Επιστρέφει στους κινηματογράφους σε ψηφιακή αποκατάσταση 4K το κλασικό αριστούργημα του Wim Wenders, Wings of Desire (Τα Φτερά του Έρωτα).
Το Wings of Desire (1987) είναι ένα φιλόδοξο, ποιητικό έργο για την επιθυμία ενός αόρατου, αθάνατου αγγέλου να γίνει άνθρωπος στο Δυτικό Βερολίνο. Ο Damiel (Bruno Ganz) περνά τις μέρες του κρυφακούοντας τις σκέψεις των Βερολινέζων με τον συνοδοιπόρο του Cassiel (Otto Sander), κοιτάζοντας την πυκνοκατοικημένη πόλη από τις κορυφές των εκκλησιών και περπατώντας ανάμεσα στους απελπισμένους και τους ελπιδοφόρους, παρηγορώντας τους αναξιοπαθούντες. Πολλοί από αυτούς ζουν απομονωμένοι ή αποξενωμένοι από τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Όταν ο Damiel ανακαλύπτει τη μοναχική καλλιτέχνη Marion (Solveig Dommartin) και ερωτεύεται, ξέρει ότι πρέπει να ανταλλάξει την αθανασία με την ανθρώπινη υπόσταση.
Η 14η μεγάλου μήκους του Γερμανού σκηνοθέτη Βιμ Βέντερς – και η πρώτη στην πατρίδα του μετά από οκτώ χρόνια στην Αμερική, όπου γύρισε ταινίες όπως το Παρίσι – Τέξας (1984) – εξετάζει τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, τι είναι η αγάπη, την αυθεντικότητα, τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης.
Μια συνέντευξη με τον Βιμ Βέντερς με την ευκαιρία της κυκλοφορίας της αποκατεστημένης ταινίας στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Ήσασταν στην Αμερική για οκτώ χρόνια πριν επιστρέψετε στη Γερμανία. Γιατί φτιάξατε το Wings of Desire όταν γυρίσατε πίσω;
Μου έλειψε η δική μου γλώσσα. Άρχισα να ονειρεύομαι στα αγγλικά και συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν ήταν καλό να μου συμβεί. Άρχισα λοιπόν να διαβάζω περισσότερα στη γλώσσα μου και αυτό που θεωρώ τον πιο όμορφο Γερμανό είναι τα ποιήματα του Ράινερ Μαρία Ρίλκε. Από τις ΗΠΑ , ήθελα πολύ να επιστρέψω στην Ευρώπη και από όλες τις πιθανές πόλεις διάλεξα το Βερολίνο, που ήταν η πόλη που ήταν πιο κοντά στην καρδιά μου.
Καθώς περπατούσα στο Βερολίνο, είδα αγγέλους παντού, ως μνημεία ή γλυπτά ή ανάγλυφα σε δημόσιους χώρους, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη πόλη. Έψαχνα πραγματικά για μια ιστορία που θα μπορούσε να με βοηθήσει να πω την ιστορία της πόλης. Σίγουρα δεν ήθελα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για το Βερολίνο. Έψαχνα για έναν χαρακτήρα μέσω του οποίου θα μπορούσα να πω στην πόλη τα καλύτερα. Τελικά το νυχτερινό μου διάβασμα και οι άγγελοι που φωτογράφισα και συνάντησα σε όλη την πόλη, με οδήγησαν στη συνειδητοποίηση ότι δεν θα έβρισκα καλύτερους χαρακτήρες για το έργο μου. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι μια ιστορία που είχε ως πρωταγωνιστές φύλακες – αγγέλους.
Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο νόμιζα ότι ήμουν τρελός. “Θέλεις να κάνεις μια ταινία με αγγέλους!;” Αλλά η ιδέα άνοιξε τόσες πολλές δυνατότητες να εξετάσουμε τόσες πολλές διαφορετικές ζωές, επειδή αυτοί οι άγγελοι θα μπορούσαν να είναι οπουδήποτε. Θα μπορούσαν να περάσουν τον ματωμένο τοίχο. Θα μπορούσαν να γνωρίσουν οποιονδήποτε και να γίνουν τέλειοι μάρτυρες της ζωής στην πόλη του Βερολίνου. Είχα επιτέλους μια άποψη που περιελάμβανε τα πάντα. Όχι ότι πίστευα πολύ στους αγγέλους, αλλά μου άρεσαν ως μεταφορά.
