Ξεκίνησα να γράφω δύο πράγματα για το θέμα “προπονητή” την περασμένη Κυριακή. Για την ακρίβεια, ολοκλήρωσα το άρθρο απ’ την Δευτέρα κιόλας και μην μπορώντας να δω τον αγώνα εκεί που ήμουν, τον άκουγα αναγκαστικά απ’ το ραδιόφωνο.
Μετά την απόφαση απομάκρυνσης, στο τέλος του παιχνιδιού στα Γιάννενα, αποφάσισα να γράψω άλλο άρθρο, με στόχευση εκεί που υπάρχει η βασική πηγή λάθους. Εκεί βρίσκεται και η λύση, βέβαια, είτε αυτό αφορά τον Άρη, είτε και την Θεσσαλονίκη, το περιβάλλον της οποίας δηλητηριάστηκε από χρόνια και όσοι χορηγούσαν τις δόσεις, λουφάζουν πίσω από γενικόλογα, τάχαμου καθαρτικά, άρθρα.
Της αμύνης τα παιδιά
Είναι ιδιαίτερη η σχέση μου με τα Γιάννενα. Γενικότερα, η καρδιά μου χτυπάει στην Πίνδο. Απ’ το περσινό, εντός έδρας παιχνίδι με τον Π.Α.Σ. , εκείνο το 2-2 από 0-2 που το άκουγα στην διαδρομή Μέτσοβο – Θεσσαλονίκη, μέχρι το πρόσφατο 2-0 κατά μας, στους Ζωσιμάδες, πέρασε 1,5 χρόνος περίπου. Κατά σύμπτωση, ήταν το πρώτο και το τελευταίο, αντίστοιχα, του Άκη Μάντζιου στον πάγκο μας. Τότε, το Φθινόπωρο του 2020, κλήθηκε να αναλάβει μια ομάδα και να την εξελίξει και η προσέγγιση, το σκεπτικό του που λειτούργησε σαν μπούσουλας ήταν “εν αρχή ην η άμυνα”. Της αμύνης τα παιδιά, λοιπόν, συνεπικουρούμενα από μία επίθεση με αρκετό ατομικό ταλέντο, οδήγησαν τον Άρη στην δεύτερη θέση της κανονικής περιόδου και τρίτης στα play off. Μία υπέρβαση, βάσει των αγωνιστικών επιλογών και του μπάτζετ των ανταγωνιστών, αλλά και ένα επίτευγμα που “έδειξε τον δρόμο”. Μπορείς να εξελιχθείς, έστω και με “φθηνότερες” λύσεις, αν έχεις ποδοσφαιρική λογική και υγιές περιβάλλον. Δηλαδή, αποδυτήρια!
Σε αυτό, κομβικός ήταν ο ρόλος και του απερχόμενου, πλέον, προπονητή μας, που γνώριζε την “μυρωδιά” τους, έχοντας υπάρξει αρχηγός ομάδας με προσωπικότητες. Δεν θα αναφερθώ πάλι στα εμπόδια που λειτούργησαν έτσι ώστε να παρθεί η απόφαση απομάκρυνσης. Είναι γνωστά, εξάλλου. Συνδυασμός, επιθετικής δυστοκίας, αδυναμίας του προπονητή στην εξέλιξη του συγκεκριμένου τακτικού κομματιού είναι η αλήθεια και εξωτερικά εμπόδια. Όταν αφήνεις την ομάδα με 35 κερδισμένους, στο γήπεδο, βαθμούς δικαιούσαι να λες πως αν δεν υπήρχε η τρικλοποδιά των -6, αν οι άλλοι σε κυνηγούσαν και είχες την ψυχολογία που ίσχυσε για μεγάλου διάστημα πέρυσι, πως σήμερα ο Άρης θα ήταν κάπου οριακά ανάμεσα στην 3η και 4η θέση. Το λέω μετά λόγου γνώσεως και όποιος θέλει ας πει το αντίθετο. Στο κάτω κάτω, ο μεγαλομέτοχος δεν ήταν παρανοϊκός που στήριζε τον κόουτς. Θεωρώ πως έβλεπε και αυτός το προφανές.
“Μόνο”… Άρης!
