“Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα”! Ζωόφιλος κι εγώ, συντάσσομαι με την παραπάνω ρήση και βγάζω κανένα βράδυ βόλτα τον σκύλο μου, βαδίζοντας παρέα. Καμιά φορά, κουβεντιάζουμε κιόλας!
Μην σας φαίνεται παράξενο. Αυτός μου διηγείται ιστορίες σαν κι αυτήν που θα ακολουθήσει. Ναι, είναι σπάνια ράτσα, μοναδική ίσως. Παράδοση από γενιά σε γενιά, με ιδιαίτερα και σπάνια χαρακτηριστικά. Ποικιλόχρωμος, λίγο κόκκινο, λίγο κίτρινο, λίγο πράσινο. Η ουρά του; Διάβασε περισσότερα, παρακάτω και θα καταλάβεις…
Απ’ το πρωί, στα καφενεία
Είναι κάποιες συναντήσεις στην ζωή, κάποιες συνομιλίες και εξιστορήσεις, που έχουν ιδιαίτερη αξία. Σε ένα καφενείο, λίγο πάνω απ’ την Αριστοτέλους, επί της Ολύμπου, πριν από πολλά χρόνια, δεκαπέντε περίπου, έπινα από κανέναν καφέ με τον κύριο Κώστα. Θα κόντευε τα 90, τότε. Ανάμεσα στα άλλα, μου έλεγε συχνά για εκείνη την εκδρομή του 1932, στην Αθήνα. Κάποιοι πήγαν με τρένο. Αυτός, παρέα με χίλιους και πλέον ακόμα, με καράβι! Αδιανόητα πράγματα, για να χωρέσουν στο μυαλό. Παιχνίδι τελικός, επί της ουσίας, του πρωταθλήματος. Διπλό του Άρη, επί της Α.Ε.Κ. και ο τίτλος στον Βορρά!
Άλλες εποχές, φαντάζουν προϊστορικές όταν τις ακούς. Δύσκολα αντιλαμβάνεσαι τα δεδομένα, όπως η άλλη κουβέντα, η τηλεφωνική επικοινωνία και διήγηση του Κοσμά, απ’ τα Χανιά, στον αέρα του yellowradio.gr , ένα απόγευμα. Πατημένα τα 80 αυτός, αθεράπευτα ερωτευμένος με την ομάδα. Αρειανός, φτιαγμένος απ’ την κοψιά του ασυμβίβαστου μας έλεγε πώς κυνηγούσε ο Κλεάνθης (ο Βικελίδης) τον διαιτητή του αγώνα, με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Τέλη δεκαετίας του 40, 1949 για την ακρίβεια. Σκορ, αλλοιωμένο, 4-4 εντός έδρας. Μία συνθήκη διαχρονική,. “από πάντα” που λένε, που ακούς σαν παλιό τραγούδι, “τις Κυριακές, από νωρίς, στα καφενεία”.
Ένωση… Κέντρου
Εδώ, δεν μιλάμε κομματικά, ποτέ. Πολιτικά, ίσως. Καθώς, πολλά πράγματα στην χώρα (περι)πλέκονται γύρω απ’ την πολιτική. Γι’ αυτόν τον λόγο, η επικεφαλίδα της παραγράφου αναφέρεται σε μία ανορθόδοξη ένωση, όχι κομμάτων, αλλά ομάδων. Έναν συνασπισμό, μία ετερόκλητη συσπείρωση δυνάμεων, για να κρατηθούν τα κεκτημένα, απ’ τους άρχοντες που, κατά στίχους Θανάση και φωνή Βασίλη Παπακωνσταντίνου “φοβήθηκαν μην πάθουνε ζημιά και την κουτάλα χάσουνε, μαζί με τα ζουμιά”. Ο γάτος της ιστορίας ήταν μαύρος, με κίτρινο όμως. Το πάλαι ποτέ Π.Ο.Κ. ιδρύθηκε περί αυτού, του “κιτρινόμαυρου κινδύνου”. Από τα τέλη της δεκαετίας του 20 έως τις αρχές αυτής του 60, αλλά και άτυπα μέχρι τις μέρες μας. Οι τρεις τίτλοι (1964, 1966 και 1979) στα χαρτιά, άνευ αγώνων της Α.Ε.Κ. , δύο κύπελλα και ένα πρωτάθλημα, σε μπαράζ που δεν κατέβηκε ο Ο.Σ.Φ.Π. έναν χρόνο πριν παίξουμε εμείς με αυτόν, αποτελούν ψήγματα μαρτυρίας και επιβεβαίωσης για τον λόγο ίδρυσης του “συνεταιρισμού”!