Υπήρχε κάτι άλλο που σας τράβηξε στους αγγέλους;
Μου άρεσε η ικανότητά τους να ακούνε τις σκέψεις των ανθρώπων. Φανταζόμουν την τεράστια αγάπη τους για τους ανθρώπους. Ήθελα μια ερωτική ματιά σε αυτή την πόλη που το ’87 ήταν διχασμένη, ταλαιπωρημένη, αρκετά γκρίζα, αρκετά πεσμένη. Ήταν ένα μέρος όπως πουθενά αλλού στον κόσμο. Δεν υπήρχε άλλη πόλη με τείχος να τη διασχίζει. Και δεν υπήρχε πόλη που να ήταν πρωτεύουσα δύο χωρών.
Διάβασα ότι το Βερολίνο ήταν το αγαπημένο σας μέρος της Γερμανίας. Υπήρχαν συγκεκριμένοι λόγοι;
Ήταν ένα μοναδικό μέρος. Υπήρχε τόση ιστορία και, ταυτόχρονα, τόσες πολλές ανοιχτές πληγές. Το Βερολίνο ήταν μια από τις πόλεις που έδειχνε ακόμα τις πληγές του περήφανα. Η ιστορία ήταν ένα ανοιχτό βιβλίο στο Βερολίνο. Οι περισσότερες άλλες γερμανικές πόλεις ξαναχτίστηκαν και δεν είχαν μείνει ίχνη από το παρελθόν. Η δική μου πόλη, όπου γεννήθηκα, το Ντίσελντορφ, είχε καταστραφεί κατά 80%. Δεν μπορούσες πια να δεις το παρελθόν. Και καθώς το Βερολίνο ήταν διχασμένο, έδειχνε επίσης την κατάσταση του κόσμου. Υπήρχε ακόμα ψυχρός πόλεμος.
Το Βερολίνο ήταν, κατά έναν περίεργο τρόπο, το κέντρο του κόσμου – μερικές φορές λίγο μίζερο αλλά, ταυτόχρονα, ένα νησί για καταπληκτικούς ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Ακόμη και κάποιοι τρελοί πανκ από την Αυστραλία αποφάσισαν ότι ήταν ένα υπέροχο μέρος. Υπήρχαν πολλοί μουσικοί, ζωγράφοι και συγγραφείς, και ήταν μια αρκετά ελεύθερη πόλη. Επίσης μια πόλη χωρίς όπλα βασικά, στο Βερολίνο δεν μπορούσες να έχεις όπλα. Δεν μπορούσες να μπεις και να βγεις στην πόλη με όπλα, θα σε έπιαναν. Τότε δεν υπήρχε μεγάλη βία, ήταν μια πολύ ήσυχη πόλη.
Στην ταινία, η Potsdamer Platz είναι μια ερημιά, αλλά τώρα είναι το κέντρο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και περιβάλλεται από ουρανοξύστες. Τι πιστεύετε για τον τρόπο που άλλαξε η πόλη από τότε που γυρίσατε την ταινία;
Σιγά σιγά το συνηθίζεις, 35 χρόνια πέρασαν από τότε. Ο τοίχος έχει φύγει. Έπρεπε να ξαναφτιάξουν μέρη του γιατί οι τουρίστες ήθελαν να το δουν. Την εποχή που γυρίσαμε, το 1987, ήταν ένα τελείως διαφορετικό μέρος. Λίγα χρόνια μετά, ήταν και πάλι διαφορετικά. Ένα πλήρες, απόλυτο μυστήριο για εμάς ότι η πόλη της ταινίας δεν υπήρχε πια. Αυτό ήταν κάτι που δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα βλέπαμε να συμβαίνει στη ζωή μας. Όταν το τείχος κατέρρευσε, έγινε η μόνη πόλη στον κόσμο που είχε ως κέντρο την ουδέτερη γη. Η Potsdamer Platz ήταν ένα λιβάδι, ένα φανταστικό μέρος για πουλιά. Τα παιδιά το λάτρεψαν και υπήρχε πάντα κάποιο είδος τσίρκου πάνω του επειδή ήταν άδειο. Δεν πιστεύαμε ότι αυτό θα άλλαζε τόσο δραστικά όταν κυκλοφόρησε η ταινία.
