Ο ήχος του ξυπνητηριού και το σχολαστικό πέρασμα του χρόνου σημαδεύουν τις εικόνες που δολοφονούν τις μέρες μας, μέχρι να καταβροχθίσουν ολόκληρη την ύπαρξή μας.
“Υπάρχουν μόνο δύο μέρες που δεν μπορεί να γίνει τίποτα, η μία ονομάζεται σήμερα και η άλλη ονομάζεται αύριο”.
Η ταινία Era Ora (Καιρός Ήταν) (2022), μια “υπαρξιακή κωμωδία” σε σκηνοθεσία Alessandro Aronadio, σε διανομή Netflix, είναι βασισμένη στην αυστραλιανή ταινία “Long Story Short” του Josh Lawson. Αφηγείται με αφοπλιστική απλότητα μια ιστορία που θα μπορούσε να ανήκει σε όλους, πραγματεύεται ένα υπαρξιακό ερώτημα που όλοι συναντάμε καθημερινά. Πώς χρησιμοποιούμε τον χρόνο μας, πώς μπορούμε να τον εκτιμήσουμε και να μην τον σπαταλήσουμε σε όλο και πιο άχρηστα πράγματα, μας κάνει να αναλογιστούμε τον τρόπο που αφήνουμε το χρόνο να ξεφύγει, για τους ανθρώπους από τους οποίους δραπετεύουμε, πιστεύοντας μάλιστα ότι αναλαμβάνουμε αυτή τη θυσία για το καλό τους.
Τι θα γινόταν αν ένας χρόνος της ζωής σου κράτησε μόνο μια μέρα;
Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο Dante (Edoardo Leo) και η Alice (Barbara Ronchi), ένα ζευγάρι τρελά ερωτευμένο παρόλο που αποτελείται από δύο άτομα με πολύ διαφορετικούς χαρακτήρες. Εκείνος εργασιομανής, εγκλωβισμένος στη δουλειά του που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα ανάμεσα στις χίλιες καθημερινές υποχρεώσεις, κυνηγάει την επαγγελματική επιτυχία, μια “καλύτερη” ζωή, αναλώνεται από τους φρενήρεις ρυθμούς του τρόπου ζωής του. Έτσι καταλήγει να χάνεται στα χιλιάδες πράγματα που έχει να κάνει και παραμελεί τη γυναίκα με την οποία είναι τρελά ερωτευμένος, τον πατέρα που χάνει τη μνήμη του και τους φίλους του.
Βιάζεται πάντα και αναγκάζεται να χωρέσει τις δεσμεύσεις του στο μεσημεριανό διάλειμμα, ο χρόνος είναι χρήμα και πρέπει οπωσδήποτε να δαπανηθεί δουλεύοντας.
Εκείνη είναι εικονογράφος και ονειροπόλος, οι μέρες κυλάνε ήσυχα ανάμεσα στα χρώματα και τα πινέλα της, αφιερώνει χρόνο για να ετοιμάσει τηγανίτες, να ζωγραφίσει μια ψεύτικη πόρτα, να ετοιμάσει μια χορογραφία για να κάνει έκπληξη στον έρωτα της ζωής της.
Η Alice ζει με την τέχνη, δεν φαίνεται να δίνει σημασία στα υλικά πράγματα και μέσα από τα έργα της προσπαθεί να επικοινωνήσει, να εκφράσει τον πόνο και την λύπη που νιώθει μέσα στη σχέση της. Φτιάχνει ένα πορτραίτο του Dante με σφραγίδες ημερομηνίες με τίτλο “Κάθε μέρα σε περίμενα”.
Αφού φτάνει αργοπορημένος, ακόμη και το βράδυ των γενεθλίων του, ο Dante ξυπνά την επόμενη μέρα ακριβώς ένα χρόνο αργότερα, ακόμα στα γενέθλιά του. Και ούτω καθεξής, χρόνο με το χρόνο, βλέπει τη ζωή να γλιστράει μέσα από τα χέρια του. Ξυπνά την επόμενη χρονιά χωρίς να θυμάται τα γεγονότα των προηγούμενων 365 ημερών. Θα παρακολουθήσει την κόρη του να μεγαλώνει, την καριέρα του να προχωρά και τη σχέση του να καταρρέει εντελώς χωρίς να μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα.
Ζει μια αδυσώπητη κατάβαση σε έναν ξύπνιο εφιάλτη, από τον οποίο απλά δεν ξέρει πώς να ξυπνήσει. Ένα μονοπάτι που προφανώς τον υποχρεώνει να πάει μπροστά, να ταξιδέψει σε ένα παρόν που καίει τόσο γρήγορα που νοείται ως μέλλον. Ξεχνάει θεμελιώδη κομμάτια της ζωής του (το όνομα της κόρης του, την ασθένεια του καλύτερου φίλου του, την κρίση με τη γυναίκα του, την ταυτότητα της ερωμένης του, την προαγωγή στη δουλειά του), τονίζοντας την ιδέα ενός πραγματικά χαμένου χρόνου και δεν γεύτηκε, μια εποχή που δεν συνειδητοποίησε ότι ζούσε.
Αντιλαμβάνεται ότι ζει μια παραμορφωμένη πραγματικότητα, μια επιταχυνόμενη ζωή, της οποίας δεν έχει μνήμη ή έλεγχο. Θα μπορέσει να καταλάβει την αξία της ζωής, του χρόνου;
Το Era Ora αφορά το πέρασμα του χρόνου, το οποίο είναι ένα ταξίδι που επηρεάζει τους πάντες, ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουμε και πόσα χρήματα έχουμε στην τράπεζα. Συνδέεται με όλες τις αξίες που κινδυνεύουμε να χάσουμε καθημερινά στη ζωή μας καθώς κυνηγάμε να αποκτήσουμε περισσότερα από αυτά που πραγματικά έχουμε ανάγκη. Η μεγάλη σημασία των ημερών του τίποτα.
Ταξίδι στο χρόνο, ιστορία αγάπης, κυνισμός και η εκ νέου ανακάλυψη του ουσιαστικού, το οποίο, ανεξάρτητα από τους περισπασμούς στους οποίους πολύ συχνά χανόμαστε, είναι πάντα και μόνο το Σήμερα.
Ο Alessandro Aronadio υπενθυμίζει σε όλους μας ότι η ζωή, όπως και η μνήμη είναι μια ασταθής κλωστή που ράβουμε μια μέρα τη φορά.