Στην διαδρομή του χρόνου, συνέβησαν και γίνονται ακόμα και στις μέρες μας, πολλά. Η απόσταση από το “Γαύροι, αδέρφια, μαζί θα το σηκώσουμε στην Νέα Φιλαδέλφεια” και τον “Μπάκα” ως την κοινή ψηφοφορία για απαγόρευση μεταγραφών, αντί για πτώση του Π.Α.Ο. υποδηλώνουν μια “ανά εποχή” κόντρα ή συμμαχία. Κατά το δοκούν, που λένε. Το κύριο σώμα, η δομή αυτού που αποκαλούμε “Πρωτάθλημα” στην Ελλάδα, προπολεμικό, μεταπολεμικό, ερασιτεχνικό και επαγγελματικό, στην διαδρομή του στον χρόνο, διέπεται από αυτές τις αξίες.
Αλησμόνητη η φημολογούμενη και ως συμφωνία σε “μία παρτίδα τάβλι”, ανάμεσα σε “καπετάνιο” και Νταϊφά για το να πάρουν τα βαριά χαρτιά, τις ομάδες Αθήνας και Πειραιά, αντίστοιχα, “παντρεύοντας” κόντρα και συμφέροντα σε μία ιδιότυπη “συμφωνία κυρίων”, κάπου στις αρχές των 80’s. Όπως τα διαβάζεις. Κουμπάροι, που θέλησαν “να φτιάξουν το ποδόσφαιρο”! Κουβέντες, ατάκες διαχρονικές κι αυτές. Μιλάμε για 1979-80, περίπου. Τότε που, όπως γράφεται, έγινε το ελληνικό ποδόσφαιρο επαγγελματικό. Η σωστή φράση είναι πως, εκείνη την περίοδο, το ελληνικό ποδόσφαιρο πέρασε στην εποχή του “επιχειρηματικού” μοντέλου. Άλλο επιχειρηματικό, άλλο επαγγελματικό. Μην μπερδευόμαστε!
Παιχνίδι με την ουρά
Αυτά και πολλά ακόμα μου γαβγίζει με ανθρώπινη λαλιά, ο σκύλος μου, τα βράδια που βγαίνουμε βόλτα. Έτσι, μου εξιστορεί το γιατί είναι πολύχρωμος, και έχει την ικανότητα να αλλάζει τα χρώματα πάνω του, άλλο να μπαίνει μπροστά, άλλο παραπίσω, ανάλογα με την εποχή. Μου εξηγεί, επίσης και το γιατί η ουρά του δεν αλλάζει ποτέ την διχρωμία της. Παραμένει ασπρόμαυρη. Ιστορίες παλιές, (ξ)αδερφικές, για διασπάσεις “οικογενειών” και νεότερες, για κάποιους τίτλους ντεμέκ κλεμμένους, μα ουσιαστικά δοσμένους με παραχώρηση. “Αν δεν είναι έτσι…”, μου λέει ένα βράδυ κατουρώντας “… γιατί ήταν εκεί και βαρούσαν παλαμάκια στον ρυθμό της κόκκινης τρομπέτας; Αυτοί δεν ήτανε, τάχαμου, οι κλέφτες τους;”. Καμιά φορά, συμβαίνει να ταΐζει, “τροφή για σκέψη” και ο σκύλος τον άνθρωπο!
