Πάνε χρόνια που γνώρισα έναν απ’ τους σημαντικότερους ανθρώπους της ζωής μου, με τον οποίο μιλήσαμε πολλές φορές. Υπήρξε δάσκαλος, οδηγός παρακίνησης, μέσω μοιρασμάτων προσωπικών ιστοριών και διηγήσεων. Ένα βράδυ, μεταξύ άλλων, μου είπε τα παρακάτω…
Αν δεν φαντάζεσαι… Φωτιές!
Πρέπει, όταν προχωρά, να φαντάζεται τα πιο δύσκολα ο άνθρωπος. Να προετοιμάζεται για το πλέον οδυνηρό σενάριο. Πάνω σε αυτό, να δομεί τις αντιδράσεις και τις εναλλακτικές λύσεις του…
Ήρθαν δύο μέρες, κοντινές η μία στην άλλη, που τον θυμήθηκα. Η συμπεριφορά των τριγύρω, εκτός των αγωνιστικών, ήταν τέτοια που θα μπορούσε να αποσυντονήσει το μυαλό της ομάδας, παικτών και προπονητή. Στην Τούμπα συνέβησαν αργά τα γεγονότα. Έπρεπε να μην χαθεί δευτερόλεπτο ο νους απ’ τον στόχο, όσο κοντά και να ήμασταν. Έτσι έγινε. Εντός του γηπέδου, είχε προηγηθεί μία τακτική και πνευματική προσέγγιση εμφανούς ανωτερότητας για τουλάχιστον 55-60 λεπτά. Σε όλο αυτό το σκηνικό, απλός κομπάρσος, όπως επιτάσσει ο ρόλος του, ένας διαιτητής που σκοπός του ήταν να είναι ακριβοδίκαιος και να περάσει απαρατήρητος.
Κάποιες μέρες αργότερα, σε ένα παιχνίδι κυπέλλου, στο Χαριλάου αυτή την φορά, είδαμε το φαινόμενο να θέλει να πρωταγωνιστήσει ο διαιτητής. Έργο χιλιοπαιγμένο. Ο ορισμός του ανίκανου ρέφερι και θαρρώ πως του γίνεται τιμή με αυτόν τον χαρακτηρισμό, καθώς ένας πονηρός θα φαντάζονταν άλλα πράγματα. Σε άλλες εποχές, πριν να εισέλθει η τεχνολογία στο ματς, θα είχαμε ένα 0-1 ή 1-1 βαριά και θα ψάχναμε να βρούμε τι φταίει, με γκρίνια και σιχτιρίσματα, καθώς “Εντάξει, δεν σφύριξε ο διαιτητής αλλά εμείς τι κάναμε” κλπ κλπ
Τα γνωστά. Έτσι κύλησαν δεκαετίες και κοιτιόμασταν αναμεταξύ μας, που λένε.
Με κάρβουνα μην παίζεις
Μόλις τελείωσε ο αγώνας της Τετάρτης, με κερασάκι στην Τούρτα τον επόπτη να μην βλέπει το προφανές μπροστά του και να το διορθώνει ο Φωτιάς (!), φάση που εξελίχθηκε ως κομβική στην διαμόρφωση του τελικού σκορ, σκέφτηκα το εξής σενάριο:
Κυριακή βράδυ, στην Τούμπα, μας σφύριζε ο Fire και Τετάρτη βράδυ, για κάποιον λόγο, δεν έχουμε ζητήσει VAR (που στην παρούσα φάση δεν είναι υποχρεωτικό). Στην πρώτη περίπτωση θα είχε δοθεί φάουλ το κλέψιμο στο κέντρο, στην δεύτερη θα είχαμε λαϊκά δικαστήρια. Αμφιβάλλει κανείς; Φωτιά… στα μπαράκια μας!!
Παρά τα παραπάνω, η ομάδα κατάφερε μέσα σε λίγες ημέρες να εκτελέσει ένα αγωνιστικό πλάνο σε αγώνες διαφορετικών διοργανώσεων μεν, εξίσου σημαντικούς δε, καθώς τα γεγονότα του εντός με Π.Α.Σ. ήταν φρέσκα. Στόχευσε, εφάρμοσε, ρίσκαρε και δούλεψε για έναν διπλό στόχο που επετεύχθη. Είχε πολύ καλά στοιχεία σε σύνολο 190+ λεπτών, με πρώτιστο την πειθαρχία και τις συνεχείς αλληλοκαλύψεις. Αυτά, συνεπικουρούμενα απ’ την ενέργεια και την επιθετικότητα, ακόμα και σε φάση άμυνας, έπαιξαν μεγάλο ρόλο για την ευτυχή κατάληξη.
Στα αρνητικά, μπορούμε να πούμε πως παρατηρήθηκαν κενά διαστήματα και παθητική αντιμετώπιση, σε κάθε αγώνα. Στον πρώτο κατά σειρά στο διάστημα 57-80 περίπου και στον δεύτερο στο διάστημα από την μείωση του σκορ και για ένα τέταρτο ακόμα. Να κάτι που οφείλει και είμαι πεπεισμένος πως θα δουλέψει ο προπονητής, ούτως ώστε ο Άρης να ελαχιστοποιήσει τις όποιες πιθανότητες και ελπίδες αντιπάλων να κερδίσουν κάτι από παιχνίδια που είναι σαφώς ανώτερος. Είναι κρίμα, όντας “φωτιά” η ομάδα όπως λέμε στην καθομιλουμένη, να παίζει με… κάρβουνα, ρισκάροντας παραπάνω απ’ το επιτρεπτό.
Ανάμνηση
Καθώς παρακολουθούσαμε το παιχνίδι κυπέλλου, ο άνθρωπος που έμαθε να ζει προσπαθώντας, μου θύμισε την Μαδρίτη. Ίδια μέρα, έντεκα χρόνια πίσω. Ήταν μοιραία η σύγκριση στην διαιτητική απόφαση του πέναλτι εκεί με εδώ. Κατά σύμπτωση, παρόμοιες περιπτώσεις. Γέλασα, στην προσπάθεια να κρύψω τον εκνευρισμό. “Μάθε να προσπερνάς το εμπόδιο, χωρίς να καταναλώνεσαι συναισθηματικά. Μόνο, να μαθαίνεις και να προσπαθείς. Ξανά και ξανά.”, μου είπε.
Ο “άνθρωπος που προσπαθούσε” ήταν, πάντα, ο αγαπημένος μου. Μου θύμιζε τον Οδυσσέα, αυτόν που έδινε κάθε ικμάδα δύναμης και μυαλού σε μικρούς στόχους, για να φτάσει στον μεγάλο. Ένας απ’ τους “μικρούς στόχους” που προαναφέρθηκαν, είναι το παιχνίδι της Κυριακής. Εντός έδρας με την Τρίπολη. Μία αξιόλογη ομάδα, έχοντας εμείς απουσίες (Μπαντού) και επιστροφές (Μπερτόλιο). Μεσιάζει ο δρόμος ενός απαιτητικού μήνα. Αποφασιστικότητα, ενεργητικότητα, πάθος, εφαρμογή πλάνου η ομάδα. Εμείς; Στήριξη, φωνή, παρουσία, εμπιστοσύνη.
Πάνω απ’ όλα ο Άρης!
Όλα αυτά, υπό τους ήχους “φλόγας”…
Σάββατο, 4 Δεκεμβρίου 2021
Κίτρινο Βέλος
Never give up
