Μιμιλίδης: «Έχουμε καλύτερους παίκτες, χρειάζομαστε υπομονή και δουλειά»
Ο Ανέστης Μιμιλίδης, γνωστός ως τα “χρυσά χέρια του Άρη”, υπήρξε φυσιοθεραπευτής των κιτρινόμαυρων την δεκαετία του ’90. Μίλησε, λοιπόν, “εκ των έσω” για την πορεία του ποδοσφαιρικού και μπασκετικού Άρη τα τελευταία χρόνια στο Yellow Radio 101,7.
Που βρίσκεσαι τώρα; Έχω «απομονωθεί» σε ένα χωριό γύρω στα 30 χλμ από την Αριδαία, είμαι στην φύση, περνάω πολύ ωραία και συνεχίζω την δουλειά μου που κάνω. Έχω τον Αλμωπό Αριδαίας, που έχω την ευτυχία, οι 8 στους 10 της διοίκησης να είναι Άρης. Γενικά περνάω καλά. Η ομάδα έχει ανέβει στην Super League 2, έχει 5-6 χρόνια. Πολύ καλή ομάδα, πολύ καλή διοίκηση.
Ποιοι δηλώνουν “Άρης” στον ποδοσφαιρικό κόσμο της Αριδαίας; Ο Κώστας Γάτσος ξεκίνησε το εγχείρημα, όταν ήρθα εγώ ήταν Α1 ερασσιτεχνική. Τα τελευταία χρόνια έχει πάρει τα ηνία ο Φώτης Παντελίδης, κι αυτός είναι αρειανός. Οι αρειανοί εδώ είχαν κρυφτεί τα τελευταία χρόνια και τώρα βγήκαν. Εγώ πάντα έλεγα ότι είμαι αρειανός με καμάρι. Έχουμε ένα ισχυρό αποτύπωμα και εδώ. Όπως έχουμε σε όλη την Ελλάδα.
Η παρουσία του Πέτρου Μπακούτση στην Αριδαία: Μακάρι να κάνει την πορεία του, πλέον εδώ τα πρότυπα είναι επαγγελματικά, οπότε θέλει κόπο και μόχθο. Περιμένουμε να ξεκινήσει το πρωτάθλημα, έχουμε πολλά παράπονα. Τον Άκη Μάντζιο τον είχα σαν παίκτη. Οι δύο παίκτες που ξεχώριζαν και ασχολούνταν από τότε με την προπονητική, ήταν ο Άκης Μάντζιος και ο Νίκος Παπαδόπουλος. Ακόμα προφανώς είναι στον χώρο και οι δύο, τους είχα παίκτες, τους έχω δει μες το γήπεδο. Κάθε προπονητής χρειάζεται έναν ακόμη μέσα και αυτή την δουλειά έκαναν αυτοί οι δύο. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ για να πει κανείς ότι είναι δίπλα στους παίκτες. Όσο και να σηκώσεις τα χέρια και να δείξεις συστήματα, υπάρχει μία απόσταση.
Ήθελα, λοιπόν, να μιλήσω για τον Άρη που τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει τόσο το επίπεδο. Πρέπει να καταλάβουμε κάτι. Θέλει πάρα πολύ υπομονή, η ομάδα χτίζεται, μπορεί να είναι τετριμμένο αυτό που λέω, αλλά από τα τόσα χρόνια που είμαι σε ομάδες, έχω καταλάβει ότι μία ομάδα θέλει 1-2, ίσως 5 χρόνια που σιγά-σιγά θα χτίζεται. Τίποτα δεν έρχεται σαν αλεξίπτωτο από επάνω, δεν γίνεται. Τον ενθουσιασμό τον δικό μας απορρόφησε και ο Άκης, η εικόνα στα φιλικά, τον άγγιξε. Είδες ότι προσπάθησε να βάλει όλους τους παίκτες μέσα. Κι όμως, βλέπεις ότι τα πράγματα θέλουν υπομονή. Αν δεν τους έβαζε, θα φωνάζαμε ότι δεν τους χρησιμοποιεί, αν τους χρησιμοποιεί θα διαμαρτυρόμαστε γιατί τους χρησιμοποιεί. Πρέπει να έχουμε υπομονή, είναι μία λέξη παρεξηγημένη στον Άρη, αλλά θέλει δουλειά. Πες μου για μία ομάδα που κατάφερε να χτιστεί τόσο γρήγορα.