Μέσω της συχνότητας του yellowradio.gr και της εκπομπής “Los AmArillos”, επικοινωνήσαμε δημόσια, πολλαπλά, από πριν έναν χρόνο, την άποψη πως η ομάδα έπρεπε να πορευτεί με τον υπάρχων προπονητή, να λύσει κατά το δυνατόν τα τριγύρω εμπόδια με την ντόπια και ευρωπαϊκή διοίκηση ποδοσφαίρου και το καλοκαίρι του 2022 να γίνει η επένδυση στον πάγκο. Η αναβάθμιση, κοινώς. Χαιρόμαστε που, παρά 1,5 μήνα περίπου, εισακούστηκε αυτή η άποψη, δείγμα που δείχνει το καθαρό μυαλό στην “συνέχεια” που απαιτεί να έχει κάθε Σύλλογος που ζητά να προοδεύει. Και μόνο το γεγονός πως πέρασαν 27-28 χρόνια για να καθήσει προπονητής μιάμιση σαιζόν στον κιτρινόμαυρο πάγκο, καταδεικνύει την λάθος οπτική που κυριαρχούσε. Κάποιοι ζητούσαν (και πριν από τότε, απ’ τον Άρη του Φοιρού, του Λόντσαρ, του Μιλόγεβιτς, του Ιβάν, του Σαπουντζή και του Κωφίδη) μάγους. Επεδίωκαν την επιτυχία – φωτοβολίδα, της μίας στιγμής, της μίας σαιζόν. Επιμένω να θέλω να δω αποτέλεσμα μέσω λογικής συνέχειας και ως προϊόν βήμα το βήμα δουλειάς.
Αφού έφυγε, επιτυχημένος για όσα κλήθηκε να προσφέρει, ένας κύριος με το “Κ” κεφάλαιο, ένας φίλος, καλωσορίζει ο Άρης μία επιλογή ιδιαίτερη. Μία προσωπικότητα, έναν ποδοσφαιράνθρωπο που μπορεί να εισπράξει, τόσο ο ίδιος όσο και η ομάδα, γεγονός που μας “τρώει τα σωθικά” ως οπαδοί της, πολλαπλά οφέλη. Αυτά θα αναλυθούν εκτενέστερα σε προσεχές άρθρο, αφού κατακάτσει ο αρχικός ενθουσιασμός και η προοπτική που φαίνεται να δείχνει η έλευση του Μπούργκος, του “Μόνο” όπως είναι το παρατσούκλι του. Ταιριαστό με την διαχρονική, ειπωμένη και γραμμένη, ατάκα.
“Μόνο”… Άρης!!
Η σιωπή των αμνών
Ζούμε σε ένα συνεχές, υποκριτικό, θέατρο του παραλόγου. Η στοχευμένη, σχεδιασμένη και άρτια οργανωμένη δολοφονία ενός παιδιού, που κάθονταν και κουβέντιαζε με τους φίλους του, μόνο και μόνο για το τι ομάδα είναι, ενεργοποίησε πολλά ένστικτα. Κάποια, τα περισσότερα είναι η αλήθεια, υγιή. “Φωνές” ανθρώπων που τους αρέσει το άθλημα, το γήπεδο, η συνύπαρξη “απέναντι” με αντιπάλους. Οι οπαδοί του Π.Α.Σ. Γιάννενα είναι τέτοιοι. Αξίζει να τους αναφέρω, καθώς σε ένα παιχνίδι στην έδρα τους, πάνε 13 χρόνια περίπου, ταξιδέψαμε και δώσαμε ανάμεικτο, όμορφο χρώμα στην πόλη της λίμνης. Τότε, στο 0-1 με τον Ναφτί, μας είχαν παραχωρηθεί 2 πέταλα, πριν το παιχνίδι μπήκα με το κιτρινόμαυρο κασκόλ στον σύνδεσμό τους, χαιρετηθήκαμε, δώσαμε χέρια, μας προμήθευσαν εισιτήρια σε ελάχιστη τιμή. Οπαδικός και ευρύτερα, ποδοσφαιρικός πολιτισμός, απ’ την άφιξη ως την αναχώρηση απ’ την όμορφη πόλη της Ηπείρου. Πράξη το “οπαδός=άνθρωπος” σύνθημα.
Υπάρχουν, όμως και τα ταπεινά ένστικτα. Αυτά που υποκινούνται από κόμπλεξ και μίσος που φώλιασε στην Θεσσαλονίκη και εκκολάφθηκε με πρωτοσέλιδα αιματοβαμμένα, με μίσος για “το κράτος των Αθηνών”, τους επαναστάτες και διάφορα άλλα σάπια. Συνεχίζουν στο ίδιο τέμπο τα παιδιά των “παιδιών”. Ιδού τα αποτελέσματα. Η έπαρση, η αλαζονεία, τα σκοτεινά γραφεία και σοκάκια. Ένα μαύρο σύννεφο, μόνιμα, πάνω απ’ τον Θερμαϊκό. Περιττό να αναφερθεί η ουρά από πολιτικούς και τοπικούς άρχοντες που θα σχηματίζονταν (συνέβη πολλαπλά, εξάλλου για ήσσονος σημασίας ζητήματα) σε “ξενοδοχεία” αν… έπρεπε να γίνει έτσι.