Σε αυτή τη χώρα του κανενός, περιπλανηθήκαμε και σκοντάψαμε με τον Κερτ Μπόις, τον παλιό μας ηθοποιό, που ζούσε στο Βερολίνο όταν η Πότσνταμ Πλατς ήταν το κέντρο της δεκαετίας του ’20, η Times Square του Βερολίνου της εποχής. Τώρα έψαχνε για κανένα σημάδι αναγνώρισης, και απλά δεν έβρισκε κανένα. Και τότε μόνο λίγα χρόνια αργότερα υπήρχαν ουρανοξύστες και υπήρχε ξανά ένα κέντρο πόλης. Ήταν συγκλονιστικό. Η ταινία είναι ένα ντοκουμέντο ενός τόπου που δεν υπάρχει πια. Δεν ήθελα να είναι αυτό, αλλά έγινε αυτό.
Το τείχος ήταν ένα σημαντικό μέρος της πόλης και ένα σημαντικό μέρος της ταινίας. Αλλά καταλαβαίνω ότι δεν σας επιτρεπόταν να γυρίσετε τον πραγματικό τοίχο και έπρεπε να τον ξαναδημιουργήσετε.
Αυτό είναι σωστό. Το τείχος ήταν δύο τοίχοι και ένα ναρκοπέδιο 50 γιάρδων ενδιάμεσα. Έπρεπε να σκαρφαλώσεις πάνω από δύο τοίχους και να διασχίσεις τη θανατηφόρα έκταση στο ενδιάμεσο, οπότε ο τοίχος ήταν εκτός ορίων για εμάς. Μπορούσαμε να γυρίσουμε από τη δυτική πλευρά, αλλά δεν μπορούσαμε να μπούμε σε αυτή τη χώρα. Αυτό με ενδιέφερε κυρίως – αυτή η ανοιχτή γη με πολλά κουνέλια και άλλα άγρια ζώα. Πάντα με έλκυε η ιδέα να το διασχίσω. Αλλά, φυσικά, δεν ήταν δυνατό.
Προσπάθησα επίσης πολύ να πάρω άδεια για να κινηματογραφίσω στην Πύλη του Βρανδεμβούργου, που ήταν στα ανατολικά. Ήταν όνειρό μου να συνέλθουν οι άγγελοι στην κορυφή της Πύλης του Βρανδεμβούργου, σε αυτό το παράξενο μικρό τμήμα της ουδέτερης γης μεταξύ ανατολής και δύσης, αλλά φυσικά δεν πήρα άδεια. Με τιποτα. Πήγα μέχρι και στον υφυπουργό κινηματογράφου. Είχε δει τις ταινίες μου στο παρελθόν και στην πραγματικότητα με κάλεσε μερικά χρόνια νωρίτερα να δείξω το Παρίσι – Τέξας στο Ανατολικό Βερολίνο. Ήταν μια από τις λίγες γερμανικές ταινίες που προβλήθηκαν σε Ανατολικογερμανούς, γιατί για κάποιο λόγο αποφάσισαν ότι ήταν μια αντικαπιταλιστική ταινία.
Πώς συνεργαστήκατε με τον Peter Handke στη συγγραφή της ταινίας;
Γράψαμε μερικούς από τους διαλόγους των αγγέλων, αλλά καμία από τις εσωτερικές σκέψεις. Ο Peter δεν έγραψε σενάριο, προσπάθησε να με βοηθήσει όταν του είπα την ιστορία και τον ρώτησα αν μπορούσαμε να δουλέψουμε μαζί σε ένα σενάριο. Είπε, «Είμαι στη μέση της διαδικασίας να γράψω το δικό μου μυθιστόρημα. Αυτή την ιστορία που μόλις είπες για τους δύο αγγέλους και ο ένας από αυτούς ερωτεύτηκε έναν καλλιτέχνη, πρέπει να το χειριστείς μόνος σου. Αυτό είναι εκτός της εμβέλειάς μου». Έτσι, με έστειλε σπίτι, αλλά μερικές εβδομάδες αργότερα άρχισα να παίρνω γράμματα από αυτόν και μου έγραφε: «Λυπάμαι πολύ που έπρεπε να σε απογοητεύσω. Κατάλαβα από την ιστορία ότι θα χρειαζόσουν αρκετούς διαλόγους ούτως ή άλλως».
