“Τίποτα που εκφράζεται δεν είναι άσεμνο. Αυτό που είναι άσεμνο είναι αυτό που κρύβεται. Όταν είμαστε ελεύθεροι να δούμε τα πάντα, τόσο η χυδαιότητα όσο και το ταμπού εξαφανίζονται”, Nagisa Oshima.
“Η Αυτοκρατορία των Αισθήσεων” (In the Realm of the Senses / Ai no corrida) γυρίστηκε το 1976 από τον Ιάπωνα σκηνοθέτη Nagisa Oshima και παραμένει μέχρι σήμερα μια από τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες όλων των εποχών. Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, απεικονίζει γραφικά την παθιασμένη, υπερβατική – αλλά τελικά καταστροφική – αγάπη ενός άνδρα και μιας γυναίκας (Tatsuya Fuji και Eiko Matsuda) που ζουν σε μια εποχή διαρκώς κλιμακούμενου ιμπεριαλισμού και κυβερνητικού ελέγχου.
Λογοκρίθηκε ως έργο πορνογραφίας, σίγουρα όμως είναι ένα γενναίο ορόσημο που σπάει τα ταμπού.
Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από την παθιασμένη ερωτική σχέση της Sada Abe (Eiko Matsuda), πρώην πόρνης και νυν υπηρέτριας ενός ξενώνα, και του εργοδότη της, Kichizo Ishida (Tatsuya Fuji). Καθώς οι ερωτικές εμπειρίες του ζευγαριού γίνονται εντονότερες, το πάθος μετατρέπεται σε εμμονή και το ζευγάρι απομονώνεται στον δικό του μικρόκοσμο. Η Σάντα γίνεται όλο και πιο κτητική και εκείνος όλο και πιο πρόθυμος να την ικανοποιήσει, αποκτούν σεξουαλική εμμονή ο ένας με τον άλλον. Έτσι, πειραματίζονται με επικίνδυνα ερωτικά παιχνίδια, τα οποία τελικά θα τους οδηγήσουν σ’ ένα βίαιο τέλος ως πράξη υπέρτατης ικανοποίησης.
Η σύνδεση μεταξύ της δύναμης, της ευχαρίστησης και του θανάτου.
Βασίζεται στην αληθινή ιστορία της Sada Abe, μιας γυναίκας που, στα μέσα της δεκαετίας του 1930, σκότωσε κατά λάθος τον εραστή της και στη συνέχεια του έκοψε το πέος αφού πέθανε. Η Sada βρήκε μεγάλη συμπάθεια στο κοινό εκείνη την εποχή. Ο Oshima περιγράφει πώς η Ιαπωνία βρισκόταν τότε σε ένα απόγειο μιλιταρισμού και όλοι αναμενόταν να υπηρετήσουν τη χώρα, ενώ αυτή η γυναίκα έκανε κάτι εντελώς για τον εαυτό της. Λόγω της υποστήριξης του όχλου, η τιμωρία της ήταν εξαιρετικά μικρή παρά το ότι διέπραξε φόνο.
Η “Αυτοκρατορία των Αισθήσεων” είναι, σε επιφανειακό επίπεδο, μια αρκετά απλή ταινία. Εστιάζει καθαρά στον παθιασμένο πόθο αυτών των δύο ανθρώπων, μια ιστορία αγάπης, στην ουσία, μόνο που εμφανίζεται μέσω παραστατικού σεξουαλικού περιεχομένου.
Ωστόσο, η ταινία διερευνά επίσης μερικές ενδιαφέρουσες οδούς, εξετάζοντας την ιδέα της “ιδιοκτησίας” ο ένας πάνω στον άλλο σε μια σχέση, καθώς και τη σύνδεση μεταξύ ευχαρίστησης και πόνου και την ιδέα του “σεξ μέχρι θανάτου”, υποδηλώνοντας ότι ο θάνατος θα μπορούσε να θεωρηθεί κάποια είδος απόλυτης έκστασης.
Ο Oshima έφερε θέματα πολιτικού και σεξουαλικού ριζοσπαστισμού στην οθόνη με κινηματογραφικές τεχνικές που ήταν οι ίδιες ριζοσπαστικές. Η κυκλοφορία της ταινίας απαγορεύτηκε σε δεκάδες χώρες, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων αποκαλούμενων «δημοκρατιών». Η ίδια η ταινία, επίσημα γαλλο-ιαπωνική παραγωγή, έπρεπε να αναπτυχθεί στη Γαλλία έτσι ώστε να παρακάμψει τους ιαπωνικούς νόμους λογοκρισίας. Χαρακτηρίζοντας το «άσεμνο», η Τελωνειακή Υπηρεσία των Ηνωμένων Πολιτειών εμπόδισε την προβολή της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης το 1976.
