Γράφω απ’ την ξαπλώστρα, από κάποια ακτή της Θεσπρωτίας. Κάμπινγκ, χαλάρωση, το κύμα πλάτσα πλούτσα, εγώ εναλλαγή μπλουζάρες.
“Μέχρι τα όνειρά μας να πάρουν εκδίκηση”, καπάκι “Στα δύσκολα εμείς (Ιούλιος 2012)” που φοράω τώρα, μπύρες, καφέδες και τα γνωστά. Το έχω ονομάσει “παραλίκι”, μια μείξη της “παραλίας” και του “αραλίκι”! Έχει περάσει πάνω από μία, μιάμιση ώρα που τελείωσε το πρώτο επίσημο ματς, στις εσχατιές της Ευρώπης, στα σύνορα με την Ασία.
Ένα πράγμα μου δημιουργούσε μόνιμο εκνευρισμό και πονοκέφαλο, από πάντα, στον Άρη. Μόνο ένα. Η αδιαφορία. Τα υπόλοιπα, λάθος αποφάσεις πάγκου, κακές εμφανίσεις ή βεβιασμένες ενέργειες παιχτών την ώρα του ματς κλπ απλά με θυμώνουν, στιγμιαία. Κατανοώ τα προβλήματα τελευταίας στιγμής (βλέπε Σούντγκρεν), τις λάθος αποφάσεις γιατί “πρέπει να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα” (βλέπε Ντένις), το να χάνονται τα άχαστα (ρε Μαντσινάκο!). Έτσι είναι η μπάλα, δυστυχώς. Κατανοώ ακόμα και την χαρακτηριστική καθυστέρηση διοίκησης για ενίσχυση στα σέντερ μπακ. Την μόνιμη πηγή κινδύνων, θέση που “φωνάζει” στα δικά μου μάτια πως θέλουμε δύο παίχτες, νοούμενους ως βασικούς. Δείχνω εμπιστοσύνη στην μεγάλη εικόνα, της “βήμα-βήμα” προόδου, εδώ και μια τριετία, το κάνω πράξη με στήριξη “διαρκείας”, χωρίς να… “περιμένω να δω, πρώτα”, καταλαβαίνω ακόμα και τα γ@#&*ιάτικα που πληρώνονται ή τις τρικλοποδιές που μπαίνουν και σίγουρα πάνε πίσω αποφάσεις.
Το παιχνίδι ήταν ένα καρμπόν του φιλικού στο Καραϊσκάκη. Το μόνο που δεν επαναλήφθηκε, ευτυχώς, ήταν το εκεί σκορ, το 3-0 δηλαδή. Στο φιλικό είχαμε 2 δοκάρια, σήμερα 2,5 χαμένα τετ-α-τετ. Καραμπινάτες φάσεις για γκολ. Οι προκρίσεις κρίνονται, λένε, από λεπτομέρειες. Όταν υστερείς σε αυτές, μειώνεις τις πιθανότητες και ο Άρης, λίγη ώρα πριν, φρόντισε να τις μειώσει σημαντικά. Οι ευθύνες; Βάζω ένα 50% στην διοίκηση, στις καθυστερημένες αποφάσεις για ενίσχυση ειδικά πίσω, με τις ευλογίες των δημοσιογράφων γιατί “ξέρει μπάλα ο πρόεδρος”, “είναι μυρωδιάς”, “ψάχνει λύσεις εξωτερικού” και άλλα φαιδρά. Ο προπονητής και οι παίχτες, οι πρωταγωνιστές του γηπέδου καταμερίζονται το υπόλοιπο 50% σε ό, τι ποσοστό νομίζει ο καθένας. Θες από 25; Θες 30-20; Λίγη σημασία έχει. Τα διοικητικά, προπονητικά και αγωνιστικά λάθη, ήρθε να τα τιμωρήσει το ποδόσφαιρο. Συνήθως έτσι γίνεται.
Είχαμε ένα πολύ καλό πρώτο ημίχρονο. Κλεψίματα, φάσεις για γκολ, κλασικές. Είδαμε ένα φαινόμενο που συνεχίζει να παρατηρείται. Κακή εικόνα στο δεύτερο. Συμβαίνει και ανάποδα, ενίοτε, στα 3 τελευταία χρόνια. Ενδεχομένως να “φταίει” η εποχή, αλλά εγώ είμαι της άποψης πως είναι ζήτημα νοοτροπίας. Άλλο ένα από αρκετά που οφείλουν να διορθωθούν στον δρόμο προς το “μεγάλωμα”. Στην καρδιά μου και στην δικιά σου και στου καθένα και καθεμιάς μας, ο Άρης είναι η μεγαλύτερη ομάδα στον πλανήτη. Στο γήπεδο, πρέπει να “φαγωθούν πολλά ψωμιά ακόμα” για να λέμε πως μάθαμε και ξέρουμε να λειτουργούμε ως μεγάλη ομάδα. Ένα από αυτά είναι η σταθερότητα. Η διάρκεια. Ήταν χαώδης η διαφορά στην αγωνιστική και πνευματική αντιμετώπιση των δύο 45λέπτων, τόσο για εμάς, όσο και για έναν τρίτο παρατηρητή. Επισημάνθηκε στην παρέα.