Σχετικά με την προσθήκη νέων παικτών: Θέλει ακόμα πάρα πολύ δουλειά, θα κάνουμε καλές και κακές εμφανίσεις, αλλά θέλει χρόνο. Σιγά σιγά να χτιστούμε, να προστεθούν και άλλοι παίκτες, έτσι θα πορευτεί η ομάδα μέσα στα επόμενα χρόνια. Αυτό θέλουμε, υπάρχει μία υγεία επιτέλους.
Πιστεύεις στις δυνατότητες του Άκη Μάντζιου; Έχουμε τον Γιώργο Κυριακίδη εδώ, έναν πολύ καλό προπονητή, τον οποίο έχουμε 6 χρόνια. Είναι από τα σπάνια παραδείγματα, χτίζει μία ομάδα τα τελευταία 6 χρόνια. Δεν μπορείς να πεις σε κανέναν να κάνει πιο γρήγορα. Πες ότι ερχόταν ένας «κομήτης» στον Άρη, Ολλανδός πχ. Μπορεί να αναμορφώσει τον Άρη αμέσως και να παίξει φοβερό ποδόσφαιρο;
Η ομάδα έχει καλύτερους παίκτες από ότι είχε πέρυσι, χωρίς να έχει έτοιμη ομάδα αυτή την στιγμή. Δεν είναι πάντα ότι επειδή πήραμε καλύτερους παίκτες, θα παίξουμε και καλύτερο ποδόσφαιρο. Θέλει υπομονή. Έχουμε ένα «βάθος». Τα τελευταία 2 χρόνια, όταν φτάναμε στα play-offs, έβλεπες ότι η ομάδα δεν «πήγαινε». Έβλεπες ότι η ομάδα δεν είχε ενέργεια. Κανένας δεν θα παραγκωνιστεί από αυτούς που είχαμε. Αν είναι ο Γκάμα ή οποισδήποτε άλλος έξω, είναι ακόμα μέλος της ομάδας. Θα βρεθεί η ώρα που θα παίξει και θα προσφέρει.
Όσον αφορά τον Άκη, μπορεί να είμαι μεροληπτικός επειδή τον είχα παίκτη, αλλά δεν βλέπω κάτι στον ορίζοντα που θα μας φτιάξει με ένα «ραβδί»; Μία συμβουλή θα του δώσω μόνο, να δουλεύει έτσι όπως το λέει η γνώση, η εμπειρία και η καρδιά του, να μην επηρεάζεται από εξωτερικούς παράγοντες. Όλοι μας είμαστε λάθος, εγώ όταν πηγαίνω στην κερκίδα, αλλάζω πρόσωπο, δεν είμαι ίδιος. Έχω άλλες απαιτήσεις. Όλοι μας αναθεωρούμε πολλά πράγματα στην ζωή μας και αλλάζουμε, η εμπειρία και οι γνώσεις έχουν συντελέσει στο να σκεφτόμαστε διαφορετικά.
Η μεγαλύτερη συγκίνηση μου φεύγοντας από τον Άρη, ήταν τα άρθρα που διάβασα. Είχα άριστη σχέση με όλους, ο δημοσιογράφος είναι εκεί που πρέπει και εγώ ήμουν εκεί που πρέπει. Για αυτό διατηρήθηκα τόσα χρόνια στα επίπεδα αυτά.
Υπήρξες μέρος των επικών εμφανίσεων σε Προύσα και Τορίνο: Έπεσα σε μία εποχή του Άρη που άρχισε να παρακμάζει. Αλλά η αλήθεια είναι πως είναι τόσο μεγάλο το όνομα του και η δύναμη του, που έστω και έτσι κατάφερε να κατακτήσει δύο κύπελλα, τα οποία τότε είχαν σημασία. Είχαν μεγάλη αξία, δεν θα ξεχάσω στην προύσα ειδικά, παντού κόκκινες σημαίες σε όλη την πόλη, εμείς στο ξενοδοχείο. Είχαμε χάσει με 9 ή 11 πόντους και γίνεται η μεγάλη ανατροπή, σηκώσαμε την ελληνική σημαία και μας χόρεψαν τα χανουμάκια ενώ πίναμε σαμπάνια από το κύπελλο.
Σε “πληγώνει” ο μπασκετικός Άρης; Είναι κακό αυτό που θα πω, αλλά δεν έχω την ψυχή να τον δω. Δεν είναι σωστό αυτό, αλλά έζησα όλες τις καλές στιγμές. Ζήσαμε στιγμές απίστευτες και τώρα είναι μία στεναχώρια. Δυστυχώς μου πιάνεται η καρδιά να βλέπω το μπάσκετ όπως έχει καταντήσει.
