Συνθήματα με πολλή…. γείτονα χώρα “μέσα”, ένα πανί με ημισέληνο απέναντι, ένα σύνθημά τους προσβολή σε νεκρό μας, ένα κλίμα σχεδόν πολεμικό, σε μια προσπάθεια επιβολής και επίδειξης δύναμης.
Τον μακρινό Νοέμβρη του 1994 ήταν προγραμματισμένο το κλασικό ντέρμπι της πόλης, στο Χαριλάου. Ένα παιχνίδι που, όσοι το ζήσαμε από κοντά, αρκετοί απ’ έξω καθώς τα εισιτήρια έγιναν καπνός και πολλοί απ’ τις οθόνες, έμεινε στην ιστορία για το ότι δεν ξεκίνησε ποτέ, το άπειρο ξύλο εντός (εκτός και επί τα αυτά) του γηπέδου, με αναμνηστικό το καρντάσι εξάρθρωση ώμου από γκλοπιά ματατζή, μια Ολντ Σκουλ που λένε κατάσταση. Μυθικές οπαδικές μορφές να ηγούνται και να καθοδηγούν, που αν επιχειρηθεί να γίνει προσωπική αναφορά δεν θα τελειώνει η λίστα. Σχεδόν έναν μήνα μετά, σε “εκτός γηπέδου κατάσταση”, μέσα σε μπαρ/μπιλιαρδάδικο-στέκι, κάπου στα Κάστρα, έκανα πολλές λάθος κινήσεις, που θα απέβαιναν μοιραίες, λίγο αργότερα. Ένα “καμάκι” στο λάθος πρόσωπο, μια πρόκληση να “βγούμε να τα πούμε” έξω απ’ το μαγαζί, μια ανισορροπία δυνάμεων. Στην αρχή δύο με έναν, στην πορεία πέντε με δυόμισι. Πάλι το καρντάσι μπήκε να σώσει την κατάσταση με… μισό έναν φίλο που απλά σκρινάριζε, ενώ εγώ δεν προλάβαινα να τις μετράω. Μπουνιά, κουτουλιά, η αρχή και το τέλος όσων θυμάμαι σε ένα αλύπητο ξύλο, ένα σπασμένο δόντι, ΑΧΕΠΑ τα χαράματα. Ράμματα!Λένε πως, στην ζωή πρέπει να φας τουλάχιστον μια φορά ξύλο, για να είσαι μετέπειτα ψιλιασμένος, υποψιασμένος για το πώς θα (αντι)δρας!
Σχεδόν έναν χρόνο μετά, τα γνωστά και ως παιχνίδια της μοίρας με έφεραν τετ-α-τετ με τον αρχιμαχαλόμαγκα της παρέας του Δεκέμβρη του 94. Έκανε πως δεν θυμόταν, είπε πως απ’ την θολούρα και τα διάφορα “ποτά” παρασύρθηκαν και μάσησε λίγα λόγια ακόμα. Του απάντησα πως αν τύχαινε και βρισκόμασταν ξανά και ήμασταν μετρημένοι ίσοι, είτε ένας με έναν είτε 5 με 5, θα βγαίναμε έξω για να παιχτεί η ρεβάνς. Μέχρι να βάλει λουκέτο το μαγαζί δεν θυμάμαι να ξαναήρθε, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό στην μετάφραση του καθένα.Στα 25 χρόνια που μεσολάβησαν, λίγες φορές ακόμα βρέθηκα σε κατάσταση προσπάθειας επιβολής ή επίδειξης αντίστοιχης δύναμης. Πλέον, ήξερα…
Ο λόγος στην πρόσφατη, στην φρέσκια “τιμωρία μας με -6”. Μια απόφαση “νταηλίκι”, μια στυγνή και ωμή επιβολή δύναμης μιας, ντεμέκ, τσακαλοπαρέας που χωθήκαμε στα στέκια της και την κοιτάξαμε στραβά. Μια απ’ τις πολλές φορές που βρέθηκε και συνεχίζεται να βρίσκεται ο Σύλλογος, ο Άρης, στο ποδόσφαιρο αλλά και σε άλλα του τμήματα, σε φάση άμυνας. Καλείται