Πρώτα περιέγραψε τη σκηνή ο παρατηρητής του ΑΕΚ – Αρης (2-1) κ. Συμεών Τσολακίδης, όπως του την διηγήθηκαν οι διαιτητές. «Στην ανάπαυλα μη διαπιστευμένοι φίλαθλοι της ΑΕΚ επιτέθηκαν φραστικά στους διαιτητές.
Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος:
Ένας εξ αυτών πλησίασε τον πρώτο βοηθό διαιτητή, του είπε “I’m the boss”, του έπιασε τα γεννητικά όργανα και τα πίεσε». Μετά έγινε γνωστή και η έκθεση του διαιτητή που περιγράφει τον τύπο που επιτέθηκε στο βοηθό ως «ασπρομάλλη». Μετά πήρε φωτιά το facebook και κυρίως το twitter, όπου γράφτηκαν ένα σωρό πράγματα που προκάλεσαν γέλια αβίαστα. Κατανοώ την ανάγκη των ανθρώπων να κάνουν χιούμορ και ακόμα περισσότερο την ανάγκη των ανθρώπων να γελάσουν. Αλλά με τα αστεία τα συγκεκριμένα δεν γέλασα καθόλου. Ίσα-ίσα που θεωρώ όλα αυτά τα γέλια και μεγάλο πρόβλημα για το ποδόσφαιρο μας.
Με ό,τι αυτό συνεπάγεται
Τα αστεία αυτά βοήθησαν λιγάκι ώστε να μη γίνει καμία συζήτηση για το αν το παιχνίδι ΑΕΚ- Άρης ήταν ένα κανονικό ματς ποδόσφαιρου – όχι ότι θα γινότανε. Με κριτήριο ότι στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να συμβαίνουν και χειρότερα κάποιος θα βρεθεί να ισχυριστεί ότι δεν έγινε και τίποτα. Το να πιάνεις τα γεννητικά όργανα ενός διαιτητή και να τον κυνηγάς στο ημίχρονο όμως δεν είναι κάτι συνηθισμένο: αν ήταν, οι Πορτογάλοι διαιτητές δεν θα αργούσαν να βγουν στο δεύτερο ημίχρονο. Προφανώς και όλοι τους τρόμαξαν και σίγουρα οι άνθρωποι μιλήσανε και με τον αρχιδιαιτητή Μέλο Περέιρα και με τους συμπατριώτες τους που ήταν στο VAR και που απορούσαν γιατί δεν ξεκινάει το παιχνίδι. Νομίζω η συμβουλή όλων αυτών στους διαιτητές ήταν να βγουν και να κοιτάξουν να τελειώσει ο αγώνας. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την συμπεριφορά τους στο δεύτερο ημίχρονο.
Θα ξαναγίνουν…
Τις τελευταίες ώρες διακρίνω μια τεράστια προσπάθεια πολλών να αναδείξουν τα συγκεκριμένα περιστατικά τα οποία καταγράφονται και στην έκθεση του παρατηρητή και στην έκθεση του ίδιου του διαιτητή με προφανέστατο σκοπό την τιμωρία της ΑΕΚ. Η ΑΕΚ μοιάζει ζημιωμένη και σε ηθικό επίπεδο: αυτό που οι εκθέσεις περιγράφουν είναι μια προσπάθεια τρομοκρατίας των διαιτητών, που μια ομάδα δεν έπρεπε να την κάνει, πόσο μάλλον όταν δυο χρόνια πριν κέρδισε ένα πρωτάθλημα στην Τούμπα, καταγγέλλοντας (και σωστά) ότι οι αντίπαλοί της τρομοκράτησαν μετά την είσοδο του κ. Ιβάν Σαββίδη στο γήπεδο και τον τότε διαιτητή Κομίνη και τους παίκτες της. Αλλά η τιμωρία της ΑΕΚ ή η όποια ζημιά της ΑΕΚ, όταν διαβάζεις αυτά τα πρωτοφανή περιστατικά, δεν έχουν καμία σημασία: κανονισμοί υπάρχουν και ελπίζω να εφαρμοστούν. Σημασία έχει το πως αυτά δεν θα ξαναγίνουν.
Και το γέλιο είναι πρόβλημα
Ένας βασικός λόγος που αυτά γίνονται, εκτός από την προφανή βεβαιότητα των παραγόντων ότι στο γήπεδο μπορεί να κάνουν ό,τι γουστάρουν, είναι και τα γέλια όσων διαβάζουν αυτές τις ιστορίες. Τα γέλια αυτά δείχνουν τρία πράγματα. Το πρώτο ότι υπάρχουν αρκετοί οπαδοί οι οποίοι έχουν αποφασίσει ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα είδος ζούγκλας, οπότε είναι προτιμότερο σ’ αυτή να είσαι το βουβάλι παρά το βατράχι – το οποίο ως γνωστόν πληρώνει τους καυγάδες των βουβαλιών. Όποιος αισθάνεται ότι ομάδα του είναι βουβάλι διαβάζει αυτά τα πράγματα και γελάει αυτάρεσκα: χαίρεται για την προεδράρα που μπορεί και τα κάνει.