Άλλες ιδέες πέτυχαν;
Έκλεψα από πολλές αστείες συζητήσεις που άκουσα, και χρησιμοποίησα επίσης το “The Weight of the World”, για παράδειγμα, ένα όμορφο βιβλίο που έγραψε ο Peter. Είναι απλώς σύντομες σημειώσεις και παρατηρήσεις που χρησιμοποίησα για τις σκέψεις της Μάριον.
Σε όλη την ταινία, ακούς μικρά κομμάτια από τις σκέψεις των ανθρώπων καθώς τους προσπερνά η κάμερα. Ειδικά στη βιβλιοθήκη έχεις όλους αυτούς τους ανθρώπους να σκέφτονται. Κάθε άνθρωπος είναι ένα σύμπαν από μόνο του, αν ακούς τις σκέψεις του. Ήταν τόσο διασκεδαστικό να σκέφτομαι αυτό το μέρος της ταινίας.
Είχατε φωτογραφίες του Solveig, του Bruno και του Otto στον τοίχο του γραφείου σας ενώ σχεδιάζατε και κάνατε την ταινία. Πώς αυτό επηρέασε αυτό που δημιουργούσατε;
Δεν ήξερα τίποτα όταν ξεκινούσαμε γιατί η ταινία έγινε σε μεγάλο βαθμό χωρίς σενάριο. Το κάναμε από τη μια μέρα στην άλλη. Το σενάριο ήταν ένας τεράστιος τοίχος στο γραφείο μου με όλα τα μέρη στο Βερολίνο που ήθελα να γυρίσω. Στην άλλη πλευρά του δωματίου, είχα όλες τις σκηνές που θα μπορούσαμε να γυρίσουμε. Κάθε βράδυ διάλεγα μια σκηνή και μετά έψαχνα το μέρος όπου θα μπορούσε να συμβεί.
Δεν ήξερα τι να πω στον Μπρούνο και στον Ότο για τους χαρακτήρες των αγγέλων τους. Οι ηθοποιοί θέλουν πάντα να γνωρίζουν κίνητρα και θέλουν να έχουν βιογραφίες: «Ποιος είμαι; Ποια είναι η ιστορία μου;» Αλλά αν κάποιος υποδύεται έναν άγγελο, δεν είχε δυστυχισμένα παιδικά χρόνια και δεν είχε κακό πατέρα ή οτιδήποτε άλλο, και δεν ήθελε ποτέ να σκοτώσει ούτε τον πατέρα ούτε τη μητέρα. Άρα υπάρχει λίγη ψυχολογία.
Ο Μπρούνο και ο Ότο αντέδρασαν τόσο διαφορετικά σε αυτή την κατάσταση της έλλειψης παρελθόντος. Ο Μπρούνο μπήκε πραγματικά σε αυτό και στην ιδέα ότι ήταν όλο καλοσύνη και όλη αγάπη. Ο Ότο ονειρευόταν να γίνει άνθρωπος και θα μπορούσε επιτέλους να είναι άσχημος, να βρίζει και να κάνει άσχημα πράγματα. Είπε ότι τόση καλοσύνη είναι υπερβολική για μένα. Ο χαρακτήρας του Ότο ήταν σχεδόν η απόρριψη του να είναι άγγελος.