να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας. Απ’ τα “πανιά του Δημαρχείου”, τους “εντός έδρας τελικούς” ετσιθελικά, ως και τα πορτοκαλί δημοσιεύματα για “αυτόφωρο στον πρόεδρο του Άρη” ή τις αλήστου μνήμης 9(!!) σερί αγωνιστικές τιμωρίας, ένα ακατάρριπτο ως τα χρόνια του ιού ρεκόρ, υπάρχουν ιστορίες που δεν μας φτάνουν οι σελίδες πολλών τόμων να διηγηθούμε! Τιμωρίες στις καλές μας φάσεις, αλλά και στις κακές. Ημίχρονα να μην ξεκινάνε με πολικές θερμοκρασίες, κανονισμοί να αλλάζουν για “να μείνεις κάτω”. Ένα σχέδιο μελετημένο, σχεδιασμένο και εκτελεσμένο από χρόνια από “μιαπολημιαομαδάκηδες” και “κοβουμεχωράκηδεσταδύο”. Ονόματα και Συλλόγους μην λέμε και μείνει και κάνας λεκές στην σελίδα! Από κοντά, “τα παιδιά που φοράνε ρούχα ακριβά” και ακουμπάνε σε κυβερνήσεις διαχρονικά. Απ’ τα “λουλούδια” μέχρι την ψηφοφορία σωτηρίας από φίλους και εχθρούς, απ’ τα μεγαλεία και τις πορείες, στην καταστρατήγηση κάθε έννοιας νομιμότητας. Και όλο αυτό, αν προσπαθήσεις να δεις “καθαρά” αποτέλεσμα σχεδίου. Γεγονότα που η ταχύτητα του ίντερνετ τα προσπερνά γρήγορα, βολικά και φαντάζουν μακρινά, αλλά δεν είναι. Δείχνουν ασήμαντα, καθώς η νοοτροπία “επίδειξης δύναμης” προβάλει αποκλειστικά τα υπέρ. Που συμπίπτουν, εκτός των άλλων, με τα συμφ’εροντα ενός μεγαλομετόχου και καναλάρχη που, ως εχθές, να τον έτρωγαν ζωντανό δεν χόρταιναν. Τώρα; Δεν πετιέται έτσι απ’ την “παρέα” ο φαλακρός. Είναι δυνατός, λένε, άσχετα αν ξαπλώνει το κεφάλι του σε ώμους, μια εδώ και μια εκεί.
Έχει αφόρητη ζέστη και υγρασία στην πόλη, την ώρα που γράφω. Μια αίσθηση γλίτσας στο σώμα που, όσες φορές και να κάνεις μπάνιο επανέρχεται. Ένα συναίσθημα αηδίας, σαν τα σχόλια και τις αβάντες εκπομπών καναλιών. Ιδιοκτήτες είπαμε. Μην τα αναφέρουμε, γνωστά αυτά και οι πρωταγωνιστές τους που κάθε Κυριακή ή και Δευτέρα βράδυ επιχειρούν να πλύνουν στον κάδο το μυαλό όποιου τους παρακολουθεί. Τρία χρόνια, πρόσφατα και άπειρα πριν, που δεν σε αφήνουν να ασχοληθείς με την μπάλα. Δεν γουστάρουν, γιατί το πραγματικό παιχνίδι προσπαθείς και μαθαίνεις να το παίζεις καλά και να διεκδικείς. Κι ας γίνεται σε παγοδρόμια και σε πισίνες, που και που! Τι να κάνουμε; Μοιραία βάζουμε και τα τμήματα του Ερασιτέχνη να μας διδάξουν!! Και έρχεται ένα Euro που, τάχαμου, γίνονται εραστές του καλού και ανταγωνιστικού ποδοσφαίρου, γιατί έδωσε πολύ από αυτό το φετινό. Κι εκεί που λες, θα γουστάρω λίγη Αρειανάρα, έστω κι απ’ την οθόνη, έστω και χωρίς να βλέπω να χοροπηδάνε σε μια γωνιά τους παρανοϊκούς, που περίμεναν ένα νεύμα, ένα Ο.