μας ενδιέφερε.
Να μην μας ένοιαζε αν καίγεται το δάσος της Δαδιάς.
Ναι, στην δική μου παρέα έπαιζε ρόλο η μουσική και πιστεύαμε ακόμα πως μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο.
Αλλά ίσως η μεγαλύτερη τύχη που είχαμε ήταν πρώτα-πρώτα να αλλάξει εμάς.
Ίσως λίγο, ίσως πολύ.
Να μας κάνει να σκεφτόμαστε ένα κλικ διαφορετικά από αυτούς που κατηγορούμε.
Κι εμένα με έκανε να παίζω ακόμα μουσική, σε μια εποχή που λίγοι πιστεύουν σε αυτήν και ακόμα λιγότεροι βρίσκουν παρηγοριά στην συντροφιά της.
Μια πρόταση θα μπορούσε να καλύψει σήμερα αυτά τα 43 χρόνια που πέρασαν.
Μια αγνή, απλή αλλά τόσο ενδεικτική πρόταση του σιναφιού μας: “Jello, έχω αυτό το δισκάκι που σου λείπει. Αλλάζουμε;”
Καλημέρα σας!!!