Είναι θλιβερό το να παρατηρείς την γύμνια, την ένδεια, την φτώχεια ως οντότητες που έχουν άνθρωποι που εκλέγονται και βάζουν ζύγι στις κουβέντες τους, με αφορμή δολοφονίες ανθρώπων, οπαδών, στην “Νύμφη του Βορρά”, τρομάρα της. Κάποιοι ψελλίζουν, προσπαθώντας να κρατήσουν ίσες αποστάσεις, γενικότητες. Κάποιοι μένουν βουβοί, άλαλοι, σιωπηλά προβατάκια, υπό την γκλίτσα του τσοπάνη. Χαίρομαι που δεν έχω καμία σχέση με τέτοιες προσωπικότητες.
Να ‘χαμε, να λέγαμε…
Την Κυριακή το απόγευμα παίζει Άρης – Π.Α.Ο.Κ. Όσοι, είτε μας άκουγαν σαν εκπομπή, είτε διαβάζουν από κανένα άρθρο που επικοινωνώ, ξέρουν πως έχω προσπεράσει προ πολλού το ζήτημα του πώς να προφέρω τις υπόλοιπες, πλην Άρη, ομάδες. Τις γράφω όπως ακριβώς λέγονται, με τις σωστές τελείες ανάμεσα στα γράμματα, όταν έχουν. Δεν υποκρίνομαι πως το ντέρμπι της Κυριακής δεν με απασχολεί, άσχετα αν το συγκεκριμένο δεν θα το δω, αλλά θα το ακούσω απ’ το ραδιόφωνο. Τυχαίνει να βρίσκομαι εκτός πόλης αυτό το διάστημα και ίσως καλύτερα. Δεν έχω την διάθεση να κοιτάξω την φανέλα της αντίπαλης ομάδας. Δεν είναι ζήτημα μίσους ή οργής. Όποια τέτοια συναισθήματα υπήρξαν, φρόντισα και συνεχίζω να το κάνω, να τα αφήνω στην άκρη. Τα λόγια του πατέρα του Άλκη οφείλω να τα έχω οδηγό, ειδικά τώρα. Είναι ζήτημα ενός κενού που νιώθω, μέρες τώρα. Πρέπει να ξαναβρώ τις εσωτερικές ισορροπίες.
Δεν θα κερδίσω πολλά αν βρίσω, αν σιχτιρίσω. Ξέρω, είναι δύσκολο να εφαρμοστεί, αλλά σε ένα παιχνίδι που έπεται όσων έγιναν και γίνονται, είναι “να ‘χαμε, να λέγαμε” η κάθε τέτοιου είδους προσέγγισή μου. Έτσι νιώθω, έτσι το μεταφέρω. Έτσι νιώθει μεγάλο κομμάτι κόσμου και το γνωρίζουν καλά οι “ανησυχούντες”, οι λάτρεις του σκοταδιού και της σιωπής.
Έχει την σημασία του ο αγώνας, για να παιχτούν οι όποιες πιθανότητες της ομάδας, σε συνδυασμό με κάθε γκέλα αντιπάλου. Έχει ενδιαφέρον η αντίδραση των παιχτών μας, το καθαρό μυαλό που οφείλουν να έχουν, σε ένα παιχνίδι διαχείρισης συναισθημάτων. Μέχρι να έρθει η ώρα για την δημιουργία υγιούς, καθαρού περιβάλλοντος στην πόλη, στην χώρα, προηγείται η στιγμή της αντίστοιχης σκέψης και συμπεριφοράς. Έτσι κάπως, ίσως φυσήξει ποδοσφαιρικός Βαρδ-Άρης!
ΥΓ Υποκλίνομαι στο πανί των Ζωσιμάδων.
Τόσκο, Άλκη… τίποτα δεν θα περάσει στην λήθη.
Υπό τις μουσικές του… https://m.youtube.com/watch?v=nkUOACGtGfA
Σάββατο, 19 Φεβρουαρίου 2022
Κίτρινο Βέλος