Είναι αλήθεια ότι η Claire Denis, που ήταν η βοηθός σκηνοθέτη σας, πρότεινε τον Peter Falk για τον ρόλο;
Η Claire Denis ήταν μαζί μου όταν σταθήκαμε ένα βράδυ μπροστά σε αυτούς τους τοίχους στο γραφείο και είπα: «Καταλαβαίνετε ότι η ταινία μας δεν είναι πραγματικά αστεία; Όντας οι άγγελοι αυτό που είναι, δεν είναι πραγματικά κωμικοί. Δεν έχουμε κανέναν που θα το κάνει λίγο πιο διασκεδαστικό. Δεν πιστεύεις ότι πρέπει να προσθέσουμε έναν χαρακτήρα;» Είπε, «Ναι». Και είπα: «Λοιπόν, δεν νομίζεις ότι η πιο διασκεδαστική θα ήταν αν υπήρχε κάποιος που ήταν πρώην άγγελος και είχε την ίδια εμπειρία που είχε ο Ντάμιελ;» Σκέφτηκα, αυτό δεν θα έκανε την όλη ταινία λιγότερο σοβαρή;
Πώς ήταν να δουλεύετε με τον Peter; Φαίνεται διασκεδαστικό.
Ναι ήταν, κατάλαβε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει. Το μέρος αυτό δεν γράφτηκε και γι’ αυτό δέχτηκε τον ρόλο. Τον πήρα τηλέφωνο στη μέση της νύχτας, λίγες ώρες μετά την Claire και είχα πει ότι έπρεπε να προσθέσουμε έναν χαρακτήρα. Κατ’ αφαίρεση, καταλήξαμε στον πιο αστείο τύπο που μπορούσαμε να φανταστούμε ως πρώην άγγελο. Πήρα τον αριθμό του Falk από τον John Cassavetes. Παραδόξως, απάντησε ο ίδιος, οπότε είπα: «Δεν με ξέρετε, είμαι σκηνοθέτης από τη Γερμανία που κάνω μια ταινία στο Βερολίνο. Πρέπει να προσθέσουμε έναν χαρακτήρα και σκέφτηκα εσένα». Εκείνος γέλασε για λίγο και είπε: «Κάνεις μια ταινία και με παίρνεις τηλέφωνο να μου πεις ότι πρέπει να πάω μαζί σου επειδή υπάρχει ένα άγραφο μέρος; Τι είναι αυτό?” Είπα «Ένας πρώην άγγελος». Γέλασε για άλλη ώρα και μετά είπε: «Θα το κάνω. Έκανα την καλύτερη δουλειά μου με αυτόν τον τρόπο».
Όταν παρακολουθείτε την ταινία, ο Nick Cave είναι ένας κουλ τύπος σε ένα υπέροχο συγκρότημα που κάνει εξαιρετική μουσική. Πώς ήταν η συνεργασία σας;
Λοιπόν, είναι μεγάλος τραγουδιστής. Είναι ένας αριστοτεχνικός ποιητής πλέον, και ένας από τους μεγάλους εν ζωή τραγουδιστές. Είμαι συνδρομητής του διαδικτυακού διαλόγου Q&A «The Red Hand Files». Τον αγαπώ. Τότε, βέβαια, ήταν περισσότερο αντάρτης. Η εικόνα του ήταν αρκετά θορυβώδης, οι Bad Seeds ζούσαν μόνο τις νύχτες και ήταν πολύ λάτρεις των ναρκωτικών. Τους έβλεπα στη μέση της νύχτας, δεν έπαιξαν ποτέ πριν από τα μεσάνυχτα, ή ας πούμε πριν από τις δύο η ώρα. Αν ήθελες να μιλήσεις με τον Νικ, έπρεπε να πας σε ένα συγκεκριμένο μπαρ στις τρεις η ώρα το βράδυ, τότε μπορούσε να εμφανιστεί. Τελικά τον βρήκα και του άρεσε η πρότασή μου.
Το να γυρίσεις μια ταινία στο Βερολίνο εκείνη την εποχή χωρίς τον Nick Cave ήταν αμαρτία παράλειψης. Συμβόλιζε πραγματικά το πνεύμα της πόλης. Περιπετειώδες, σκοτεινό, μοναδικό. Αυτό ήταν το Βερολίνο. Ο Νικ ήταν υπέροχος και δημιουργήσαμε μια φιλία.
Θα συνεργαζόσασταν ξανά μαζί του;
Οποτεδήποτε. Θα έκανα τα πάντα για να δουλέψω ξανά με τον Νικ και θα το κάνουμε. Ελπίζω.
ΠΗΓΗ: www.bfi.org.uk
