Για τον Άρη και τα μεταγραφικά του δεν είχα γράψει τίποτα γιατί ομολογώ πως δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς θέλει να κάνει – εκτός φυσικά από μια γενική αλλαγή.
Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος
Έτσι περίμενα να δω το φιλικό του ματς με αντιπάλους αυτούς που ο Πέδρο Μαρτίνς μοιάζει να θεωρεί αναπληρωματικούς του Ολυμπιακού στο ξεκίνημα της σεζόν. Όχι τόσο για να δω τον βαθμό της ετοιμότητας του ενόψει του ξεκινήματος των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων, αλλά για να καταλάβω τι παίκτες είναι αυτοί που ήρθαν και τι έχει στο μυαλό του ο Ερνάν Μπούργος. Κι ομολογώ πως αυτό που είδα μου άρεσε πολύ. Όχι απλά γιατί υπάρχει μια κεντρική ιδέα, αλλά γιατί οι νεοφερμένοι είναι καλοί για μια χρονιά ακόμα: αρχίζω να πιστεύω πως ο Θοδωρής Καρυπίδης μπορεί να είναι ο καλύτερος τεχνικός διευθυντής του πρωταθλήματος.
Και ο Άρης στάθηκε αδύνατο να αποφύγει την εφετινή μόδα που θέλει τις ομάδες κορυφής να αλλάζουν πολύ – είχα ωστόσο την εντύπωση πως κομμάτι το παράκανε! Ουσιαστικά από την περσινή του ομάδα κράτησε τους δυο στόπερ (τον Φαμπιάνο και τον Μπράμπετς), τον τερματοφύλακα Κουέστα, τον Ντουκουρέ και τρεις ακραίους επιθετικούς (τον Μαντσίνι, τον Γκαρσία και τον Ιτούρμπε). Αλλά εν τέλει πιστεύω πως αυτοί που έμειναν ήταν μάλλον οι απολύτως απαραίτητοι – τους υπόλοιπους είτε θα έπρεπε να τους αντικαταστήσει είτε θα καταφέρει να τους αντικαταστήσει – υπάρχει μια λεπτή διαφορά.
Πάντρεμα παλιών καινούργιων
Τι είδα από τον Άρη; Πρώτα από όλα ότι η σπουδή στην άμυνα που δείχνει ο Μπούργος βασίζεται σε κάτι που στην Ελλάδα σπανίζει: στον ορθολογισμό. Στην άμυνα δεν υπάρχουν περιθώρια για χρησιμοποίηση παικτών που πρέπει να προσαρμοστούν – χρειάζονται οι παλιοί και τέτοιοι είναι πλέον κι ο Κουέστα, κι ο Μπράμπετς κι ο Φαμπιάνο. Επειδή η παλαιότητα μετρά για αυτό βρήκε θέση στο αρχικό σχήμα και ο Εμπακατά που στον Άρη βρίσκεται από το Φεβρουάριο. Ο τέταρτος της παρέας είναι ο «νέος» Πίρσμαν που όμως ήρθε από τον ΠΑΣ και άρα γνωρίζει που βρίσκεται. Η τετράδα της άμυνας θα είναι αυτή; Όχι απαραίτητα – αν υπάρχουν τρεις παλιοί χωράει κι ένας νέος: ο Μπούργος έδωσε χρόνο στους Οντουμπάγιο και Μαζικού μετά το 60’ και νομίζω έμεινε ευχαριστημένος από αυτό που είδε.
«Πάντρεμα» παλιών και νέων επιχειρεί και στη μεσαία γραμμή και στην επίθεση: δίπλα στον «παλιό» Ντουκουρέ ο Μπούργος χρησιμοποίησε δυο νεοφερμένους τον Πάπε Σέικ Ντιόπ για 54 λεπτά και τον Νταμπό για ένα 30λεπτο. Ο δεύτερος μου φάνηκε πιο δημιουργικός από τον πρώτο που ήταν όμως πολύ καλός στις καλύψεις, αλλά και οι δυο έδειξαν να ξέρουν τη δουλειά: ο Μπούργος τους χρειάζεται για να δώσουν στη μεσαία γραμμή σκληράδα κυρίως. Αν έχει σκοπό να παρουσιάσει ένα Άρη που να παίζει 4-4-2 (όπως έκανε χθες στο πιο μεγάλο κομμάτι του παιγνιδιού) οι δυο παίκτες που θα παίζουν μπροστά από την άμυνα θα χρειαστεί να τρέχουν για πολλούς – οι πέντε αλλαγές βοηθάνε, ώστε χρόνος συμμετοχής να υπάρχει για όλους. Τι μένει; Το στοίχημα της επίθεσης, αλλά εδώ το παζλ πρέπει να ολοκληρωθεί. Χθες την παράσταση έκλεψε ο Ράφαελ Καμάτσο που έκανε το 1-0 κι έδειξε τι θα πει πρωτοβουλία και σε δυο – τρεις φάσεις ακόμα. Έχει στο βιογραφικό του περάσματα από τη Λίβερπουλ και τη Σπόρτινγκ Λισσαβόνας: έδειξε ότι αυτά δεν έγιναν τυχαία. Δεν είδα αντιθέτως πολύ τον Γκρέι, αλλά μου άρεσε ο Πάλμα. Και στη Θεσσαλονίκη είναι ήδη ο Ζερβινιό, που αν είναι καλά, μπορεί να αποδειχτεί μια από τις ατραξιόν του πρωταθλήματος.
Δεν υπάρχουν βέβαια φέτος ούτε Γκάμα, ούτε Μπερτόλιο δηλαδή ούτε κάποιος που άνετα θα μπορούσε να φορά τη φανέλα με το δέκα, ούτε κάποιος που να βγαίνει σαν κρυφό φορ. Αλλά ο Μπούργος δεν μοιάζει να θέλει τέτοιους παίκτες: ψάχνει σολίστες που να έχουν την ατομική ενέργεια. Αυτή περιμένει να δει και από τους δυο Έλληνες μικρούς: και ο Χατζηιωάννου (που σκόραρε) και ο Σγούρος μοιάζουν παιδιά που δεν κρύβονται.
Εν κατακλείδι ο Άρης δείχνει να θέλει να γίνει μια έκδοση της Ατλέτικο Μαδρίτης – μια ομάδα με αξιόπιστη άμυνα, μεσαία γραμμή που «δαγκώνει» και κυνηγούς που πάνε στο «ένας εναντίον ενός». Θα είναι πιθανότατα πιο σκληρός από όσο ήταν πέρυσι, σίγουρα πιο γρήγορος, σίγουρα λιγότερο «φλύαρος» – θα κρατά πχ λιγότερο τη μπάλα. Το στοίχημα της αποτελεσματικότητας θα κρίνει τη χρονιά του: δεν περιμένω έναν Άρη θεαματικό, αλλά έναν Άρη ικανό στιγμές στιγμές να πατάει γκάζι. Και να χτυπά εκεί που δεν τον περιμένεις: όπως χθες.