Η ουρά μου, λέει, γυρνάει αναλόγως με την διάθεση που έχω. Εγώ την κατευθύνω, να χαϊδεύει το κορμί μου στο χρώμα που επιλέγω. Άλλοτε το κόκκινο, μετά το πράσινο, το κίτρινο ύστερα. Μερικές φορές, παίζω μαζί της. Για κάποιον τρίτο, που βλέπει, είναι σαν να την κυνηγάω, αλλά έτσι το κάνουμε να φαίνεται. Κανείς δεν ξέρει ποιος κυνηγάει ποιον. Είναι μέρος της ύπαρξής μου, δικό μου, ξαναλέει ο σκύλος μου κι εγώ τον ακούω και προσπαθώ να καταλάβω να κατανοήσω. Δες για παράδειγμα την τελευταία δεκαετία, είπε πρόσφατα. Η ουρά χτυπάει το πράσινο, ξεσηκώνεται με το κόκκινο, αγκαλιάζει και χαϊδεύει το κίτρινο μέχρι να μαλώσει μαζί του, ξανά χαδάκια στο πράσινο. Η κόκκινη κεφαλή κάνει πως την κυνηγάει και της γαβγίζει. Ένα παιχνίδι είναι! Το λέμε “το παιχνίδι της ουράς”, αφού η μοιρασιά γίνεται όπως σε κάθε σώμα. Τρεφόμαστε τμηματικά και χορταίνουμε, μπαίνοντας στην ουρά, αναλογικά. Με πιάνεις;
Κοκκαλάκια για την όρεξη
Με μπερδεύουν παραπάνω τέτοιες, κρυφές έννοιες και συμβολισμοί. Αφήνω την κουβέντα και βγάζω κόκκαλα, να γλείψει, να μασουλήσει, να παίξει, να χορτάσει την πείνα του το ζωντανό. Είναι κόκκαλα αγορασμένα από διάφορα μέρη της χώρας. Ιδιαίτερος ο σκύλος, τα γούστα και η ράτσα του, είπαμε. Όταν του πετάω αυτά που αγόρασα από τα Γιάννενα, απ’ το Περιστέρι, αλλά και από ένα κρεοπωλείο επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας πρόσφατα, η γλώσσα είναι κόκκινη! Αλλάζει χρώμα, γίνεται κίτρινη η γλώσσα και το κεφάλι όταν βλέπει να βγαίνει κόκκαλο Λαμίας, Αγρινίου ή Μαγνησίας! Η ουρά πάει πέρα δώθε όταν λέω στο σκυλί να αρπάξει κοκκαλάκι Ξάνθης. Τα λατρεύει!
Κάπως έτσι περνάνε οι βραδινές βόλτες και συζητήσεις με τον σκύλο μου, τον… Ποκ! Δεν νομίζω πως θα μπορούσε να έχει άλλο όνομα. Τι λέτε;;!!
Αντί επιλόγου
Λίγες μέρες πριν, άφησε τον μάταιο αυτό κόσμο ένας σπουδαίος, απλός άνθρωπος. Καλλιτέχνης του ξύλου και της μουσικής.
Ταιριάζει ένα τραγούδι του στον Άρη.
“Δεν προσκύνησα ποτέ. Κανέναν“!
Υπό τους ήχους του, λοιπόν, όλα τα παραπάνω… https://m.youtube.com/watch?v=5SntJ5-9DQE
Να περνάτε όμορφα, να διαβάζετε ή να σκαρώνετε καμιά ιστορία. Πραγματική ή φανταστική, λίγη σημασία έχει.
Στήριξη σε κάθε κύτταρο του Συλλόγου. Συσπείρωση, μία γροθιά.
“Μόνο Άρης. Πάνω απ’ όλα ο Άρης”!
Σάββατο, 13 Νοεμβρίου 2021
Κίτρινο Βέλος
Never give up