Κ. για να βάλουν μπρος ένα πούλμαν και τα γράψουν καμιά 7.000 χιλιόμετρα πάνε-έλα, εμφανίζονται οι ταβερνιάρηδες και οι καφενόβιοι με τις επιτροπές τους. Που με τα επαγγέλματα δεν έχω κανένα πρόβλημα, αλλά θα τρελαθώ αν τύχει και δω τον κυρ-Γιάννη, που έχει το καφενείο εδώ κοντά, που το κλείνει μάλιστα στις 2 το μεσημέρι να πάει να φάει και να ξαπλάρει και μαγκιά του δηλαδή, να κάνει καμιά κλήρωση με τίποτα μπαλάκια, μαλακά ή σκληρά, κρύα ή ζεστά. Και αν πάω να πάρω καφέ, ξέρω πως θα μου λέει πως έχει κάτι άκρες και όταν μεγαλώσει ο μικρός μου, στάνταρ θα τον βάλει να παίξει στις μικρές Εθνικές. Θα δώσω, βέβαια, κάτι κι εγώ, αλλά η δουλειά θα γίνει!! Κατάλαβες τι σου λέω;;
Λένε πως, στην ζωή πρέπει να φας ξύλο τουλάχιστον μια φορά, για να είσαι πλέον ψιλιασμένος και υποψιασμένος για το πώς θα (αντι)δρας. Ούτε δύο χρόνια πίσω, στον συνθετικό, νορβηγικό χλοοτάπητα συντελέστηκε μια αγωνιστική τραγωδία. Ένα αλύπητο αγωνιστικό ξύλο, αποτέλεσμα σωρείας λαθών και μοιραίων αποφάσεων. Τα υπόλοιπα, η ευκαιρία του Ιντέγε ή η πολυθρύλητη έξοδος του Κουέστα, εδώ, ήταν απλά πινελιές της μοίρας σε μια οριακά επική ανατροπή. Εκείνο το βράδυ, μακριά πάλι, οφείλει να έχει γίνει μάθημα. Το γήπεδο, το ταξίδι, η συμπεριφορά των 90+ λεπτών. Η επίδειξη αγωνιστικής ετοιμότητας, νοοτροπίας και κατ’ επέκταση δύναμης έρχεται μέσα από συμπεριφορές τύπου Πολωνίας με Γιαγκελόνια, τύπου Αυστρίας με Αούστρια, τύπου ομίλων της ίδιας χρονιάς, σε Λεβερκούζεν, Τροντχάιμ, Μαδρίτη. Να πάμε πιο πίσω; Σαραγόσα, αλλά όχι Μπόλτον ή πολύ παραπάνω Μόναχο, όπου έπινα ζαλισμένος ένα κάτι σαν ποτό φρούτου που μας είχαν κεράσει. Κι άλλο παλιά; Σε χρόνια που ο κόουτς φορούσε το περιβραχιόνιο; Αντίδραση πίστης μετά το πάγωμα απ’ το 0-2, σε 2 λεπτά, της Θέλτα του Μοστοβόι, του Καρπίν και του (άσημου, ακόμα) Μακελελέ. Αντίδραση και κατάθεση κάθε ικμάδας δύναμης, εφαρμογή κάθε πλάνου και παίξιμο κάθε πιθανότητας, έναν γύρο πριν, στην Ελβετία. Θες χρόνια πιο ζόρικα; Ευκαρπία με τους ουρανους να θυμίζουν εποχή Νώε ή Χαριλάου, ξανά, με ψυχολογία στα τάρταρα, ομάδα που θύμιζε την λέξη οριακά και απέναντι Ρόμα; Η ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα. Διαλέγεις και παίρνεις. Ήρθε η ώρα ο Άρης να μάθει να επιδεικνύει την δύναμή του, ως Σύλλογος, ως οικογένεια, ως αγωνιστικό τμήμα, όπου αυτό απαιτείται. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Η αρχή, το πρώτο βήμα, είναι την επόμενη Πέμπτη, στο μακρινό Καζακστάν…
ΆντΑρειανάρα!!
Never give up!!!
Σάββατο, 17 Ιουλίου 2021
Υπό τους ανατολίτικους ήχους του… Sahalé – Djiin (Original Mix) – YouTube
Κίτρινο Βέλος