Σε μία εβδομάδα από σήμερα, παίζουμε ρεβάνς στο Χαριλάου, σε ματς που καλούμαστε να θυμηθούμε “Μόλντε”, με μόνη εξαίρεση το διαφορετικό τέλος. Οι, γνώστες και ως, υπερβάσεις. Δεν χάθηκε ο κόσμος σήμερα, ούτε θα χαθεί σε 7 μέρες. Γνωρίσματα του “μεγάλου” και αυτά. Ούτε θα κερδηθεί, αντίστοιχα, αν γίνει το δύσκολο, η ανατροπή. Γιατί μιλάμε για πολύ δύσκολο έργο. Η αμυντική συμπεριφορά μου δίνει δικαίωμα να το λέω. Δεν επικεντρώνομαι σε μονάδες. Γενικά μιλάω. Θεωρώ πως μπορούμε να βρούμε και 2 και 3 γκολ μπροστά. Δεν βλέπω τον τρόπο να μην δεχτούμε. Ελπίζω στα απίθανα, όπως θα ήταν το “καρμπόν με το φιλικό” 3-0. Άρα, ελπίζω και τώρα. Ένα παραπάνω όταν είδα έναν αντίπαλο πολύ πιο κάτω απ’ όσο τον υπολόγιζα. Το ζήτημα είναι ότι σε δύο παιχνίδια, κοληττά, κάνουμε 6 φάσεις “μαρς”, που λέμε, με 0/6 σε γκολ. Εκτός αυτού, πίσω οι αντίπαλοι κάνουν το περίπου απόλυτο. Κάπως έτσι είναι το 5/7. Εύκολα το γράφω, με την άνεσή μου και το παίζω ειδικός πως θέλουμε 2 στόπερ και ένα φορ. Δύσκολες αυτές οι αγωνιστικές εξισώσεις και η διατήρηση ισορροπιών.
Πρώτο ζητούμενο η μάχη, η νοοτροπία εξάντλησης πιθανοτήτων. Never give up, είπαμε. Με νοοτροπία “παραλίκι”, συνδυασμό παραλίας με αραλίκι, το πιθανότερο θα είναι να χάσουμε και το επόμενο παιχνίδι. Με χαμένα ημίχρονα, με σπαταλημένα τετ-α-τετ, με τραγικά και παιδαριώδη λάθη πίσω . Με συνδυασμό όλων των πάνω. Θέλω να δω την ομάδα, την Αρειανάρα, να μετουσιώνει την υπεροχή της. Να πάψει να αδικεί τον εαυτό της. Να αλλάξει νοοτροπία.
“Γκολ, βάλε (επιτέλους) γκολ, Άρη είμαι γκολ”!
“Δημιουργούμε φάσεις και ευκαιρίες από πίεση και κλεψίματα μπροστά. Διακρίνω, ειδικά χωρίς Γκάμα Ματέο αλλά και με αυτούς, έλλειψη επιθετικής δημιουργίας και φάσεων μέσω αυτής”, είπε το Σοφό Πνεύμα στην κουβέντα μας και νομίζω πως δεν υπάρχει πιο εύστοχη, ποδοσφαιρικά, παρατήρηση.
Στην βαθμολογία των παιχτών:
Ντένις 2, Σάκιτς 4, Γκάνεα 4, Μπεναλουάν 4, Δέλη 2, Σάσα 5, Ματίγια 5, Μπερτόλιο 6, Ματέο 5, Γκάμα 4, Μαντσίνι 5
Μπρούνο 3, Μήτρογλου 3, Μάνος 3, Χαΐροβιτς 3, Τζέγκο 4
ΥΓ Μεγάλη χαρά να βλέπεις τον Άρη παρέα με Αρειανάκια πετσιά! Σταύρος και Γιώργος δύο αρρωστάκια, δυο κιτρινόμαυροι Ακρίτες! Ιστορίες, μνήμες, Κοζάνες, πουλμανάρες, κουβέντα γεμάτη Άρη, μπύρες, μεζέδες!
Ευχαριστώ τον Κώστα, τον αδερφό, για τα κουμάντα να δούμε το ματς παρέα και την φιλοξενία.
ΥΓ 2 Όσο γράφω, ανακοινώθηκε ο Εντιαγέ, Μπαντού… εκδίκηση και ντου! Καλώς όρισε!
Σάββατο, 24 Ιουλίου
Τέλος του μήνα το εμβόλιο, άρα και η ρεβάνς από μακριά, Αρειανάρα. Ας είναι. Πάρε εσύ την πρόκριση και όλα καλά! Υπό τους ήχους του… https://m.youtube.com/watch?v=EzeDqRhM09w