Ο δεύτερος λόγος που κάποιος γελάει είναι γιατί πιστεύει ότι στο τέλος αυτού του τύπου οι εξελίξεις θα λειτουργήσουν καταλυτικά υπέρ της ομάδας του – και γελάει χαιρέκακα. Στην προκειμένη περίπτωση είμαι βέβαιος ότι κάποιοι οπαδοί του Άρη (ή κάποιοι που απλώς δεν γουστάρουν την ΑΕΚ) πιστεύουν ότι μετά από αυτά η ομάδα της Θεσσαλονίκης δικαιολογείται να κάνεις τη ρεβάνς στο γήπεδο της κόλαση και να πάρει μια πρόκριση με οποιοδήποτε κόστος: να μιλήσει τελευταία. Ο τρίτος λόγος που κάποιοι γελάνε είναι γιατί έχουν απαξιώσει τελείως το ελληνικό ποδόσφαιρο και το θεωρούν ικανό μόνο για να παράγει τέτοιου είδους άθλιες ιστορίες.
Όπως νομίζω καταλαβαίνετε δεν υπάρχει κανείς που να γελάει με αυτά και να θέλει να αλλάξει κάτι στο ελληνικό ποδόσφαιρο: είτε το βλέπει σαν χώρο επίδειξης μαγκιάς, είτε το βλέπει σαν ένα χοιροστάσιο στο οποίο όλοι κυλιούνται στα λασπόνερα αυτός που το παρακολουθεί, με όσα βλέπει, είναι χαρούμενος και ευχαριστημένος. Φυσικά και οι τιμωρίες που ακολουθούν αυτές τις ιστορίες είναι μέρος τους: λειτουργούν απλά για να συσπειρωθούν οι οπαδοί που θυμώνουν με το κυνηγητό της ομαδάρας – άλλωστε το γέλιο όλων είναι και απόδειξη ότι δεν έγινε τίποτα.
Αμφιβάλω αν θα συνετιστεί κανείς
Το ότι υπάρχουμε και εμείς που με αυτά αηδιάζουμε είναι μια υποσημείωση: άλλωστε είμαστε μάλλον λίγοι. Οι ελληνικές ομάδες δεν θα ασχοληθούν ποτέ με το να αλλάξουν τα διοργανωτικά στάνταρ του ελληνικού ποδοσφαίρου. Οι πιο πολλές θέλουν το ποδόσφαιρο μας να είναι ζούγκλα και τίποτα άλλο: το μόνο που ενδειαφέρει είναι να τιμωρείται ο κατά καιρούς αντίπαλός τους για να παθαίνει μια εφήμερη ζημιά.
Πουλώντας οπαδισμό οι ομάδες ευελπιστούν ότι οι «λαοί» που τρέχουν πίσω τους θα δικαιολογήσουν τα πάντα, θα ανακαλύψουν αδικίες μετά τις τιμωρίες, θα μείνουν δίπλα στον μεγάλο πρόεδρο που άλλωστε τους χαρίζει και το γέλιο μιας υπερηφάνειας: κανονικά θα πρεπε να τους ενοχλεί το γέλιο των υπόλοιπων μαζί τους, αλλά οι λέξεις αξιοπρέπεια και σοβαρότητα είναι άγνωστες στο ποδόσφαιρό μας. Διαβάζω ότι θα κάνει έρευνα λέει ο αθλητικός εισαγγελέας. Ε και; Θα αποτρέψει αυτή όποιον αυτά τα γουστάρει να μπει στα αποδυτήρια και να κάνει χειρότερα;
Πολύ αμφιβάλω. Το μόνο που συνετίζει είναι μια τιμωρία με κόστος πραγματικό: αν π.χ έχανε μια ομάδα το ματς γιατί κάποιος θέλησε να τρομοκρατήσει τους διαιτητές μάλλον αυτός θα σκεφτόταν να το ξανακάνει. Αν το κάνει στο ημίχρονο των αγώνων είναι γιατί θεωρεί ότι η πρακτική του αποδίδει – και δυστυχώς έχει δίκιο. Αν όμως αυτή η πρακτική πληρωνόταν ακριβά, πολύ αμφιβάλω αν την επόμενη φορά θα έκανε το παραμικρό. Με ή χωρίς γέλια.
Τι περιμένεις;
Το να τιμωρηθεί μια ομάδα δεν έχει καμία σημασία, αν η τιμωρία της επιτρέπει στη συνέχεια να επαναληφθούν οι συμπεριφορές που προκάλεσαν την τιμωρία της – το θέμα δεν είναι να τιμωρείς: είναι να βρεις ένα τρόπο οι αθλιότητες που γίνονται να μην ξαναγίνουν. Για να το κάνεις αυτό πρέπει να το θες: οι ομάδες δεν το θέλουν, η ΕΠΟ δηλαδή οι ομάδες που στηρίζουν την διοίκησή της, σφυρίζει κλέφτικα.
Θα πρεπε να το θέλει το κράτος: και οι Πορτογάλοι γελάνε με όσα συνέβησαν στους διαιτητές τους στο ΟΑΚΑ, αλλά γελάνε μάλλον με τα χάλια μας. Για αυτούς τους διασυρμούς θα πρεπε να υπάρχει προβληματισμός. Αλλά εδώ βγήκε μια απόφαση για το θέμα της Ξάνθης και του ΠΑΟΚ που δεν επιβάλει στις ομάδες να πάψουν να έχουν σχέση – οπότε τι περιμένεις;
